10-เสียงเงียบของคนที่ไม่มีวันถูกเลือก

พิธีเริ่มต้น กลางทะเลสาบวิญญาณ ณ ผืนป่าหิมพานต์

เราเริ่มพิธีในคืนที่ดาวทั้งหมดดับลง ฉันเปล่งเสียงเรียกชื่อตรีภพ เสียงนั้นทะลวงผ่านขอบฟ้ามิติ อาศิรวิษหลั่งเลือดลงกลางพิธี

เกล็ดทองสว่างระยิบ ร่วงหล่นเข้าวงเวท และฉันร่ายบทสวดเรียกเสี้ยวจิต ในวินาทีที่เงาเงียบทั้งหมดรวมกัน...เศษวิญญาณของตรีภพ ปรากฏขึ้นในรูปของลูกแก้วเรืองแสงสีฟ้าอ่อน พลังของเขาไม่สามารถกลับมาเป็นคนได้อีกแล้ว แต่เขายังอยู่…ในรูปของ ดวงจิตเฝ้ามอง ฉันนำลูกแก้วนั้นไปวางไว้ใต้ต้นอโศกสีทอง ที่ขึ้นจากน้ำตาหยดแรกของฉันในวันเขาจากไป มีเขาอยู่กับฉัน แม้จะไม่ใช่แบบเดิม แต่ฉันรู้ว่า...ดวงจิตเขายังมองพวกเราจากใต้แสงฟ้านั้น

อาศิรวิษยืนเคียงข้างฉัน เขาไม่เคยทวงคืนสิ่งใด

“แม้เจ้านางน้อยไม่ได้รักข้าอย่างที่ข้าเคยหวัง แต่ข้าจะยืนอยู่ตรงนี้ข้างเจ้านางน้อยเสมอ”

ฉันจับมืออาศิรวิษแน่น แล้วหันหน้าพูด

“รู้ได้ไงว่าไม่เคยรัก”

“?”

“หรือว่าท่านไม่เคยใส่ใจกันแน่”

“เจ้านางน้อย” อาศิรวิษเอ่ยเสียงแผ่ว แววตาของเขาสั่นไหว และฉันยิ้มให้เขาทั้งน้ำตา

ตรีภพ...ยังอยู่กับเราเสมอในแสงของต้นอโศกนั้น

และในหัวใจของฉันที่จะไม่มีวันลืมการเสียสละของเขา

หลังจากที่เราช่วยรักษาเศษวิญญาณของตรีภพไว้ในลูกแก้ววิญญาณใต้ต้นอโศก ฉันคิดว่า...ฉันคงไม่มีหน้าที่อะไรอีกต่อไปแล้ว แต่ฉันคิดผิด! คืนหนึ่งขณะที่ฉันยืนเฝ้าลูกแก้วนั้น

เสียงหนึ่งก็กระซิบมาจากในฝัน...

“บ่วง...นาค...บาศ...”

เสียงนั้นแหบพร่าเหมือนมาจากห้วงลึกของมิติ

ฉันสะดุ้งตื่น ลมหายใจติดขัด และภาพในหัวก็ชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ

“ของวิเศษที่หายไปนับพันปี บ่วงที่ผูกโชคชะตานาคกับครุฑ...ถ้าบ่วงนาคบาศตกอยู่ผิดมือ มันจะกลืนกินดินแดนทั้งสามภพ”

อาศิรวิษมองฉันแน่นิ่ง เมื่อล่วงรู้สิ่งที่ฉันฝัน เขานิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำ

“บ่วงนาคบาศ...ของจริงเคยถูกซ่อนไว้ในเขตต้องห้ามของหิมพานต์ แต่มีคนแอบเคลื่อนมันไป ก่อนสงครามครุฑ-นาคยุคสุดท้าย” ดวงตาเขาหนักแน่นแม้ยังเจ็บจากศึกก่อนหน้า

แต่เขาก็จับมือของฉันเอาไว้

“ไม่ว่าจะอยู่ที่ใด...เราจะไปด้วยกัน”

ระหว่างเดินทาง ข้ารู้สึกถึงบางสิ่ง...เหมือนเงาโปร่งใสกำลังไล่ล่าพวกเรา ไม่ใช่มนุษย์ ไม่ใช่ครุฑ ไม่ใช่นาค แต่มันคือ เศษเงาของผู้ถูกผนึก ผู้เคยครอบครองบ่วงนาคบาศ! ขณะที่พวกเราผ่าน ถ้ำแก้วสามเงา เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นตรงกลางทาง

“เจ้ากำลังตามหาบ่วงที่ผูกโชคชะตา...แต่เจ้ารู้หรือไม่มันเคยผูกใจคนจนขาดกระจุยมาแล้วกี่คน?”

ทันใดนั้น! เงาดำทะลวงผ่านกำแพงหินพุ่งใส่ฉัน แต่เศษวิญญาณในลูกแก้วเรืองแสงกะทันหัน! ตรีภพ! เขาเปล่งแสงวิญญาณ สร้างโล่แสงบังตัวฉันไว้ เงาดำนั้นหวีดร้อง ก่อนละลายหายไป ฉันรู้ทันที...เขายังคอยปกป้องฉันอยู่จริง ๆ

ฉันและอาศิรวิษมุ่งหน้าไปยัง วิหารร้างสุเนตราที่เชื่อว่าเคยเป็นที่เก็บบ่วงนาคบาศ แต่มันถูกปิดผนึกไว้ด้วยมนตราสูงสุด ต้องใช้พลังเลือดของทั้ง นาคและครุฑพร้อมกันถึงจะเปิดได้!

“ข้าจะยอมปล่อยโลหิตข้า...แม้ข้าเป็นนาค” อาศิรวิษกล่าว

“แต่ต้องมีโลหิตครุฑอีกข้าง...”

ใครจะคิดว่ในวินาทีนั้น เศษวิญญาณของตรีภพเรืองแสงขึ้นและฉันเห็น ครุฑหนุ่มในร่างเขาเป็นจิตวิญญาณอีกด้านของตรีภพที่ไม่เคยเผยมาก่อน...

“ครุฑ?” ฉันพึมพำ

“ข้าไม่ใช่ครุฑโดยสายเลือด...แต่ข้าเคยเป็นหลานของผู้ถือบ่วง ข้าเคยสืบสายวิญญาณของเขา และข้ายังเหลือเศษพลังครุฑในร่างนี้”

ฉันกับอาศิรวิษมองหน้ากัน...ก่อนจะหลั่งโลหิตร่วมกันลงบนแท่นศิลา

ปึงงงงงง!

เสียงหินสั่นสะเทือน แสงจากวิหารพวยพุ่ง บ่วงนาคบาศค่อย ๆ ลอยขึ้นจากแท่นอย่างเชื่องช้า งูทองและปีกครุฑพันรอบกันด้วยเปลวพลังน่าสะพรึง แต่ยังไม่ทันได้แตะต้อง...เสียงกึกก้องจากฟากฟ้าก็ดังขึ้น!

“เจ้าคิดว่า...จะได้มันง่ายดายนักหรือ?”

และนั่นคือจุดเริ่มต้นของ ศัตรูใหม่ ผู้เฝ้าบ่วงบาศ...เสียงกึกก้องจากฟากฟ้าทำให้ทั้งวิหารสั่นสะเทือน กลุ่มเมฆเหนือศีรษะปั่นป่วน กลายเป็นวงแหวนสีเทาดำ และจากกลางเมฆหมุนวน…เงาร่างหนึ่งก็ร่อนลงช้า ๆ

ร่างนั้นมีปีกครุฑขนาดใหญ่ ปลายขนน้ำเงินเข้มคล้ายฟ้าฝนก่อนฤดูมรสุม ผ้าคลุมสีดำปลิวไสว หน้ากากทองคำปิดครึ่งใบหน้า เหลือเพียงดวงตาสีแดงเข้มดุจเปลวเพลิงในถ้ำลาวา

อาศิรวิษขยับมายืนขวางหน้าฉันในทันที เสียงต่ำกดลึกหลุดออกจากปากเขา

“อคินเทวะ”

“รู้จักอีกแล้วเหรอ?” ฉันมองเขาแล้วเกิดคำถามในใจ

“ใครเหรอ?” ฉันกระซิบถามอาศิรวิษ จากนั้นเขาก็เล่าให้ฟังคร่าว ๆ

อคินเทวะ เคยเป็นหัวหน้าครุฑราชองครักษ์ในสงครามครุฑนาคยุคก่อน แต่เขาทรยศหักหลังพวกพ้องโดยหลอมพลังทั้งนาคและครุฑเข้าด้วยกัน เพื่อให้ตนเหนือกว่าทุกเผ่าพันธุ์...เขาคือผู้สร้าง บ่วงนาคบาศจำลอง ขึ้นมาด้วยพลังวิญญาณจากผู้บริสุทธิ์นับร้อย

“เลวจริง ๆ” ฉันบ่นเบา ๆ

“ข้าเฝ้าบ่วงนี้มานับพันปี เพราะข้าเป็นคนเดียวที่รู้ว่ามันทำอะไรได้จริง” อคินเทวะกล่าว

“มันไม่ได้แค่ผนึกพลัง แต่มันสามารถควบคุมจิต ผู้มีเชื้อสายทั้งสอง...รวมถึงเจ้า...อาศิรวิษ!”

คำพูดนั้นทำให้ฉันสะอึก

“อาศิรวิษไม่ใช่นาคโดยเนื้อแท้?” ฉันเริ่มงงไปหมด นี่มันอะไรกันนักหนา

แวบหนึ่งรู้สึกถึงคลื่นพลังแปลกประหลาดในร่างอาศิรวิษ เขา...นิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะกัดฟันแน่น

“ข้า...ไม่ใช่หุ่นเชิดของใคร!”

ทันใดนั้นเอง อคินเทวะสะบัดมือ บ่วงนาคบาศที่เพิ่งถูกปลุกพุ่งออกมารัดรอบวิหาร!

มันไม่ใช่เชือกธรรมดา แต่มันเป็นสายพันธะวิญญาณ

ที่สามารถผนึกจิตของผู้ที่มีเลือดนาคและครุฑผสมอยู่ และนั่นหมายถึง…อาศิรวิษ!

“ข้าจะใช้เจ้า เป็นกุญแจคืนชีวิตอมตะให้ข้า!” อคินเทวะตะโกนเสียงดังกึกก้อง

ฉันรู้ทันที...ว่าต้องแย่งบ่วงคืนให้ได้ ก่อนที่มันจะดูดวิญญาณของอาศิรวิษไป!

ขณะนั้นเอง เศษแสงสีทองจากลูกแก้ววิญญาณของตรีภพก็พวยพุ่งขึ้น เสียงของเขาดังเข้ามาในจิตของฉัน

“ผณินทร...เจ้าต้องเป็นคนหยุดเขา...เจ้าเท่านั้น!”

ฉันมองไปที่อาศิรวิษที่กำลังทรุดลงต่อหน้า เขายังยิ้มให้ฉันทั้งที่โดนพันธนาการทางวิญญาณอย่างรุนแรง สีหน้าอันแสนเจ็บปวดทำให้ฉันร้องไห้

“อย่าร้องไห้เลย...ท่านมีพลังมากกว่าที่คิด”

ฉันรวบรวมพลังทั้งหมดจากดวงจิต นึกถึงวันที่เราเคยยืนเคียงข้างกัน เสียงหัวเราะของอาศิรวิษยามเห็นดอกนาคห่มแสงแดดและรอยยิ้มของตรีภพ...ที่แฝงไว้ด้วยความห่วงใย

“ในฐานะทายาทแห่งนาคินีเอกวรา...ข้าขอปลุกพลังสืบสายด้วยความรัก ไม่ใช่ด้วยความแค้น!”

พริบตานั้น พลังบริสุทธิ์ไหลบ่า บ่วงนาคบาศที่พุ่งใส่ฉันกลับหยุดนิ่งกลางอากาศ ก่อนจะแตกเป็นเสี้ยวแสง

อคินเทวะ คำรามลั่นก่อนร่างของเขาจะสั่นสะเทือน

เพราะพลังที่เขาดูดกลืนไว้เริ่มย้อนกลับเข้าสู่บ่วง...

“บ่วงไม่ได้เลือกเจ้า...มันเลือกผู้ยึดมั่นในหัวใจโดยแท้!”

พลังจากฉันและอาศิรวิษ รวมถึงเศษวิญญาณของตรีภพ

หลอมรวมกลายเป็นพลังเพลิงทอง แผดเผาเงาอดีตและความทรยศของอคินเทวะไปในชั่วพริบตา ...เหลือเพียงความเงียบสงบ

กับบ่วงนาคบาศที่ลอยนิ่งอยู่ตรงหน้า มันไม่ใช่อาวุธอีกต่อไป แต่มันคือสิ่งที่รอ ผู้สมควรครอบครอง อย่างแท้จริง

ฉันหันไปหาอาศิรวิษ เขายังยืนอยู่ข้าง ๆ แม้เหนื่อยล้า แม้บอบช้ำ...แต่สายตาของเขาไม่เคยเปลี่ยน ฉันรู้แล้วว่า

ต่อจากนี้ ไม่ว่าจะเจออะไร เราจะเดินไปด้วยกัน

ฟ้าคืนนี้สงบนิ่ง...ราวกับไม่มีใครเคยร้องไห้ ราวกับไม่มีใครเคยเจ็บปวด แต่ฉันกลับยืนนิ่งอยู่กลางความเงียบนั้น ใจเต้นช้า ๆ ทว่าหนักแน่นกว่าที่เคย ในมือของฉันคือ บ่วงนาคบาศ ที่ตอนนี้...ไม่ใช่อาวุธแห่งการจองจำอีกต่อไป มันคือตัวแทนของสิ่งที่เหลืออยู่จากอดีต สิ่งที่ต้องเยียวยา และสิ่งที่เราต้องใช้เพื่อต่อกรกับอนาคตอันมืดมนที่ยังรออยู่

อาศิรวิษเดินเข้ามาข้างฉัน เงาสะท้อนในดวงตาเขา สะท้อนภาพของฉัน...และฉันก็รู้ในวินาทีนั้นว่า เขาเห็นฉันไม่ใช่แค่ ผณินทรผู้สืบสาย แต่เห็นทั้งบาดแผล ความกลัว และหัวใจที่กำลังเต้นเพื่อใครบางคน

“เราต้องตามหาบ่วงอีกเส้น...บ่วงที่เคยหายไปตั้งแต่ยุคแรกเริ่ม ข้าได้กลิ่นมันในสายลมจากทิศตะวันออก...ดินแดน อุษานที ที่จมอยู่ใต้ทะเลหมอกมาเป็นพันปี”

ก่อนเราจะออกเดินทาง ลูกแก้ววิญญาณของตรีภพก็เปล่งแสงจาง ๆ ฉันกุมมันไว้แนบอก

“ผณินทร ท่านต้องปลอดภัยนะ ถ้าข้ายังพอมีประโยชน์...ข้าจะเป็นดวงตาให้ท่านในความมืด เป็นเกราะให้ทุกครั้งที่ท่านเผลอสั่นกลัว”

เสียงของเขาอ่อนโยนปนเศร้า...เพราะตรีภพรู้ว่า เขาไม่มีโอกาสแม้แต่จะยืนอยู่ข้างฉันในรูปแบบเดิมอีกแล้ว แต่เขาก็ยังไม่หายไป...เพราะใจยังแน่วแน่ และเพราะเขายังเลือกจะอยู่

พวกเราออกเดินทางผ่านป่าหิมะและแม่น้ำแข็ง จนถึงหน้าผาสูงแห่งหนึ่ง ที่ว่ากันว่าเป็นจุดเริ่มต้นของทะเลหมอก อุษานที

ฟ้าร่วงลงต่ำ เมฆลอยข้างเท้า อุณหภูมิหนาวจนฉันแทบพูดไม่ได้ แต่ยังอบอุ่นอยู่ เพราะอาศิรวิษยื่นมือมาจับมือของฉันเอาไว้

ฉันหันไปสบตาอาศิรวิษในดวงตานั้น ไม่มีคำว่าครุฑหรือ นาค ไม่มีคำว่าศัตรูหรือเผ่าพันธุ์ มีแค่เขาและฉัน

ขณะที่เรากำลังจะก้าวข้ามแนวหมอก เงาร่างสีดำขลับ ก็ปรากฏเบื้องหน้า มันคือ ครุฑไร้ร่าง วิญญาณเฝ้าทางของบ่วงอีกเส้นที่เราตามหา

“ผู้ใดประสงค์จะเข้าดินแดนอุษานที ต้องแลกด้วย... ความทรงจำที่ลึกที่สุด”

ฉันและอาศิรวิษสบตากัน ก่อนที่อาศิรวิษจะเป็นคนเอ่ยขึ้น

“ข้า...จะยอมแลกความทรงจำที่เกี่ยวกับพ่อของข้า เขาคือผู้ที่ทำให้ข้ากลายเป็นคนที่กลัวความรัก”

ฉันเบิกตากว้าง แต่ยังไม่ทันจะพูดอะไร แสงก็สว่างวาบ และสิ่งมีชีวิตปีกดำก็ยอมเปิดทางให้ เราสองคนก้าวผ่านม่านหมอกไป ใจของฉันเต็มไปด้วยคำถาม แต่รู้ว่าไม่ว่าวิถีทางข้างหน้าจะลึกลับหรือโหดร้ายเพียงใด เราสองคน...ก็จะไม่ปล่อยมือกันอีกแล้ว

หมอกหนาทึบที่พัดมาปะทะใบหน้า ไม่เหมือนหมอกใดที่เคยเจอ มันเย็น...ไม่ใช่แค่กับผิวกาย แต่กับหัวใจเหมือนมันแอบดูเราทุกฝีก้าว...กระซิบบางอย่างผ่านสายลม

"พวกเขา...รู้จักเจ้านางน้อยดีเกินไป รู้ว่าท่านกลัวอะไรที่สุด" อาศิรวิษจับมือฉันไว้แน่นขึ้น เขาส่งพลังปราณแผ่วเบาไหลเข้าสู่ฝ่ามือของฉัน ราวกับจะย้ำว่า ฉันจะไม่เดินเพียงลำพัง

ไม่นาน...เราก็มาถึงทุ่งดอกไม้ประหลาด กลีบดอกของมันใสราวหยดน้ำตา และมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ แต่กลิ่นนั้นไม่ได้เย้ายวน หากแต่ชวนให้นึกถึง เรื่องที่เสียใจที่สุด

พริบตานั้น…ฉันเห็นแม่อยู่กลางทุ่ง เธอยิ้มให้ฉัน ยิ้มอย่างที่ไม่เคยเห็นมานาน...ฉันทิ้งดาบและวิ่งเข้าไปหา

“แม่! แม่ขา” แต่เมื่อฉันจะสัมผัสตัว กลับพบว่า

มือของฉันจมลงในอากาศ...ก่อนร่างนั้นจะกลายเป็นดอกไม้ที่มีกลีบมากมาย ที่กรีดผิวของฉันด้วยความเย็นเฉียบ

“เจ้านางน้อย! อย่ามองตาเขา!!” เสียงของอาศิรวิษดังแทรกเข้ามา เขาพุ่งเข้าโอบฉันไว้ กลางสายดอกไม้ที่กลายเป็นใบมีด ปราณหัตถ์ทองของเขาสว่างขึ้นป้องกันไว้ เขาหอบหายใจถี่...เลือดไหลจากบาดแผลใหม่ที่ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นตอนไหน

แต่ในดวงตานั้น เขายังไม่ปล่อยมือจากฉันเลย

“เจ้านางน้อยถูกลวงจิต...ดอกไม้พวกนี้ดูดความเจ็บปวดในใจ และใช้มันเป็นกับดัก ท่านต้องจำไว้...ความเจ็บปวดไม่ใช่ความจริงทั้งหมดของท่าน”

เมื่อเราเดินผ่านทุ่งดอกไม้ หมอกก็เปิดออก เผยให้เห็น เงาบ่วงนาคบาศ อีกเส้นหนึ่งลอยอยู่กลางแท่นหินลอยฟ้า แต่ก่อนที่เราจะเข้าไปใกล้ได้ ใครบางคนก็ปรากฏตัว...ชายหนุ่มปีกทองแดงเรืองแสง นัยน์ตาคมเศร้า ...

“เขาคือใคร?” ฉันเอ่ยปากถาม แต่สายตายังคงจับจ้องไปยังคนที่โผล่มาใหม่

“ศฤงฆาร พญาครุฑผู้ถูกสาปให้เฝ้าบ่วงด้วยหัวใจที่แตกสลายจากรัก”

“รู้จักอีกละ”

“ถ้าเจ้าต้องการบ่วงนี้...เจ้าต้องตอบคำถามข้าให้ได้ สิ่งใดกัน ที่ล่ามมนุษย์ไว้แน่นยิ่งกว่าบ่วง?”

อาศิรวิษนิ่ง ฉันมองหน้าเขา ก่อนตอบเบา ๆ

“...ความกลัวที่จะสูญเสีย”

ศฤงฆารนิ่งงัน แล้ว...รอยยิ้มเจือจางก็ปรากฏขึ้นแทนคำตอบ เขาลดปีกลงช้า ๆ ก่อนจะหลอมตัวเป็นแสง ละลายเป็นดวงดาวดวงหนึ่ง

“เจ้าตอบถูก...จงใช้บ่วงนี้ เพื่อปลดปล่อย ไม่ใช่จองจำ”

เมื่อบ่วงเส้นที่สองรวมกับเส้นแรก แสงสีทองพลันแผ่กระจายกลางอากาศ กลายเป็น เข็มทิศหน้าตาประหลาดอันหนึ่ง ที่บอกทิศของคำสาปสุดท้าย ซึ่งยังหลงเหลือในผืนพิภพ

ฉันกับอาศิรวิษจับมือกันแน่น...เพื่อจะเดินต่อ แม้ดินแดนข้างหน้าจะมืดกว่านี้มากนัก  แต่ก็ยังมีเสียงของตรีภพ กระซิบเบา ๆ อยู่ในหัวใจเราเสมอ

“พวกเจ้าทำดีแล้ว...ข้าจะเฝ้าดูอยู่ทุกย่างก้าว”

พลังของบ่วงนาคบาศทั้งสองเส้น เมื่อหลอมรวมกันแล้ว

กลายเป็นสิ่งที่แม้แต่ฉันก็ยังไม่เข้าใจทั้งหมด...มันไม่ได้แค่เปล่งแสง มันชี้ทางและสิ่งที่มันชี้ไป ไม่ใช่ทิศเหนือ ใต้ ตะวันออก หรือตะวันตก แต่มันชี้ลงลึก…สู่ใต้แผ่นดิน ใต้ดินแดนที่ไม่เคยมีในแผนที่ ใต้เงาของขุนเขามืดมิดที่ไม่มีแม้แต่แสงจันทร์จะส่องลงถึง…ที่นั่นคือ

“ที่ไหนเหรอ?” ฉันถามอาศิรวิษ

“นครศิวาลัย เมืองที่ถูกผนึกไว้ด้วยคำสาปแห่งอดีต”

“รู้อีกแล้วเหรอ?”

“ท่านอาจารย์ชี้แนะทุกอย่าง”

“มิน่าล่ะ”

“เรารีบเข้าไปกันเถิด”

ฉันกับอาศิรวิษมาถึงหน้าผาลี้ลับ ที่เปิดออกเป็นทางลงใต้ดิน ปราณของตรีภพยังอยู่รอบตัวเรา เป็นแสงหมอกบาง ที่คอยป้องกันสิ่งลวงตา แม้เจ้าตัวจะเป็นเพียงเศษจิต แต่กลับรู้สึกว่า เขาอยู่ใกล้กว่าครั้งไหน ๆ

“เจ้านางน้อย ท่านจะต้องเจอกับสิ่งที่ไม่มีในตำรา แต่จำไว้ว่าท่านจะไม่สู้เพียงลำพัง”

อาศิรวิษเดินข้างฉัน มือของเขากุมบ่วงนาคบาศแน่น

บนหลังมือเขายังมีรอยแผลจากศึกก่อนหน้า แต่เขาไม่เคยบ่น ไม่เคยถอย และทุกครั้งที่เรามองตากัน ฉันก็แน่ใจ ไม่ว่าโลกจะมืดแค่ไหน เขาก็จะเป็นแสงส่องทางให้ฉันเสมอ

ประตูหินแกะสลักหน้าครุฑพันปีเปิดออก ไม่ใช่ด้วยกุญแจ แต่ด้วยหยาดเลือดของผู้ครองใจนาค และนั่นคืออาศิรวิษ เขาใช้หัตถ์ปิดบาดแผลเล็กที่ฝ่ามือ แล้วแตะลงบนแท่นศิลา

ทันใดนั้น…พื้นดินสั่นสะเทือน เสียงโซ่ล่ามและเสียงปีกเหล็กขยับขานดังขึ้น

“ใคร...บังอาจปลุกวิญญาณแห่งนครลับแล!” เสียงนั้นดังก้องในโพรงถ้ำจากเงามืด ปรากฏร่าง ครุฑโลหิต สิ่งมีชีวิตที่กึ่งครุฑกึ่งเครื่องจักร ผิวกายแข็งราวเหล็กกล้า แต่ดวงตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

อาศิรวิษก้าวขึ้นข้างหน้า ดึงพลังออกจากบ่วงนาคบาศ

ฉันควบปราณนาคีเข้าคู่ พลังของเราประสานกันเป็นเกลียวทองพุ่งเข้าเผชิญหน้า

“หยุดก่อน!!” เสียงของตรีภพดังขึ้นในจิต “มันไม่ได้ต้องการสู้...มันถูกพันธนาด้วยคำสาปของพวกตนเอง!”

ครุฑโลหิตร้องครวญคราง และสิ่งที่ฉันสัมผัสได้จากพลังนาคีก็คือความเศร้า ไม่ใช่ความชั่วร้าย ฉันจึงเปลี่ยนปราณนาคีเป็นบทสวดปลดคำสาป เสียงสวดถักทอไปในหิน หลอดเลือดเครื่องจักรค่อย ๆ คลายตัว สุดท้าย…ครุฑโลหิตทรุดลง ก้มหน้าลงเบื้องหน้าเราสองคน

“จงผ่านไป...สู่เมืองที่แม้แต่สวรรค์ยังไม่อยากจำ และเตรียมใจพบกับ... อสุรครุฑานนท์ ผู้ครองเงาในนครศิวาลัย”

เมื่อเราสองคนเดินเข้าเมือง...สิ่งที่เห็นคือซากศิวิไลยอันงดงามเกินบรรยาย แต่ทุกหลังคาเรือนกลับว่างเปล่า

ไม่มีผู้คน มีเพียงเศษภาพในปราณอากาศ เหมือนเมืองทั้งเมือง ยังจำว่าเคยมีชีวิตอยู่ และฉันก็เห็นบางอย่างที่ทำให้หยุดหายใจ

ภาพนาคินีเอกวรา กำลังสนทนากับพญาครุฑผู้หนึ่ง

เขาสวมมงกุฎเงา ดวงตาดำสนิท

“นั่น...คืออสุรครุฑานนท์” อาศิรวิษเอ่ยเสียงแผ่ว “ผู้ล่มสวรรค์ด้วยพลังจากคำสาปบ่วงบาศ...ผู้ที่หายไปจากทุกบันทึก”

และนั่นเองที่ฉันรู้ว่า การตามหาบ่วงเส้นที่สามจะไม่ใช่แค่การรวมอาวุธ แต่มันคือการเผชิญกับอดีตของโลก และความจริงของเลือดในตัวฉันเอง

ในใจกลางของนครศิวาลัย ใต้แสงจันทร์จำแลงที่ไม่มีวันดับ มีเงาร่างหนึ่ง...เฝ้ามองพวกเรามาตั้งแต่แรก

“ข้ามาในนามของผู้ถือบ่วงนาคบาศ” ฉันตะโกนขึ้นท่ามกลางลานศิลา เสียงสะท้อนลอดผนึกเงาโบราณ ปลุกสิ่งบางอย่างให้เคลื่อนไหว...พื้นใต้เท้าเราสั่นสะเทือนก่อนเกิดรอยแยก เสียงปีกเหล็กกางออกช้า ๆ และร่างของ อสุรครุฑานนท์ ก็ปรากฏ ใหญ่โตมหึมาราวเทพยักษ์ ดวงตาสีดำสนิทเรืองแสงขาว

ร่างเขาเป็นทองแดงผสมหินศักดิ์สิทธิ์จากใจโลก เส้นเลือดสลักยันต์พันปี

“เจ้าคือ...ผณินทรผู้ถือพลังของทั้งศาสตรา และสายเลือดต้องห้าม…” เสียงของเขาเป็นดั่งสายฟ้าที่ตกกลางใจ

และเมื่อฉันได้สบตากับเขา กลับรู้สึกว่ามีบางสิ่งในตัวสั่นสะท้านตาม อสุรครุฑานนท์ยกมือขึ้น เงาพลังจารึกภาพอดีตกลางอากาศ เห็นนาคินีเอกวรา ยืนอยู่กลางศึกครั้งสุดท้าย แต่แทนที่เธอจะสู้กับเขา เธอกลับยื่นมือไปแตะหัวใจของครุฑานนท์

“ข้ายอมผนึกตัวเองไว้...เพื่อรักษาความหวังของเผ่าพันธุ์ทั้งสอง และเพื่อลูกของข้า...ผู้ถือคำอธิษฐานแทนคำสาป”

ภาพนั้นทำให้หัวใจของฉันแทบหยุดเต้น ความจริงก็คือครุฑานนท์ คือผู้ที่เอกวราเคยรัก

“เจ้ามีบ่วงนาคบาศเจ้าพร้อมหรือยังที่จะปลดผนึกของข้า? เพราะถ้าเจ้าทำ...โลกจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป”

อาศิรวิษยืนข้างฉัน แม้ดวงตาเขาจะนิ่งสงบ แต่ฉันรู้ว่าเขาเองก็ลังเล ตรีภพในรูปจิตปรากฏขึ้นเบื้องขวา ดวงตาเขาเศร้าอย่างไม่อาจเอ่ย

“ผณินทร...ถ้าท่านปลดเขา โลกอาจไม่รอดจากพลังแห่งอดีต แต่ถ้าท่านทำลายเขา...ท่านจะไม่มีวันรู้ว่า ความจริงของตัวเองคืออะไร”

หัวใจของฉันถูกฉีกออกเป็นสองส่วน หนึ่งคือลูกของนาคินีผู้รักษาสันติ อีกหนึ่งคือเลือดที่ไหลเวียนจากคำสาบานของครุฑ ฉันเลือกจะไม่ทำลาย...แต่ปลดผนึกเพื่อเข้าใจ ฉันกับอาศิรวิษร้อยบ่วงนาคบาศทั้งสองเส้นเข้ากับใจกลางครุฑานนท์และสิ่งที่ปรากฏออกมาคือ...บ่วงเส้นที่สาม 

เส้นที่ไม่ใช่เพียงอาวุธ แต่คือเส้นทางแห่งสมดุล มันโค้งวนเป็นสัญลักษณ์ของอสงไขย พลังแห่งความไม่มีที่สิ้นสุด และการเริ่มต้นที่ไม่มีจุดจบ เมื่อฉันถือมันไว้ในมือ...สิ่งที่ได้ยินในใจคือเสียงกระซิบจากแม่

“ลูกเอ๋ย...จงใช้มันไม่ใช่เพื่อรบ แต่เพื่อฟังเสียงของเผ่าพันธุ์ทั้งสองอีกครั้ง...”

และเมื่อพลังบ่วงต้องห้ามปลุกขึ้น...เงาแห่งครุฑานนท์ก็ยืนสงบนิ่ง พร้อมรอยยิ้มเจือจางในแววตา

“เจ้าคือคำตอบของเราทุกคน...ผณินทร”