Chapter 4 ว่าที่เจ้าสาวของปฐพี2

แต่ปัญหาในตอนนี้คือ เขากำลังจะถูกคลุมถุงชนแต่งงานกับผู้หญิงอีกคน ซึ่งอาจจะนำพาความยุ่งยากเข้ามาสู่ชีวิตของผู้ชายอย่างเขา เมื่อเดียร์น่าเองก็มีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่ก่อนแล้ว                                                       

“ดูลูกสาวของคุณหมอสิคะ”                                                                    

“ลูกสาวของเราต่างหากล่ะ จุ๊บ!”                                                             

“คุณหมอ!” หญิงวัยกลางคนที่ดูยังไงสวยไม่สร่าง ร้องอุทานออกมาเสียง ริมปีปากอิ่มน้ำเม้มเข้าหากันด้วยความเขินอาย ดวงหน้ารูปไข่แดงมองยังไงก็ยังตราตรึงใจไม่หาย แก้มขาวเริ่มแดงเฝื่อน เมื่อนายแพทย์จิรายุรั้งคนตัวเล็กเข้าไปในอ้อมกอด ปลายคางของเขาเกยลงไปที่ไหล่มนของภรรยา ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไป กี่วัน กี่เดือน หรือกี่ปีความรู้สึกที่มี ผู้หญิงที่เขาจะฝากหัวใจเอาไว้ก็ยังคงเป็นฝนสุดาคนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลง   

“เรากำลังจะทำร้ายลูกอยู่หรือเปล่าคะ” น้ำเสียงหวานเอ่ยถามสามีออกไปอย่างแผ่วเบา เมื่อความจำเป็นบังคับให้คนทั้งคู่ต้องทำในสิ่งที่ฝืนใจ                                                                                                                    

“ผมเชื่อว่าเดียร์น่า จะทำให้ดินลูกของเราลืมช้องนางได้” สาเหตุที่ทำให้นายแพทย์จิรายุพูดออกไปแบบนั้น เพราะเขาเชื่อว่าความผูกพันตั้งแต่เยาว์วัย จะสามารถทำให้ก่อเกิดกลายเป็นสายใยแห่งรักได้ไม่ยาก            

เช้าของวันใหม่ จีน่ากุลีกุจอรีบตื่นขึ้นมาช่วยมารดาทำอาหาร เพราะถ้าหากตะวันขึ้นหมอกเมจางลงไป น้ำค้างที่ไม่เกาะยอดชา เธอก็จะรีบออกไปเก็บใบชา แม้ว่าจะมีคนงานทำหน้าที่อยู่แล้วก็ตามที แต่สิ่งที่เธอทำมาตั้งแต่เล็กจนโตเป็นประจำ จึงทำให้หญิงสาวรักและผูกพันกับไร่ชา จนไม่อยากออกไปทำงานที่อื่น ผิดกับพี่สาวอย่างเดียร์น่า หล่อนชอบแต่งตัวสวยๆ ทำงานในห้องแอร์ มากกว่าตากแดดตากลมในไร่                             

“น่ากินจังเลยค่ะแม่” หญิงสาวเอ่ยออกมา ขณะที่จีน่ากำลังเป็นลูกมือช่วยมารดาทำมื้อเช้า ซึ่งเป็นเมนูที่ถนัดของคาร่า นั่นคือการทำอาหารเช้าอย่างอเมริกันเบรกฟาสต์ เพราะมันคืออาหารมื้อที่เต็มไปด้วยพลังงาน มีหลากหลายอย่างในจานทั้งไข่ เนื้อปลา เนื้อสัตว์ ไส้กรอก เบคอน แล้วยังมีขนมปัง แพนเค้ก หรือวาฟเฟิลอีก เสิร์ฟพร้อมกับ นม น้ำผลไม้ หรือชากาแฟ ซึ่งเป็นเมนูที่สรวิชติดใจ และหลงใหลในรสชาติของอาหารที่ภรรยาของเขาพิถีพิถันทำให้รับประทาน อย่างไม่มีทีท่าว่าจะเบื่อเลยสักนิด แม้วันเวลาจะล่วงเลยมาตั้งยี่สิบกว่าปีความรู้สึกรักและประทับใจในตัวคาร่าก็ยังคงมีเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง                                            

“ลูกช่วยเอาปิ่นโตนี้ไปส่งให้คุณดินด้วยนะ”                                         

“แม่ค่ะ ไร่โน้นเขาก็มีแม่บ้าน ทำไมเราต้องเอาอาหารไปส่งให้คุณดินทุกวี่ทุกวันด้วยค่ะแม่” หญิงสาวพูดจาออกมาด้วยน้ำเสียงสูง ก่อนที่ใบหน้ารูปไข่ ที่สวยอย่างไร้ที่ติ จะหงิกงออย่างไม่ชอบใจ เมื่อมารดาจะให้เธอนำปิ่นโตไปให้ปฐพีในเช้านี้                                                                                      

“คุณหมอมีบุญคุณกับพ่อเรามากเลยนะ เรื่องเล็กๆ น้อยๆ แค่นี้ จีทำให้พ่อกับแม่ได้ไหม เพื่อเป็นการตอบแทนคุณหมอ” คาร่าพูดออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล เพื่อให้ลูกสาวเข้าในถึงเหตุผล ที่เธอต้องประจักษ์และห้ามปฏิเสธ                                                                                                         

“คุณลุงหมอมีบุญคุณกับพ่อ ไม่ใช่คุณดินสักหน่อย” จีน่ายังคงทำหน้างอเหมือนเด็ก เมื่อเธอไม่อยากไปเจอปฐพี                                                           

“เอ๊ะ!ทำไมจีถึงกลายเป็นคนพูดจาเอาแต่ใจไร้เหตุผลแบบนี้ เอาไปส่งคุณดินได้แล้ว”               

“จียังเจ็บแผลอยู่เลยค่ะแม่ แล้วจักรยานก็อยู่ที่ไร่โน้น จีว่าเอาไว้วันหลังดีกว่านะคะ”                

“ถ้าจีไม่ไปเดี๋ยวแม่ไปเอง” คาร่าพูดพร้อมกับวางปิ่นโตซ้อนกัน ซึ่งเต็มไปด้วยเมนูอเมริกันเบรคฟาสต์ที่น่ารับประทาน เมื่อเธอรู้ดีว่ามันคืออีกเมนูที่ปฐพีชอบรับประทานเป็นชีวิตจิตใจในมื้อเช้า                        

“เดี๋ยวจีไปเองก็ได้ค่ะ” พูดจบจีน่าก็หยิบปิ่นโตจากมือของมารดามาถือไว้เอง ก่อนจะเดินออกไปด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง เมื่อเธอเริ่มจะกลายเป็นคนส่งปิ่นโตให้ปฐพีไปแล้ว ในเกือบทุกวันมารดามักจะสรรหาเมนูโปรดมาทำให้กับชายหนุ่มเสมอ เมื่อนางรักและเอ็นดูปฐพีไม่ต่างจากลูกอีกคน                                                          

จีน่าขับรถจักรยานยนต์ตรงไปที่ไร่ว่ายุ ด้วยใบหน้าที่บอกบุญไม่รับ เมื่อเธอไม่อยากเห็นหน้าปฐพี แต่ดูเหมือนว่าโชคชะตากำลังจะเล่นตลกกับเธอ เมื่อมารดาสรรหาเมนู ให้เธอนั้นได้นำมาส่งให้กับเขาในทุกวันแบบนี้ ทั้งที่เมื่อก่อนสัปดาห์ละไม่กี่ครั้งเอง พอจีน่าจอดรถได้ เธอถึงกับยืนถอนหายใจออกมา เมื่อตองนวลมายืนขวางทางเข้าบ้านเอาไว้แบบนี้                                                                      

“เช้าถึงเย็นถึง คงอยากเป็นคุณผู้หญิงเจ้าของไร่สินะ” หญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกับจีน่า พูดจาเหน็บแนมจีน่าออกมา พร้อมกับแสดงท่าทีเป็นจงอางหวงไข่ เมื่อตองนวลไม่ชอบใจเวลาที่จีน่ามาที่ไร่วายุ โดยเฉพาะมาหาปฐพีเจ้านายหนุ่มของหล่อน                                               

“คุณดินอยู่หรือเปล่า กลับมาจากท้ายไร่หรือยัง” จีน่าเองก็เอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงห้วนๆ เมื่อเธอก็ไม่ได้เต็มใจที่จะนำปิ่นโตอาหารมาให้เขาสักหน่อย แล้วยังต้องมาเจอกับตองนวลที่ตั้งตัวเป็นศัตรูกับเธอมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว                                                                                                     

“ไม่มีตาหรือไง ถ้ามาก็เห็นสิ”                                                                  

“เสียงเอะอะโวยวายอะไร อ้าวหนูจี นั่นได้ปิ่นโตมาฝากคุณดินอีกแล้วใช่ไหม” น้ำเสียงของป้าจันดาหญิงสูงวัยดังขึ้นมา เมื่อนางได้ยินเสียงของตองนวลดังเข้าไปในบ้าน พร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก เมื่อนางเห็นจีน่าถือปิ่นโตมาด้วย                                                                                                                 

“สวัสดีค่ะป้าจันดา พอดีว่าแม่ฝากมื้อเช้ามาให้คุณดิน ป้าช่วยจัดการเอาไปให้เขาด้วยนะคะ จีจะรีบกลับไปเก็บใบชา คงไม่มีเวลาเอาไปประเคนให้ถึงที่หรอกจ้า”    

 จีน่าพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดังฉะฉาน พอที่จะทำให้คนที่กำลังเดินเข้ามาได้ยินทุกถ้อยคำ จนเขานั้นแอบยกยิ้มที่มุมปาก ให้กับคำพูดที่อวดดีของเธอ บวกกับที่จีน่ายังคงเก็บใบชาเหมือนอย่างเคย ตั้งแต่เล็กจนโตเป็นสาว จวบจนเรียนจบมหาวิทยาลัย ก็ยังคงเลือกที่จะกลับมาเก็บใบชาที่ไร่อย่างไม่รู้จักเบื่อ                      

“แหมคุณจีช่างแสนดีจังเลยนะคะ ทำเมนูพิเศษมาให้คุณดินไม้เว้นวัน แบบนี้คุณดินคงไม่กินอาหารที่ตองนวลทำแล้วมั้งคะ” คราวนี้หญิงสาวรีบจีบปากจีบคอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูน่าสงสาร เพื่อให้เจ้านายหนุ่มได้ยิน                                                                                                        

“ฉันแค่เอาอาหารที่แม่ทำมาส่งให้คุณดิน ความจริงก็ไม่ได้เต็มใจอยากจะเอามาให้ด้วยซ้ำ แต่ที่ต้องเอาให้ เพราะถูกบังคับขู่เข็ญใจ อย่างไม่มีทางเลือกต่างหาก ที่สำคัญผู้ชายอย่างคุณดินของเธอ คงไม่มีวาสนาได้กินอาหารฝีมือของฉันหรอก” จีน่าพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแข็ง                      

เพล้ง!!                                                                                                           

“คุณดิน!!” ป้าจันดาและจีน่าอุทานออกมาพร้อมเพรียงกันด้วยความตกใจ เมื่อปิ่นโตในมือของหญิงสาวถูกมือแกร่งของปฐพีคว้ามา พร้อมกับโยนลงพื้นอย่างไม่ไยดี ส่งผลให้อาหารกระจัดกระจายเกลื่อนพื้น ขณะที่ตองนวลยิ้มเหยาะอย่างชอบใจ ที่เห็นเจ้านายหนุ่มที่ท่าทีเกรี้ยวกราดออกมาแบบนี้                  

“เฮ้ย! ไอ้ดินมึงทำเกินไปหรือเปล่าวะ” เสียงของขุนพลเพื่อนสนิทของปฐพี ทั้งสองเดินเข้ามาพร้อมกัน พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ตกใจ                  

“คนเอามาให้เขาไม่ได้เต็มใจ แล้วทำไมฉันต้องกิน ที่สำคัญฉันไม่เคยขอให้ใครทำอะไรให้เลย ถ้ามันลำบากใจ ก็อย่าเอาอะไรมาให้ฉันอีก เพราะฉันไม่คิดที่จะกินของที่เธอนำมาจำเอาไว้” น้ำเสียงทุ้มของชายหนุ่มแหบพร่าระคนเจ็บปวดจนน่าแปลกใจ แต่การพูดจาออกมาด้วยถ้อยคำที่กระแทกแดกดัน พร้อมกับแววตาที่ดูลึกล้ำยากที่จะหยั่งถึง แต่การกระทำและคำพูดของปฐพีเป็นดังใบมีดกรีดลงกลางดวงใจของจีน่า                             

“คุณดินทำอะไรลงไปรู้ตัวหรือเปล่า ไม่ร้องนะหนูจี” ป้าจันดารีบเดินเข้ามาปลอบจีน่า เมื่อเห็นหยดน้ำตาไหลอาบแก้มนวลขาวผ่องของเธอ ซึ่งปกติแล้วหญิงสาวจะไม่ร้องให้ใครเห็นง่ายๆ แบบนี้