วัวสันหลังหวะ

ช่วงเวลาตลอดทั้งบ่ายเพลินตายังคงต้องทำงานที่ที่ค้างเอาไว้อยู่ในแผนกต่อโดยการไหว้วานนิธิพลและพี่ๆ คนอื่นที่ต้องรีบไปเข้าประชุมภาคบ่าย จนกระทั่งได้เวลาเลิกงาน กระเป๋าสะพายใบโปรดก็ถูกรีบคว้าขึ้นมาบนบ่าและตัวเธอเองก็กะว่าจะรีบจ้ำอ้าวออกจากบริษัทไปก่อนที่ใครจะมาเห็น

แบบนี้ไม่ได้เรียกว่าโดดงาน ก็ในเมื่ออยู่จนถึงเวลาเลิกงานแล้ว เธอจะรีบออกเร็วหรือช้าก็เป็นสิทธิ์ของเธออยู่ดี กะว่าอยากจะรีบไปเดินผักผ่อนหย่อนกายเสียหน่อย เอาเป็นห้างขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ในบริเวณทางผ่านตอนจะกลับคอนโดมิเนียมนี่ก็แล้วกันสะดวกดี กะว่าแวะหาอะไรทาน เดินเลือกซื้อของ แล้วก็จะกลับ จนกระทั่งตอนที่เธอเปิดประตูลิฟท์ออกมาแล้วเจอเข้ากับผู้ชายคนนี้ หนึ่งในลูกหลานของตระกูลทรัพย์ณรงค์กุล

"เลิกงานแล้ว เพลินช่วยไปดูหนังกินข้าวเย็นเป็นเพื่อนหน่อยครับ"

"พี่ปรานต์"

เพลินตายิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนตรงหน้าคือใคร ตั้งแต่ที่เธอเข้ามาฝึกงานที่นี่เรียกว่าแทบจะนับครั้งได้ที่เธอเจอเขา หนึ่งในผู้บริหารหนุ่มของ SNG ดีกรีความหล่อสูสีกับปฏิธานก็จริง แต่ปรานต์ออกจะดูเป็นผู้ชายอบอุ่นมากกว่า

"ไปยังไงมายังไงคะ ถึงได้มาดักรอเพลินอยู่ที่ลิฟท์หน้าบริษัทแบบนี้"

เพลินตาแกล้งแซว แต่จริงๆ ก็พอจะเดาได้นั่นแหละว่าปรานต์คงน่าจะตั้งใจมาดักรอเธอจริงๆ

"ถ้าไม่มาดักรอ เกรงว่าจนถึงวันที่คุณหนูเพลินตาฝึกงานเสร็จแล้ว พี่ก็ยังหาโอกาสเจอเพลินไม่ได้น่ะสิ"

"แหม ก็ใครใช้ให้พี่ปรานต์งานเยอะล่ะคะ ควรจะแบ่งเวลาให้กับสาวๆ บ้าง"

"ทำไงได้ก็พี่มันลูกน้องเขานี่นะ"

"ดูพูดเข้า ฟังดูเสียน่าสงสารเลยค่ะ"

"งั้นวันนี้เพลินช่วยไปดูหนังกับกินข้าวเย็นเป็นเพื่อนพี่หน่อยจะได้ไหม เพลินมีธุระอะไรต้องไปทำต่อหรือเปล่า"

"อืม..ก็ไม่มีนะคะ พอดีว่าเพลินเองก็กำลังมองหาเจ้ามือเลี้ยงข้าวอยู่พอดีเลย แหมโชคดีจัง"

ปรานต์หัวเราะขำ ขณะที่เพลินตาทำหน้าอายๆ สองคนเดินคุยหัวเราะกันไปยังลานจอดรถสำหรับผู้บริหาร โดยปรานต์เสนอให้ว่าเธอจอดรถของเธอเอาไว้ตรงนี้ แล้วเขาจะทำหน้าที่เป็นสารถีขับคันของเขาพาเธอไปเอง แต่พอเดินเข้าไปถึงจุดที่รถของปรานต์จอดเอาไว้ สายตาก็เหลือบไปเห็นว่ารถคันที่จอดอยู่ข้างกันซึ่งมันคือรถของปฏิธาน ทีแรกก็กะว่าจะทำเป็นไม่สนใจ แต่ดันมีน้ำเสียงที่ดังมาจากด้านหลังดึงรั้งความสนใจของเธอให้หันกลับมาอีกจนได้

"จะพากันไปไหนเหรอ เจ้าปรานต์"

ปรานต์ที่ทำท่าเปิดประตูรถให้เธอค้างไว้หันกลับไปตอบญาติผู้พี่ ในขณะที่เพลินตาไม่อยากจะให้ปรานต์บอกปฏิธานไปเลยสักนิดว่าเธอและปรานต์นั้นกำลังจะพากันไปที่ไหน แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว

"กำลังจะไปทานข้าวแล้วก็ว่าจะดูหนังกันครับ"

"งั้นเหรอ พอดีเลย เพราะว่าฉันกับชมพูก็กำลังจะไปดูหนังเหมือนกัน งั้นเราก็ไปพร้อมกันเลยสิ"

'ไม่นะพี่ปรานต์ เพลินไม่อยากไปพร้อมกับพี่เต็ม'

เพลินตารีบปฏิเสธในใจทันทีว่าเธอไม่อยากจะไปพร้อมกับปฏิธาน และดูเหมือนว่าปรานต์เองก็น่าจะพอเดาใจเธอได้เมื่อเธอหันมาขยิบตาใส่ จึงได้รีบปฏิเสธฝ่ายนั้นไปทันทีเหมือนกัน

"ไม่รบกวนดีกว่ามั้งครับ เพราะดูท่าว่าพี่เต็มกับคุณชมพูคงน่าจะต้องการความเป็นส่วนตัวเหมือนกัน"

ปฏิธานหันกลับไปมองหน้านางแบบข้างกายหนึ่งที หากแต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากถามความคิดเห็นจากฝ่ายนั้น แค่นี้เพลินตาที่ยืนดูอยู่เงียบๆก็สามารถฟันธงได้อย่างง่ายดายเลยว่านางแบบคนนั้นคงไม่กล้าที่จะมีปากมีเสียงอะไร แถมปฏิธานยังคงพยายามดันทุรังจะให้เธอกับปรานต์ไปด้วยกันให้ได้อีก

"ไม่หรอก เรามันก็คนในครอบครัวเดียวกันแท้ๆ ฉันว่าไปด้วยกันหลายคนนี่แหละสนุกดี เร็วเข้าเถอะ ขืนช้าเดี๋ยวก็รถติด"

จากนั้นปฏิธานก็ดึงมือสาวข้างกายให้เดินตามตัวเองขึ้นรถไป ก่อนจะเป็นคนขับนำออกไปแบบที่ทั้งเธอและปรานต์ยังไม่ทันได้ตอบตกลงด้วยเสียหน่อย พออยากจะหาทางปฏิเสธ อีกฝ่ายก็ดันปิดประตูรถเข้าไปนั่งจนเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะขับออกไปทันที

ทั้งซุปเปอร์คาร์และรถยนต์สัญชาติยุโรปราคาแพงลิบลิ่วของสองผู้บริหารหนุ่มพากันขับเข้ามาจอดยังจุดที่เป็นจุดจอดรถสำหรับลูกค้าวีวีไอพี จากนั้นทั้งสี่คนก็พากันเดินเข้าไปภายในตัวห้าง ก่อนจะตรงไปยังชั้นที่เป็นที่ตั้งของโรงภาพยนต์ 

แน่นอนว่าทั้งหมดปฏิธานเป็นคนจัดการเอง พอซื้อตั๋วเสร็จก็เลือกหนังเรื่องที่เพลินตาเป็นคนเสนอความคิดเห็นว่าอยากจะดู ส่วนนางแบบสาวก็เอาแต่บอกว่า ตามใจผู้ชาย จนเพลินตาฟังแล้วก็ได้แต่ทั้งสงสารทั้งขำอยู่ในใจที่ผู้หญิงคนนี้ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปากออกความคิดเห็นที่เป็นของตัวเอง หรือไม่นางแบบก็คงจะนึกสินะ ว่าท่าทีอ่อนหวานแบบที่ต้องการการทะนุถนอมแบบนี้นั้นมันดูน่ารัก แต่สำหรับเธอกลับมองว่ามันช่างดูน่ารำคาญและไม่มีเสน่ห์เอาเสียเลย สงสารก็แต่กันตธีร์ที่ต้องมานั่งเสียใจเพราะผู้หญิงแบบนี้

หลังจากยืนรอซื้อเครื่องดื่ม และนั่งเล่นรออีกสิบนาทีกว่าที่จะเดินเข้าไปในโรงหนัง ระหว่างนั้นขณะเวลาที่เธอและปรานต์พูดคุยอะไรกัน สายตาของปฏิธานยังคงมองมาที่เธอเป็นระยะจนเพลินตารู้สึกได้ ทั้งๆที่ตัวเองก็มากับผู้หญิงที่ตัวเองควงมาแท้ๆ ยังจะเอาแต่เหล่มองมาที่เธออยู่อีก ด้วยความหมั่นไส้ จึงได้ทำหน้ากวนประสาทแล้วยักคิ้วขึ้นเป็นเชิงตั้งคำถามว่าปฏิธานมีปัญหาอะไรกับเธอหรือเปล่า ถึงได้เอาแต่มองมาไม่หยุดแบบนี้

"เพลินมีอะไรงั้นเหรอ เห็นยืนยักคิ้วให้พี่ หรือว่าคิ้วเพลินเป็นอะไรถึงได้กระตุก"

อีตาบ้า! เธออุตส่าห์ทำตอนเวลาที่ปรานต์และนางแบบคนที่ยืนข้างตัวเขาเผลอแล้วแท้ๆ ดูเอาเถอะว่าปฏิธานยังจะกล้าทักขึ้นมาโต้งๆ จนทำเอาเธอหน้าเหวอ เพราะทันทีที่ปฏิธานพูดจบ ทั้งปรานต์และนางแบบสาวต่างก็พากันหันมองมายังเธอ มิหนำซ้ำนางแบบคนนั้นก็ยังมองมาด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความหึงหวงและต้องการแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของปฏิธานอย่างเห็นได้ชัด ดูจากที่นางพยายามยกมือขึ้นไปควงไว้ที่แขนของฝ่ายชาย แล้วจิกสายตามองมาทางเธอแบบเชิดๆนั่นสิ ว่าแล้วก็ได้แต่บ่นคนเดียวในใจ

 'ใครเขาอยากจะได้ผู้ชายคนนี้ของเธอกันแม่คู้ณ!'

"เอ๊ะ เปล่านี่คะ คิ้วเพลินเป็นแบบนั้นจริงๆเหรอคะ ไม่น่าจะใช่มั้ง เพลินว่าพี่เต็มคงจะตาฝาด"

"งั้นเหรอ เป็นพี่ตาฝาดหรือว่าเป็นเพลินที่ความจำสั้นกันแน่นะ ขนาดว่าพึ่งยักคิ้วให้พี่ แถมยังกัดปากตัวเองเสียจนเป็นรอยเด่นชัดซะขนาดนั้น แต่ดันกลับจำสิ่งที่พึ่งจะทำลงไปไม่ได้ ไม่รู้ว่าความจำสั้นแบบนี้ ยังจะมีเรื่องอื่นอีกหรือเปล่าที่เพลินทำไปแล้ว..แต่ว่าก็ทำเป็นลืม"

เธอรู้ว่าเขาตั้งใจเหน็บเธอ และรู้แน่นอนว่าสิ่งที่ปฏิธานทำเป็นเอ่ยถึงนั้นอีกฝ่ายกำลังหมายถึงเรื่องอะไร ถึงแม้ว่าปรานต์และนางแบบสาวข้างกายปฏิธานจะไม่ได้รับรู้ถึงสิ่งที่เธอพยายามปกปิดเอาไว้เลยแม้แต่น้อย หากแต่อาการร้อนรนจนเป็นวัวสันหลังหวะ กลัวว่าความจริงที่ซ่อนเอาไว้นั้นจะถูกเปิดเผยขึ้นมา ทำเอาเพลินตาลืมตัวจนต้องแอบกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ

"พี่เต็มไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ สมองเพลินยังดีอยู่ ถ้ามันมีเรื่องอะไรที่เพลินจะจำไม่ได้ เพลินว่าเรื่องนั้นมันคงจะไม่น่าจำมากกว่า เพลินถึงได้ไม่อยากจำมัน"

พูดจบเพลินตาก็ทำเป็นยิ้มเก๋ ก่อนจะหันไปถามปรานต์ว่าถึงเวลาที่ต้องเดินเข้าไปข้างในได้หรือยัง พอปรานต์พยักหน้าเป็นสัญญาณว่าได้แล้วก็ไม่รอช้า เธอรีบดึงมือของอีกฝ่ายให้รีบเดินตามไป ปล่อยให้ใครบางคนได้แต่แอบหมั่นเขี้ยวเธออยู่ในใจ ก่อนจะเดินตามเธอไปโดยไม่ได้สนใจว่านางแบบสาวจะตามมาด้วยกันไหม

"คุณเต็มรอชมพูด้วยสิคะ"