บทที่ 410

ฉีจื่อเสียนพูดด้วยความโมโห “ท่านหญิง อย่างไรที่นี่ก็ไม่มีผู้ใดอาศัยอยู่อยู่แล้ว ให้พวกข้าพักอยู่สักระยะจะเป็นอันใดไป? จำเป็นต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่โตขนาดนั้นด้วยหรือ?”

หรงจือจือพูดด้วยรอยยิ้มบางๆ “ต่อให้ข้าต้องจุดไฟเผาบ้านหลังนี้ ข้าก็จะไม่ให้พวกเจ้าอยู่!”

ผู้ว่าการชอบที่ได้ฟังหรงจือจือพูดขีดเส้นแบ่งเขตกับคนสกุลฉีอย่างชัดเจน เขาพูดเข้าข้างทันที “ท่านหญิงจัดการทุกเรื่องได้อย่างสะอาดหมดจด สมแล้วที่เป็นอัจฉริยะในหมู่สตรี!”

หรงจือจือเลิกคิ้วขึ้น นางพบว่ารอบตัวเฉินเยี่ยนซูมีแต่คนน่าสนใจ หากได้แต่งงานกับอีกฝ่ายจริงๆ คิดว่าชีวิตคงไม่น่าเบื่อ

ฉีจื่อฟู่หน้าซีดเผือด “เจ้าเกลียดข้ามากถึงเพียงนี้เชียวหรือ!”

หรงจือจือพูดอย่างราบเรียบ “ก็ไม่ได้เกลียดหรอก แต่ไม่จะไม่มีทางช่วยเหลือเจ้าเด็ดขาดก็เท่านั้น”

ฉีจื่อฟู่เขียนสัญญาติดหนี้เสร็จเรียบร้อยแล้ว ขาดก็แค่จำนวนเงิน เขาอดกลั้นต่อความอัปยศและถามออกไป “พวกเจ้าต้องการเงินเท่าไร?”

หรงจือจือมองไปทางคนเฝ้าบ้านทั้งสอง

ทั้งสองคนสบตากันและตอบ “ยี่สิบตำลึง ทั้งหมดยี่สิบตำลึงก็พอแล้ว!”

เงินยี่สิบตำลึง นี่เป็นค่าแรงตลอดหนึ่งปีกว่าของทั้งสองคน พวกเขาเพียงแ