ตอนที่ 5 ความลับของย่ารดา

ผ่านไปเพียงไม่กี่สิบนาทีทุกคนก็จัดการกับอาหารหลากเมนูตรงหน้ากันจนเกือบหมดทำให้ป้าช่อรีบเรียกเด็กๆ ในวังมาจัดการเก็บโต๊ะอาหารพร้อมกับเสิร์ฟของหวานต่อทันที

“วันนี้ของหวานของเราจะเป็นลูกชุบกับกล้วยบวชชีค่ะ”

เสียงของป้าช่อพูดพร้อมกับวางถ้วยกล้วยบวชชีกับลูกชุบหน้าตาน่ารักอีกสองสามชิ้นลงตรงหน้าของย่ารดากับอีกถาดวางลงตรงหน้าของหลานชายของผู้สูงวัย ส่วนต้นอ้อเป็นคนช่วยจัดเสิร์ฟให้กับอาธเนศและอามน

“วันนี้ยัยหนูทำขนมไทยหรอเนี่ย เหมือนรู้ใจว่าย่ากำลังอยากกินพอดี” รอยยิ้มผุดขึ้นที่ใบหน้าของหญิงชราโดยที่มือก็รีบตักกล้วยชิ้นพอดีคำเข้าปากไป

คามินพอเห็นแบบนั้นก็ไม่พูดอะไรแต่เลือกที่จะลองชิมกับเขาบ้าง

ยัยนี่ทำขนมไทยอร่อยด้วยหรอเนี่ย…

“อร่อยมาก ผมเพิ่งเคยกินขนมไทยที่ไมอาทำครั้งแรกเลยนะเนี่ย เพิ่งรู้ว่าทำเป็นด้วย” อาธเนศพูดชมออกมาโดยมีอามนพยักหน้าเห็นด้วย

“ยัยหนูไมอาแกเก่งหลายอย่างน่ะ โดยเฉพาะการทำอาหารทำขนม” ย่าพูดเสริมให้

“ท่าจะจริงนะ ปกติเวลาจะใช้ขนมต้อนรับใครผมก็จะให้คนมาอุดหนุนร้านไมอาตลอดแล้วแขกก็ประทับใจกันทุกครั้ง…จริงๆ ผมเคยชวนไมอาให้ไปทำงานด้วยกันเพราะเห็นเป็นเด็กน่ารักมีความสามารถควรจะต้องมีรายได้มากกว่านี้ แต่แกก็ปฏิเสธเอาแต่บอกว่าอยากอยู่ใกล้ๆ ย่า”

“เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วคนนี้ ยัยหนูเป็นเด็กไม่โลภตอนเด็กเป็นแบบไหนโตมาก็แบบนั้น…” ย่ารดาพูดอย่างเข้าใจดีถึงนิสัยของสาวน้อยที่เธอรับอุปการะมา

“ครับ น่ารักน่าเอ็นดู เนอะมน…” อาธเนศหันไปหาภรรยาของตนเพื่อให้ยืนยันอีกคนถึงความน่ารักของหญิงสาวเจ้าของร้านหอมละมุน

“ใช่ค่ะ…แค่ก แค่ก” อามนตอบพร้อมกับส่งยิ้มให้แล้วรีบยกมือขึ้นปิดปากเมื่อตัวเองไอ

“ไปๆ ถ้ากินเรียบร้อยก็กลับกันได้แล้วนี่ก็จะสองทุ่มแล้ว มนจะได้พักผ่อนด้วย” หญิงสูงวัยที่นั่งตรงหัวโต๊ะเอ่ยปากไล่ทันทีที่เห็นสะใภ้สาวของตนไอขึ้นมาอีก

“ครับผม เรากลับกันดีกว่า” อาลุกขึ้นก่อนจะประคองภรรยาของตนไม่ห่าง

“ค่ะ”

คามินที่นั่งเงียบฟังแต่ละคนชมสาวเจ้าของร้านกาแฟตรงหน้าวังอยู่นานก็ลุกขึ้นตามก่อนจะสาวเท้าเดินตรงไปหาย่าของตัวเองเพื่อเข็นรถของย่ารดาไปส่งอาธเนศกับอามนที่หน้าประตู

“ผมกับมนกลับแล้วนะครับ สวัสดีครับแม่…อาไปก่อนนะคามิน ต้องการอะไรก็บอกอาหรือจะกลับอังกฤษก็บอกอาด้วยนะ เข้าใจไหม”

มือของชายวัยสี่สิบต้นตบลงที่ไหล่กว้างเบาๆ พร้อมกับส่งยิ้มเป็นมิตรให้

“ครับผม ขอบคุณอามากครับ” ชายหนุ่มรับคำแล้วมองตามอาทั้งสองคนเดินไปขึ้นรถที่มีคนขับเปิดประตูรอเอาไว้อยู่

คามินและย่าของเขายืนมองจนรถยุโรปหรูขับเคลื่อนหลุดไปจากระยะสายตา ร่างสูงก็หมุนตัวกลับมาเพื่อเตรียมไปส่งย่าของตนที่ห้องนอน…

“ให้ช่อไปส่งย่าก็ได้ คามินไปพักเถอะ” เสียงของผู้อาวุโสเอ่ยรั้งหลานของตน

“ไม่เป็นไรครับ ผมยังไม่นอนสักหน่อย”

เขาไม่สนใจคำห้าม คามินเข็นรถมุ่งตรงไปที่ห้องนอนของย่าทันทีโดยมีป้าช่อเดินตามหลังอยู่ไม่ห่าง เมื่อก่อนย่าของเขาจะอยู่ชั้นบนฝั่งตรงข้ามกับห้องของเขาในปัจจุบันแต่เพราะอุบัติเหตุเมื่อ 21ปีที่แล้วที่ทำให้ย่าของเขาเดินไม่ได้ ท่านเลยต้องย้ายมาพักอยู่ด้านล่างเพื่อให้สะดวกในการจะเข้าจะออกหรือไปไหนมาไหน

ใช้เวลาไม่นานร่างหนาก็พาหญิงสูงวัยมาถึงหน้าห้องนอนของตัวเอง เขาเอื้อมมือเปิดประตูห้องพร้อมกับเตรียมจะเข็นรถพาย่าของตนเข้าไปด้านใน แต่กลับถูกเสียงของหญิงชราเอ่ยห้ามไว้ก่อน

“ส่งย่าแค่นี้แหละ ไปพักผ่อนกันได้แล้ว”

“ครับ อ้าว…”

ชายหนุ่มที่เข้าใจว่าย่าต้องการให้ป้าช่อเป็นคนไปส่งด้านในเลยปล่อยมือออกจากรถเข็นเตรียมจะเดินไปที่ห้องของตัวเองก็ต้องหยุดชะงักลงเพราะเห็นว่าป้าช่อก็เดินออกมาเหมือนกันกับเขา

“ป้าช่อไม่ต้องไปส่งย่าข้างในหรอ” เขาไม่ถามเปล่าแต่ชี้นิ้วบอกเป็นนัยด้วย

“ย่าไม่ได้เป็นง่อยนะ ต้องให้คนไปคอยอุ้มหรือไง”

“ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น แต่ย่าจะขึ้นเตียงยังไงครับ?”

ที่ถามก็เพราะว่าเขาเป็นห่วงท่านต่างหาก…แค่ช้อนตกตอนกินข้าวยังเอื้อมลำบากเลยแล้วนี่จะเข้าห้องน้ำจัดการตัวเองยังไง

“ไม่ต้องห่วง…ช่อพาหลานชายฉันออกไปซิ” หญิงผมขาวหันไปบอกกับคนสนิทของเธอแทน

“ค่ะท่าน”

คามินเห็นอาการของป้าช่อที่แสดงออกชัดเจนว่าลำบากใจ เขาเลยยอมให้ย่าเข้าห้องนอนไปเองคนเดียวแล้วมองประตูห้องปิดสนิทลง

“ย่าดื้อแบบนี้ตลอดเลยหรอ ปกติท่านไม่ให้ใครเข้าไปส่งเลย?” ใบหน้าหล่อหันไปหาป้าช่อที่ยังยืนอยู่ข้างตัวเขา

“ใช่ค่ะ ปกติป้าก็จะพาท่านมาส่งแค่หน้าห้อง ท่านไม่เคยให้ใครต้องช่วยเหลือมาตั้งแต่แรกแล้ว และก็ไม่เคยมีปัญหาหรือเกิดอุบัติเหตุด้วยค่ะ จะมีก็แค่ช่วงเช้ากับก่อนนอนที่ให้คนมาคอยรับส่งที่หน้าห้องค่ะคุณคามิน”

“…” เขานิ่งไปเพราะในหัวกำลังสงสัยว่าย่าของเขาจะขึ้นเตียงหรือดูแลตัวเองได้ยังไงทั้งๆ ที่เดินไม่ได้

“…ไปพักเถอะ” แต่ท้ายที่สุดชายหนุ่มก็พยักหน้ายอมแพ้แล้วแยกย้ายกับป้าช่อตรงนั้นก่อนจะสาวเท้ายาวเดินขึ้นบันไดไปที่ห้องของตัวเอง โดยที่ยังมีความสงสัยอยู่ในหัวเขาไปตลอดทาง

ห้องนอนย่ารดา

หญิงชราวัย 70ปี ยังนั่งนิ่งอยู่บนรถเข็นไฟฟ้าของตนในตำแหน่งเดิมที่หลานชายเป็นคนพามาส่งเมื่อสักครู่ เธอถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือเหี่ยวย่นทำท่าจะไปวางตรงปุ่มบังคับเพื่อเข็นมัน แต่ไม่ทันที่มือของเธอจะสัมผัสโดน รถก็ขยับเลื่อนตรงไปที่ห้องน้ำด้วยตัวของมันเองโดยไม่ต้องออกแรง…

ผู้อาวุโสของวังมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องน้ำ เธอยกมือขึ้นมาเพียงนิดประตูห้องน้ำก็ถูกเลื่อนเปิดออกช้าๆ ดั่งใจคิด รถเข็นเคลื่อนตัวเข้าไปด้านในห้องน้ำแล้วจากนั้นประตูก็ค่อยๆ ปิดลง หญิงสูงวัยหายเข้าไปในนั้นร่วมสามสิบนาทีก่อนจะกลับออกมาในชุดพร้อมนอน

ถึงแม้จะเป็นรถวีลแชร์ไฟฟ้าแต่ก็คงไม่ล้ำยุคล้ำสมัยถึงขนาดที่จะขับเคลื่อนตัวเองได้โดยไม่ต้องสัมผัสหรอก…

และนั่นก็เป็นสิ่งที่หญิงชราไม่เคยเอ่ยบอกใคร

รถเข็นขยับเข้ามาจอดนิ่งสนิทอยู่ที่ข้างเตียงนอนก่อนจะใช้ระบบไฟฟ้าและพลังที่มีส่งตัวเองขึ้นไปอยู่บนที่นอน มือเหี่ยวย่นจับลูบขาที่ไร้เรี่ยวแรงของตนเองที่ใช้การไม่ได้แต่มันก็ยังมีขนาดเท่าเดิมไม่ได้ลีบหรือเล็กลงอย่างที่ควรจะเป็น

“เฮ้อ…ขนาดอยู่กับไอ้พลังบ้าบอนี่มา 21ปี แล้วตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุในคืนนั้นแต่ก็ยังรู้สึกทึ่งไม่หายกับสิ่งที่ตัวเองทำได้”

ปากที่มีริ้วรอยเพิ่มขึ้นตามอายุพึมพำออกมาโดยที่ตาก็มองขึ้นไปที่เพดานห้องด้วยแววตาว่างเปล่า เธอก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไงที่เธอสามารถเคลื่อนย้ายสิ่งของและดูแลตัวเองได้ทั้งๆ ที่ขาทั้งสองข้างใช้การไม่ได้ ทำให้การใช้ชีวิตคนเดียวหรือดูแลตัวเองเลยไม่ใช่เรื่องที่ยากนัก แต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะดีใจดีไหมที่มีพลังวิเศษแบบนี้อยู่กับตัว เพราะมันแลกมาด้วยชีวิตของคนถึงห้าคนรวมสามีของเธอ

ถึงแม้เวลาจะผ่านไปยี่สิบเอ็ดปีหญิงชราก็ยังคงนอนคิดแบบนี้อยู่ทุกคืนอย่างคนปล่อยวางไม่ได้เพราะเธอไม่ได้รู้สึกดีใจไปกับมัน เพราะพลังที่มีเปรียบเสมือนเครื่องตอกย้ำเสียมากกว่าว่าได้สูญเสียใครไปบ้างในชีวิต

หญิงสูงวัยปิดเปลือกตาลงช้าๆ พร้อมกับเคาะปลายนิ้วชี้ลงที่เตียงนอนของตัวเองเบาๆ ไฟทั่วทั้งห้องก็ดับสนิทลงในทันที…