บทที่ 12

“ผมขอถามคำถามหนึ่งได้ไหมครับ” ธีร์กล่าว “วันนั้น วันที่เราเจอกันครั้งแรก ทำไมคุณถึงเมาขนาดนั้นครับ? เพราะจากที่ผมรู้จักคุณมา คุณดูไม่ใช่คนที่จะดื่มเหล้าได้เลย”

ปลายฟ้าเงียบไป เธอหลบสายตาเขาเล็กน้อย

“ไม่ต้องตอบก็ได้ถ้าคุณไม่อยากตอบ” ธีร์กล่าวอย่างอ่อนโยน

“ไม่ค่ะ” ปลายฟ้าสูดหายใจลึกๆ เธอตัดสินใจที่จะเปิดเผยเรื่องจริง “วันนั้นฉันไม่ได้ตั้งใจจะดื่มเหล้าเลยค่ะคุณธีร์ แต่ฉันโดนลูกค้าที่บาร์มอมเหล้า ค่ะ”

คำตอบนั้นทำให้ดวงตาของธีร์วาวโรจน์ด้วยความโกรธทันที เขากำมือปลายฟ้าไว้แน่น

“ผมรู้สึกดีมากที่ได้อยู่กับคุณครับปลายฟ้า” ธีร์กล่าวสรุป ธีร์ยิ้มให้ปลายฟ้า

ปลายฟ้ามองรอยยิ้มที่อ่อนโยนของธีร์อย่างเต็มตา หัวใจของเธอพลันเต้นระรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ความรู้สึกร้อนผ่าวแล่นขึ้นมาที่ใบหน้าจนแดงก่ำอย่างควบคุมไม่ได้

เธอรับรู้ถึงความจริงใจ ความห่วงใย และความรู้สึกดีๆ ที่เขามอบให้ มันเป็นสิ่งที่ขัดแย้งกับภาพลักษณ์ภายนอกของเขาอย่างสิ้นเชิง

ผู้ชายคนนี้ ปลายฟ้าคิดในใจ ...เขาคือคนที่ทุกคนพูดว่า เป็นนายแบบที่โด่งดัง มีใบหน้าที่หล่อร้าย มีนิสัยที่มักจะเอาแต่ใจตัวเอง ไม่สนใจโลก และผ่านผู้หญิงมามากมาย

แต่รอยยิ้มที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ มันไม่ใช่รอยยิ้มของชายที่กร้านโลกเลยแม้แต่น้อย มันเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนอบอุ่นและเต็มไปด้วยความเมตตาที่เธอไม่เคยได้รับจากผู้ชายคนไหนมาก่อน

ปลายฟ้าเข้าใจแล้วว่า คำร่ำลือไม่สามารถตัดสินตัวตนที่แท้จริงของเขาได้เลย ธีร์อาจจะมีมุมที่เอาแต่ใจตัวเองและกระล่อนบ้างตามที่เคยแสดงออก แต่ภายใต้เปลือกนอกนั้น เขาคือผู้ชายที่เต็มไปด้วยความรับผิดชอบและความต้องการที่จะปกป้องคนที่อ่อนแอ

“คุณธีร์คะ” ปลายฟ้าเอ่ยเรียกชื่อเขาอย่างแผ่วเบา ธีร์หัวเราะเบาๆ ดวงตาของเขาทอประกายอย่างมีเสน่ห์

“ขอบคุณนะคะ” ปลายฟ้ายิ้มให้ชายหนุ่มตรงหน้า ตอนนี้เธอไม่มีอะไรตอบแทนเขานอกจากรอยยิ้มนี้แล้ว

ช่วงเวลาที่อยู่บนเกาะส่วนตัวนั้น ผ่านไปรวดเร็วอย่างน่าใจหาย ปลายฟ้าไม่รู้ว่าวันเวลาได้ล่วงเลยไปได้อย่างไร เธอรู้สึกราวกับว่าเพิ่งมาถึงเมื่อวานนี้ แต่ความจริงคือเกือบสี่วันเต็มที่เธอได้ใช้ชีวิตอย่างปราศจากความหวาดระแวง

เมื่อถึงเช้าวันเดินทางกลับ ปลายฟ้ายืนมองวิวทะเลจากระเบียงวิลล่าด้วยความอาลัย เธอรู้ดีว่านี่คือจุดสิ้นสุดของความสุขสงบ และถึงเวลาแล้วที่ต้องกลับไปเผชิญหน้ากับความจริงที่รออยู่

ปลายฟ้ายังคงทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยงานของธีร์ตามปกติ ซึ่งในช่วงนี้ตารางงานของธีร์ค่อนข้างยุ่งมาก ทำให้ทั้งสองคนต้องใช้เวลาทำงานร่วมกันอย่างใกล้ชิดยิ่งกว่าเดิม และการทำงานที่ใกล้ชิดนี่เองที่กลายเป็นเชื้อไฟชั้นดีให้กับการซุบซิบนินทาจากคนรอบข้าง

มีหลายครั้งที่ปลายฟ้าแอบได้ยินเสียงกระซิบกระซาบ หรือสายตาที่มองมาอย่างจับผิดและไม่พอใจจากทีมงานหรือคนรู้จักในวงการ โดยเฉพาะเวลาที่เธอและธีร์ต้องอยู่ด้วยกันสองต่อสองในห้องประชุมหรือในรถส่วนตัว แม้เธอจะพยายามทำเป็นไม่ได้ยิน แต่ความรู้สึกแย่ๆ ก็ยังกัดกินใจเธออยู่เงียบๆ

วันหนึ่ง ระหว่างที่กำลังเดินออกจากลิฟต์เพื่อกลับไปที่ออฟฟิศ หลังจากเพิ่งเสร็จสิ้นการประชุมใหญ่ ปลายฟ้าก็เผลอได้ยินเสียงนินทาที่ดังขึ้นด้านหลังอีกครั้ง เธอรู้สึกถึงความร้อนผ่าวที่ใบหน้า ก่อนจะเร่งฝีเท้าให้เดินตามธีร์ไปเร็วขึ้น

ธีร์ที่สังเกตเห็นความผิดปกติของเธอมาตลอด หันกลับมามองใบหน้าที่ซีดลงของปลายฟ้า

“เป็นอะไรอีกครับ” เขาถามเสียงเรียบแต่แฝงความหนักแน่น

ปลายฟ้าส่ายหน้า พยายามยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นดูฝืนจนน่าใจหาย “เปล่าค่ะ แค่... เมื่อย”

ธีร์หยุดเดิน เขาเท้าแขนกับผนังลิฟต์ พลางก้มตัวลงมาเล็กน้อยเพื่อสบตาเธอในระยะใกล้ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลายและติดตลกอย่างที่เขาใช้ปลอบเธอเสมอ

“ผมรู้ว่าคุณได้ยินอะไรมาอีกแล้ว” เขาลูบผมเธอเบาๆ “เลิกทำหน้าแบบนี้ได้แล้วครับ”

“คุณธีร์”

“พวกเขาอิจฉาคุณต่างหากปลายฟ้า” ธีร์ยิ้มกว้างอย่างมั่นใจในตัวเอง

“อิจฉาที่คุณได้อยู่ใกล้ชิดกับคนหล่อและฮอตที่สุดในประเทษอย่างผมนี่ไง”

เขาพูดด้วยท่าทางที่ดูยียวนกวนประสาทเล็กน้อย ซึ่งคำพูดที่ดูโอ้อวดนั้นกลับทำให้ปลายฟ้าหลุดยิ้มออกมาได้ในที่สุด เธอรู้สึกคลายความตึงเครียดลงไปมาก

“บ้า! ใครจะไปอิจฉาคุณธีร์คะ” เธอพูดติดตลก แต่ก็รู้สึกดีขึ้นจริงๆ

“เชื่อผมสิ” ธีร์ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ “ดังนั้น ถ้าได้ยินอีกก็ให้คิดไว้ในใจว่า ‘นี่แหละคือโทษของฉันที่ต้องมาทนทำงานกับคนหล่อขนาดนี้ทุกวัน’ นะครับ”

คำพูดของธีร์อาจไม่ได้แก้ปัญหาที่ต้นเหตุ แต่มันก็ทำหน้าที่เป็นเกราะป้องกันความรู้สึกที่ดีที่สุดในตอนนี้ ปลายฟ้าพยักหน้าอย่างเข้าใจ เธอรู้ว่าเขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะปกป้องความรู้สึกที่บอบบางของเธอ

หลายวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ปลายฟ้ายังคงทำหน้าที่ผู้ช่วยของธีร์อย่างแข็งขัน ความใกล้ชิดในที่ทำงานไม่ได้ลดลงเลยแม้แต่น้อย ทุกครั้งที่เธอทำหน้าเหงาหงอยเพราะได้ยินเสียงนินทา ธีร์ก็จะรีบเข้ามาปลอบโยนด้วยคำพูดขี้เล่นที่ทำให้เธอยิ้มได้เสมอ

เย็นวันหนึ่ง ขณะที่ปลายฟ้ากำลังนั่งตรวจสอบตารางนัดหมายของธีร์อยู่ที่โต๊ะทำงาน โทรศัพท์มือถือของเธอที่ใช้เป็นเบอร์สำหรับติดต่อประสานงานก็สั่นขึ้นพร้อมกับโชว์เบอร์โทรศัพท์แปลกๆ ที่ไม่คุ้นเคย

“คุณธีร์คะ มีเบอร์แปลกโทรเข้ามือถือสำนักงานค่ะ”

ธีร์ซึ่งกำลังเซ็นเอกสารอยู่เงยหน้าขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ “รับสิครับ”

ปลายฟ้ากดรับสาย ก่อนจะประหลาดใจกับสิ่งที่ปลายสายพูด

“สวัสดีค่ะ... ค่ะ? ขอสายคุณธีร์นะคะ” เธอหันไปมองธีร์ด้วยความลังเล “คุณธีร์คะ ปลายสาย... บอกว่าเธอเป็นคุณแม่ของคุณค่ะ”

ธีร์ชะงักมือที่กำลังเซ็นเอกสารทันที สีหน้าของเขาที่เคยผ่อนคลายด้วยรอยยิ้มก็แปรเปลี่ยนเป็นความ เครียดขรึม อย่างฉับพลัน เขายื่นมือมารับโทรศัพท์ไปแนบหู

“สวัสดีครับ” น้ำเสียงของธีร์เย็นชาและเหินห่างผิดกับเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง

บทสนทนาเป็นไปอย่างตึงเครียดและสั้นกระชับ ธีร์พูดเพียงคำว่า ‘ครับ’ และ ‘เข้าใจแล้ว’ เท่านั้น ก่อนจะกดวางสายลงโดยไม่รอให้อีกฝ่ายพูดจบ สีหน้าของเขาดูไม่สบอารมณ์อย่างถึงที่สุด

“เกิดอะไรขึ้นคะคุณธีร์” ปลายฟ้าถามอย่างกังวล

“พ่อสั่งให้กลับไปทานอาหารเย็นที่บ้านใหญ่” ธีร์ตอบเสียงห้วน ใบหน้าเต็มไปด้วยความขัดเคือง “และผมไม่มีทางเลือก”

“ทานข้าวเย็นเหรอคะ? แต่หน้าคุณธีร์ดูไม่เหมือนไปทานข้าวเย็นธรรมดาเลยนะคะ”

ธีร์ถอนหายใจยาว พลางเสยผมขึ้นอย่างหงุดหงิด “มันไม่ธรรมดาหรอกปลายฟ้า พ่อผมไม่เคยเรียกผมกลับบ้านถ้าไม่เกี่ยวกับเรื่องธุรกิจ หรือเรื่องของผู้หญิงคนนั้น”

เขาหันมาสบตาปลายฟ้า แววตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

“ผมเกลียดการกลับไปที่นั่น ผมเกลียดพ่อที่จงใจให้ผมต้องเผชิญหน้ากับ แม่เลี้ยง ของผม แต่ผมต้องไป” ธีร์ยื่นมือมาจับข้อมือปลายฟ้า “คุณต้องไปกับผม”

“ฉัน? ไปด้วยเหรอคะ?”

“ใช่! ผมต้องการกำลังใจ และต้องการโล่กำบังจากคุณ” ธีร์บอกอย่างไม่รอคำปฏิเสธ “ไปครับ เตรียมตัวให้พร้อม”

รถยนต์คันหรูของธีร์ขับผ่านประตูเหล็กดัดขนาดใหญ่ที่แกะสลักอย่างวิจิตรบรรจง เข้าสู่บริเวณบ้านพักส่วนตัว บ้านหลังใหญ่ ที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าคือคฤหาสน์สไตล์โคโลเนียลที่สง่างามเกินกว่าจะเรียกว่าบ้าน มันถูกสร้างขึ้นด้วยหินอ่อนสีขาวและตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางสวนที่ถูกตัดแต่งอย่างเป็นระเบียบ แต่แทนที่จะให้ความรู้สึกอบอุ่น บ้านหลังนี้กลับให้ความรู้สึกโอ่อ่า เย็นชา และเคร่งครัด ราวกับพิพิธภัณฑ์ที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

ธีร์จูงมือปลายฟ้าเดินเข้าไปในห้องรับประทานอาหารที่ตกแต่งอย่างหรูหราด้วยโคมไฟระย้าคริสตัล ทันทีที่ก้าวเข้าไป ปลายฟ้าก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่หนักอึ้งและตึงเครียดโต๊ะอาหารตัวยาว มีบุคคลสำคัญสามคนนั่งรออยู่แล้ว

ชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะใบหน้าของเขาดูเข้มงวดและน่าเกรงขาม นั่นคงเป็นนพ่อของคุณธีร์ ถัดมาผู้หญิงวัยสี่สิบกว่าที่แต่งกายด้วยชุดราตรีเรียบหรู ดูสวยสง่าใบหน้ามีรอยยิ้มอบอุ่น แม่เลี้ยงของคุณธีร์ และอีกคนหญิงสาวสวยสง่าที่นั่งอยู่ข้างคุณธนา เธอมีใบหน้าที่คุ้นตาจากนิตยสารธุรกิจและสังคม คนที่ปลายฟ้าเคยเจอ คุณรินลดา

ทุกคนหันมามองธีร์และปลายฟ้าพร้อมกัน เมื่อเห็นปลายฟ้าที่เดินจับมือธีร์เข้ามาในห้องอย่างเปิดเผย ใบหน้าของสามคนนั้นก็แสดงความประหลาดใจที่แตกต่างกันออกไป

“ธีร์! นี่แกทำอะไรของแก” คุณเทวาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจอย่างรุนแรง

แต่ก่อนที่ธีร์จะตอบ ธีร์ก็ชิงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นและแฝงความเสียดสี

“สวัสดีครับคุณพ่อ คุณอรัญญา” เขาเมินเฉยต่อผู้หญิงอีกคน ก่อนจะหันมาแนะนำปลายฟ้าด้วยน้ำเสียงท้าทาย

“และนี่คือ ปลายฟ้า ผู้ช่วยส่วนตัวคนใหม่ของผมครับ”

สายตาของปลายฟ้าปะทะเข้ากับ รินลดา คู่หมั้นของธีร์ รัตติมาไม่ได้แสดงอาการตกใจ แต่ดวงตาของเธอมองสำรวจปลายฟ้าตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถามและความไม่พอใจที่ยากจะปกปิด

คุณเทวาทำเสียงขึ้นจมูกด้วยความไม่พอใจอย่างชัดเจนที่ธีร์พาใครไม่รู้เข้ามาด้วย แต่มารยาททางสังคมที่ถูกฝึกฝนมาอย่างดีก็ทำให้เขาต้องควบคุมสีหน้าไว้

“ธีร์ การพาแขกที่ไม่ได้แจ้งไว้ล่วงหน้ามาที่โต๊ะอาหารค่ำแบบนี้... ถือว่าเสียมารยาทกับหนูรินมากนะ” คุณเทวา เอ่ยเสียงเรียบ แต่เจือไปด้วยการประชดประชัน

“แต่เอาเถอะ ในเมื่อพามาถึงนี่แล้ว ก็เชิญนั่ง”

ยังไม่ทันที่คุณเทวาจะออกคำสั่งให้ปลายฟ้าไปนั่งในที่ที่ห่างไกลจากเขาที่สุด ธีร์ก็เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เขาดึงเก้าอี้ตัวที่ติดกับเก้าอี้ของตัวเองออกมา

“เชิญครับปลายฟ้า” ธีร์พูดเสียงทุ้มต่ำและหนักแน่น เป็นการตัดสินใจแทนประธานของบ้านคือให้เธอนั่งข้างเขา แทนที่จะเป็นรินลดา

ปลายฟ้าใจเต้นแรง เธอรับรู้ถึงสายตาเหยียดหยามจากคุณเทวา และสายตาที่เต็มดูถูกของ รินลดา คู่หมั้นของธีร์ แต่เธอก็ยอมนั่งลงข้างเขาตามที่ถูกสั่งอย่างว่าง่าย

คุณเทวา เริ่มการสนทนาอย่างตั้งใจที่จะสร้างบรรยากาศให้ธีร์กับ รินลดา ใกล้ชิดกัน

“รินลดา เขาเพิ่งกลับจากลอนดอน ธีร์ช่วยแนะนำเรื่องงานให้น้องหน่อยสิ” คุณเทวา พูดพลางหันไปทางรินลดาด้วยรอยยิ้มอบอุ่นอย่างที่ไม่เคยมีให้ธีร์เลย

“รินลดาเก่งมากนะลูก เขาเพิ่งเรียนจบด้านการบริหารจากมหาวิทยาลัยชั้นนำมาเลย ธีร์น่าจะได้คำปรึกษาดีๆ”

รินลดา ยิ้มหวานและพยายามชวนธีร์คุยด้วยคำถามที่สุภาพและฉลาดเฉลียว แต่ธีร์ไม่พูดอะไรเลย เขาเพียงแค่ตัดอาหารในจานอย่างเชื่องช้า และตอบคำถามรินลดาด้วยการส่ายศีรษะหรือพยักหน้าเท่านั้น

บรรยากาศเริ่มอึดอัดหนักขึ้นเรื่อยๆ จนปลายฟ้าที่นั่งอยู่ข้างๆ รู้สึกเหมือนกำลังหายใจอยู่ในห้องที่ไม่มีอากาศ เธอพยายามยกมือขึ้นเพื่อจะขอตัวออกไปจากตรงนั้น แต่ทันทีที่เธอขยับ มือของธีร์ก็ยื่นมาจับมือเธอที่วางอยู่บนตักไว้แน่นอย่างห้ามปราม

ความตึงเครียดนี้หนักหน่วงจนแม้แต่ อรัญญา แม่เลี้ยงของธีร์ ซึ่งนั่งเงียบมาตลอดก็รู้สึกไม่สบายใจ

“ดิฉัน ขอตัวไปพักก่อนนะคะคุณเทวา รู้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไหร่” อรัญญาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าปกติ ใบหน้าของเธอดูไม่กล้าสู้หน้าธีร์เลยแม้แต่น้อย เพราะรู้ดีว่าลูกชายคนโตคนนี้เกลียดชังเธอมากที่สุด

เมื่ออรัญญาจากไปแล้ว คุณเทวา ก็ตัดสินใจเลิกเสแสร้ง เขายกแก้วไวน์ขึ้นจิบ ก่อนจะหันมาให้ความสนใจกับปลายฟ้าเต็มตัว แววตาที่มองมาเต็มไปด้วยการตรวจสอบและเหยียดหยาม

“เธอ ปลายฟ้าใช่ไหม” คุณเทวา เรียกชื่อเธออย่างเน้นย้ำ “มาจากไหน ทำงานอะไรนะ ผู้ช่วย ใช่ไหม”

“ค่ะ” ปลายฟ้าตอบเสียงเบา เธอรู้สึกราวกับว่าทุกคำที่เขาพูดคือเข็มที่ทิ่มแทงเข้าสู่ความรู้สึก

“ตำแหน่งผู้ช่วยนี่ ต้องทำหน้าที่อะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า” คุณเทวา ถามด้วยรอยยิ้มเย็นชาที่ทำให้ปลายฟ้าตื่นกลัวเขา

“เห็นธีร์พาออกงานด้วย พามาทานข้าวด้วย พาเข้าห้องพักด้วย... เป็นตำแหน่งที่ต้องนอนในห้องเดียวกับเจ้านายเลยหรือไง ถึงได้ดูแลกันใกล้ชิดขนาดนี้”

ปลายฟ้าหน้าซีดเผือด ตัวสั่นด้วยความอับอายและเจ็บปวด คำพูดของเขาไม่ได้แค่ดูถูกเธอ แต่ยังตอกย้ำความรู้สึกที่เธอเพยายามเยียวยาไปเมื่อวานให้กลับมาอีกครั้ง

ในที่สุดธีร์ก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เก้าอี้ของธีร์ถูกดันออกอย่างแรงจนเกิดเสียงดังสนั่น

“พอแล้วครับพ่อ!” ธีร์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ดวงตาของเขาวาวโรจน์ไปด้วยความโกรธ

เขาไม่สนใจสายตาตกใจของทุกคนบนโต๊ะ ธีร์รีบจับมือปลายฟ้าไว้แน่น แล้วดึงให้เธอลุกขึ้นตามเขามาทันที

“เรากลับกันเถอะปลายฟ้า”

ธีร์เดินนำปลายฟ้าออกจากห้องอาหารใหญ่ทันที ทิ้งให้ คุณเทวา และ รินลดา นั่งมองด้วยความตกตะลึงกับการกระทำที่หุนหันพลันแล่นและการท้าทายอำนาจของเขาเป็นครั้งแรกต่อหน้าครอบครัว

รถยนต์คันหรูของธีร์พุ่งออกจากบริเวณบ้านใหญ่ของคุณเทวาอย่างรวดเร็ว ความเร็วของรถบ่งบอกถึงความโกรธที่อัดแน่นอยู่ภายในใจของเขา ธีร์ขับรถด้วยความเงียบสนิท ไม่มีการเปิดเพลง ไม่มีการพูดคุย ความเงียบที่หนักอึ้งนี้ทำให้ปลายฟ้าอึดอัดอย่างที่สุด เธอสัมผัสได้ถึงความโกรธ ความคับแค้นใจ และความเจ็บปวดที่แผ่ออกมาจากผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ

ปลายฟ้าไม่กล้าพูดอะไร เธอรู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่เธอควรจะซักถามใดๆ แต่ความเงียบนั้นกำลังกัดกินเธอ

เมื่อรถแล่นมาถึงเพนเฮ้าส์ของพวกเขา ธีร์จอดรถอย่างกะทันหัน ธีร์ปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วลงจากรถทันที เขาเดินอ้อมมาที่ฝั่งปลายฟ้า ใบหน้าของเขาถูกซ่อนไว้ในเงามืด

ปลายฟ้ารับรู้ถึงความปวดร้าวที่แผ่ออกมาจากเขา เธอเดินเข้าไปใกล้ด้วยความเป็นห่วง

“คุณธีร์คะ... ให้ฟ้าอยู่เป็นเพื่อนไหมคะ” เธอเสนอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน ธีร์ไม่ตอบ เขาหยิบบุหรี่จากซองออกมาจุดไฟ ควันสีขาวพวยพุ่งออกมาจากปอดของเขาอย่างรุนแรง ตั้งแต่ทำงานด้วยกันมาเธอไม่เคยเห็นธีร์สูบบุหรี่มาก่อน

“ไม่จำเป็นครับ” เขาเอ่ยสั้นๆ “คุณเข้า เพนเฮ้าส์ ไปก่อน”

ธีร์ไม่ได้รอให้ปลายฟ้าตอบ เขาพิงตัวกับรถคันหรูของเขา จมดิ่งอยู่กับความเงียบและควันบุหรี่

ปลายฟ้ารู้ว่าเขาต้องการอยู่คนเดียว และคำสั่งของเขาคือสิ่งที่เธอต้องทำตาม เธอจึงเดินเข้าประตู เพนเฮ้าส์ ไปอย่างช้าๆ ทันทีที่ประตู เพนเฮ้าส์ ปิดลง ธีร์ก็ทิ้งบุหรี่ที่ยังไม่หมดมวนลงบนพื้น แล้วย่ำมันด้วยรองเท้าหนังราคาแพง เขาเปิดประตูรถแล้วขึ้นไปนั่งที่เบาะคนขับ

เครื่องยนต์คำรามขึ้นอย่างรุนแรง ธีร์เหยียบคันเร่งเต็มกำลัง รถยนต์คันหรูพุ่งทะยานออกจากบริเวณรีสอร์ตด้วยความเร็วสูงทันที แสงไฟท้ายสีแดงวูบหายไปอย่างรวดเร็วท่ามกลางความมืดของเกาะ

ปลายฟ้ายืนอยู่ที่หน้าต่างใน เพนเฮ้าส์ มองตามแสงไฟนั้นด้วยหัวใจที่บีบรัด

เขาไปไหน? เขาจะไปทำอะไร?

เธอไม่รู้ว่าธีร์ขับรถไปที่ไหน เธอรู้เพียงแค่ว่า ผู้ชายคนนั้นกำลังหลบหนีจากความเจ็บปวดที่เขาได้รับมาอย่างสุดกำลัง