บทที่่ 13

หลังจากธีร์ขับรถออกไปอย่างไร้จุดหมาย ปลายฟ้าก็กลับเข้าสู่ เพนเฮ้าส์ ด้วยความกระวนกระวายใจ

เธอเฝ้ารอ และพยายามโทรศัพท์หาธีร์อย่างต่อเนื่องตั้งแต่สามทุ่มจนถึงห้าทุ่มครึ่ง แต่โทรศัพท์ของเขาก็ไม่รับสาย และปิดไปในที่สุด

ปลายฟ้าตัดสินใจหาเบอร์โทรศัพท์ของ เอก ลูกน้องคนสนิทของธีร์จากสมุดบันทึกในแฟ้มงานของเขา

“สวัสดีค่ะ คุณเอก นี่ปลายฟ้า ผู้ช่วยคุณธีร์นะคะ” เธอพยายามควบคุมน้ำเสียงไม่ให้สั่น

“คุณธีร์ขับรถออกไปอย่างเร่งรีบหลังทานอาหารเย็น ฟ้าติดต่อเขาไม่ได้เลย คุณพอจะทราบไหมคะว่าเขาอยู่ที่ไหน”

เอกที่ได้รับสายคงจะตกใจไม่น้อยกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันนี้

“คุณธีร์ออกไปตั้งแต่หลังทานอาหารเย็นเหรอครับ... ผมคิดว่าเขาจะคุยงานต่อเสียอีก... ให้ผมลองเช็กดูก่อนนะครับคุณปลายฟ้า” เอกตอบกลับมา มันยิ่งทำให้ปลายฟ้ากังวลหนักขึ้น

เวลาประมาณเที่ยงคืน โทรศัพท์ของปลายฟ้าก็สั่นขึ้น

มันเป็นข้อความสั้นๆ ที่ถูกส่งมาจากเบอร์ของเอก

“คุณปลายฟ้าครับ ผมเจอคุณธีร์แล้ว เขาอยู่ที่บาร์แห่งหนึ่งในตัวเมืองใกล้ๆ ท่าเรือ ตอนนี้เมามาก ผมกำลังจะพาเขากลับไปส่งที่เพนเฮ้าส์นะครับ”

ปลายฟ้าถอนหายใจยาวด้วยความโล่งใจ ไม่นานนัก รถยนต์คันเดิมของธีร์ก็เคลื่อนเข้ามาจอดหน้า เพนเฮ้าส์ พร้อมกับรถอีกคันของเอก

เอกประคองธีร์ที่แทบจะไม่ได้สติเข้ามาในห้อง ธีร์ตัวหนักอึ้ง เขาพิงตัวไว้กับเอกและทำได้เพียงละเมอเล็กน้อย

“คุณปลายฟ้าช่วยต่อเลยนะครับ ผมต้องรีบไปเคลียร์รถที่หน้าบาร์ต่อ” เอกกระซิบบอกเธอเพราะกลัวว่าเสียงของเขาจะรบกวนเจ้านาย เอกส่งกุญแจรถของธีร์ให้ปลายฟ้า “เขาเมาหนักกว่าครั้งก่อนๆ ครับ”

ปลายฟ้าพยักหน้ารับคำอย่างเข้าใจ เธอช่วยเอกประคองธีร์มาถึงเตียงนอนใหญ่ของเขาได้สำเร็จ ก่อนที่เอกจะรีบขอตัวกลับไปทำงานที่เหลือ

เมื่อเอกออกไปแล้ว ปลายฟ้ามองร่างสูงที่นอนแผ่หลาอยู่บนเตียง ใบหน้าของเขายังคงมีร่องรอยของความเจ็บปวดจากเหตุการณ์ที่บ้านคุณเทวา

ปลายฟ้าถอดรองเท้าและเสื้อนอกที่เปียกชื้นเพราะเหงื่อและแอลกอฮอล์ของเขาออกอย่างบรรจง เธอนำผ้าขนหนูชุบน้ำหมาดๆ มาเช็ดใบหน้าและลำคอให้เขา

เธอไม่ได้ทำเพราะเป็นหน้าที่ แต่ทำเพราะความเห็นใจต่อความอ่อนแอที่เขาไม่เคยเผยให้ใครเห็น ธีร์พลิกตัวเล็กน้อยและส่งเสียงอู้อี้ออกมาเบาๆ

ปลายฟ้ายืนอยู่ข้างเตียงของเขา คอยเฝ้าดูอยู่เงียบๆ จนกระทั่งแน่ใจว่าเขาหลับไปอย่างสงบแล้ว

ปลายฟ้าตื่นขึ้นมาก่อนฟ้าสางเล็กน้อย เธอเตรียมน้ำและยาแก้แฮงค์ไว้ให้ธีร์อย่างเงียบเชียบ เธอรู้สึกกังวลอย่างมากเกี่ยวกับสภาพจิตใจของเขา หลังจากการปะทุที่บ้านคุณเทวาและการดื่มหนักเมื่อคืน

เมื่อธีร์เดินออกมาจากห้องนอนใหญ่ในช่วงเช้าตรู่ ปลายฟ้าคาดหวังว่าจะเห็นความหงุดหงิดตามประสาคนแฮงค์ หรือสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดจากเหตุการณ์ที่ผ่านมา

แต่ธีร์กลับดู นิ่งกว่าปกติใบหน้าของเขายังคงมีร่องรอยความเหนื่อยล้าจากการดื่มหนัก และขอบตาดูคล้ำเล็กน้อย แต่เขาไม่ได้แสดงอาการฉุนเฉียว ไม่ได้ทำตัวเป็นเด็กหนุ่มขี้รำคาญ

“กาแฟหน่อยครับ” เขาออกคำสั่งสั้นๆ

“เตรียมไว้แล้วค่ะคุณธีร์” ปลายฟ้าที่เตรียมกาแฟดำเข้มๆ ไว้ล่วงหน้าก็นำมาให้ตามคำสั่งของเจ้านายหนุ่ม

บรรยากาศในที่ทำงานยังคงเงียบสงบและเต็มไปด้วยความตึงเครียดที่ถูกควบคุม ธีร์ใช้เวลาช่วงเช้าทั้งหมดในการทำงานอย่างหนัก และปลายฟ้าก็จัดการทุกอย่างได้อย่างไร้ที่ติ

ช่วงบ่ายเป็นวาระสำคัญ การเซ็นสัญญาระยะยาวกับแบรนด์นาฬิกาหรู ‘อาร์เตอัส’ (Arteus) ซึ่งเป็นสัญญาที่มีมูลค่าสูงและเป็นหน้าเป็นตาของธีร์ในตลาดเอเชีย

ปลายฟ้าจัดเตรียมโต๊ะกาแฟในห้องนั่งเล่นให้เป็นสถานที่ลงนาม เธอจัดวางปากกาสลักชื่อ แฟ้มเอกสาร และน้ำดื่มอย่างเป็นระเบียบ เธอต้องแน่ใจว่าไม่มีอะไรจะทำให้ธีร์หงุดหงิดได้

“เอกสารสัญญาฉบับสุดท้ายเรียบร้อยแล้วนะคะคุณธีร์ ทุกจุดที่ปรึกษาคุณทนายไว้ก็แก้ไขแล้วค่ะ” เธอรายงานด้วยน้ำเสียงปกติ

“ดีครับ” เขาตอบสั้นๆ

ไม่นาน ทีมผู้บริหารของแบรนด์อาร์เตอัสและทนายความก็เดินทางมาถึง ธีร์ทักทายพวกเขาด้วยรอยยิ้มที่เป็นมืออาชีพและสง่างาม ไม่มีใครสามารถล่วงรู้ได้เลยว่าเขาเพิ่งผ่านพ้นคืนที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดจากการถูกทรยศมา

ปลายฟ้าทำหน้าที่อำนวยความสะดวกอย่างสมบูรณ์แบบ ทั้งเสิร์ฟเครื่องดื่มและดูแลให้กระบวนการเป็นไปอย่างราบรื่น เธอทำตัวให้กลืนไปกับฉากหลัง

การพูดคุยเริ่มต้นขึ้นอย่างราบรื่น พวกเขาชื่นชมผลงานการถ่ายแบบที่รีสอร์ตของธาม และกล่าวถึงอนาคตของแบรนด์

คุณธีร์ครับ ทางเราประทับใจมากจริงๆ ภาพถ่ายที่ 'ซีเคร็ต ฮาเวน' นั้นออกมาสมบูรณ์แบบมากครับ”

ในระหว่างที่ทนายกำลังตรวจสอบเอกสารฉบับสุดท้าย ผู้บริหารคนหนึ่งก็หันมาพูดคุยกับธีร์ด้วยน้ำเสียงสบายๆ

“และเราก็ได้ยินข่าวจากวงในมาเล็กน้อยนะครับว่า คุณธามเพื่อนสนิทของคุณธีร์ก็ได้เข้ามาลงทุนในรีสอร์ตนี้อย่างจริงจังเลยใช่ไหมครับ”

ธีร์พยักหน้ารับคำอย่างใจเย็น

“เรามาเซ็นสัญญาให้เรียบร้อยกันดีกว่าครับ ผมมีนัดประชุมกับสิงคโปร์ต่อตอนบ่ายสามโมง”

ธีร์ตัดบทอย่างเด็ดขาด และหยิบปากกาขึ้นมาลงนามในสัญญา ปลายฟ้าถอนหายใจออกมาอย่างเงียบเชียบ

หลังจากทีมผู้บริหารของอาร์เตอัสเดินทางกลับไปแล้ว ธีร์ก็จมอยู่กับความเงียบงัน ปลายฟ้าเห็นร่องรอยความเจ็บปวดในแววตาของเขา และรู้ว่าการนั่งทำงานต่อใน ออฟฟิศ จะยิ่งทำให้เขาเก็บกดความรู้สึก

ปลายฟ้าตัดสินใจทำลายความเงียบ

“คุณธีร์คะ” เธอเรียกเขาเบาๆ “งานวันนี้เสร็จสิ้นแล้วนะคะ เอกสารทุกอย่างเข้าแฟ้มเรียบร้อยแล้วค่ะ” ธีร์พยักหน้า

“ฟ้าว่าเราออกไปข้างนอกกันสักหน่อยดีไหมคะ” เธอเสนอด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล “แค่สักชั่วโมงก็ได้ค่ะ อากาศข้างนอกดีกว่าในห้องทำงานเยอะเลย”

ธีร์มองเธอด้วยสายตาที่สงสัยเล็กน้อยแต่เขาก็ยอมรับอย่างง่ายดาย

“ก็ได้ครับ”

ปลายฟ้าพาธีร์มาที่สวนสาธารณะขนาดใหญ่แห่งหนึ่งในตัวเมือง แม้ธีร์จะดูไม่คุ้นชินกับการเดินเล่นในที่สาธารณะนัก แต่เขาก็ยอมเดินตามเธอไปอย่างเงียบๆ

ปลายฟ้าเดินตรงไปยังรถเข็นไอศกรีมสีสันสดใส เธอซื้อไอศกรีมโคนรสวานิลลาและช็อกโกแลตมาสองโคน แล้วยื่นโคนช็อกโกแลตให้กับธีร์

“ทานนี่ก่อนนะคะคุณธีร์”

ธีร์รับไอศกรีมมาอย่างงงๆ เขาไม่เคยคาดหวังว่าการมาสวนสาธารณะจะมีการ 'พักเบรก' แบบนี้

“คุณธีร์จำได้ไหมคะ ตอนที่คุณธีร์บาดเจ็บเพราะเรื่องของฟ้า ฟ้าเคยบอกว่าได้ตอบแทนการทำแผลให้คุณแล้ว”

“จำได้ครับ” ธีร์มองไอศกรีมในมือ

“แต่มีอีกเรื่องที่ฟ้ายังไม่ได้ตอบแทนค่ะ” ปลายฟ้าเดินนำเขาไปนั่งที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ “ตอบแทนที่คุณธีร์พาฟ้าไปที่ทะเลตอนนั้น” ปลายฟ้าหันมามองเขาอย่างจริงใจ

“ตอนนั้นคุณเสียเวลาไปกับเรื่องของฟ้าเยอะมาก วันนี้ฟ้าเลยอยากชดเชยให้บ้างค่ะ ถึงแม้ว่าที่นี่จะไม่ได้ไปไกลเลย แต่มันก็ช่วยให้เราหลุดจากเรื่องเครียดๆ ได้นะคะ”

ธีร์มองปลายฟ้าที่กำลังนั่งทานไอศกรีมอย่างมีความสุข เขาตระหนักว่าปลายฟ้าไม่ได้พยายามจะ 'จีบ' หรือ 'เอาใจ' เขา แต่เธอเพียงแค่อยากให้เขาอารมณ์ดี การกระทำนี้บริสุทธิ์และไม่ได้ซ่อนเร้นความต้องการใดๆ

ธีร์ค่อยๆ ยกไอศกรีมโคนขึ้นชิม ความเย็นและความหวานของไอศกรีมสวนทางกับความร้อนระอุในใจเขาตั้งแต่เมื่อวาน

ใบหน้าของธีร์ค่อยๆ คลายความตึงเครียดลง รอยยิ้มแรกของวันก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา มันเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนและผ่อนคลายอย่างแท้จริง

“ขอบคุณครับ ปลายฟ้า” ธีร์หัวเราะในลำคอ

“นี่เป็นไอศกรีมที่แพงที่ผมเคยกินมาในชีวิตเลยครับ”

ปลายฟ้ารู้สึกโล่งใจอย่างที่สุด รอยยิ้มของธีร์ในสวนสาธารณะแห่งนี้ มีค่ามากกว่าการลงนามในสัญญาใดๆ ที่เขาเคยทำมา

“คุณนี่มีเรื่องให้ผมประหลาดใจได้ตลอดเลยนะครับ” เขารับถ้วยไอศกรีมมาถือไว้

“ขอบคุณครับ ปลายฟ้านี่เป็นรอยยิ้มแรกของผมในรอบยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยนะ”

ปลายฟ้ารู้สึกโล่งใจและอบอุ่นในใจ

“ฟ้าดีใจที่ทำให้คุณธีร์ยิ้มได้นะคะ”

การกระทำเล็กๆ น้อยๆ นี้ ช่วยเยียวยาความแตกสลายที่ซ่อนอยู่ภายในของธีร์ได้มากกว่าการเซ็นสัญญาหลายพันล้าน

หลังจากเหตุการณ์ที่สวนสาธารณะสาธารณะที่ปลายฟ้าพาธีร์ไปทานไอศกรีม สวนเล็กๆ ในอาณาเขตของคอนโดหรูที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัวและมีระบบรักษาความปลอดภัยสูง ก็กลายเป็นสถานที่ที่ทั้งสองคนมักจะแวะเวียนไปนั่งเล่นบ่อยๆ

สวนแห่งนี้ไม่ได้ใหญ่โตโอ่อ่า แต่เต็มไปด้วยต้นไม้ที่ถูกจัดแต่งอย่างพิถีพิถัน มีน้ำพุเล็กๆ และม้านั่งที่วางอยู่ภายใต้ร่มเงา ที่สำคัญที่สุดคือ แทบไม่มีใครเข้ามาใช้สวนนี้เลย ทำให้พวกเขาไม่ต้องกังวลว่าจะมีปาปารัสซี่แอบถ่าย หรือมีคนมาขัดจังหวะ

การไปนั่งเล่นในสวนกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของพวกเขา มักจะเป็นช่วงเย็นหลังเลิกงาน ที่สวน... ธีร์ไม่ได้สวมมาดผู้บริหารที่จุกจิกอีกต่อไป เขาสวมแค่เสื้อยืดและกางเกงวอร์มสบายๆ และมักจะพาฟีนิกซ์ติดตัวไปด้วย แมวสฟิงซ์จะกระโดดไปมาอย่างสนุกสนานกับผีเสื้อที่บินว่อน

แต่มาวันนี้ ปลายฟ้าต้องมานั่งเล่นอยู่บนม้านั่งในสวนเพียงลำพัง เพราะธีร์บอกว่าเขามีธุระสำคัญที่ต้องจัดการเป็นการด่วน เธอหยิบสมุดบันทึกออกมาวาดภาพต้นไม้ที่อยู่ตรงหน้าอย่างสบายใจ

ขณะที่เธอกำลังเพลิดเพลินกับการวาดภาพ จู่ๆ ก็มีเสียงร้องตกใจดังขึ้นไม่ไกล ปลายฟ้าเงยหน้าขึ้นก็เห็นร่างของชายชราคนหนึ่งกำลังเซถลา เพราะมีเด็กชายตัวเล็กวิ่งชนอย่างไม่ตั้งใจ

ปลายฟ้าทิ้งสมุดลงทันที เธอรีบวิ่งเข้าไปช่วยพยุงร่างของคุณตาเอาไว้ ด้วยความรวดเร็วและมั่นคง

“คุณตา! เป็นอะไรไหมคะ!” ปลายฟ้าถามอย่างร้อนรน ด้วยความห่วงใย เธอช่วยประคองคุณตามานั่งพักบนม้านั่งที่ว่างอยู่ใกล้ๆ

คุณตาคนนั้นแต่งตัวเรียบร้อยดูภูมิฐาน แต่ใบหน้าแสดงความเจ็บปวดเล็กน้อยจากการเซเมื่อครู่

“ขอบใจนะพ่อหนุ่ม เอ๊ย! พ่อหนุ่มที่ไหนกัน หนูเป็นผู้หญิงนี่นา” คุณตาพูดติดตลกเล็กน้อย

“คุณตาเจ็บตรงไหนไหมคะ? หนูจะพาไปห้องพยาบาลไหมคะ”

“โอ๊ย ไม่เป็นไรหรอกพ่อคุณ แค่เข่ามันเสื่อมตามวัยเท่านั้น” คุณตาส่ายมือปฏิเสธ ก่อนจะมองสำรวจใบหน้าของปลายฟ้าด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นและใจดีอย่างประหลาด

ปลายฟ้ายังคงเป็นห่วง “แล้วคุณตามากับใครคะ? มีใครมารับไหม หรือว่ากำลังรอใครอยู่”

คุณตาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มกว้างอย่างมีเลศนัย

“เรื่องของตามันไม่สำคัญหรอกหนู” คุณตาเอ่ย พลางมองสำรวจเธอตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความเอ็นดู “ที่สำคัญที่สุด... คือหนูมีแฟนรึยังนี่สิ!”

คำถามที่มาแบบไม่ทันตั้งตัวนี้ทำให้ปลายฟ้าถึงกับอึ้งไปครู่หนึ่ง ใบหน้าของเธอเห่อร้อนขึ้นมาทันที

คุณตานี่ถามแปลกจริงๆ!

“ถ้าอย่างนั้นหนูขอตัวกลับก่อนนะคะคุณตา” ปลายฟ้าเอ่ยขึ้นอย่างสุภาพ เมื่อเห็นว่าแสงอาทิตย์เริ่มอ่อนลงมากแล้ว

คุณตายิ้มอย่างใจดี “มานั่งเล่นบ่อยไหมล่ะหนู ตาจะได้มานั่งเฝ้า เอ๊ย! มานั่งคุยด้วยอีก”

ปลายฟ้าหัวเราะเบาๆ “หนูมานั่งเล่นบ่อยค่ะคุณตา แต่คงไม่บ่อยเท่าคุณตามาวิ่งออกกำลังกายหรอกนะคะ” เธอตอบติดตลก ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วย่อตัวไหว้ลาคุณตาอย่างนอบน้อม

“ดี! ดีแล้ว! ตาจะมาหาหนูอีกนะ” คุณตาโบกมือให้เธออย่างกระตือรือร้น

ปลายฟ้าเดินออกจากสวนสาธารณะแล้วขับรถกลับไปยังคอนโดมิเนียมของธีร์ เมื่อเดินเข้ามาในห้องชุดที่เงียบสงบ เธอก็พบว่าธีร์กลับมาถึงแล้ว เขากำลังนั่งอยู่บนโซฟา มือถือรีโมตทีวีแต่ไม่ได้เปิด

“คุณธีร์! กลับมาแล้วเหรอคะ” ปลายฟ้าถอดรองเท้าอย่างรวดเร็ว “ไปธุระมาเหนื่อยไหมคะ กินอะไรมารึยัง...”

ยังไม่ทันที่ปลายฟ้าจะถามจบ เสียงประตูด้านหน้าห้องก็ถูกเปิดออกอย่างแรง ตามมาด้วยเสียงพูดคุยของใครบางคนที่ดังเจื้อยแจ้ว

“ไหน! พาฉันมาดูหลานชายบ้างานของฉันหน่อย! ฉันบอกแล้วว่าต้องพักผ่อนบ้าง!” เสียงทุ้มแหบแต่เต็มไปด้วยพลังงานดังเข้ามาในห้อง แล้วตามมาด้วยเสียงคุยกับใครบางคน

“ไม่เป็นไร ฉันหาหลานสะใภ้ให้มันได้แล้ว ต้องพาไอ้ธีร์ไปรู้จักให้ได้!” ปลายฟ้าเบิกตากว้าง เธอจำเสียงนั้นได้ทันที! เสียงของคุณตาจากสวนสาธารณะ!

ความตื่นตระหนกทำให้ปลายฟ้าคิดเพียงแค่จะรีบหลบเข้าไปในห้องนอนก่อนที่ผู้มาเยือนจะเห็น แต่ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเกินไป

“อ้าว! ไอ้ธีร์แก!” คุณตาเดินนำเข้ามาในห้อง แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นปลายฟ้าที่กำลังยืนอยู่ตรงนั้น “นี่แกพาผู้หญิงมานอนอีกแล้วเหรอวะ! ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าทำตัวเหลวไหล!”

คุณตาชี้หน้าหลานชายอย่างไม่พอใจ ส่วนธีร์นั้นใบหน้าเคร่งเครียดทันทีเมื่อเห็นคุณตาเข้ามาในห้องโดยไม่บอกกล่าว

“คุณตา!” ธีร์ลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าไม่พอใจ

คุณตาไม่สนใจธีร์ แต่กำลังหันไปมองปลายฟ้าเต็มๆ เพื่อจะดุหลานชายต่อว่าอย่าทำตัวมั่วซั่วกับผู้หญิงไปเรื่อย แต่เมื่อดวงตาของคุณตาสบเข้ากับดวงตาของปลายฟ้าอย่างชัดเจนในห้องที่สว่าง

“เอ้า!!! ยัยหนู!” คุณตาร้องเสียงหลง ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจอย่างที่สุด

ปลายฟ้าเองก็ตกใจไม่แพ้กัน เธอไม่คิดว่าคุณตาใจดีที่เธอเจอในสวนจะคือ...

“คุณตา... หนูปลายฟ้าค่ะ” เธอตอบอย่างสับสน

คุณตาสลับมองระหว่างธีร์กับปลายฟ้า แล้วก็หัวเราะออกมาอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง “เป็นไปได้ยังไง! ไอ้ธีร์! นี่แก... พาคนที่ฉันหมายตาไว้เป็นหลานสะใภ้มานอนในห้องก่อนที่ฉันจะแนะนำให้รู้จักเนี่ยนะ!”

สีหน้าของคุณตาตอนนี้เต็มไปด้วยความประหลาดใจ ผสมกับความตลก และความสับสนวุ่นวายใจอย่างถึงที่สุด ธีร์มองคุณตาของเขาด้วยสายตาที่พูดว่า ‘ผมไปพาแม่มาอีกคนได้ไหมครับ?’

คุณตาเปลี่ยนจากสีหน้าตกใจเป็นยิ้มกริ่มอย่างภูมิใจในสายตาที่เฉียบคมของตหลานชาย

ธีร์ถอนหายใจยาวอย่างเหนื่อยหน่าย เขาเดินเข้าไปประคองแขนคุณตาที่กำลังยืนเกะกะอยู่หน้าประตู แล้วพาไปนั่งที่โซฟา

“คุณตาครับ! นี่มันเรื่องบังเอิญนะครับ ปลายฟ้าเขาเป็นผู้ช่วยผม และเขาก็พักที่นี่” ธีร์รีบแก้ต่าง ก่อนจะหันไปทางปลายฟ้า

“ปลายฟ้าครับ นี่คุณตาของผมเอง คุณตามงคล”

ปลายฟ้ารีบยกมือไหว้คุณตาอย่างนอบน้อมอีกครั้ง

“สวัสดีค่ะคุณตา”

“อู้ย! ไม่ต้องไหว้ๆ” คุณตา มงคล รับไหว้ด้วยความยินดีอย่างเห็นได้ชัด

“ตาชื่อตามงคล จ้ะหนูปลายฟ้า ไม่น่าเชื่อ! ตั้งแต่ตาเห็นหนูที่สวนแล้ว ตาว่าหนูเป็นคนดี มีน้ำใจ เหมาะจะเป็นหลานสะใภ้ตาสุดๆ เลย! ดูสิ! ตาไม่ต้องเสียเวลาหาให้แกเลยไอ้ธีร์! ฮ่าๆ”

คุณตามงคลหันไปตบขาธีร์ดังปุๆ ด้วยความดีใจอย่างออกนอกหน้า ธีร์กุมขมับ

“คุณตาครับ! เรื่องมันไม่ใช่อย่างที่คุณตาคิดนะครับ!” คุณตามงคลไม่สนใจหลานชาย เขาหันมาจับมือปลายฟ้าไว้แน่น

“หนูปลายฟ้า ตาดีใจมากนะที่หนูอยู่กับไอ้ธีร์! ตานั่งเหงาอยู่ที่บ้านมานาน ไม่รู้ว่าหลานชายตัวดีมาซ่อนสาวน่ารักไว้ที่นี่!”