ตอนที่ 7 แผลเป็น

“นี่ย่ากับป้าช่อออกไปไหน ไม่อยู่ในวังหรอ?” คามินเดินลงมาจากห้องของตัวเองแล้วหันไปถามต้นอ้อที่ยืนอยู่คนเดียวตรงกลางห้องโถง

“ย่ารดาให้ป้าช่อพาออกไปนั่งเล่นที่สวนหลังวังค่ะคุณคามิน” เสียงใสของสาววัยยี่สิบสี่เอ่ยตอบชายหนุ่ม

“อ่อ”

“คุณคามินรับน้ำหรือขนมทานเล่นไหมคะ เดี๋ยวต้นอ้อไปเสิร์ฟให้ที่สวนด้านหลัง” เธอเอ่ยถามขึ้นมาเพราะเห็นเจ้าชายกำลังจะเดินไปทางด้านหลังของวัง

“ไม่เป็นไร ขอบใจ”

เขาหันกลับไปตอบหลานของป้าช่อแล้วหมุนตัวกลับเดินตรงไปที่สวนดอกไม้ ขายาวก้าวเดินมาแบบเงียบๆ เพราะเห็นย่าของตนกำลังนั่งชมดอกไม้อย่างสบายอารมณ์ มือหนายกมือบอกเป็นการส่งซิกให้ป้าช่อออกไปก่อนซึ่งเธอก็พยักหน้าเข้าใจแล้วค่อยๆ เดินเลี่ยงไปแบบเงียบๆ เช่นกัน

“ชอบขนาดนั้นเลยหรอครับ”

“อ้าว! คามิน มาตั้งแต่เมื่อไหร่ลูก” หญิงชราที่นั่งอยู่บนวีลแชร์สะดุ้งเล็กน้อยเพราะอยู่ดีๆ หลานชายของตนก็โผล่มาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง

“ผมเพิ่งมาเมื่อกี้เอง แต่เห็นย่ากำลังยิ้มกับดอกไม้เลยไม่กล้าทัก”

“5555 นี่ย่ายิ้มกับดอกไม้ด้วยหรอเนี่ย”

“ครับ ผมถึงได้ถามไงว่าชอบขนาดนั้นเลยหรอ”

“อืม…ก็มันสวยดี เห็นแต่ละต้นแต่ละดอกค่อยๆ เติบโตแล้วก็ส่งกลิ่นหอมคละคลุ้งไปทั่วสวน มันชื่นใจ”

“ย่าให้คนมาปลูกไว้หรอ” เขาย่อตัวลงนั่งข้างๆ ย่าของตนพร้อมกับมองไปรอบๆ สวนที่มีดอกไม้นานาพันธุ์ปกคลุมจนทั่ว

“ส่วนใหญ่ย่ากับป้าช่อจะปลูกกันเอง อ้อ หนูไมอาด้วยเพราะรายนั้นก็ชอบดอกไม้…”

“…” ทำไมช่วงนี้เขาถึงได้ยินชื่อเจ้าของร้านกาแฟนั่นบ่อยจังล่ะ

“…เห็นต้นพุดซ้อนตรงนั้นไหม” นิ้วชี้เหี่ยวย่นยื่นออกไปตรงหน้าทำให้ชายหนุ่มหันหน้ามองตาม นัยน์ตาคมเห็นต้นดอกพุดซ้อนพุ่มใหญ่ออกดอกเต็มต้นจนมองแทบไม่เห็นใบของมัน

“ครับ”

“ต้นนั้นไมอาเป็นคนปลูก ดูสิ โตมาแข็งแรงออกดอกสวยงาม แถมยังส่งกลิ่นหอมหวานและให้ความรู้สึกผ่อนคลายในเวลาเดียว…เหมือนกับคนปลูกไม่มีผิด”

“…”

“…แล้วก็ต้นมะลิกับกุหลาบดอกตูมตรงนู้น ยัยหนูไมอาก็เป็นคนปลูกไว้ เจริญงอกงามจริงๆ” หญิงผมขาวนั่งชมเชยเด็กสาวที่ตนเองรับอุปถัมภ์มาไม่ขาดปาก

“…” ซึ่งเขาก็ฟังเงียบๆ ไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไร แต่ถ้าเป็นตามที่ย่าบอก ดอกไม้ที่เห็นเกินครึ่งสวนคือฝีมือของไมอาเป็นคนปลูกไว้ทั้งนั้น

“ไหน มาหาย่าถึงในนี้มีเรื่องอะไรจะคุยล่ะสิ” คนสูงวัยรู้ถึงเจตนาของหลานชายตัวเอง

“ชอบรู้ทันผมจริงๆ” ใบหน้าหล่อถึงกับส่ายหัวที่โดนย่าของตนอ่านเกมได้ตลอด

“หึ หนุ่มน้อยของย่า”

“โตแล้ว ไม่น้อยแล้วครับ” เขารีบพูดแย้งทันควัน

“5555 เข้าเรื่องเลยหนุ่มน้อย” ผู้เป็นย่าหัวเราะแล้วพูดย้ำออกมาอีกทำให้ตาคมแอบมองค้อนย่าตัวเองเบาๆ

“ไหนใครบอกผมว่าถ้ากลับมาไทยแล้วจะเล่าความฝันนั่นให้ฟัง” คามินทวงถามถึงสิ่งที่ย่าบอกกับตัวเองไว้ตอนที่โทรคุยกัน

“อ๋อ ย่าก็นึกว่าเรื่องอะไร…คืนนั้นย่าฝันว่าเราประสบอุบัติเหตุน่ะ…”

มือเหี่ยวย่นของหญิงชรายกขึ้นมาประคองใบหน้าหลานชายของตนเองทันทีด้วยความรักใคร่เอ็นดู

“ย่าไม่เห็นว่ามันคือที่ไหนหรือตรงไหน แต่คามินดูจะเจ็บหนัก…มีเลือดเต็มหน้าหล่อๆ นี่ไปหมด” เสียงของย่ารดาเริ่มสั่นเมื่อนึกถึงสิ่งที่เธอเห็นในฝันครั้งนั้น

“ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ มันไม่เคยเกิดอะไรขึ้นกับผมสักหน่อย ย่าไม่ต้องคิดมากนะ”

“ย่ากลัวว่ามันจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น”

“ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแข็งแรงขนาดนี้ ตัวก็ใหญ่ ไม่มีใครกล้ายุ่งกับผมหรอก” ชายหนุ่มยกแขนล่ำของตัวเองขึ้นมาโชว์แล้วฉีกยิ้มกว้างส่งให้ย่าของเขา

“จริงจังหน่อยสิคามิน ยังทำตลกอยู่ได้” เสียงของย่ารดาเอ็ดหลานของตนที่เอาแต่ทำเป็นเล่น

“ครับ…จะดูแลตัวเองดีๆ แล้วก็ไม่ไว้ใจใครมากเกินไป” เสียงทุ้มย้ำในสิ่งที่พ่อแม่และย่าของเขาสั่งสอนเขามาตั้งแต่เด็กๆ

มือหนาพลิกมากุมมือของหญิงสูงวัยตรงหน้าไว้แทนแล้วลูบเบาๆ เพราะเขาไม่ต้องการให้ย่าของตนเก็บเรื่องพวกนี้ไปกังวล ทุกครั้งที่ย่าของเขาฝันไม่ดีว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บตรงนั้นตรงนี้ย่าก็จะโทรมาหาเพื่อเล่าให้ฟัง มันเป็นแบบนี้มาเกินสิบปีแล้วแต่เขาก็ทำได้แค่ปลอบใจให้หญิงสูงวัยคลายกังวลแล้วก็ต้องโกหกคำโตออกไปว่ามันไม่มีอะไร เพราะจริงๆ แล้วทุกๆ ครั้งที่ย่าของเขาโทรมาเรื่องความฝัน ทุกสิ่งล้วนเกิดขึ้นหมดกับตัวเขา ไม่ว่าจะอุบัติเหตุเล็กหรือใหญ่แต่มันก็จะเป็นไปตามนั้น…

หญิงชราก้มหน้ามองมือของหลานชายตนเองแล้วใช้นิ้วโป้งเกลี่ยที่รอยแผลเป็นรูปจันทร์เสี้ยวบนหลังมือข้างขวาของหลานชายทำให้ชายหนุ่มลุบตามองตาม

“แผลเป็นนี่อยู่กับเรามา 21ปี แล้วใช่ไหม”

“ครับ”

“…ทำไมย่ารู้สึกเหมือนเคยเห็นมันที่อื่นอีกนะ” ระหว่างคิ้วย่นเข้าหากันเพราะมีความฉงนเกิดขึ้นภายในใจของผู้เป็นย่า

คามินมองรอยแผลเป็นบนหลังมือของตนเองเงียบๆ ตั้งแต่อุบัติเหตุครั้งนั้นที่พ่อแม่ของเขาจากไปแบบไม่มีวันกลับ ท่านทั้งสองก็ฝากไว้เพียงรอยแผลเป็นนี้นี่แหละที่คอยย้ำเตือนว่าทุกสิ่งเกิดขึ้นจริงและอยู่กับตัวเขามาจนถึงตอนนี้…