บทที่ 172

หลังจากกลับถึงพระราชวัง คนทั้งสองก็ใช้ชีวิตร่วมกันอย่างสงบสุขอยู่ชั่วระยะหนึ่ง ทว่าความสงบสุขนี้อยู่ได้ไม่นานนัก พายุก็โหมกระหน่ำเข้าสู่ราชสำนัก

มีรายงานด่วนจากทางเหนือ ว่าหลายมณฑลเกิดการระบาดของตั๊กแตนอย่างที่ไม่เคยปรากฎมาก่อนในรอบศตวรรษ ฝูงตั๊กแตนปกคลุมเต็มท้องฟ้าจนบดบังแสงอาทิตย์ พวกมันกัดกินต้นอ่อนของพืชผลจนหมดสิ้น ราษฎรผู้ประสบภัยไร้ที่อยู่อาศัย เสียงร้องไห้ครวญคร่ำดังระงมไปทั่ว

เกือบจะพร้อมกันนั้น ก็มีข่าวด่วนมาจากทางชายแดนใต้ แคว้นศัตรูฉวยโอกาสจากสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเข้ามารุกรานยั่วยุบ่อยครั้ง สงครามใกล้จะเกิดขึ้นแล้ว

แสงไฟในห้องทรงงานสว่างไสวตลอดคืน ฮั่วหลินเรียกประชุมเหล่าขุนนางเพื่อหารือมาตรการรับมือติดต่อกันหลายวัน เขามักนั่งตรวจฎีกาที่สูงเป็นกองพะเนินเหมือนภูเขาตั้งแต่เช้าตรู่จนถึงกลางดึก

แม้เจียงหวนจะได้รับคำสั่งจากฮั่วหลินให้พักฟื้นอยู่ในตำหนักเว่ยยาง แต่นางก็ไม่ถึงกับไม่รู้ความเป็นไปภายนอกเลย

ทุกวัน เสี่ยวเจาจะพูดถึงบรรยากาศตึงเครียดในราชสำนักอย่างกังวล หว่างคิ้วของหวังเต๋อกุ้ยที่แวะเวียนมาส่งของเป็นครั้งคราว ก็ปรากฏความเหนื่อยล้าที่ยากจะปกปิดเช่นกัน

และสิ่งที่ทำให