4.เงินหนึ่งพันบาท

“แล้ว…”

“ไม่กิน?” ช้อนสายตาขึ้นไปมองเธอที่ยืนกลืนน้ำลายคงคออยู่ มือเล็กที่จับถุงนั้นสั่นระริกเหมือนว่าเธอกำลังหิว

คงไม่ใช่ว่าไม่ได้กินอะไรตั้งแต่ตอนนั้นจริงๆ หรอกนะ เปลวเพลิงครุ่นคิดในใจ

เขาไม่ได้ตั้งใจซื้อมาให้เธอเพราะไม่คิดว่าเธอจะยังอยู่ที่นี่ เขาซื้อมากินเองและบังเอิญรถยางแตกจึงกะจะเดินมานั่งกินรอลูกน้องตรงนี้ทว่าเห็นสภาพของเธอแล้วจะให้เขากินโดยให้เธอยืนมองตาปริบๆ ก็คงจะดูโหดร้ายจนเกินไป

“กินค่ะ” ร่างเล็กพูดแล้วก็นั่งยองลงหยิบแฮมเบอร์เกอร์ออกมาแล้วกินด้วยความหิว มืออีกข้างหยิบน่องไก่มากัดแทะสลับกับแฮมเบอร์เกอร์อย่างไม่สนใจว่าคนให้จะใส่ยาอะไรลงไปไหมเพราะตอนนี้เธอหิว หิวมาก

“ถ้าฉันวางยาเธอคงตาย”

“คุณวางยาหนูเหรอคะ!?” ปากที่กำลังจะกัดน่องไก่ชะงักทันที เขาไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่ดึงบุหรี่ออกจากปากพ่นควันออกมาแล้วถือไว้

“ใช่”

“…” ยกมือเล็กๆ ที่มีรอยแผลสองสามจุดขึ้นมาเช็ดปากตัวเอง ใจดวงน้อยเต้นเร็วด้วยความหวาดกลัวกับคำตอบที่ได้รับ เธอวางของกินในมือลงบนถุงแล้วยกมือขึ้นมาหวังจะล้วงคอตัวเอง

“ฉันไม่ใช่คนดี แต่ก็ไม่ได้เลวขนาดนั้น”

“คุณไม่ได้วางยาหนู?” มายาวีชักมือที่กำลังจะล้วงคอตัวเองกลับมากำมันไว้แน่น ดวงตากลมโตมองผู้ชายตรงหน้าด้วยหัวคิ้วที่ผูกเป็นโบว์

“เป็นขอทานเหรอ?” ไม่ตอบเพียงแต่เอ่ยถามเธอกลับ

“หนูไม่ได้เป็นขอทานค่ะ”

“งั้นเหรอ?”

“ค่ะ แต่ว่าหนูไม่มีที่ไป ไม่มีพ่อแม่ ไม่มีที่อยู่ ไม่มีเงิน”

“…”

“หนูกินมันได้ไหมคะ จะตายรึเปล่าคะ?” หยิบแฮมเบอร์เกอร์กับไก่ทอดขึ้นมาพร้อมถาม และความเงียบของเขาก็ทำให้เธอชั่งใจอยู่นานแต่เพราะความหิวที่ทนไม่ไหวสุดท้ายก็นั่งกินไปจนหมดทุกอย่างเหลือเพียงถุงกับกระดูกไก่เพียงเท่านั้น

“ไม่กลัวตาย?”

“กะ กลัวค่ะ แต่คุณบอกว่าไม่ได้ซื้อมาให้หนูนั่นคงแปลว่าคุณซื้อมากินเองแต่เพราะเห็นหนูและเกิดความสงสารจึงให้กิน”

“ไม่ได้โง่อย่างที่คิด”

“ขอบคุณนะคะ หนูอยากรู้ชื่อคุณ..คุณชื่ออะไรคะ?”

“ชื่อฉันไม่ได้ทำให้ชีวิตเธอดีขึ้น ไงก็มีชีวิตต่อไปนะบนโลกนี้มีอะไรให้ทำอีกเยอะ อย่าพลาดที่จะทำมันล่ะ” เปลวเพลิงพูดพร้อมหยัดกายลุกขึ้นยืน เขาสูบบุหรี่เข้าปอดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะพ่นควันทิ้งตามด้วยโยนมวนบุหรี่ลงพื้นใช้เท้าขยี้จนมันดับ

“คุณจะไปแล้วเหรอคะ?”

“ไม่ค่อยได้พกเงินสด มีแค่นี้” ปึก! โยนขวดน้ำเปล่าพร้อมเงินจำนวนหนึ่งพันบาทลงบนพื้นแล้วเดินไปขึ้นรถที่มาจอดด้านหน้า มายาวีหยิบเงินกับน้ำเปล่ามากอดไว้ก่อนจะโบกมือลาชายหนุ่มที่เข้าไปนั่งในรถอย่างไม่สนใจว่าเขาจะเห็นหรือไม่

บนรถ…

“ใคร?”

“กูเอง” เปลวเพลิงตอบคนข้างกายที่พอได้ยินคำตอบเขาก็รีบส่ายหน้าให้

“หมายถึงคนที่มึงโยนเงินให้นั่นน่ะ”

“ขอทาน”

“อ่อ ผู้หญิงด้วยใช่ไหม..ไม่กลัวบ้างรึไงอยู่คนเดียวในที่เปลี่ยวๆ แบบนั้น”

“ไม่รู้”

“กูไม่ได้ถามมึง กูแค่พูดเฉยๆ” ปรัชญาหันไปมองค้อนน้องชาย “ไม่ถามเหรอว่ามือขวามึงไปไหน?” ถามต่อเพราะที่จริงคนที่มารับเปลวเพลิงควรจะเป็นรัญช์ไม่ใช่เขา

“ไปตีกะหรี่”

“เชื่อแล้วว่าสนิทกัน”

“มึงไม่ไปเหรอ?”

“ไปมาแล้วไม่แซ่บเท่าไหร่ มึงอ่ะ”

“…”

“เงียบนี่คือ?”

“คิดว่าไงล่ะ”

“โคตรเกลียดประโยคนี้จากมึงเลยว่ะ” คิดว่าไงล่ะที่ต้องมานั่งถามตัวเองว่าสรุปแล้วกูคิดว่าไงวะ ทั้งที่ถามปุ๊บควรจะได้รับคำตอบปั๊บ

เปลวเพลิงแค่นหัวเราะหึหึออกมาแล้วปรับเบาะให้เอนลงเพื่อจะได้นอนหลับพักสายตา “ถึงแล้วปลุกด้วย” บอกพี่ชายด้วยน้ำเสียงเนือยๆ

ปรัชญาลอบมองหน้าน้องชายพลางส่ายหน้าให้เบาๆ ไม่เอาผู้หญิงจนเหนื่อยก็น่าจะเหนื่อยจากงานมีแค่สองอย่างนี่แหละ แต่เอาผู้หญิงเหนื่อยจนหมดแรงเขาคิดว่าไม่น่าจะใช่ คงเป็นอย่างที่สองมากกว่า