7

" ดูสิแม่นางฟ้าตกสวรรค์มาโน่นแล้ว " เสียงซุบซิบนินทามาแต่ไกลจากทางทุ่งนา

ช่วงที่มาถึงแรกๆ ชาวบ้านต่างพากันเอ็นดู หลี่เล่อเยียนกันไม่น้อย เพราะพวกเขาตื่นเต้นกับคนเมืองหลวง ยิ่งได้รู้ว่าเธอมาจากปักกิ่ง ก็ต่างพากันแห่มาดูเธอกันยกใหญ่

คนเมืองหลวงนี่ผิวพรรณช่างแตกต่างจากชาวชนบทอย่าพวกเขายิ่งนัก คงไม่ต้องตากแดดหลังขดหลังแข็งทำงานหนักกระมัง

แม่สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มที่พวกเขาเหล่านั้นนึกเอ็นดูตั้งแต่แรกเห็น หล่อนกลับทำตัวไม่น่าเอ็นดูเหมือนกับหน้าตาเลยนี่สิ

เธอไม่เคยแม้แต่จะเอ่ยปากทักทายใครทั้งนั้น มีเพียงสายตาว่างเปล่าที่มองพวกเขาเท่านั้น หากแต่ความเป็นจริงแล้ว สวาเจ้าก็เพียงแค่กลัวและตกใจ เพราะเธอไม่คิดว่าคนจะแห่มาดูกันทั้งหมู่บ้าน รวมไปถึงเด็ก ๆ  ขี้มูกโป่งทั้งหลายเหล่านั้นด้วย

หลี่เล่อเยียนเป็นหญิงสาวที่อายุใกล้เข้าวัยออกเรือนไม่เคยเจอเด็กเล็ก ๆ ที่หน้าตามอมแมมผอมโซขนาดนี้มาก่อน จึงทำตัวไม่ถูก จะเอ่ยวาจาอะไรออกไปก็กลัวไม่เข้าหู พาลแต่จะทำให้พวกชาวบ้านโกรธ จึงเลือกที่จะเงียบเสียดีกว่า ไม่คิดเลยว่าชาวบ้านจะตีความหมายเป็นอื่นซะนี่

เรื่องนินทาเป็นธรรมชาติของมนุษย์ โดยเฉพาะกลุ่มแม่บ้านหรือแม้กระทั่งเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกัน ที่พากันอิจฉาปัญญาชนคนเมืองเหล่านั้น ที่ถึงแม้ว่าหน้าตาจะไม่ได้สะสวยทุกคน แต่ก็ต้องยอมรับว่าผิวพรรณพวกเขานั้นช่างแตกต่างจากชาวชนบทอย่างพวกเธอราวฟ้ากับดิน

" เราไปตรงโน้นกันเถอะ " หม่ายวี่ไท่เอ่ยขึ้น ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ค่อยชอบหลี่เล่อเยียน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะชอบฟังคนอื่นนินทาผู้อื่นซะทีเดียว เท่าที่เธอสังเกตดู หลี่เล่อเยียนก็ไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้น ติดที่หล่อนเป็นคนพูดน้อยไปหน่อย

" ใช่ๆ ไปกันเถอะเล่อเยียน " เหอหมี่เมี่ยนรีบพูดเสริมขึ้นมาด้วยกลัวว่าจะมีเรื่องกับชาวบ้านซะเปล่าๆ

" เล่อเยียน ผมได้ข่าวว่าคุณไม่สบาย หายดีแล้วหรือถึงได้มาทำงาน ผมว่าคุณลาพักอีกสักวันดีไหมครับ " ชายหนุ่มรูปร่างสมส่วน อกผายไหล่ผึ่งสมชายชาตรี กล้ามรึก็นึกว่าก้ามปูช่างดูอบอุ่นเสียจริงเชียว

ใครกันละนี่ พ่อหนุ่มน้อยดูจากหน้าตา กะอายุคร่าวๆ น่าจะไม่ต่างจากหลี่เล่อเยียนสักเท่าไหร่ มองหน้าชายหนุ่มไม่นานภาพของชายผู้นั้นก็ปรากฏขึ้นมาอย่างชัดเจน

เขามีชื่อว่า 'เตียวซูอวี้ ' เป็นเลขาธิการหนุ่มไฟแรงของหมู่บ้านนี้ เรียกได้ว่าเป็นหนุ่มหล่อที่สาวๆ ทั้งหมู่บ้านหมายตา พากันส่งแม่สื่อตามไปทาบทามจนกระไดบ้านไม่แห้งกันเลยทีเดียว แต่พ่อหนุ่มน้อยก็ยังไม่ถูกใจใครสักคน ด้วยว่าตัวเขานั้นอายุเพิ่งจะ 19 ปี ยังไม่รีบคิดมีครอบครัว หากยังไม่เจอหญิงสาวที่เขานั้นถูกใจจริง ๆ

แต่เมื่อเร็วๆ นี้เห็นทีเขาจะเจอนางในดวงใจเขาแล้วล่ะ เพราะตั้งแต่ที่เจอหลี่เล่อเยียน ตัวเขาเองนั้นก็ไม่คิดที่จะมองหญิงใดอีกเลย

ในคราแรกที่เธอมาถึง ใช่ว่าเขาจะไม่สนับสนุนให้หลี่เล่อเยียนมาเป็นครูสอนเด็ก ๆ ในโรงเรียนประจำตำบลแห่งนี้ แต่เพียงแค่คำพูดของเขาคนเดียว ไหนเลยจะช่วยสนับสนุนเธอได้ เขาเห็นรูปร่างอ้อนแอ้นอรชร พร้อมทั้งรูปร่างบอบบางเช่นเธอ เขาจะทำใจให้สาวเจ้ามาทำไร่ไถนาให้มือด้านได้อย่างไรกัน

เพียงแค่คิดเตียวซูอวี้ก็รู้สึกปวดใจแล้ว ชายหนุ่มจึงคอยเรียกหญิงสาวให้มาช่วยจดบันทึก หรือไม่ก็ตรวจสอบข้อมูลของผลผลิตในหมู่บ้านแทน เนื่องจากเธออ่านออกเขียนได้ อย่างไรเสียเธอก็จบตั้งมัธยมปลาย ซึ่งเวลานั้นถือว่าจบสูงมาก ๆ เลยล่ะ

เพียงวันนั้นแค่วันเดียว ที่ตัวชายหนุ่มไม่อยู่ เข้าเมืองไปสั่งปุ๋ยพร้อมกับของใช้บางอย่าง ทำให้หญิงในดวงใจของเขาต้องไปทำงานในทุ่งนาเหมือนคนอื่น ๆ จนเธอต้องเจ็บไข้เช่นนี้

" ดีขึ้นแล้วล่ะค่ะ ขอบคุณเลขาธิการที่ถามไถ่ ถ้าไม่มีอะไรแล้วขอตัวก่อนนะคะ ใกล้จะถึงเวลาทำงานแล้ว "

ช่วงนี้น่าจะเป็นฤดูเพาะปลูก เพราะตอนนี้อากาศร้อนมาก งานในทุ่งนาไม่ค่อยมีอะไรให้ทำมากนัก นอกจากคอยถอนกำจัดวัชพืชในทุ่งนา ส่วนหน้าที่หว่านปุ๋ย จะเป็นงานผู้ชายเนื่องจากแต้มค่าแรงเยอะกว่า

เหล่าบรรดาหญิงสาว หรือแม้กระทั่งแม่บ้าน จะขึ้นเขาเก็บผักป่ามาแลกเป็นแต้มค่าแรงเสียมากกว่า

" เอ่อ..ถ้าอย่างนั้นก็ไปช่วยผมตรวจของทางโน้นเถอะครับ พอดีผมสั่งซื้อปุ๋ยมา ยังไม่ได้ตรวจนับให้ละเอียด " เตียวซูอวี้ พยายามช่วยหญิงสาวเต็มที่ ด้วยกลัวว่าผิวขาวๆ ของเธอจะเสียเอาได้ ยามที่ต้องสัมผัสกับแดดลมแรงๆ

" อะไรกันคะ ซื้อของมาต้องทำการตรวจสอบตั้งแต่ขนขึ้นรถมาแล้วไม่ใช่หรอกหรือคะ เลขาธิการล้อฉันเล่นอีกแน่ ๆ เลยค่ะ ฉันไม่มีเวลาแล้ว คงต้องขอตัวก่อนเพราะเพื่อนยืนรอนานแล้วล่ะค่ะ " หลี่ล่อเยียนกล่าวยิ้มๆ พร้อมกับปลีกตัวออกมาปล่อยให้เลขาธิการหนุ่มยืนอึ้งอยู่อย่างนั้น

ถ้าเป็นเมื่อก่อน หลี่เล่อเยียนคงจะรีบวิ่งไปยังที่ทำการกลางหมู่บ้าน โดยไม่รีรอให้เลขาธิการพูดจบหรอก เพราะเธอไม่ชอบทำงานตรงที่มีแดดร้อน เธอรักผิวของตัวเองยิ่งกว่าอะไร พยายามทุกทาง เพื่อที่จะได้เข้าไปช่วยงานภายใน แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้วล่ะทุกอย่างมันได้เปลี่ยนไปแล้ว

ถ้าเธออยากจะมีเพื่อน เธอจะต้องรู้จักปรับตัว ตอนนี้ หลี่เล่อเยียนคนใหม่ ไม่กลัวที่จะทำงานกลางทุ่งนา เพราะเธอในเมื่อก่อนก็ทนทำงานทุกอย่างเพื่อความอยู่รอด ถึงจะเกิดในเมืองหลวง แต่ชีวิตใช่ว่าจะสุขสบาย เช้าๆ ต้องรับจ้างเข็นผักขายที่ตลาด สายมาทำงานประจำที่ร้านสะดวกซื้อ ตกเย็นรับจ้างล้างจาน มีเวลานอนเพียงไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น แค่งานถอนวัชพืชแค่นี้ถือว่าเล็กน้อยมากสำหรับเธอ