"จ๊ะ วันหน้าฉันจะมาอุดหนุนป้าอีก"
สิ้นสุดประโยคเสือหาญกำลังจะเดินออกจากหน้าร้านแต่ก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิด เสียงปืนดังลั่น ปัง ๆ ปัง ๆ กระสูนยิงขึ้นสู่ท้องฟ้ากลางตลาด ผู้คนทั้งตลาดชะงักไปชั่วขณะ ทันใดนั้นเสียงร้องกรีดก็ดังขึ้นผู้คนรีบหมอบลงกับพื้น บ้างคนก็ล้มระเนระนาดเพราะเบียดกันหนี "ไม่อยากตาย ก้มหัวลงแล้วนำของมีค่าออกมา" โจรข่มขู่ดังขึ้นพร้อมปืนในมือที่ยกสูงเหนือศรีษะ มันสวมหมวกไอ้โม่งสีดำท่าทายทุกคนอย่างไม่เกรงกลัว "แย่แล้ว " หญิงสาวที่ยืนชื้อขนมเปี๊ยะต้องหมอบลงอย่างว่าง่ายเธอนั้นมีความหวาดกลัว จนแววตาอยู่ไม่นิ่งเสือหาญไม่รอช้ารีบเดินมาบังคนแก่และหญิงสาวไว้ "ไม่ต้องกลัวหลบอยู่หลังฉัน"น้ำเสียงที่ราบเรียบบอกหญิงสาวให้หลบหลัง หญิงสาวรู้สึกสบายใจขึ้นมาทันทีเมื่อมีชายแปลกหน้าออกมาปกป้อง ไอ้โจรที่เห็นเช่นนั้นก็หัวเราะเยาะเย้ยเสือหาญ "ฮ่า ๆ ไอ้หนุ่มหน้าอ่อน" มันอ้าปากลั่นกลางตลาดอย่างสะใจราวกับกำลังท้าทายทุกคนที่ยืนอยู่ต่อหน้าพวกมัน "ฉันเตือนแกแล้วนะ!" เสือหาญค่อยๆก้าวเท้าเดินไปข้างหน้าโดยไม่เอ่ยอะไรออกมามาก ผลัวะ ! ขาข้างขวาม้วนเป็นวงกลมฟาดเต็มแรงไปที่หน้าท้องจนโจรชั่วกระเด็นถอยออก ยังไม่ทันที่โจรชั่วจะได้ตั้งหลักเสือหาญพุ่งตัวอย่างรวดเร็วใช้มือกำคอเสื้อเหม็นๆที่โจรนั้นใส่ เสือหาญใช้แรงกล้ามที่มียกทั้งตัวโจรชั่วลอยขึ้นสูงจนสุดลำแขน "ปล่อย..." ไอ้โจรพยายามใช้มือตบที่คอเพื่อบอกให้เสือหาญปล่อยมันลง ในวินาทีนั้นโจรอีกคนที่ยืนดูไม่รอช้ารีบเข้าไปช่วยเพื่อนของมันโดยการเล่นตลบหลัง ปัง! ปัง! ลูกกระสูนเพ่งเล็งมาที่เสือหาญแต่ด้วยประสาทรับรู้ไวกว่าคนทั่วไปในเวลานั้นเสือหาญรีบเบี่ยงตัวเล็กน้อยทำให้กระสูนนั้นยิงไปโดนข้อเท้าเพื่อนของมันที่กำลังถูกเสือหาญบีบคอยกชูขึ้น "โอ๊ย..อ๊าก" ไอ้โจรส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดกวาดสายตาไปมองเพื่อนอีกคน ทันใดนั้นเสือหาญก็ปล่อยมือออกจนมันทรุดตัวล้มลงกับพื้น "ไอ้โง่ ทำไมยิงไม่โดน" ลำตัวที่นอนเอนพยายามด่าเพื่อนในขณะที่มันนั้นเจ็บปวดแทบจะสิ้นใจ "กูไม่ได้ตั้งใจ " เพื่อนรีบวิ่งมาพยุงไอ้โจรสารเลวขึ้นมาพวกมันอับอายอย่างมากในสายตาผู้คนที่กำลังยืนเยาะเย้ยด้วยความสะใจ "ฝากไว้ก่อนไอ้หน้าอ่อน" มันค่อยก้าวถอยหลังยกปืนขู่เพื่อไม่ให้คนอื่นนั้นตามมาแต่ทว่ายังไปไม่ถึงไหน ตำรวจได้มาดักล้อมพวกมันสองคนไว้ "หยุด อย่าขยับ" พวกมันยกมือขึ้นพร้อมวางปืนลงอย่างช้า ๆ ทันใดนั้นตำรวจรีบใช้จุญแจมือล็อกไว้อย่างรวดเร็วชาวบ้านที้กำลังตกใจอยู่ก็เริ่มโล่งใจ แต่ละคนเริ่มรีบแยกย้ายกันกลับหมู่บ้านตัวเอง แต่ชาวบ้านบางกลุ่มก็เดินเข้ามาหาเสือหาญพร้อมกับคำขอบคุณที่ช่วยชีวิตทุกๆคนในตลาดไว้ "ขอบใจเอ็งมากนะ" ชาวบ้านชื่นชมเสือหาญต่างคนต่างหยิบยื่นของที่ชื้อในตลาดจนตอนนี้ไอ้สันขวานกับไอ้กระบานถือของเต็มไม้เต็มมือ ในขณะนั้นจ่าแฉล้มรีบเร่งฝีเท้าเข้ามารับบุตรสาวด้วยความร้อนใจ "ลูกพ่อ " จ่าแฉล้มรีบหมุนตัวบุตรดูรอบว่าได้รับบาดเจ็บรึเปล่า "พ่อค่ะหนูสบายดีค่ะ" เมื่อเห็นว่าลูกสาวนั้นปลอดภัยจึงลดสีหน้าตึงเครียดลง "ต่อไปอย่าออกห่างพ่อนะ" "ค่ะ หนูสัญญา" จ่าแฉล้มเอามือลูบหัวบุตรสาวเบาในอ้อมกอดพร้อมถอนหายใจเบาๆ ส่วนเสือหาญกับเพื่อนอีกคนสองนั้นกำลังยืนดูอยู่ห่างๆ ในขณะนั้นเสือหาญกำลังจะหันหลังจากไป "หยุดก่อน" น้ำเสียงหวานๆกำลังรังเสือหาญ ทั้งสามหยุดชะงักทันทีที่ได้ยิน "พ่อค่ะเขาคือชายผู้ช่วยชีวิตลูกไว้" หญิงสาวเอ่ยบอกพ่อของเธอว่าชายผู้นี่แหละที่ช่วยชีวิตเธอไว้จ่าแฉล้มพยักหน้าเบา ๆ ก่อนที่จะเอ่ยคำขอบคุณ "ขอบใจไอ้หนุ่ม" ทันใดนั้นหญิงสาวก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง "พี่ชายชื่ออะไร ฉันอยากรู้" สีหน้าแววตาใส ๆกำลังรอคำตอบเมื่อเอ่ยถาม "ฉันชื่อเสือหาญ" "ส่วนฉันชื่อจอมขวัญนะ" "นายครับ.." พ่อบ้านคนขับรถรีบมาหาจ่าแฉล้มกับคุณหนูเมื่อได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นและยังบอกอีกว่านายหญิงเป็นห่วงมากขอให้ท่านนั้นรีบกลับบ้าน "เอาละ ๆ ฉันรู้แล้วตาโสมกลับไปรอที่รถก่อน" ตาโสมพยักหน้าเดินกลับไปรอจ่าแฉล้มตามคำสั่ง หลังจากนั้นจ่าแฉล้มก็เอ่ยลาเสือหาญพร้อมกับเพื่อนอีกสองคน "ฉันรีบ วันหน้าหากเจอฉันจะเลี้ยงกาแฟ" เมื่อสิ้นสุดประโยคจ่าแฉล้มก็เดินหลังพาบุตรสาวไปขึ้รถส่วนตัว ในขณะที่จอมขวัญนั้นกำลังจะก้มหัวเอนเข้าไปนั่งในรถ เธอนั้นค่อยๆหันหน้ากลับไปมองเสือหาญที่กำลังถือข้าวของออกจากตลาด "จอมขวัญมองอะไรลูก" "เปล่าค่ะพ่อ" ทันใดนั้นเสียงบิดจุญแจรถก็ดังขึ้นขับเคลื่อนออกจากตลาด ในจังหวะนั้นเสือหาญก็หันมามองท้ายรถที่กำลังออกไป "พี่ ๆ ยืนคิดเลขหรอ" สันขวานรีบหยอกล้อตามสถาณการณ์ "นั้นสิพี่ สมองพี่คงรวนแล้วมั้ง" "ไอ้พวกบ้านี่" เสือหาญยกขาแตะก้นทั้งสองเพื่อกลบเกลื่อนความคิดในใจ "พี่ฉันยอมแล้วฮ่าๆ" สันขวานกับกระบานหัวเราะทำหน้าตลกใส่เสื้อหาญแล้วรีบวิ่งหนีในจังหวะนั้นเสือหาญนั่งลงตรงหน้าไอ้จอมอย่างระมัดระวังนิ้วแตะลงบนตุ่มนูนที่ขาด้วยความนุ่มนวล แววตาเสือหาญคมสบตาไอ้จอมอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะก้มหน้าลงตั้งใจทาแผล"เสร็จแล้ว.."หลังจากทายาเสร็จเสือหาญยันมือบนเข่าข้างหนึ่งก่อนค่อยๆลุกขึ้นยืนเต็มตัวในจังหวะที่ไม่รีบไม่ช้าเสือหาญพลางยกมุมปากขึ้นนิดๆ "ทำไมพี่หาญมองฉันแปลกๆ" จอมขวัญคิดในใจเธอโบกมือซ้ายขวาในขณะที่แววตาตรงหน้านั้นหยุดนิ่งแปะ! แปะ!ฝ่ามือน้อยตบประสานกันจนเกิดเสียงดังดวงตาที่นิ่งในขณะนั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นท่าทางขึงขัง ไอ้จอมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกมองด้วยแววตาที่ดุดัน จู่ๆหัวใจก็เต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล จอมขวัญเบือนหน้าหนีในจังหวะที่เสือหาญเผลอเหลือบมองหลังบ้านที่รกไปด้วยหญ้าหนาทึบ"ทำคนเดียวได้ไหม" เสือหาญถามไอ้จอมด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำแข็งกร้าว ในจังหวะนั้นไอ้จอมได้แต่กระพริบตาถี่ๆ เหมือนกำลังงงๆว่าพี่เสือหาญนั้นถามอะไรนะมัวแต่คิดไปเรื่องอื่นจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว"พี่ถามว่าอะไรครับ...?""ฉันถามนายว่านายถางหญ้าคนเดียวไหวไหม""ออ..คือ...ฉันขอคนช่วยอีกคนได้ไหมพี่"ไอ้จอมยืดหลังตรงขึ้นมากกว่าปกติถามปากถามด้วยเสียงเล็กๆ ในขณะนั้นดวงตาคู่นั้นเบิกกว
ในขณะที่ชาวบ้านพร้อมใจกันเดินตรู่เข้ามาหาเธอ เธอได้แต่ทำสีหน้ามึนงงเล็กน้อย"ไม่ได้ต้องแมนๆหน่อย" เธอกล่าวในใจ"ไอ้หนุ่มเอ็งมาจากไหนว่ะ"เสียงเข้มชายวัยกลางคนเอ่ยถามพร้อมค่อยๆพยุงไอ้จอมขึ้นยืน"ผมตกงานไม่มีที่ไปครับ" ไอ้จอมพลางใช้มือลูบท้องเบาๆก่อนจะหันหลังเดินออกไปแต่กลับถูกชาวบ้านรังไว้"เดี่ยวๆ"ชาวบ้านทุกคนเรียกไอ้หนุ่มพร้อมกับยื่นอาหารกลางวัน"เอ็งกินข้าวก่อนแล้วค่อยไป"เธอได้แต่พยักหน้าเบาๆไม่พูดอะไรมากเดินตามชาวบ้านไปยังที่โต๊ะไม้ทันใดนั้นข้าวห่อใบตองที่ชาวบ้านเตรียมไว้สำหรับมื้อตัวเองถูกแบ่งครึ่งหนึ่งหยิบยื่นให้ไปเงียบๆ......."ให้ผมจริงหรอครับ"ไอ้จอมรู้สึกทราบซึ่งใจแม้กับข้าวจะได้ไม่ได้วิเศษหรือมีราคาแพง แต่กลิ่นข้าวสวยธรรมดากับข้าวไข่เจียวเย็นๆไม่ได้ดูน่ากินอะไรเลยแต่เธอกลับหยุดมองมันราวกับไม่เคยได้กินมันเลยเธอค่อยๆใช้มือหยิบข้าวพร้อมไข่เจียวผสมกันในขณะนั้นชาวบ้านก็รอดูว่าเธอนั้นจะมีอาการอย่างไร"หือ..อร่อยครับ" ดวงตาเธอเบิกกว้างเปล่งแวววาวเมื่ออาหารกำลังบดเคี้ยวอยู่ในปาก แต่ไม่นานนักจู่ ๆ ก็มีเสียงแทรกบทสนทนาขึ้นมากลางวงล้อม"น้าครับป้าครับมุงอะไรอยู่ครับ" เสือหาญเดินต
ก๊อก..ๆ "พี่แฉล้มเกิดอะไรขึ้น" เสียงเคาะประตูรัว ๆ และหนักแน่น ตะโกนถามสามีว่าเกิดอะไรขึ้น ทันใดนั้นจอมขวัญก็ไม่รอช้ารีบพยุงจ่าแฉล้มนั่งพักบนเตียงชั่วคราว เธอคว้ากุญแจสำรองใต้ลิ้นชักเร่งฝีเท้ามาไขกุญแจหน้าห้อง "แม่ค่ะ" เสียงเรียกสั้นๆในขณะที่กำลังไขกุญแจ เมื่อประตูถูกเปิดออก ดวงใจสะดุ้งตัวดวงตาเบิกกว้างรีบเดินตามลูกสาวไปโดยไม่พูดอะไร เมื่อเห็นร่างของสามีมีใบหน้าที่ซีดสามีมีเลือดไหลหยดลงตลอดเวลา กริ๊ด.. ดวงใจกรีดร้องสุดเสียงรีบพุ่งตัวเข้าไปคุกเข่านั่งข้างๆจ่าแฉล้มมือสั่นระริกประคองจ่าแฉล้มขึ้นมากอดแนบอก ดวงตาของจ่าแฉล้มค่อยๆ ปรือลงลมหายใจหอบถี่..และกำลังจะหายไป...... "ไม่นะอย่าหลับ" จ่าแฉล้มยิ้มบางๆมือจ่าแฉล้มค่อยๆยื่นมาสัมผัสใบหน้าดวงใจก่อนที่ดวงตาจะปิดลงอย่างช้า ๆ "แม่ค่ะรีบพาพ่อไปโรงบาล" จอมขวัญร้องเสียงสั่นรีบเข้าไปประคองพ่อช่วยแม่ลงไปข้างล่างบ้านทันใดนั้นพ่อบ้านก็มาพอดี "คุณหนูเกิดอะไรขึ้น?" ตาโสมเดินออกจากที่พักด้วยความตื่นตระหนกจากสียงปืนที่ดังขึ้นมา "ตาโสมพ่อถูกทำร้าย" จอมขวัญน้ำเสียงสั่นเครือในขณะที่กำลังเร่งรีบ ตาโสมกวาดตามองไปรอบๆจ่าแฉล้มให้ชัดๆ
ตัดภาพมาที่ บ้านพักจ่าแฉล้มในค่ำคืนหมู่บ้านที่เงียบสงัดแสงไฟอ่อนๆบ้านเรือนสลัวลงทีละดวง ลมเย็นพัดผ่านเบาๆผ่านต้นไม้ริมรั้ว แต่ไม่มีใครรู้เลยว่ามีความเคลื่อนไหวบางอย่างกำลังแอบซ่อนอยู่ในความเงียบ เงาร่างชายสามคนค่อยๆ ลอบปีนรั้วบ้านแบ่งหน้าที่ไปคนละทิศทางแต่ทว่าในหนึ่งคนนั้นกลับเดินเหยียบกิ่งไม้กร๊อบ....เสียงกิ่งไม้แตกหักทำให้โจรนั้นนิ่งด้วยความตกใจเล็กน้อยส่วนทางด้านจ่าแฉล้มนั้นได้ยินเสียงปกติ จากดวงตาที่หลับสนิทก็เบิกกว้างด้วยความตะหงิดใจตนหยิบปืนกระบอกใต้เตียงออกมาค่อยฟังเสียงปริศนาจากข้างล่างใต้ถุนบ้าน จ่าแฉล้มย่องฝีเท้าเบาๆ ในขณะที่ภรรยานั้นนอนไม่รู้สึกตัว จ่าแฉล้มก้มตัวลงแนบกับพื้นเสียงหายใจเบาสม่ำเสมอกึก...กึก..(ไขกุญแจ)ทันใดนั้นจ่าแฉล้มก็รู้ทันทีว่ามีผู้ไม่หวังดีกำลังบุกรุก ตนนั้นยืนแอบข้างกำแพงในความมืด เสียงประตูเปิดออกเบาๆ มันย่องฝีเท้าช้าๆพร้อมกระบอกปืนที่ตั้งเล็งไปข้างหน้า มุมกำแพงมืดที่ยืนอยู่ปลายกระบอกกำลังโผล่ที่ขอบประตู จ่าแฉล้มเบี่ยงตัวประชันหน้าอย่างรวดเร็วกำปั้นดุดันเสยหมัดเฉียงเข้าชายโครงใต้ลิ้นปี่ อึก..จ่าแฉล้มอุดปากดันลำตัวชิดกำแพงไม่ให้โจรส่งเสียงร้องย
ในระหว่างที่ออกเดินทางทุกอย่างดูปกติเหมือนไม่มีอะไร แต่เสือหาญนั้นเป็นคนขับรถจึงมองบรรยากาศรอบ ๆ ที่มีแต่ป่าไม้บนพื้นดินที่มีรอยรถผ่านไปมาเหมือนปกติ แต่ตรั้งนี้เสือหาญดันบังเอิญเหลือบตามองไปยังพื้นดินที่แห้งละเอียด ดวงตาเพ็งเล่งเห็นสิ่งผิดปกติจึงรีบเหยียบเบรคกะทันหันในขณะที่เพื่อนทั้งสองกำลังดื่มกาแฟ "ร้อน ๆ.." การหยุดเบรคกะทันหันทำให้แก้วกาแฟที่ถืออยู่สาดกระเด็นใส่เสื้อสันขวานและไอ้กระบาน "พี่หาญ เป็นอะไร" เสือหาญยังไม่ทันตอบอะไรรีบเปิดประตูรถออกไปข้างนอก หยดเลือดแดงเข้มบนพื้นดินลากยาวไปยังในป่า ในขณะนั้นไอ้สันขวานกับไอ้กระบานลงรถมามองลงพื้นดินตามเสือหาญ "พี่เสือหาญ หรือว่า.." ทั้งสามคนมองหน้ากันก็รู้ทันทีว่ามีโจรกำลังปล้นผู้คนที่ผ่านทาง ทันใดนั้นเสือหาญได้สะกดรอยตามหยดเลือด เมื่อเดินไปตามเรื่อย ๆ ได้เจอกับพวกเสือใบลูกน้องของมัน5 คน กำลังเล็งปืนจ่อหัวผู้บริสุทธิ์ พวกเขาได้แต่ยกมือไหว้ร้องขอชีวิต แต่พวกมันกลับยิงข่มขู่ ปัง! ปัง! "อย่าๆ ฉันไม่มีเงินจริงๆ" น้ำเสียงร้องแทบขาดใจ....เหลือบมองขาข้างขวาถูกยิงทั้งที่ยังมีสติ "กูไม่เชื่อ" มันหัวเราะยิ้มมุมปากในมือถือผ้าเช็
"จ๊ะ วันหน้าฉันจะมาอุดหนุนป้าอีก" สิ้นสุดประโยคเสือหาญกำลังจะเดินออกจากหน้าร้านแต่ก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดเสียงปืนดังลั่นปัง ๆ ปัง ๆ กระสูนยิงขึ้นสู่ท้องฟ้ากลางตลาด ผู้คนทั้งตลาดชะงักไปชั่วขณะ ทันใดนั้นเสียงร้องกรีดก็ดังขึ้นผู้คนรีบหมอบลงกับพื้น บ้างคนก็ล้มระเนระนาดเพราะเบียดกันหนี "ไม่อยากตาย ก้มหัวลงแล้วนำของมีค่าออกมา" โจรข่มขู่ดังขึ้นพร้อมปืนในมือที่ยกสูงเหนือศรีษะ มันสวมหมวกไอ้โม่งสีดำท่าทายทุกคนอย่างไม่เกรงกลัว"แย่แล้ว " หญิงสาวที่ยืนชื้อขนมเปี๊ยะต้องหมอบลงอย่างว่าง่ายเธอนั้นมีความหวาดกลัว จนแววตาอยู่ไม่นิ่งเสือหาญไม่รอช้ารีบเดินมาบังคนแก่และหญิงสาวไว้"ไม่ต้องกลัวหลบอยู่หลังฉัน"น้ำเสียงที่ราบเรียบบอกหญิงสาวให้หลบหลัง หญิงสาวรู้สึกสบายใจขึ้นมาทันทีเมื่อมีชายแปลกหน้าออกมาปกป้อง ไอ้โจรที่เห็นเช่นนั้นก็หัวเราะเยาะเย้ยเสือหาญ"ฮ่า ๆ ไอ้หนุ่มหน้าอ่อน" มันอ้าปากลั่นกลางตลาดอย่างสะใจราวกับกำลังท้าทายทุกคนที่ยืนอยู่ต่อหน้าพวกมัน"ฉันเตือนแกแล้วนะ!" เสือหาญค่อยๆก้าวเท้าเดินไป