บทที่ 2 มะเหมียว มัณฑิตา

‘แม่จะให้แกแต่งงาน’

เฮ้อ...นี่สินะที่เขาเรียกกันว่าชีวิต ตั้งแต่เด็กชีวิตของ มะเหมียว มัณฑิตา ลูกสาวคนเล็กของบ้านวีรโชตกุลไม่เคยได้ทำอะไรตามใจ แม้ว่าแม่จะไม่ได้เลี้ยงเธอมาแบบเข้มงวดเท่ากับบ้านอื่นๆ แต่ก็ไม่เคยปล่อยให้มีอิสระ เรียนที่ไหนอะไรยังไงไม่มีสิทธิ์เลือก แม้แต่ตอนที่ไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นหรือแม้แต่สถานที่ฝึกงานแม่ก็เป็นคนจัดการให้ทั้งหมด

แล้วนี่เรียนจบมาใบปริญญาหมึกไม่ทันแห้งด้วยซ้ำ ลงจากเครื่องบินเหยียบพื้นเมืองไทยแม่ก็บอกจะให้แต่งงานเลยทันที เธอเข้าใจว่าแม่กังวลเรื่องชีวิตของเธอเป็นพิเศษ เพราะพี่สาวอย่างมัดหมี่ก็มีงานมีการทำ ดูแลตัวเองได้แล้ว แต่เธอกลับเรียนจบช้ากว่าเพื่อนถึงสองปีด้วยปัญหาครอบครัวที่รุมเร้าช่วงโค้งสุดท้ายก่อนเรียนจบ

แม่จับได้ว่าพ่อมีคนอื่น มีลูกสาวที่อายุน้อยกว่าเธอแค่สองปีแอบเลี้ยงดูกันมาอย่างลับๆ มาตลอด พอรู้เรื่องพ่อก็ไปอยู่กับทางนั้น ส่วนแม่ซึมเศร้าหนักทำร้ายตัวเองถึงขั้นเข้าโรงพยาบาล

ตอนนั้นมะเหมียวคิดจะไม่เรียนต่อแล้วย้ายกลับมาอยู่กับแม่เลยด้วยซ้ำ แต่แม่ก็ฮึบรักษาตัวจนหายดี แล้วบอกให้เธอกลับไปเรียนให้จบพร้อมกำชับว่าห้ามบอกเรื่องนี้กับพี่มัดหมี่เป็นอันขาด

ครอบครัวเธอไม่เหมือนเดิมตั้งแต่นั้นมา...เธอพยายามทำทุกอย่างตามใจแม่ ไม่ดื้อ ไม่ซน  มีบ้างที่แอบหนีเที่ยวตามประสาวัยรุ่น แต่ก็ไม่เคยเกเร

แต่เรื่องแต่งงาน..มันเกินไปหน่อยไป ให้แต่งไม่ว่า แต่กับเขา ภาคินทร์เนี่ยนะ? แม่คงยังไม่รู้ว่าเมื่อก่อนลูกสาวตัวเองแสบขนาดไหน ป่านนี้เขารู้ว่าต้องแต่งงานกับเธอคงขำก๊ากจนตกเก้าอี้แล้วแน่ๆ

“เรียบร้อย นี่แกส่งฟอร์มยังสี่ทุ่มแล้วนะ เดี๋ยวก็ไม่ทันหรอก”

ระหว่างที่จมอยู่กับห้วงภวังค์ของตัวเองอยู่นั้น คะนิ้ง เพื่อนรักที่อยู่กันมา 25 ปีตั้งแต่ออกจากห้องคลอดก็พูดขึ้นมา ที่นั่งตรงข้ามของโซน VIP คลับดังย่านรัชดา บริเวณเบาะนั่งกำมะหยี่สีแดงมีหญิงสาวหน้าตาโฉบเฉี่ยวกำลังมองเพื่อนอย่างจับผิด

“เหมียว แกไม่ได้ลืมส่งฟอร์มใช่ปะ?”

“ฟอร์มอะไรนะ?”

คนถูกถามเลิกคิ้วถามกลับอย่างงงๆ ก่อนที่เธอจะได้คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยสายตาก็เหลือบไปเห็นบิลสองสามใบที่วางอยู่ข้างแขนของคะนิ้งก็จำได้ในทันที

“อ๋อ ส่งสิทธิ์ลัคกี้แฟน ใช่ๆๆๆ”

สิทธิ์ที่ว่าคือลัคกี้แฟนงานหนึ่งซึ่งเธอและเพื่อนเพิ่งมาเจอประกาศเอา 2 วันสุดท้ายก่อนหมดเขตส่ง แน่นอนว่าแฟนคลับหลายคนบ่นกันระนาวว่าค่ายทำงานแย่มากๆ ไม่ยอมโปรโมทงานให้ศิลปินจนแฟนคลับต้องไปเจอเอง แล้วประเด็นคือสินค้าที่ร่วมรายการไปที่ไหนก็หมดเพราะมีแฟนคลับคนอื่นไปกว้านซื้อ กว่าจะหาเจอและได้บิลมาลงทะเบียนเล่นเอาปาดเหงื่อไปหลายยก

หลายคนมองว่าพวกเธอไร้สาระ โตป่านนี้แล้วยังจะตามกรี๊ดดาราอยู่ได้ แต่ถ้าเกิดว่าช่วงฝึกงานเธอไม่ได้มีโอกาสเจอกับ นัททิว ดาราหนุ่มไทยหน้าหวานที่ไปจัดแฟนมีตที่ญี่ปุ่นเป็นจังหวะเดียวกับที่ครอบครัวเธอมีปัญหา เธอก็คงไม่ได้มีแรงใจใช้ชีวิตต่อมาจนทุกวันนี้

แต่ว่า...เรื่องนั้นมันไม่สำคัญเท่าไรแล้วนะสิ

“แกลงให้หน่อย” ว่าพลางยื่นบิลของตัวเองให้เพื่อนเป็นคนลงทะเบียนให้ ซึ่งคะนิ้งก็รับไปแต่โดยดี

“มีอะไรหรือเปล่า แกดูเหม่อๆ นะ”

ระหว่างที่ก้มหน้าลงทะเบียนให้เพื่อนคะนิ้งก็ได้ถามขึ้นมาอีกครั้ง

“นิ้ง แม่ว่าให้ฉันแต่งงานอะ”

มะเหมียวตัดสินใจเล่าให้เพื่อนฟังหลังจากเก็บมาตลอดทั้งบ่าย แต่แทนที่คะนิ้งจะแปลกใจสักหน่อยกลับทำแค่ตอบกลับมาเสียงเรียบ

“อือ ปกติ แกก็โตพอจะแต่งงานแล้วนี่”

“ไม่ปกติค่ะ แกรู้ไหมว่าคนที่ฉันต้องแต่งงานด้วยคือใคร เฮียคินทร์ ผู้ชายคนนั้นอะแกจำได้ไหม”

คะนิ้งแทบจะอยู่กับเธอในทุกเหตุการณ์ของชีวิต ไม่ว่าจะช่วงที่เธอดื้อสุดๆ อย่างตอนมัธยม หรือแม้แต่ช่วงที่ไปเรียนญี่ปุ่นก็ตามไปติ่งด้วยกันแทบทุกที่ แน่นอนว่าพอพูดชื่อภาคินทร์คะนิ้งก็พอเดาได้ว่าทำไมเพื่อนถึงได้ดูเหม่อลอยผิดปกติ

“รีบลงทะเบียนให้เสร็จก่อนเรื่องอื่นค่อยว่ากัน”

“นิ้ง นี่ไม่ได้พูดเล่นนะ นี่เรื่องคอขาดบาดตายนะเว้ย” มะเหมียวเริ่มใช้น้ำเสียงจริงจังขึ้นให้เพื่อนรู้ถึงระดับความเครียดของตัวเอง

เรื่องไปเจอน้องนัททิวเธอเองก็อยากไปอยู่หรอก แต่ก็มีนิดหน่อยที่เธออยากได้คำปรึกษาจากเพื่อนมากกว่า

“อะๆๆ ไหนเล่ามา” คะนิ้งลงทะเบียนเรียบร้อยก็คืนมือถือให้ พร้อมมองหน้าตั้งใจฟังเพื่อนเต็มที่

“ก็อย่างที่บอกนั่นแหละ แม่บอกว่าพรุ่งนี้ฉันต้องไปดูตัวกับเฮียคินทร์ แต่แกก็จำเรื่องเมื่อก่อนได้ใช่ปะ เคยมีปัญหากันขนาดนั้นจะมองหน้ากันติดได้ไง บ้าไปแล้ว”

คะนิ้งที่นั่งอยู่ตรงข้ามเพื่อนได้แต่ส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ ไหนบอกตอนย้ายไปเรียนญี่ปุ่นว่าลืมเขาได้แล้ว ตัดใจได้แล้ว นี่ก็ผ่านมาตั้ง 10 ปี ฮัลโหลค่ะ จากสีหน้าของมะเหมียวในตอนนี้อย่าว่าแต่ตัดใจ เจอหน้าเขาก็พร้อมจะลืมนัททิวที่รักนักรักหนาพุ่งเข้าไปหาเขาแล้ว

จำได้ว่าเมื่อก่อนยัยนี่น่ะคลั่งรักเฮียหนักมาก ขนาดที่ว่ายอมแกล้งเมาดิบเพื่อเข้าไปอ่อยเขาทั้งที่อายุตัวเองยังไม่ถึง 18 ด้วยซ้ำ ตอนนั้นเพื่อนสนิทอย่างคะนิ้งทั้งเหนื่อยทั้งอาย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะยัยเพื่อนคนนี้มันดื้อเสียเหลือเกิน

“เรื่องมันก็ผ่านมานานมากแล้ว เขาน่าจะจำไม่ได้หรอกมั้ง”

คะนิ้งปลอบเพื่อน แต่ในใจเธอก็อยากให้ทางนั้นจำได้อยู่เหมือนกัน มันคงน่าสนุกดีที่ผู้ชายคนนั้นต้องมาแต่งงานกับคนที่เขาเคยปฏิเสธ เมื่อก่อนเขาไม่คิดจะมองมะเหมียวเลยด้วยซ้ำ เพราะตอนนั้นยังเด็กมาก แต่งตัวก็เฉิ่มๆ แต่งหน้าแต่งตายังไม่ค่อยเป็น แล้วดูตอนนี้สิ เป็นสาวสะพรั่งชนิดที่ว่าใครได้เห็นเป็นต้องเหลียวหลัง ไม่มีทางหรอกที่คนไม่ยุ่งกับผู้หญิงประหนึ่งพระไม่ยุ่งกับสีกาอย่างเขาจะไม่ใจอ่อน

“ว่าแต่นี่แกต้องไปดูตัวกับเฮียเขาตอนไหนอะ หรือไม่ต้องดูแล้วแต่ไปแต่งกันเลย” คะนิ้งถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“พรุ่งนี้ไง”

“หา?”

พรุ่งนี้! นี่มันบ้าไปแล้วชัดๆ มะเหมียวเพิ่งจะลงเครื่องจากญี่ปุ่นมาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน นอนก็ยังไม่ได้นอน หน้าก็ยังไม่ได้ทำ ผมยังไม่ได้สระด้วยซ้ำ แถมตอนนี้ยังเริ่มเมาจนพูดไม่รู้เรื่อง ให้ไปดูตัวพรุ่งนี้มันกระชั้นชิดเกินไปหรือเปล่า

“ไปแก ไปจ่ายเงิน”

“ฮะ?”

จู่ๆ คะนิ้งก็เก็บกระเป๋าลุกขึ้น ทำให้คนที่กำลังจะพร่ำพรรณนาความเจ็บปวดที่มีต่อว่าที่คู่ดูตัวถึงกับเงยหน้ามองด้วยความงุนงง

“ก็ไปจ่ายเงินไง ตอนนี้สี่ทุ่มครึ่งแล้ว แกต้องนอนให้อิ่มหน้าจะได้สดใสๆ แล้วตอนเช้าฉันจะให้รถมารับ ไปทำหน้าทำผมทำเล็บก่อนไปดูตัว”

คะนิ้งเรียนจบมาก่อนมะเหมียว 2 ปี ตอนนี้เปิดสตูดิโอเสริมความงามครบวงจรที่กำลังเป็นกระแส เพื่อนรักจะไปดูตัวทั้งทีจะให้เสียชื่อไม่ได้อย่างเด็ดขาด

“แต่นี่ยังไม่ได้บอกเลยว่าจะไป”

“แม่แกตอบตกลงไปแล้วนี่”

“ก็นั่นแหละ แต่ฉันไม่อยากไปไง ไม่ไปหรอก ถ้าไปก็ได้แต่งสิ ชาตินี้ฉันแต่งงานกับใครก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่เฮียคินทร์เด็ดขาด”

สีหน้ามุ่งมั่นของเพื่อนซ่อนความหวั่นไหวเอาไว้ในนั้นไม่มิด คนที่คบกันมาตั้งยี่สิบกว่าปีมีเหรอจะไม่รู้ว่ามะเหมียวดีใจแค่ไหนที่ได้ยินข่าวนี้ แต่ที่มานั่งเครียดคงเพราะตอนเด็กทำเรื่องสะเหล่อๆ เอาไว้เยอะมาก กลายเป็นความทรงจำไม่ดีที่อยากลืมแต่ก็ยังจำได้ติดตา

“แล้วแกจะแต่งงานกับใคร?” คะนิ้งเริ่มพูดเสียงเครียด “ทั้งชีวิตนี้ฉันไม่เห็นแกจะไปรู้จักใครเลย ผู้ชายเข้ามาจีบก็โวยวายใส่จนเขาหนีหมด หล่อๆ งานดีๆ ปัดทิ้ง แล้วคนนี้เขาก็เป็นรักแรกรักเดียวของแก ไม่แต่งกับเฮียแกจะไปแต่งกับใครได้อีก อายุก็ปูนนี้แล้ว”

“นิ้ง... ฉันเพิ่งเรียนจบมาได้ไม่กี่วันเองนะ”

เธอเรียนจบช้ากว่าคะนิ้ง 2 ปี ตอนนี้อายุ 25 ถ้าพูดว่าเธอทั้งคู่อายุปูนนี้ เฮียคินทร์ไม่ใกล้ลงโลงแล้วเหรอ อายุมากกว่าเธอตั้ง 10 ปี

“เออ นั่นแหละ แต่เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอก โลกนี้มันจะมีสักกี่คนวะที่ได้แต่งงานกับคนที่ตัวเองชอบ ก็ถ้าแกชอบเขาขนาดนั้น แกยังลังเลอะไรอยู่?”

มะเหมียวเงียบ คำพูดของเพื่อนทำให้เธอเริ่มลังเลขึ้นมา ก็ใช่ที่เธอยังชอบเขามากๆ แต่ถ้าเกิดว่าเขาไม่ได้ชอบเธอล่ะ ถ้าเกิดว่าการไปเจอกันครั้งนี้นอกจากจะไม่ทำให้อะไรดีขึ้นแล้วยังทำให้ความสัมพันธ์ของเราแย่ลง ถ้าเป็นอย่างนั้นเธอจะทำยังไงดี...

“อีกอย่างนะ ถ้าเกิดว่าแกอยากลบภาพจำที่ตัวเองเคยทำไว้เมื่อ 10 ปีก่อนมันก็ต้องคราวนี้แหละ ฉันจะเปลี่ยนแกให้เป็นสาวสวยที่จึ้งที่สุดให้เขาเห็น เอาให้เขาปฏิเสธแกไม่ลงไปเลย”

“เอางั้นเหรอ”

“เออ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้เจอกัน ฉันจะให้คนไปรับ โอเคไหม?”

นั่นไม่ใช่คำถาม แต่เป็นประโยคบังคับ ต่อให้มะเหมียวปฏิเสธเธอก็จะลากเพื่อนไปจนได้นั่นแหละ

“แล้วเจอกันพรุ่งนี้ ยัยเพื่อนรัก”