Chapter 8

Chapter 8

แต่พอเขาเดินเข้ามาในห้องน้ำ ดัตถพงศ์ได้กลิ่นอาเจียนที่ติดเสื้อของตน เขาจึงถอดเสื้อออกรวมทั้งเสื้อกล้าม ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กที่อยู่ตรงชั้นมาชุบน้ำพอหมาด จากนั้นก็เดินกลับออกไป

“เฮ้ย! ฟ้า ทำอะไร” เขาอุทานเสียงดังลั่นเมื่อเห็นนิสารัตน์ที่เวลานี้ลุกขึ้นนั่ง และเธอก็กำลังจะถอดเสื้อของตัวเองออก ดัตถพงศ์รีบถลาไปยังร่างสาวทันที

“อย่าถอดฟ้า อย่าถอด” เขาร้องห้าม จับมือทั้งสองข้างของเธอไว้แน่น

“ปล่อยฟ้านะ ปล่อย ฟ้าจะถอดเสื้อ ฟ้าเหม็น ใครมาอ้วกใส่เสื้อฟ้าเนี่ย” คนที่ร้องโวยวายยังไม่รู้ตัวว่า คนที่อาเจียนนั้นก็คือตัวเธอ

“เดี๋ยวฉันเช็ดให้ อยู่เฉยๆ”

เขาดุใส่ เธอมีอาการสงบลงเมื่อได้เยินเสียงเข้มๆ ของใครคนหนึ่งที่น้ำเสียงคุ้นๆ หู แต่เนื่องจากความเมาทำให้เธอไม่มีสติพอที่จะนึกว่าเป็นเสียงของใคร อีกทั้งไม่ได้นึกเอะใจเลยสักนิดว่า ตัวเองอยู่ในที่ใด แล้วเหตุใดจึงมีเสียงผู้ชายอยู่ดังใกล้ตัว

ดัตถพงศ์ใช้โอกาสนี้เช็ดหน้าเช็ดตาให้นิสารัตน์ ลดมือต่ำลงมาเช็ดคราบอาเจียนตามเสื้อผ้าของเธออย่างไม่รังเกียจ เขาจะรังเกียจคนที่ตนเองรักได้อย่างไร ไม่ว่าเธอจะอยู่ในสภาพแบบไหนเขาก็ไม่มีวันรังเกียจ

ดัตถพงศ์เดินไปยังห้องน้ำอีกครั้ง ใช้มือขยี้ผ้าผืนเล็กในมือผ่านสายน้ำจากก๊อกน้ำ ให้คราบอาเจียนหลุดออกไป บิดน้ำพอหมาดแล้วเดินออกไปจากห้องน้ำเพื่อเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เธอ

“เฮ้ย!” เขาร้องอุทานเสียงดังกว่าเดิมกับภาพของนิสารัตน์ที่ตนเห็น ดวงตาของเขาเบิกกว้าง หัวใจเต้นแรง...เต้นแรงจนเขารู้สึกได้ว่ามันกำลังทะลุออกมาจากผิวเนื้อ ร่างกายบึกบึนแข็งดุจหิน เหงื่อผุดพลายเต็มใบหน้า และกำลังผุดขึ้นตามร่างกาย

ภาพที่เขาเห็นคือ ร่างกายท่อนบนของนิสารัตน์เปล่าเปลือย เธอคงถอดเสื้อผ้าที่มีแต่กลิ่นอาเจียนออก เพราะคิดว่าตอนนี้เธออยู่ในห้องส่วนตัวของตัวเอง ไม่มีอยู่ร่วมห้องด้วย อีกประการหนึ่งฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้สติของเธอหมดสิ้น

ดอกอุบลสองดอกเบ่งยานเต็มสองตา ช่างสวยและงดงามยิ่งกว่าสตรีคนใดที่เขาเคยเห็น ผิวกายขาวนวลชวนให้อยากสัมผัส เนียนละเอียดมีน้ำมีนวล จนเขาอยากจะใช้มือแตะต้องเพื่อพิสูจน์ว่า จะนุ่มมือมากแค่ไหน

เท้าใหญ่ก้าวเข้าไปหาร่างงามอย่างเชื่องช้า ดวงตาจับจ้องไปยังความสวยงามนิ่งงัน ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ เลือดลมในกายของเขายิ่งร้อนระอุ เสมือนกับว่าตนเองยืนอยู่ใกล้กองไฟลุกโชน เพียงแค่เฉียดผิวกายแทบมอดไหม้

“ร้อน ร้อนจังเลย ปิ่นเปิดแอร์ให้ฉันหน่อยสิ”

คนที่ยังไม่ได้สติร้องโวยวายว่าร้อน ทั้งที่เครื่องปรับอากาศภายในห้องก็ยังทำงานอย่างดีเยี่ยม อาจเป็นเพราะฤทธิ์ของสุราที่เธอดื่มไป ทำให้ร่างกายเกิดความร้อนก็เป็นได้

            มือสั่นเทาของดัตถพงศ์เลื่อนผ้าห่มมาปิดความสวยงามที่เขาอยากแตะต้อง แต่พยายามข่มอารมณ์ไว้เต็มที่ ไม่ทำตามใจปรารถนา แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ให้ความร่วมมือเท่าไหร่นัก สะบัดผ้าห่มให้พ้นกาย จนเขาต้องนำมือสั่นๆ ของตนมาปกปิดทรวงอกสาวตามเดิม แล้วกลั้นใจเช็ดตัวให้เธอต่อไป

            ในระหว่างที่ดัตถพงศ์กำลังใช้ความพยายามอย่างหนักในการเช็ดตัวให้สาวร่างกึ่งเปลือย นิสารัตน์ที่ได้รับความเย็นจากผ้าขนหนูผืนนิ่ม ส่งผลให้เปลือกตาบางขยับเปิด ดวงตาเธอหรี่ลงเล็กน้อยเมื่อกระทบกับแสงไฟภายในห้อง เธอรู้สึกเหมือนกับว่ามีใครบางคนใช้ผ้าขนหนูเช็ดลำคอของเธออยู่ หญิงสาวจึงหันหน้าไปทางเจ้าของมือ

            “พี่ทัช” ด้วยความเมาบวกกับความรัก ความคิดถึงที่มีต่อกรกวินทร์ ทำให้เธอมองเห็นใบหน้าของดัตถพงศ์เป็นอดีตคนรัก “พี่ทัชกลับมาหาฟ้าเหรอคะ”

            ผู้ฟังรู้สึกเจ็บจี๊ดตรงหัวใจกับคำพูดของนิสารัตน์ ในสายตาของเธอไม่เคยมีชายหนุ่มคนไหนนอกจากกรกวินทร์ รวมทั้งหัวใจของเธอด้วย แม้ในยามที่สติไม่สมบูรณ์จิตใจของเธอก็ยังคงมีแต่อดีตคนรัก เขาไม่อยากคิดเลยว่า ยามที่เธอมีสติครบถ้วน ความรักที่มีต่อกรกวินทร์จะมากมายเพียงใด เพียงแค่คิดความร้าวรานใจก็รุมเร้า

            “ฟ้า ฉันไม่ใช่...” เขาร้องค้าน แต่ทว่าเสียงค้านของเขาก็หยุดเพียงแค่นั้น เมื่อเสียงอันสั่นเครือของนิสารัตน์ดังขึ้น

            “พี่ทัชอย่าทิ้งฟ้าไปอีกนะคะ ฟ้ารักพี่ทัช”

นิสารัตน์ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน เธอโตมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า จนเมื่ออายุได้ห้าขวบก็มีคู่สามีภรรยาคู่หนึ่งที่มีฐานะมั่งคั่งมารับไปอุปการะ นิสารัตน์อยู่กับพ่อแม่บุญธรรมมาร่วมยี่สิบปี เธอก็ต้องสูญเสียทั้งคู่ไปด้วยอุบัติเหตุ พร้อมกันนี้ยังสูญเสียทรัพย์สมบัติจำนวนมหาศาลของทั้งสองไปด้วย เนื่องจากญาติทางบิดาบุญธรรม บังคับให้เธอเซ็นยกมรดกทั้งหมดที่ได้รับให้กับพี่ชายบิดา ซึ่งนิสารัตน์ก็ยินยอมทำตามแต่โดยดี เพราะเธอคิดว่า ตนเองไม่ใช่ทายาทที่สมควรจะได้รับมรดก แค่ได้รับความเมตตาจากทั้งสองก็เป็นพระคุณล้นหัว

ความโดดเดี่ยวที่เธอได้รับมาร่วมสามปี จนกระทั่งมาพบเจอกับกรกวินทร์ ทำให้ความเหงาและความโดดเดี่ยวที่เธอได้รับพลันหายไป ระยะเวลาหนึ่งปีที่กรกวินทร์ขายขนมจีบให้หญิงสาว เขาให้ความรัก ความเอาใจใส่เธอไม่ขาด เสมอต้นเสมอปลาย พิสูจน์ให้เธอเห็นว่า เขารักเธอจากใจจริง และอีกหนึ่งปีต่อมานิสารัตน์จึงรับรักและตกลงเป็นคู่รักคู่ดังแห่งปี มิแปลกที่นิสารัตน์จะรักกรกวินทร์หมดใจ รักมากพอผิดหวังความเสียใจก็มากตามไปด้วย

“อย่าทิ้งฟ้านะคะพี่ทัช อยู่กับฟ้านะ”

นิสารัตน์พูดต่อดวงตาพร่าเลือนยังคงคิดว่า คนที่อยู่ตรงหน้าคือกรกวินทร์แล้วครั้งนี้เธอไม่พูดเปล่า จับมือใหญ่มาวางไว้แนบอก โดยไม่รู้ตัวว่า ร่างกายท่อนบนของไร้ซึ่งอาภรณ์ เจ้าของมือใหญ่ถึงกับหายใจไม่ทั่วท้อง ใจเต้นตึกตักๆ ถี่แรง ภายในร่างเกิดความร้อนชนิดที่ว่า อวัยวะแทบจะละลาย จะชักมือกลับก็กลัวเธอเสียใจ ครั้นจะวางมือของตนต่อไปเขาก็กลัวว่าจะทนไม่ได้

“ฟ้า ปล่อยพี่ก่อน พี่จะได้เช็ดตัวให้” เขาหาทางแก้และชักมือตนเองกลับช้าๆ

“ไม่ ถ้าฟ้าปล่อย พี่ทัชก็จะไปจากฟ้าอีก ฟ้าไม่ยอมปล่อยพี่ทัชเด็ดขาด”

เธอพูดตามความรู้สึกของตนเอง แล้วทำในสิ่งที่ดัตถพงศ์ไม่คาดคิดและไม่ทันได้ตั้งตัว มือเล็กเลื่อนมาคว้าต้นแขนของดัตถพงศ์กระตุกจนร่างใหญ่แนบสนิทกับร่างงดงามแขนเรียวเสลาโอบกอดเขาไว้แน่น ประหนึ่งว่าจะไม่ให้เขาห่างเธอไปไหน