ตอนที่ 2 ผู้ทรงอิทธิพลของหัวใจ

แพรวพิชชาลุกขึ้นจากที่นอนแสนสุข เมื่อคืนเธอนอนหลับสบายมากไม่มีสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางคัน พี่ชายเธอออกไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ เพราะหลับลึกจริงๆ ลุกขึ้นจากที่นอนได้ก็ยืนบิดตัวไปมาไล่ความเมื่อยล้าออกจากร่างกาย แล้วสาวเท้าเดินไปที่หน้าต่างบานหรูเปิดผ้าม่านรับแสงแดดอ่อนๆ ของยามเช้า สายตากลมโตมองดูดอกไม้แสนสวยอย่างชื่นมื่น ต้องขอบคุณพี่ชายสุดที่รักที่ให้คนมาจัดแปลงดอกไม้ตรงกับหน้าต่างห้องนอนของเธอ

“สดชื่นจัง” แขนเรียวเสลากางออก แหงนหน้าขึ้นสูง มุมปากยกยิ้มกว้าง บ่งบอกว่าเจ้าตัวมีความสุขมากแค่ไหนในเช้าวันนี้

ชีวิตของเธอในตอนนี้มีความสุขมาก ทุกสิ่งทุกอย่างที่ได้รับจากราฟาเอลมันมากมายเหลือเกิน เขาไม่ใช่แค่ผู้มีพระคุณที่รับอุปการะเธอเอาไว้ แต่เขาคือทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเธอ ใครที่ไม่เคยได้สัมผัสกับตัวตนที่แท้จริงของผู้ชายคนนี้จะคิดว่าเขาโอหัง สำหรับเธอขอเถียงหัวชนฝาหากมีใครว่าให้ได้ยิน

มือใหญ่ยกถ้วยกาแฟขึ้นดื่ม สายตาคมก็ไม่ได้ละออกจากหนังสือพิมพ์ธุรกิจ ฉบับภาษาอังกฤษที่อ่านอยู่แม้แต่น้อย ไม่ทันสังเกตว่ามีใครเข้ามา แพรวพิชชาเดินอ้อมไปทางด้านหลังของราฟาเอลด้วยท่าทางซุกซน แขนเรียวคว้ากอดที่ลำคอแกร่ง หอมแก้มสากซ้ายขวาฟอดใหญ่ แล้วก็ยิ้มอย่างชอบใจที่สามารถทำให้คนโดนขโมยหอมเลิกสนใจหนังสือพิมพ์

“เด็กซนแกล้งพี่อีกแล้ว” ราฟาเอลเปรยเบาๆ

“อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่ราล์ฟ ไม่ได้แกล้งแค่อยากเล่นด้วย ชีวิตคนเราต้องมีสีสันกันบ้างค่ะ” แพรวพิชชายิ้มตาหยี ยังไม่ยอมคลายวงแขนออกจากคอแกร่งของพี่ชาย ใบหน้าเล็กซบที่ไหล่หนา มองนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่จ้องเธออย่างไม่วางตา

“พี่ไม่เถียงเราหรอกจ้ะ ว่าแต่เมื่อคืนนี้หลับสบายดีไหมน้องแพรว มื้อเย็นเลยไม่ได้กินเลย” ราฟาเอลยังไม่ละสายตาออกจากใบหน้าจิ้มลิ้มที่เกยคางไว้บนบ่าของเขา

“สบายมากเลยค่ะ นอนแบบไม่รู้สึกหิวสักนิด แถมตื่นมายังได้เห็นดอกไม้สวยๆ ที่แข่งกันออกดอกเต็มไปหมดด้วย ขอบคุณนะคะสุดหล่อของแพรว” เสียงใสๆ พูดอยู่ข้างหูราฟาเอลโดยที่เขาไม่รู้สึกรำคาญเลยสักนิด

“พี่ดีใจที่น้องแพรวชอบ”

“แพรวชอบทุกอย่างที่พี่ราล์ฟให้ค่ะ”

“พี่น้องคู่นี้ทำไมยังไม่ทานข้าวกันอีกคะ” ป้านุ่มเดินถือเหยือกน้ำคั้นสดเข้ามาในห้องอาหาร มองดูสองพี่น้องที่อ้อนกันอยู่อย่างน่ารักน่าเอ็นดู พอคุณหนูแพรวกลับมาอยู่บ้านคุณราล์ฟของนางก็มีชีวิตชีวาขึ้นเยอะเลย

“ก็รอน้ำส้มคั้นสดๆ ของป้านุ่มอยู่ไงคะแพรวเลยยังทานไม่ได้ ต้องจิบให้คล่องคอก่อน” แพรวพิชชาปล่อยแขนออกจากราฟาเอล แล้วเดินมากอดร่างท้วมของมีบ้านเก่าแก่อย่างอ้อนๆ

“ไม่ต้องมาอ้อนป้าตอนนี้เลยค่ะ นั่งลงแล้วก็ทานข้าวเช้าได้แล้วค่ะคุณหนู เดี๋ยวก็ถูกคุณราล์ฟท่านดุเอาหรอกค่ะ” ป้านุ่มตีแขนเนียนเบาๆ ดันคนช่างอ้อนให้นั่งลงบนเก้าอี้

“รับทราบแล้วค่ะป้านุ่มคนสวย พี่ราล์ฟไม่กล้าดุแพรวมากหรอกค่ะ” แพรวพิชชายิ้มหวานให้ป้านุ่มและพี่ชาย

“ทานข้าวให้หมดนะคะคุณหนู มื้อเย็นเมื่อวานก็ไม่ยอมลงมาทาน ต้องชดเชยมื้อเช้าให้เยอะๆ” ป้านุ่มย้ำก่อนจะเดินออกไปเพื่อให้เจ้านายได้ทานอาหารตามลำพัง

“ค่า” แพรวพิชชารับคำเสียงใส มือบางตักข้าวต้มปูหอมกรุ่นขึ้นมาเป่าเบาๆ พอเย็นลงจึงเอาเข้าปาก แล้วเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย โดยมีสายตาของราฟาเอลจับจ้องอยู่ตลอดเวลา จนคนถูกมองรู้สึกได้ “ทำไมพี่ราล์ฟไม่ทานล่ะคะ มองแพรวทานแบบนี้มันจะอิ่มได้ยังไง” คิ้วเรียวพันกันยุ่งอย่างไม่ชอบใจ ที่เห็นพี่ชายไม่ทานอะไรเลยนอกจากกาแฟ

“พี่ไม่ค่อยทานอาหารเช้าน้องแพรวก็รู้” ราฟาเอลพูดเสียงเรียบ จะยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มอีก แต่ถูกมือบางยึดเอาไว้สียก่อน

“ต่อไปนี้พี่ราล์ฟต้องทานข้าวเช้าทุกวันค่ะ ลดกาแฟลงตั้งแต่วันนี้เลยด้วย ข้าวเช้ามันสำคัญมากนะคะ ต่อไปนี้แพรวจะบังคับให้พี่ราล์ฟทานข้าวทุกวัน” แพรวพิชชาพูดเสียงเข้มเลียนแบบคำพูดพี่ชาย ตักข้าวต้มในชามตัวเองมาจ่อที่ปากหยักบางของราฟาเอล

“อ้าปากค่ะพี่ราล์ฟ” แพรวพิชชาสั่งพี่ชายที่ยังไม่ยอมเปิดปากออก ราฟาเอลส่ายศีรษะสุดท้ายก็ยอมเปิดปากออกแต่โดยดี

“พี่ทานแล้วน้องแพรวก็ทานต่อเถอะ อย่ามัวแต่ป้อนพี่ ตัวยิ่งเล็กๆอยู่” ราฟาเอลกลืนข้าวลงคอ มองคนข้างๆ ที่ยังไม่ยอมตักข้าวเข้าปาก ด้วยสายตาเป็นคำถาม

“ทานแค่คำเดียวไม่ได้ค่ะต้องทานให้หมดชาม มาค่ะเดี๋ยวแพรวจะเป็นคนป้อนพี่ราล์ฟเอง” แพรวพิชชายกชามข้าวของราฟาเอลมาไว้ข้างๆ ชามของเธอ ตักข้าวต้มป้อนพี่ชายสลับกับตัวเอง โดยที่คนหน้านิ่งไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธอะไรทั้งสิ้น และไม่นานข้าวต้มแสนอร่อยก็เกลี้ยงชาม

“พี่ไม่เคยทานข้าวเช้าได้มากขนาดนี้มานานมากแล้ว” ราฟาเอลพูดหลังจากดื่มน้ำเป็นที่เรียบร้อยแล้ว รู้สึกอิ่มเอมใจอย่างบอกไม่ถูก

“ต่อไปนี้ต้องทานทุกวันนะคะ เพราะแพรวจะไม่ยอมให้พี่ราล์ฟดื่มกาแฟแทนข้าวอีกเด็ดขาด มันไม่ดีต่อสุขภาพ” แพรวพิชชาพูดเสียงจริงจัง

“พี่คงต้องยอมเราอีกแล้วใช่ไหม” ราฟาเอลโยกศีรษะเล็กเบาๆ อย่างเอ็นดู มุมปากยกยิ้มอย่างมีความสุข

“ใช่ค่ะพี่ราล์ฟต้องยอมแพรว เพราะแพรวรักและหวังดีกับพี่ราล์ฟจริงๆ” แพรวพิชชาขยิบตา