บทที่ 3 เรื่องเข้าใจผิด

คือว่านะ...ตอนได้ยินว่าคะนิ้งจะให้คนมารับแต่เช้าก็พอทำใจแล้วแหละว่าต้องตื่นเช้ากว่าปกติ แต่ไม่คิดว่าจะเช้าขนาดนี้!!

หกโมงเช้ามะเหมียวนั่งอยู่ในสตูดิโอเสริมสวยครบวงจรของเพื่อนสนิทซึ่งเพิ่งเปิดเมื่อไม่นานมานี้และมีลูกค้าเข้ามาใช้บริการไม่ขาดสาย ว่ากันว่าที่นี่นั้นจองคิวยากมากๆ ลูกค้าวอล์กอินไม่มีทางได้ใช้บริการหากไม่มีการจองล่วงหน้าก่อน ด้วยคะนิ้งให้ความสำคัญกับช่างและพนักงานในร้านเป็นหลัก มีช่วงเวลาพักและรับงานที่เป็นระบบทำให้งานออกมาดีและพนักงานมีสุขภาพใจที่แข็งแรง แต่วันนี้มะเหมียวได้รับสิทธิเป็นลูกค้า VVIP สามารถแทรกทุกคิวเข้ามานั่งทำสวยโดยไม่ต้องเสียเงินสักบาทเดียว

แต่เมื่อวานเมากลับบ้านไปก็นอนยาวตั้งแต่ห้าทุ่มคิดว่าตัวเองคงตื่นมาอย่างสดชื่น เปล่าเลย ตอนนี้มะเหมียวกำลังนั่งสัปหงกอยู่หน้ากระจก ปล่อยให้ช่างดึงหน้าดึงผมดึงเล็บไปตามยถากรรม

“เอาดีๆ สวยๆ เลยนะคะพี่ วันนี้เพื่อนหนูจะได้แต่งงาน บันไดลงจากคานทองฝากความหวังไว้ที่มือพี่ๆ แล้วนะคะ”

เจ้าของร้านพูดเสียงดี๊ด๊า คนที่ตื่นเต้นที่สุดในวันนี้ไม่พ้นคะนิ้ง ทั้งสีผมสีเล็บหรือแม้แต่ชุดก็เตรียมเอาไว้เสร็จสรรพ

ชุดที่คะนิ้งเตรียมเอาไว้เป็นเกาะอกโชว์เอวและกางเกงขากระบอกสีชมพูหวานเข้าชุด แถมด้วยผ้าพันคอเส้นเล็กๆ เข้าชุดมาด้วยอีกหนึ่งเส้น เป็นคอลเล็กชั่นใหม่จากแบรนด์ของนัททิวที่เพิ่งออกมาเมื่อวาเลนไทน์ปีที่แล้ว

โป๊ โป๊มากแม่ นี่มันชุดให้ตัวเองใส่ชัดๆ ไม่ใช่ให้เธอไปดูตัวแล้ว

“แก ฉันไม่ใส่เกาะอกไปดูตัวหรอกนะ น่าอายออก”

ถึงจะชอบแบรนด์นี้อยู่แล้วตามประสาแฟนคลับที่ซัพพอร์ตศิลปิน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะกล้าใส่มันไปอยู่ต่อหน้าผู้ชายที่ตัวเองเคยชอบนะคะ!

“นี่แหละเริ่ดแล้ว แกไม่เริ่ดแล้วใครจะเริ่ดคะยัยเหมียว ประกาศให้โลกรู้ว่าเรามันก็ลูกพระยานาหมื่น ไม่ยอมก้มหัวให้ใครหรอกค่ะ”

“นี่จะไปดูตัวหรือไปรบถามจริง”

“นี่แหละคือการดูตัวที่ถูกต้อง เล็บเสร็จหรือยัง ไปทำหน้าต่อ”

ผมเรียบร้อย เล็บเรียบร้อยเหลือแต่แต่งหน้า สภาพคนมาทำสวยตอนนี้เหมือนโดนรุมทึ้งจนปวดเนื้อปวดตัวไปหมด ปกติเธอเข้าร้านเสริมสวยบ้างนานๆ ครั้ง แต่ที่ทำบ่อยคือสระผมเพราะขี้เกียจสระเอง แต่นั่งอยู่ในร้านเสริมสวยเพื่อทำตั้งแต่หัวจรดเท้าแบบนี้เพิ่งเคยเป็นครั้งแรก

หกโมงก็แล้ว เจ็ดโมง แปดโมง เก้าโมงก็แล้ว ในที่สุดเวลาใกล้เที่ยงเสื้อผ้าหน้าผมก็เสร็จเรียบร้อย ที่จริงควรจะเสร็จตั้งนานแล้วถ้าคะนิ้งไม่เอาแต่สั่งให้ลบให้เปลี่ยนจนทั้งช่างแต่งหน้าทั้งมะเหมียวต้องถอนหายใจใส่ด้วยความเบื่อหน่าย

นี่ขนาดเพื่อนไปดูตัวยังจริงจังขนาดนี้ ถ้าไปดูตัวเองขึ้นมาวันไหนคงใช้เวลาประทินโฉมล่วงหน้าเป็นอาทิตย์แน่ๆ

“สวย สวยมาก สวยมากๆๆๆ นี่เพื่อนฉันจริงหรือเปล่าเนี่ยทำไมมันสวยอะไรขนาดนี้”

ชมไม่ขาดปากตั้งแต่ที่เธอเปลี่ยนชุดออกมาแล้ว วันนี้คะนิ้งเลือกผมสีน้ำตาลกลางให้เพราะรู้สึกว่าผมสีเทาสีเดิมที่มะเหมียวทำทำให้ดูหน้าแก่ไปสักหน่อย พอเปลี่ยนเป็นสีนี้แล้วหน้าสว่างสดใสขึ้นเยอะ แล้วยังเพิ่มความหวานซ่อนเปรี้ยวด้วยการทำลอนใหญ่ๆ ที่ปลายผมและรวบครึ่งหัวขึ้นไปเพื่อโชว์ใบหูที่มีจี้เพชรประดับอยู่ เมื่อรวมกับชุดที่คะนิ้งเลือกให้บอกเลยว่าเพื่อนเธอชนะเลิศทุกแคมเปญ

แต่คนใส่กลับเอาแต่ยึกๆ ยักๆ เพราะตัวเกาะอกมันทั้งโชว์ไหล่ทั้งโชว์เอว กางเกงยังเป็นเอวต่ำโชว์สะดือเลยชวนหวิวๆ จนต้องขออะไรมาปิดสักหน่อย

“แก ฉันขอใส่คาดิแกนด้วยได้ไหมอะ ลมมันเย็น”

ได้ยินอย่างนั้นคะนิ้งถึงกับเท้าเอววีนชักสีหน้าใส่เพื่อนทันที

“จะใส่ทำไม สวยแล้วเนี่ย ผิวทาครีมมาแบบแกลมแบบสับ แล้วครีมตัวนี้แพงมากนะคะ”

“แต่มันหวิว ขอเถอะ มันโชว์จั๊กแร้ด้วยนี่ไม่มั่นใจอะ”

“เลเซอร์มาอย่างแพงก็โชว์ๆ ไปเถอะน่า”

“นิ้ง...”

ยอมไม่ได้จริงๆ ไม่ว่าจะยังไงมะเหมียวก็รั้นจะใส่คาดิแกนทับไปด้วยให้ได้ แม่สไตลิสคนเก่งจึงต้องยอมอะลุ่มอล่วยให้แต่มีข้อแม้ว่าติดกระดุมได้แค่เม็ดเดียวเท่านั้น

อย่างน้อยก็มีอะไรคลุมไหล่ปิดหลังไว้ก็ยังดี ขอบคุณคะนิ้งที่ยังกรุณา

แต่งตัวเสร็จแล้วคะนิ้งก็บอกให้เธอออกมารอที่หน้าร้าน สาวเจ้าย้ำนักย้ำหนาว่ายังไงก็ขอไปส่งให้ได้ ด้วยอยากเห็นกับตาเหมือนกันว่าภาคินทร์คนนั้นที่เคยปฏิเสธมะเหมียวจะมีปฏิกิริยายังไงกับคนสวยที่เธอตั้งใจปั้นมาเป็นอย่างดี

“รออยู่นี่นะ ไปเอารถก่อน”

คะนิ้งพูดจบก็วิ่งอ้อมตึกไปทางด้านหลังซึ่งเป็นลานจอดรถของทางโครงการ ระหว่างที่รอมะเหมียวก็หยิบมือถือขึ้นมาเล่นไปพลางๆ ส่วนใหญ่ในโซเชียลของเธอถ้าไม่ใช่ติดตามดาราที่ตัวเองชอบก็ไม่ค่อยมีอะไรมาอัปเดต มีบ้างที่ถ่ายรูปตัวเองลงแบบไม่เต็มตัว ไม่เห็นหน้า เพราะรู้สึกว่าตัวเองไม่ขึ้นกล้องสักเท่าไร

อีกอย่าง นี่เป็นแอคหลุมที่เธอเอาไว้ติ่งโดยเฉพาะ เป็นพื้นที่ปลอดภัยที่ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ไม่มีคนมาคอยว่า ไม่มีใครรู้ว่าเธอคือใครยกเว้นคะนิ้งที่แทบจะรู้เรื่องทุกอย่างในชีวิตของเธออยู่แล้ว

ทว่าในระหว่างที่กำลังเล่นมือถืออยู่นั่นเอง จู่ๆ ก็มีเด็กที่ไหนไม่รู้วิ่งเข้ามาชนสะโพกด้านซ้ายของเธอเข้าให้อย่างแรง

พลั่ก!

“ว้าย!!”

แรงกระแทกนั้นไม่ได้มากพอให้เธอล้ม แต่ก็ทำให้มือถือของเธอหลุดจากมือจนกระแทกพื้นดังตุ้บ! เธอถึงกับร้องออกมาด้วยความตกใจ มือถือตอนนี้หล่นจากมือไปนอนแอ้งแม้งอยู่ที่พื้นเป็นที่เรียบร้อย ภาพหน้าจอดับวูบลงต่อหน้าต่อตาทำเอาหัวใจหล่นตามลงไปด้วย

ไม่นะ...เธอเพิ่งจะซื้อมันมาเมื่อไม่กี่เดือนก่อนนี่เอง ยังใช้ไม่ทันคุ้มด้วยซ้ำ

“แงๆๆ เจ็บง่า”

แล้วเสียงร้องกระจองอแงของเด็กน้อยที่วิ่งเข้ามาชนเธอก็ดังขึ้นทำให้เธอเลิ่กลั่กทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะห่วงมือถือของตัวเองดีหรือหันไปปลอบใจเด็กน้อยตรงหน้านี้ดี

“เจ็บๆ คิรินเจ็บ” เจ้าเด็กที่เรียกตัวเองว่าคิรินเริ่มร้องไห้ดังขึ้น เธอที่เป็นผู้ใหญ่ก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง เลยนั่งลงตรงหน้าเขาแล้วหยิบมือถือตัวเองใส่กระเป๋าโดยไม่ลืมเอื้อมมือไปลูบหลังปลอบเด็กไปด้วย

“เจ็บไหมคะ” มือเรียวเอื้อมไปพยายามจะพยุงเด็กน้อยให้ลุกขึ้น แต่ยังไม่ทันได้แตะก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง

“คิริน!”

เสียงนั้นมาพร้อมกับร่างของหญิงสาวคนหนึ่งที่มะเหมียวเดาว่าน่าจะเป็นแม่ของเด็ก เธอเข้ามาพยุงคิรินขึ้นแล้วใช้สายตากวาดดูว่าเด็กบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า ในจังหวะนั้นเองที่มะเหมียวกำลังจะอ้าปากขอโทษ แต่ใบหน้าของคนที่อยู่ตรงข้ามทำให้เธอชะงักไป

นี่มัน...ชมมุก?

“เป็นอะไรหรือเปล่าลูก ตายแล้วขอโทษนะที่ไม่จับมือให้ดี”

หญิงสาวหน้าตาสะสวยตรงหน้าคือเพื่อนสนิทของภาคินทร์ที่เมื่อก่อนไม่ถูกโรคกับมะเหมียวเท่าไรนัก ด้วยเราทั้งคู่ชอบผู้ชายคนเดียวกัน ซ้ำชมมุกยังชอบใช้อำนาจในทางที่ไม่ชอบ ใช้ความเป็นเพื่อนสนิทเขากีดกันผู้หญิงคนอื่นออกไปจากภาคินทร์จนแทบไม่มีใครเข้ามาตีสนิทเขาได้

แต่กับมะเหมียวที่สนิทกับทางบ้านเขา ทั้งยังเป็นหลานรักคุณย่าเจ้าหล่อนกลับทำอะไรไม่ได้ เลยเป็นเหตุให้สองสาวตีกันอยู่เป็นประจำ

เขาถึงว่ากันว่า เกลียดสิ่งไหนมักได้สิ่งนั้น อะไรที่ไม่อยากเจอก็ได้เจอ แล้วเมื่อกี้เธอเรียกเด็กคนนี้ว่าอะไรนะ ลูกเหรอ?

“เป็นอะไรไหมคะ?” สำรวจรอบตัวเด็กแล้วไม่พบร่องรอยอาการบาดเจ็บ ชมมุกจึงหันมาถามคนข้างๆ สายตาที่มองมาไม่ได้ดูเกลียดชังกันเหมือนแต่ก่อน คำพูดคำจาก็ดูสุภาพผิดปกติจะว่าโตขึ้นก็ไม่ใช่ หรือว่าจะจำกันไม่ได้

อีกฝ่ายเลิกคิ้วถามย้ำเมื่อเห็นว่าเธอไม่ยอมตอบ มะเหมียวทำตัวไม่ถูกเล็กน้อยแต่ก็ทำเนียนตอบกลับไปเสียงเรียบ

“ไม่เป็นไรค่ะ แล้วน้องเป็นไรไหมคะ เมื่อกี้วิ่งมาชนล้มซะแรงเลย”

“ไม่เปงไยคับ” คิรินตอบเสียงเจื้อยแจ้ว สำเนียงที่พูดไม่ชัดเท่าไรนักของเด็กน้อยดูน่าเอ็นดูจนผู้ใหญ่อดยิ้มให้ความน่ารักนั้นไม่ได้

“ขอโทษพี่เขาด้วยนะ” ชมมุกบอก แต่ก่อนที่คิรินจะได้ขอโทษพี่สาวที่เขาวิ่งชน ก็มีเสียงเรียกเข้ามือถือดังขึ้นมา

มะเหมียวรีบดูของตัวเองในทันที แต่เธอก็ลืมไปว่าเมื่อกี้มันตกกระแทกพื้นดับไปแล้วตอนนี้ไม่น่าจะมีใครโทรเข้ามาได้ แล้วก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ชมมุกยกมือถือขึ้นมารับสายพอดี

“ฮัลโหล คินทร์เหรอ ตอนนี้มุกอยู่ร้านทำผมน่ะ”

ชื่อที่อีกฝ่ายพูดออกมาทำให้มือที่กำลังจับมือถือชะงักไปเล็กน้อย เธอหันกลับไปมองเด็กคนนี้อีกครั้งแล้วพูดชื่อเขาเบาๆ

“คิริน...”

คินทร์...ชื่อพ่อของเด็กเหรอ อย่าบอกนะว่าเป็นเขา...ภาคินทร์?

ความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัวทำให้เธอชาวาบไปทั้งตัว เมื่อก่อนเธอคิดน้อยใจมาตลอดคิดว่าเขาชอบชมมุกเลยไม่กล้าเข้าไปล้ำเส้น แล้วตลอดระยะเวลาที่เธออยู่ญี่ปุ่นก็ไม่เคยได้ติดตามข่าวคราวของเขาอีก ไม่คิดเลยว่าเขาจะถึงขั้นมีลูกด้วยกันแล้ว

ก็ถ้ามีลูกด้วยกันโตมาน่ารักขนาดนี้ ทำไมเขาถึงยังต้องแต่งงานกับเธออีก หรือว่าจะเลิกกันแล้ว?

คำถามเกิดขึ้นในหัวเต็มไปหมด มองเด็กน้อยตาใสที่ยืนนิ่งๆ รอแม่ของเขาคุยโทรศัพท์โดยไม่ดื้อไม่งอแง เป็นเด็กดีขนาดนี้แต่ต้องโตมาในครอบครัวที่พ่อไปทางแม่ไปทาง คิดแล้วก็นึกถึงตัวเอง

แม้ว่าเธอจะเจอเรื่องราวพวกนั้นตอนที่ตัวเองโตขนาดนี้แล้ว แต่ก็ยังเสียใจอยู่ทุกวันที่พ่อแม่ต้องแยกทางกัน ไม่มีใครในครอบครัวเลยที่มีความสุข แล้วกับเด็กน้อยคนนี้ที่อายุดูแล้วไม่ถึงสี่ขวบด้วยซ้ำเขาจะรู้สึกยังไง

“อ่าๆ จะมารับคิรินเลยใช่ไหม หรือว่าอยากให้มุกไปส่งที่บ้าน...โอเค ไม่เป็นไร เข้าใจ แล้วเจอกันนะ”

อีกฝ่ายกดวางสายไป ก่อนจะเดินมาจับมือเด็กน้อยแล้วยิ้มให้คนที่ยืนทำตัวไม่ถูกอยู่คนเดียว

“ขอโทษที่น้องวิ่งไม่ระวังมาชนนะคะ”

“มะ...ไม่เป็นไรค่ะ น้องไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”

“คิรินขอโทษพี่เขาหรือยังลูก”

“ขอโทษคับ” เสียงใสพูดดังฟังชัด ยิ่งทำให้มะเหมียวรู้สึกแย่เข้าไปอีก

เธอสิที่ต้องขอโทษ ตัวเองจะไปดูตัวกับพ่อเขาแท้ๆ ถ้าเกิดว่าเขารู้คงมองเธอไม่เหมือนเดิมอีกแน่ๆ

ชมมุกก็ด้วย ตอนนี้มะเหมียวเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยยังจำกันไม่ได้ แต่ถ้ารู้แล้วจะเป็นยังไงกันนะ...

“ไม่เป็นไรค่ะ วันหลังวิ่งระวังๆ นะคะ”

เธอเลือกจะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วหันกลับไปตอบสั้นๆ ทั้งสามยิ้มให้กันเป็นการบอกลาก่อนที่สองคนนั้นจะจูงมือกันเดินขึ้นร้านของคะนิ้งไป เป็นจังหวะเดียวกับที่เพื่อนรักของเธอขับรถอ้อมมาจอดเทียบฟุตพาทพอดี

กระจกรถได้เลื่อนลงมาพร้อมเสียงเรียกของคะนิ้งที่ดึงเธอออกจากภวังค์

“ไปยัง?”

“อ่า”

เธอเลือกจะวางความสนใจที่มีต่อทั้งสองคนนั้นเอาไว้แล้วขึ้นรถไปกับเพื่อน แต่ระหว่างทางในหัวก็เต็มไปด้วยความคิดวุ่นวายที่เธอสลัดมันไม่หลุดสักที

เรื่องของเขากับชมมุก เรื่องของเด็กคนนั้น เรื่องการแต่งงานที่กำลังจะเกิดขึ้น มันเป็นเรื่องที่ควรเกิดขึ้นจริงๆ ไหมนะ?