ผ้ายันต์ผืนที่4

เสียงฝีเท้าหนักอึ้งที่ดังเข้ามาจากภายนอกห้องทำให้บรรยากาศภายในห้องพักผู้ป่วยยิ่งตึงเครียดขึ้นไปอีก ฟูมิโกะมองไปที่เก็น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความกังวล

“เก็น… เสียงนั่น… มันไม่ใช่แค่เงาปีศาจธรรมดาแล้วใช่ไหม?” ฟูมิโกะถาม เสียงของเธอแผ่วเบาจนเกือบเป็นกระซิบ

เก็นกำมีดลงอาคมแน่น เขาพยักหน้าช้าๆ “ใช่… ฉันสัมผัสได้ถึงพลังงานที่มหาศาล… นี่แหละคือ ‘นายใหญ่’ ที่ท่านหมอเคยพูดถึง” แววตาของเขาเคร่งขรึมและเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะปกป้องฟูมิโกะ

“แต่เราจะทำยังไงดีล่ะ? เรายังไม่ได้ผ้ายันต์อีกตั้งสี่ผืน! แล้วก็ยังไม่ได้ช่วย ‘ผู้ถูกสังเวย’ คนนี้เลย!” ฟูมิโกะร้อนรน เธอเหลือบมองร่างที่ซีดเซียวผอมแห้งที่นอนอยู่บนพื้น ผ้ายันต์ผืนที่สี่กับห้ายังคงแปะแน่นอยู่บนหน้าผากและหน้าอกของเขา

ตุบ… ตุบ… ตุบ…

เสียงฝีเท้าหยุดลงที่หน้าประตูห้องพอดี พร้อมกับกลิ่นอายของพลังงานมืดมิดที่พุ่งเข้ามาอย่างรุนแรงจนอากาศภายในห้องรู้สึกหนาวเย็นไปถึงกระดูก

“มันมาถึงแล้ว!” เก็นคำราม เขาเตรียมพร้อมที่จะรับมือกับการโจมตี

แต่แล้ว… กลับไม่มีเสียงทุบประตู ไม่มีเสียงคำราม มีเพียงความเงียบที่น่าสะพรึงกลัวเข้าปกคลุมแทน ราวกับว่าสิ่งที่อยู่ภายนอกกำลังจ้องมองพวกเขาอยู่ ผ่านผ้ายันต์ป้องกันที่แปะอยู่บนประตู

“มัน… มันทำอะไรของมันน่ะ?” ฟูมิโกะพึมพำด้วยความสงสัยปนหวาดระแวง

เก็นหรี่ตาลง เขาสัมผัสได้ถึงพลังงานที่เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ จากภายนอกประตู “มันกำลังใช้ ‘พลังจิต’ กดดันเรา… หรือไม่ก็… กำลังรอจังหวะ”

ฟูมิโกะตัดสินใจว่าไม่มีเวลาลังเลอีกแล้ว เธอรีบกลับไปที่หนังสืออาคม เธอต้องหาวิธีช่วย “ผู้ถูกสังเวย” ให้เร็วที่สุด และหาวิธีที่จะจัดการกับ “นายใหญ่” ที่อยู่ภายนอก

“โอเค! ฉันจะอ่านวิธีถอนผ้ายันต์จาก ‘ผู้ถูกสังเวย’!” ฟูมิโกะบอก “นายคอยระวัง ‘นายใหญ่’ ให้ดีนะ!”

เก็นพยักหน้า “ระวังตัวด้วยนะฟูมิโกะ!”

ฟูมิโกะก้มหน้าลงอ่านหนังสืออาคมอย่างรวดเร็ว หน้าที่เขียนเกี่ยวกับ “การถอนผ้ายันต์กักเก็บพลังงาน” มีรายละเอียดที่ซับซ้อนมาก มันไม่ใช่แค่การดึงผ้ายันต์ออกไปเฉยๆ แต่ต้องร่ายคาถาเฉพาะเพื่อลดพลังงานที่ถูกกักเก็บไว้ในผ้ายันต์เสียก่อน เพื่อไม่ให้เกิดอันตรายต่อ “ผู้ถูกสังเวย” และไม่ให้พลังงานมืดมิดเหล่านั้นระเบิดออกมา

“มันบอกว่าต้องใช้ ‘คาถาแห่งการถ่ายเท’ เพื่อถ่ายโอนพลังงานจากผ้ายันต์ไปยังขวดกักเก็บวิญญาณของเรา” ฟูมิโกะอ่านเสียงดังฟังชัด “จากนั้นก็ใช้ ‘คาถาแห่งการชำระล้าง’ เพื่อชำระล้างผ้ายันต์ให้กลับมาเป็นปกติ แล้วค่อยดึงออก”

“ดูยุ่งยากเหมือนกันนะ” เก็นพึมพำ

“แต่มันเป็นวิธีที่ปลอดภัยที่สุด” ฟูมิโกะตอบ เธอเริ่มร่ายคาถาแห่งการถ่ายเททันที เธอชูขวดกักเก็บวิญญาณขึ้น แล้วชี้ไปที่ผ้ายันต์ผืนที่สี่ที่แปะอยู่บนหน้าผากของ “ผู้ถูกสังเวย”

แสงสีฟ้าอมม่วงอ่อนๆ พวยพุ่งออกจากขวดอาคมของฟูมิโกะ แล้วพุ่งตรงไปยังผ้ายันต์บนหน้าผากของร่างนั้น ทันทีที่แสงสัมผัสกับผ้ายันต์ สีดำทึบของผ้ายันต์ก็เริ่มจางลงเล็กน้อย และมีกระแสพลังงานสีดำบางๆ ไหลออกมาจากผ้ายันต์เข้าสู่ขวดอาคมของฟูมิโกะอย่างช้าๆ

“มันได้ผล!” ฟูมิโกะบอกด้วยความดีใจ

“เร็วเข้าฟูมิโกะ!” เก็นเร่งเร้า “ฉันรู้สึกได้ว่า ‘นายใหญ่’ กำลังรวบรวมพลังงานบางอย่างอยู่!”

ฟูมิโกะร่ายคาถาแห่งการถ่ายเทอย่างต่อเนื่อง เธอสัมผัสได้ถึงพลังงานมืดมิดที่ไหลเข้ามาในขวดอาคมของเธอ ขวดอาคมสั่นสะท้านเล็กน้อย แสดงให้เห็นว่ามันกำลังทำงานอย่างหนัก

เมื่อพลังงานจากผ้ายันต์ผืนที่สี่ถูกถ่ายเทออกไปจนหมด ฟูมิโกะก็เริ่มร่ายคาถาแห่งการชำระล้าง แสงสีขาวบริสุทธิ์แผ่ออกมาจากมือของเธอปกคลุมผ้ายันต์ เมื่อแสงนั้นสัมผัสกับผ้ายันต์ ผ้ายันต์ก็เรืองแสงสีดำจางๆ ก่อนที่สีดำนั้นจะสลายหายไป กลายเป็นผ้ายันต์สีแดงสดที่เต็มไปด้วยอักขระโบราณที่สลับซับซ้อน

“นี่แหละ! ผ้ายันต์ผืนที่สี่!” ฟูมิโกะอุทาน เธอค่อยๆ ดึงผ้ายันต์ผืนที่สี่ออกจากหน้าผากของ “ผู้ถูกสังเวย” อย่างระมัดระวัง ผ้ายันต์ผืนนี้ให้ความรู้สึกของ “การควบคุม” และ “การผูกมัด” ซึ่งน่าจะตรงข้ามกับผ้ายันต์แห่งการปลดปล่อย

“ตอนนี้เหลืออีกผืน!” เก็นบอก

ฟูมิโกะพยักหน้า เธอทำตามขั้นตอนเดิมกับผ้ายันต์ผืนที่ห้าที่แปะอยู่บนหน้าอกของ “ผู้ถูกสังเวย” เธอร่ายคาถาแห่งการถ่ายเท และตามด้วยคาถาแห่งการชำระล้าง

แสงสีฟ้าอมม่วงและแสงสีขาวบริสุทธิ์สลับกันพวยพุ่งออกมาจากมือของฟูมิโกะ กระแสพลังงานสีดำไหลออกจากผ้ายันต์เข้าสู่ขวดอาคมอย่างต่อเนื่อง และในที่สุด ผ้ายันต์ผืนที่ห้าก็เปลี่ยนจากสีดำทึบกลายเป็นผ้ายันต์สีน้ำเงินเข้มที่เต็มไปด้วยลวดลายคล้ายเกลียวคลื่น

“ได้แล้ว! ผ้ายันต์ผืนที่ห้า!” ฟูมิโกะอุทานด้วยความโล่งใจ เธอค่อยๆ ดึงผ้ายันต์ออกจากหน้าอกของ “ผู้ถูกสังเวย” ผ้ายันต์ผืนนี้ให้ความรู้สึกของ “การดึงดูด” และ “การนำทาง”

เมื่อผ้ายันต์ทั้งสองผืนถูกถอดออก ร่างกายของ “ผู้ถูกสังเวย” ก็ไม่เรืองแสงสีดำอีกต่อไป แต่เขาก็ยังคงหมดสติและซีดเซียวอยู่

“เขาปลอดภัยแล้ว… ในตอนนี้” เก็นบอก เขาสัมผัสชีพจรของ “ผู้ถูกสังเวย” “แต่เขายังอ่อนแอมาก”

ฟูมิโกะรวบรวมผ้ายันต์ทั้งห้าผืนเข้าด้วยกัน ผ้ายันต์ผืนที่หนึ่ง (สีเหลืองอำพัน - กักเก็บวิญญาณ), ผืนที่สอง (สีขาวนวล - ตรึง/ป้องกัน), ผืนที่สาม (สีขาวบริสุทธิ์ - สงบสุข/ปลดปล่อย), ผืนที่สี่ (สีแดงสด - ควบคุม/ผูกมัด), และผืนที่ห้า (สีน้ำเงินเข้ม - ดึงดูด/นำทาง) พวกมันเรืองแสงจางๆ อย่างเป็นเอกลักษณ์

“ตอนนี้เรามีห้าผืนแล้ว เหลืออีกสองผืน!” ฟูมิโกะบอกด้วยความหวัง

ตุบ… ตุบ… ตุบ…

เสียงฝีเท้าที่เคยเงียบหายไปเมื่อครู่ ก็กลับมาดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้มันใกล้เข้ามามากกว่าเดิม และดูเหมือนจะดังมาจากด้านบน!

ครืนนนนน!

เสียงบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่เหนือหลังคาห้องพักผู้ป่วยที่พวกเขากำลังซ่อนตัวอยู่ แรงสั่นสะเทือนทำให้ฝุ่นผงร่วงลงมาจากเพดาน

“มันอยู่บนหลังคา!” เก็นคำราม เขารู้สึกได้ถึงพลังงานมหาศาลที่กดทับลงมาจากด้านบน

ฟูมิโกะรีบชี้ไปที่นาฬิกาข้อมืออาคมของเธอ จุดสีแดงสำหรับผ้ายันต์ผืนที่หกและเจ็ดปรากฏขึ้นอย่างชัดเจน ผ้ายันต์ผืนที่หกอยู่บนดาดฟ้าของโรงพยาบาล!

“มันอยู่บนดาดฟ้าเก็น! ที่เสาล่อฟ้า!” ฟูมิโกะอุทาน เธอจำได้ว่าเคยเห็นเสาล่อฟ้าขนาดใหญ่บนดาดฟ้าอาคารหลักของโรงพยาบาลเมื่อตอนที่พวกเขามาถึง

“มันขึ้นไปอยู่ตรงนั้นได้ยังไง?!” เก็นพึมพำ “และทำไมต้องเป็นเสาล่อฟ้า?”

ตูม!

จู่ๆ หลังคาห้องพักผู้ป่วยก็ยุบลงมา! เก็นกับฟูมิโกะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ พวกเขาเห็นเงาร่างขนาดมหึมาของสิ่งที่ดูคล้ายมนุษย์ แต่กลับมีรูปร่างที่บิดเบี้ยวและมีแขนขายาวผิดปกติ กำลังพุ่งลงมาจากเพดาน!

“นั่นไง… ‘นายใหญ่’!” เก็นคำราม เขาพุ่งตัวเข้าบังฟูมิโกะทันที มีดลงอาคมในมือของเขาส่องประกายสีเงินวูบวาบ

“หนีไปฟูมิโกะ!” เก็นตะโกนบอก “ฉันจะถ่วงเวลาให้!”

ฟูมิโกะไม่ลังเล เธอรู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมามัวแต่ลังเล เธอรีบคว้าขวดกักเก็บวิญญาณและผ้ายันต์ทั้งห้าผืนที่อยู่ในกระเป๋า แล้ววิ่งหนีออกจากห้องพักผู้ป่วยทันที โดยมี “นายใหญ่” ที่มีดวงตาสีแดงฉานจ้องมองเธออยู่

“เจ้า… จะไปไหน… มนุษย์…” เสียงของนายใหญ่ดังก้องในหัวของฟูมิโกะ มันไม่ใช่เสียงพูดธรรมดา แต่เป็นเสียงที่เต็มไปด้วยพลังจิตที่รุนแรงจนน่าขนลุก มันพยายามจะตรึงร่างของเธอไว้

ฟูมิโกะกัดฟันแน่น เธอใช้พลังจากผ้ายันต์ผืนที่สอง (ตรึง/ป้องกัน) เพื่อต้านทานพลังจิตของนายใหญ่ และวิ่งหนีไปตามโถงทางเดินที่มืดมิดอย่างสุดชีวิต เก็นพุ่งเข้าปะทะกับนายใหญ่ทันที มีดลงอาคมของเขาสะท้อนแสงสีเงินวูบวาบในความมืดมิด

“อย่าคิดจะแตะต้องเธอ!” เก็นคำราม

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือดภายในห้องพักผู้ป่วย เก็นพุ่งเข้าโจมตีนายใหญ่ด้วยความว่องไวและแม่นยำ แต่ร่างของนายใหญ่กลับแข็งแกร่งและว่องไวกว่าที่เขาคาดไว้มาก มันหลบหลีกการโจมตีของเก็นได้อย่างง่ายดาย และใช้แขนยาวๆ ของมันปัดป้องการโจมตีของเก็นอย่างไม่ยากเย็น

ในขณะเดียวกัน ฟูมิโกะก็วิ่งหนีไปตามทางเดินอย่างสุดชีวิต เธอรู้ว่าเธอต้องไปให้ถึงดาดฟ้าให้เร็วที่สุด เพื่อให้ได้ผ้ายันต์ผืนที่หก

“ผ้ายันต์ผืนที่หก… อยู่บนเสาล่อฟ้า… บนดาดฟ้า…” ฟูมิโกะพึมพำกับตัวเอง เธอวิ่งผ่านห้องต่างๆ ที่พังทลาย ผนังอาคารที่ทรุดโทรม และเศษซากปรักหักพังที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น

ในที่สุด เธอก็มาถึงบันไดที่ทอดยาวขึ้นไปสู่ชั้นบนสุดของอาคาร ฟูมิโกะกัดฟันแน่น เธอรู้ว่าข้างบนนั้นอาจจะมีอันตรายรออยู่ แต่เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่น

เธอรีบวิ่งขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็ว บันไดเหล็กเก่าๆ ส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดทุกครั้งที่เธอเหยียบลงไป ฟูมิโกะเงยหน้าขึ้นมอง เห็นแสงจันทร์ส่องลอดผ่านช่องว่างเล็กๆ บนเพดาน แสดงว่าเธอใกล้จะถึงดาดฟ้าแล้ว

เมื่อเธอมาถึงชั้นบนสุด ฟูมิโกะก็ผลักประตูเหล็กเก่าๆ ที่นำไปสู่ดาดฟ้าออกอย่างแรง

ครืน!

ประตูเหล็กเปิดออก เผยให้เห็นดาดฟ้าที่กว้างใหญ่ไพศาล เบื้องบนคือท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มืดมิด และเบื้องล่างคือโรงพยาบาลร้างที่ดูน่าขนลุก ท่ามกลางความมืดมิด ฟูมิโกะมองเห็น เสาล่อฟ้าขนาดใหญ่ ที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางดาดฟ้า มันสูงเสียดฟ้า และมีปลายแหลมคมที่ชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้า

และที่น่าตกใจที่สุดคือ… ผ้ายันต์ผืนที่หก กำลังถูกพันรอบปลายเสาล่อฟ้าอย่างแน่นหนา! ผ้ายันต์ผืนนั้นเรืองแสงสีม่วงเข้ม และมีสายฟ้าเล็กๆ แลบแปลบปลาบอยู่รอบๆ ราวกับมันกำลังกักเก็บพลังงานสายฟ้าเอาไว้

“ผ้ายันต์แห่งสายฟ้า?!” ฟูมิโกะอุทานด้วยความประหลาดใจ ผ้ายันต์ผืนนี้ดูแตกต่างจากผ้ายันต์อื่นๆ ที่เธอเคยเจอมาทั้งหมด มันให้ความรู้สึกที่ทรงพลังและอันตรายอย่างยิ่ง

แต่การที่จะได้ผ้ายันต์ผืนนั้นมา… เธอจะต้องปีนขึ้นไปบนเสาล่อฟ้าที่สูงเสียดฟ้า และสัมผัสกับพลังงานสายฟ้าที่อาจจะอันตรายถึงชีวิต… และที่สำคัญที่สุด… เธอต้องทำมันให้เสร็จก่อนที่ “นายใหญ่” จะตามมาถึง…