10-เสียงเงียบของคนที่ไม่มีวันถูกเลือก 3

ฉันไม่เคยคิดว่า…เสียงของบ่วงนาคบาศจะเหมือนเสียงหัวใจ มันไม่ได้ดังกังวานอย่างศาสตรา แต่มันเต้นในจังหวะเดียวกับจิตของผู้ถือมัน ราวกับกำลังฟังเสียงความจริงจากเงาลึกในตัวเอง หลังจากปลดผนึกครุฑานนท์ โลกเริ่มเปลี่ยน

เส้นพลังแห่งสมดุลเริ่มเคลื่อน แต่...บางอย่างกลับต้านไว้จากเบื้องหลัง

“ผณินทร...โลกนี้ยังไม่ปลอดภัย ยังมีเงาหนึ่งที่เฝ้าจ้องอยู่หลังม่านกรรม...ในวิหารไร้เงาที่ไม่มีใครกล้าเอ่ยชื่อ”

เสียงจิตตรีภพกระซิบในยามค่ำ แม้ตอนนี้เขาจะไม่ใช่คนที่ฉันสัมผัสได้ตรงหน้า เขาคือพลังเงียบที่คอยคุ้มครองฉัน…ไม่ว่าวันคืนจะเลื่อนลับไปไกลเพียงใด

อาศิรวิษและฉันร่วมทางกันอีกครั้ง

“หากเจ้านางน้อยเข้าไปในวิหารนั้นแล้ว จะไม่สามารถเป็นคนเดิมได้อีก” เขาเตือนเบา ๆ

“ข้าไม่เป็นคนเดิมตั้งแต่วันที่ได้รู้จักท่านแล้ว…” ฉันตอบ

ดวงตาเขาสะท้อนแสงดาวในราตรีนั้น ก่อนจะเบือนสายตาลงต่ำ

แต่ก่อนที่เราจะก้าวข้ามเขตแดนศักดิ์สิทธิ์ มีกำแพงหนึ่งที่พวกเราต้องเผชิญ ประตูแห่งกรรม ประตูนั้นไม่มีมือจับ ไม่มีกลไก มันจะเปิด…ก็ต่อเมื่อผู้ยืนอยู่ตรงหน้าสารภาพบาปลึกสุดของหัวใจ

อาศิรวิษเอื้อมมือแตะประตู ก่อนกระซิบ

“ข้ารู้...ว่าข้าคือเงาในใจเจ้า ข้ารู้...ว่าในใจเจ้ามีคนอื่นอยู่ก่อน แต่ข้าก็ยังเลือกจะอยู่ตรงนี้...แม้จะไม่เคยเป็นแสงในสายตาเจ้าเลย”

ฉันเงียบ หัวใจแน่นจนแทบหายใจไม่ออก และประตูก็เปิดอย่างเงียบงัน ในวิหารไร้เงานั้นเราพบผู้เฝ้าชะตา สิ่งมีชีวิตที่ไร้รูปร่างชัดเจน มันคือผู้ที่สร้างคำสาปครุฑ-นาค มันคือผู้ที่เคยบงการโชคชะตาทุกเผ่าพันธุ์ เพื่อรักษาสมดุลอันเทียม มันพูดด้วยเสียงสะท้อนจากทุกทิศ

“พวกเจ้าทำลายผนึกครุฑานนท์…ปลุกพลังอสงไขย...พวกเจ้ากำลังทำลายสมดุลที่เราสร้างมา!”

ฉันกำบ่วงนาคบาศแน่น ดวงตาเรืองแสงจาง

“สมดุลที่เจ้าสร้าง ไม่ได้มาจากความเข้าใจ แต่มาจากความหวาดกลัว ข้าจะสร้างสมดุลใหม่...ที่ไม่ใช่การข่มเหงเผ่าหนึ่งเพื่อยกอีกเผ่าหนึ่ง”

เสียงคำรามดังขึ้น วิหารเริ่มสั่นไหว ภาพอดีตของทุกสงครามฉายวูบผ่านหัวของฉัน และตรีภพในรูปของจิตเข้ามาคล้องแขนฉันในวินาทีสุดท้าย

“ผณินทร…เจ้ายังมีข้า เจ้าไม่จำเป็นต้องฝืนทุกอย่างไว้คนเดียว”

อาศิรวิษกระชับมือของฉันอีกข้าง ทั้งสองคนอยู่ข้างฉัน หนึ่งคือผู้เคียงใจ หนึ่งคือเงาที่อยู่ในหัวใจมาตลอด และฉันจะพาทั้งสองคน…ผ่านความมืดนี้ไปให้ได้ ผู้เฝ้าชะตา ไม่ใช่สิ่งมีชีวิต

มันคือ เจตจำนงแห่งจักรวาล ที่กลายเป็นเงาเฝ้าสมดุลมานับพันปี ร่างของมันมีได้หลายรูปแบบ วันนี้...มันเลือกใช้เงาของฉันเอง เป็นภาพสะท้อน

“เจ้าจะทำลายข้า เพื่อสร้างสมดุลใหม่? เจ้าคิดหรือว่า ความรักของพวกเจ้าเพียงพอจะรักษาทั้งสามภพ?”

มันยิ้ม…ยิ้มแบบที่ฉันรู้สึกเยือกเย็นจนถึงกระดูก ตรีภพยืนข้าง ๆ แม้ร่างจะเป็นเพียงจิตวิญญาณ แต่พลังของเขาเชื่อมกับพลังแห่งบ่วงนาคบาศ อาศิรวิษยืนอีกข้างเต็มไปด้วยแผลเก่าและใหม่ แต่แววตาไม่เคยสั่นไหว

“ข้าไม่สนว่าสมดุลจะต้องแลกด้วยอะไร แต่ข้าจะไม่ยอมให้ผณินทรต้องกลายเป็นเครื่องมือของคำทำนายใดทั้งสิ้น” เสียงเขาต่ำและหนักแน่น ราวกับเสียงสายธารใต้ภูผา

ทันใดนั้น...เงาร่างผู้เฝ้าชะตาแผ่ขยายออก เศษเงานับร้อยนับพันพุ่งเข้าใส่ เป็นภาพอดีต ความผิดพลาด ความเสียใจ ความกลัวของพวกเราทุกคน ฉันเห็นภาพตัวเองในวัยเยาว์ วิ่งตามเสียงแม่ที่เลือนหาย เห็นภาพตรีภพถูกทิ้งไว้ในสงคราม

เห็นอาศิรวิษยืนท่ามกลางศพพี่น้องนาคที่ถูกพญาครุฑฆ่าทิ้งในอดีต แต่…พลังของบ่วงนาคบาศเริ่มส่องแสง

“พลังนี้...ไม่ใช่อาวุธ” ฉันกระซิบ “มันคือความเข้าใจ...คือสายใย” ฉันยื่นมือออกไป ให้แสงบ่วงพันกับเงานั้นไม่ใช่เพื่อ ฆ่า แต่เพื่อ ปลดปล่อย

“เจ้าจะยอมรับอดีตแทนที่จะลบล้างมันหรือ? นั่นจะทำให้เจ้าต้องเจ็บปวดไปชั่วชีวิต…” 

“ข้ารู้” ฉันยิ้มบาง ๆ “แต่ข้าจะไม่หนีอีกแล้ว” เสียงหวีดหนึ่งดังขึ้น

ผู้เฝ้าชะตาแหวกม่านมิติ จงใจพุ่งเข้าใส่ฉันในจังหวะที่บ่วงนาคบาศเปล่งแสงไม่สุด ตรีภพ…เคลื่อนเข้าขวาง เศษวิญญาณที่เคยเปราะบาง บัดนี้ส่องสว่างและสลายอย่างสงบ

“ผณินทร...ถึงเวลาข้าต้องไปแล้ว จงใช้ชีวิตของเจ้าให้เป็นดั่งแสงที่ข้ารัก”

ฉันตะโกนเรียกเขา อาศิรวิษจับมือฉันไว้แน่น แต่ตรีภพยิ้ม...ก่อนลับหายไปในแสงบ่วง ผู้เฝ้าชะตาถูกปลดจากพันธนาการ ไม่ใช่ด้วยพลัง...แต่ด้วยการให้อภัย แสงของบ่วงสลาย ฟ้าคืนกลับมานิ่งสงบ และในอ้อมแขนของอาศิรวิษ ฉันร้องไห้เงียบ ๆ ไม่ใช่เพราะความสูญเสียเพียงอย่างเดียว แต่เพราะหัวใจรู้ว่าคนที่ฉันรักที่สุด...กำลังโอบฉันไว้ในตอนที่โลกสงบลง

อาศิรวิษมองหน้าฉัน แววตาเขามีทั้งความเจ็บและความรัก

“เขาคงฝากเจ้านางน้อยไว้กับข้าแล้ว...ใช่หรือไม่”

ฉันยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ

“เช่นนั้น...พี่จะดูแลเจ้านางน้อยตลอดไป ไม่ใช่เพราะพี่เป็นพญานาคผู้พิทักษ์...แต่เพราะพี่รักเจ้านางน้อยอย่างไม่มีข้อแม้”

มคธนคร

กลับมาครั้งนี้ทุกสิ่งดูเหมือนเดิมแต่หัวใจของฉันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป วังบาดาลที่ทอดตัวใต้แม่น้ำศักดิ์สิทธิ์ยังคงงดงาม ราวกับสร้างจากหยาดน้ำค้างและเกล็ดแก้วมณี

ฉันกับอาศิรวิษก้าวเข้าประตูศิลา แวดล้อมด้วยเหล่าองครักษ์ที่โค้งศีรษะอย่างเคารพ พวกเขารู้ว่าเราผ่านความตายมา แต่ไม่มีใครรู้ว่า...หัวใจของฉันถูกเปลี่ยนไปตลอดกาล ผู้คนต่างเปรมปรีดิ์ ที่ฉันและอาศิรวิษนำบ่วงนาคบาศกลับมาได้สำเร็จ แต่มันกลับต้องแลกกับหนึ่งชีวิตของแม่ทัพผู้สำคัญแห่งแคว้น

“เจ้าทำได้ดี...ทั้งสองคน”

เสียงเจ้าหลวงประดุจเสียงคลื่นใต้ดิน สงบนิ่งแต่แฝงไว้ด้วยอำนาจ

“พวกเรา...” ฉันหลุบสายตา “สูญเสียตรีภพในการปกป้องบ่วงนาคบาศ”

อาศิรวิษคุกเข่าข้างฉัน เอ่ยต่ออย่างมั่นคง

“แต่พวกเราก็ได้ปลดปล่อยคำสาปโบราณ และคืนสมดุลแก่สามภพแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เจ้าหลวงพยักหน้า ด้วยสายตาทรงเมตตา

“เจ้าทั้งสอง...ไม่เพียงปฏิบัติภารกิจ แต่ยังรักษาใจของเผ่าเราไว้ด้วย ถึงเวลาที่มคธนครจะเข้าสู่บทใหม่เช่นกัน...และข้าอยากให้เจ้าอยู่ข้างข้า...ผณินทร”

คำกล่าวนั้น...ทำให้ฉันเบิกตากว้าง รวมถึงอัปสราที่ถลึงตามองมายังฉันด้วยแววตาไม่พอใจ

“องค์หญิง...เจ้าหลวงประสงค์จะให้ท่านขึ้นดำรงตำแหน่งธิดาพิทักษ์มณีบาศ ผู้ดูแลสมดุลนาคาทั้งภพ”

“แต่ว่า...”

“เจ้าเหมาะสม เหล่าผู้อาวุโสก็เห็นพ้องต้องกัน” เจ้าหลวงพูดแทรกในขณะที่ฉันกำลังปฏิเสธ

เหล่าขุนนางอาวุโส มองมายังฉัน ต่างพนักหน้าพร้อมรอยยิ้มเป็นมิตร

ฉันยังไม่ได้ตอบในทันที...เพราะหัวใจของฉันยังวนเวียนอยู่กับภาพของอีกคนหนึ่งที่สูญเสียไป แม้จะได้สัมผัสและสนิทสนมกันได้ไม่นาน พวกเราร่วมทางและเผชิญหน้ากับอุปสรรคหลายอย่างร่วมกัน ทำให้ฉันรู้สึกผูกพันเหมือนรู้จักมานานหลายสิบปี และยิ่งรู้ว่าเขามีความรู้สึกดี ๆ มอบให้ ยิ่งทำให้รู้สึกเศร้า แม้ว่าฉันจะไม่ใช่ผณินทร แต่ก็ทำให้ฉันรู้สึกสูญเสียเช่นกัน

ในค่ำคืนนั้น ฉันเดินไปยังลานกว้างกลางศาลาริมน้ำ อาศิรวิษยืนอยู่ที่นั่น มองผืนน้ำเบื้องบนที่สะท้อนแสงจันทร์สีเงิน

“รู้หรือไม่?” เขาเอ่ยเบา ๆ ขณะมือแตะสายน้ำ “มีคำกล่าวว่า หากใครมองดวงจันทร์ใต้เมืองบาดาลพร้อมกัน...หัวใจของพวกเขาจะเชื่อมถึงกันตลอดไป”

ฉันอมยิ้มแต่แฝงไว้ด้วยแววเศร้า

“ข้าไม่รู้ว่าเส้นทางต่อจากนี้จะนำเราไปทางไหน” เขาหันมาสบตา ในนั้นมีความอ่อนโยนที่ฉันไม่เคยรู้ว่าตนเองโหยหามานานแค่ไหน

“พี่รู้แค่สิ่งเดียว…ไม่ว่าเจ้านางน้อยจักอยู่ในฐานะใด อยู่ที่ใด หรือเลือกอะไร พี่จะอยู่ข้างเจ้านางน้อยเสมอ” หัวใจของฉันสั่นไหว

ตรีภพจากไปแล้ว อดีตถูกเยียวยา แต่อนาคตกำลังเริ่มต้นใหม่ตรงหน้า ฉันเอื้อมมือไปจับมืออาศิรวิษไว้แน่น พอย้อนคิดกลับ เรื่องราวที่ฉันพบเจอเหมือนกับในหนังสือที่ฉันเคยอ่านมาไม่ผิดเพี้ยน แล้วบทสรุปสุดท้ายจะเหมือนกับในหนังสือไหม?

“งั้นก็อย่าปล่อยมือนี้ไปนะ อาศิรวิษ เพราะข้า...จะเดินข้างท่านด้วยเช่นกัน”

ในความเงียบของผืนน้ำ ฉันรู้สึกได้ถึงลมแห่งการเริ่มต้นใหม่พัดผ่าน และเสียงบางอย่างจากใจลึก ๆ บอกอย่างแน่ชัดว่า ความรักนี้ไม่ใช่เพียงผลจากโชคชะตา แต่คือสิ่งที่เราทั้งสองเลือกด้วยหัวใจ