Dalawang araw ang lumipas Sa Zealand House ng Clinthon, naroon sina Roxane, Gravon/Dark at ang mag-asawang Ginang at Ginoong Calvez. Malamlam ang paligid, parang lahat ay may iniisip na mabigat. Isang tinig ang bumasag sa katahimikan ng lahat. “Sumama na kayo sa akin sa London! Kapag naroon kayo, mas mananatag ang loob ko!” mariing wika ni Ginang Calvez habang mahigpit ang kapit niya sa kamay nina Gravon at Carolina, para bang ayaw na niyang pakawalan ang dalawa. Napatingin si Gravon sa kanyang ina. “Mama… hindi ko pwedeng iwan ang asawa ko rito. Hangga’t wala pang malinaw na balita mula sa Clinthon Crown Guard tungkol sa kalagayan ni Ama Clinthon, hindi ako aalis.” Nakasalubong ang kilay ni Ginang Calvez, halatang ayaw niyang pakinggan ang katwiran ng anak. “Ahmmmm! Isasama mo rin ang asawa mo sa lalong madaling panahon! Tiyak na babalikan ng kung sino mang pangahas si Carolina kapag hindi pa kayo umalis dito!” dagdag pa ng ginang na parang siya na ang nagplano ng lahat. Bigl
Makalipas ang ilang minutong bulungan tungkol sa dalaga, nagsimulang umuwi ang mga bisita. Ang mga mesa at palamuti ay unti-unting nagiging bakante, habang ang mga huling pag-uusap at halakhakan ay unti-unting humihina sa bulwagan. Ramdam ni Roxane ang kaunting ginhawa—tila humupa ang tensyon ng okasyon, kahit nananatili pa rin ang lihim na alam niya tungkol kay Dark at sa dalagang pwersahan nilang pinaalis. …………….. Nang biglang marinig ng lahat ang sigaw ni Ama Clinthon bago pa nila buksan ang malaking pintuan ng Bulwagan. “Wala munang aalis!” sigaw ni Ama Clinthon sa lahat, may tindi at kapangyarihang hindi puwedeng balewalain. Bigla nang huminto ang mga bisita sa kanilang pag-alis, nagkatinginan at napahinto sa lugar. Ang bulungan at ingay ng pag-uwi ay biglang huminto sa ilang saglit. Si Calvez naman ay kinabahan sa biglang sigaw.”Baka nalaman na niya na hindi ako si Calvez ?”sa isip iyon ni Gravon/Dark. Halatang napalunok siya at napangiti lamang ng pilit habang iniisi
Habang nagngingitngit sa galit si Ismeralda sa kanyang kinauupuan. Abala naman sina Carolina at Calvez sa kanilang lihim na pagtitinginan...ng biglang lumapit ang Ginang at Ginoong Calvez sa kanila. “Congratulations, mahal kong anak! Wala ka bang balak ipakilala sa amin ang iyong napakagandang asawa?” masayang bati ni Ginang Calvez, nakangiti habang bakas sa mukha niya ang tuwa at pananabik. “H-huh?” gulat na tugon ni Gravon, tila naguluhan at hindi agad nakilala ang tinig ng ina. Ang mga mata niya’y mabilis na nagpalipat-lipat, halatang wala siyang ideya kung paano sasagot. Mabuti na lamang at palihim siyang siniko ni Roxane, na para bang sinasabi: “Sila ang mga magulang mo!” Ngunit tila ba hindi pa rin tumalab ang pahiwatig, nanatiling litong-lito ang mukha ni Gravon. Kita sa bawat galaw niya ang kaba at paminsang pag-iwas ng tingin, pero bakas pa rin ang matikas niyang anyo. Dahil doon, agad nang sumingit si Carolina na may bahagyang pilit na ngiti. “Excuse po muna, Mama, Pa
“Ituloy ang kasal!” malakas at matigas na utos ni Ama Clinthon, ang tinig niya ay parang kulog na umalingawngaw sa bawat sulok ng Bulwagan. Halos manginginig ang mga haligi ng Clinthon Crown sa bigat ng kanyang tinig. “Walang sino man ang magbubukas ng pintuan ng Bulwagan! Ang sinumang mangahas na suwayin ako ay palalayasin at hindi na kailanman makakabalik sa bulwagang ito!” dagdag pa niya, ang kanyang mga mata’y naglalagablab na tila tumatagos sa kaluluwa ng bawat isa. Natigilan ang lahat ng bisita; ang mga mararangal na panauhin na kanina’y bulungan ng bulungan ay napipi’t hindi makatingin nang diretso sa kanya. Kahit ang mga tauhan at guwardiya ay napakuyom ng kamao, nanginginig sa takot na baka sila ang mapagbalingan ng matandang haligi ng Clinthon. “Hindi maaaring masira ang kasal ng aking apo! Ito ay hindi lamang pagdiriwang, ito ay dangal at kapangyarihan ng ating lahi—at sinumang hahadlang dito ay haharap sa akin mismo!” sigaw niya, at ang kanyang baston ay malakas na ibin
Malapit nang marating ni Roxane ang entablado ng marangyang Bulwagan ng Clinthon Crown, at bawat hakbang niya ay tila umaalingawngaw sa loob ng engrandeng silid. Ang kanyang dibdib ay kumakabog, hindi dahil sa kaba lamang, kundi dahil sa bigat ng lahat ng mata na nakatuon sa kanya. Sa unahan, nakatayo si Gravon Calvez, nakasuot ng itim at ginto na tuxedo na tila hinubog para sa kanya lamang. Ang ngiti sa kanyang labi ay hindi basta ngiti—iyon ay isang ngiting nagsusumigaw ng tagumpay, pagmamahal, at pag-aari. Isang ngiti na hindi kayang tumbasan ng kahit sinong panauhin, dahil iyon ay para kay Roxane lamang. Ngunit sa isang sulok ng bulwagan, mahigpit ang pagkakakuyom ng mga daliri ni Ismeralda Rechenora sa kanyang abaniko. Hindi maitago ang matalim na apoy sa kanyang mga mata, habang halos mabulunan siya sa pagsambit ng, “Kainis!” Napansin ng ilan ang bahagyang pag-angat ng kanyang kilay at ang panlalamig ng kanyang tinig. Para bang bawat hakbang ni Roxane papalapit sa al
“Ma’am Carolina Clinthon, handa na po ba kayong umalis?” tanong ng isang make-up artist na may bahagyang panginginig ng tinig, tila dama rin ang bigat ng okasyon. “Oo… handa na ako,” mahina ngunit mariing sagot ni Roxane, hindi na niya nilingon ang nagsalita sa likuran, sa pag-aakalang isa lamang itong karaniwang staff na nag-aasikaso sa kanya. Ngunit sa loob niya, kumakabog ang dibdib na parang may tinatagong kaba—hindi niya malaman kung ito ba’y takot o pananabik. Dahan-dahan siyang tumayo mula sa malambot na upuang pelus na kulay ginto. Agad na sumaklolo ang dalawang staff upang alalayan siya; halos hindi siya makagalaw dahil sa bigat ng napakalapad at kumikislap na gown na tila yari sa sinulid na ginto. Ang bawat hakbang niya ay may kasamang tunog ng mga brilyanteng nakasabit sa laylayan, nagbabanggaan na parang mga maliliit na kampana. Sa liwanag ng mga chandeliers, ang dyamanteng alahas na suot niya—mula sa korona hanggang sa pulseras—ay kumikislap na animo’y mga bituin na bu