บทที่ 15

เสียงฝนที่โหมกระหน่ำไม่ได้ทำให้ความเหงาในเพนเฮ้าส์หรูลดลงเลยแม้แต่น้อย ธีร์ออกไปกินเลี้ยงกับเพื่อนๆ ปล่อยให้ปลายฟ้าอยู่กับความเงียบและ ฟินิกซ์ แมวพันธุ์เบงกอลตัวใหญ่ขนฟูสีขาวสะอาดที่กำลังงีบหลับอย่างสบายอารมณ์อยู่บนโซฟา

ปลายฟ้าตัดสินใจเดินลงไปที่ลานจอดรถเพื่อหยิบของที่ลืมไว้ เมื่อเดินผ่านซอกตึกด้านข้างที่เต็มไปด้วยถังขยะ เธอได้ยินเสียงเล็ก ๆ ร้องครางแผ่วเบา

เธอชะโงกหน้ามอง และพบกับลูกแมวแร็กดอลล์ตัวหนึ่งที่มีขนเปียกชื้นแนบไปกับตัวมันกำลังซุกตัวนอนขดอยู่ใต้ลังกระดาษที่เปียกปอนไปเกือบทั้งหมด ร่างกายสั่นเทิ้มด้วยความหนาว

ภาพลูกแมวตัวเล็กที่กำลังหลบฝนและสั่นสะท้านนั้น ช่างคุ้นตาเหลือเกิน ปลายฟ้ามองเห็นตัวเองในอดีต ภาพของเธอที่เคยร้องไห้กลางสายฝนอย่างหมดหวังปราศจากที่พึ่ง เหมือนกับเจ้าตัวน้อยตรงหน้า

ความรู้สึกเห็นอกเห็นใจและความจำเป็นที่จะต้องช่วยผุดขึ้นเหนือความกลัวใด ๆ ทั้งสิ้น เธออุ้มมันขึ้นมาโดยไม่กลัวเลอะ สัมผัสจากขนที่เปียกและเย็นเฉียบไม่ได้ทำให้เธอรังเกียจ เหมือนวันที่ธีร์ช่วยเธอไว้โดยไม่กลัวเปียกฝน

ปลายฟ้ารีบก้าวขึ้นลิฟต์ไปยังเพนเฮ้าส์อย่างรวดเร็ว เธอแอบกลัวว่าธีร์จะบ่น เพราะในห้องก็มีฟินิกซ์อยู่แล้ว และเธอรู้ว่าการนำแมวที่ไหนก็ไม่รู้เข้ามาในห้องเพนเฮ้าส์ที่สะอาดเอี่ยมเป็นเรื่องที่ไม่ควรทำ แต่เธอจะทิ้งมันไว้ก็ไม่ได้

ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาในห้อง ก็พบกับเจ้าแมวอ้วนฟินิกซ์ ที่ตื่นขึ้นมานั่งรออยู่หน้าประตู มันมองแขกใหม่ในอ้อมแขนของปลายฟ้าด้วยแววตาอยากรู้อยากเห็น

“ฉันขออนุญาตเอาแมวเข้ามาหน่อยนะ ฟินิกซ์” ปลายฟ้ากระซิบกับแมวแองกอราของธีร์

ขณะนั้นเอง เจ้าตัวเล็กในอ้อมอกเธอจามเสียงเล็ก ด้วยความหนาวสั่น ฟินิกซ์ร้อง ‘เมี้ยว’ สั้น ๆ ตอบรับ ราวกับเป็นการอนุญาตอย่างไม่เต็มใจนัก

ปลายฟ้าโล่งใจ เธอรีบตรงไปที่ห้องน้ำทันที พาเจ้าตัวเล็กเข้าไปในอ่างล้างหน้าและเปิดน้ำอุ่น แม้ เจ้าแมวตัวเล็กจะไม่ยอมเล็กน้อย แต่เพราะมันตัวเล็กมาก แล้วก็น่าจะตากฝนมา มันจึงอ่อนแรงและ เพลีย ๆ ไม่ได้ต่อต้านมากนัก ปลายฟ้าจึงค่อย ๆ อาบน้ำให้มันอย่างอ่อนโยน

เมื่อเธอเช็ดและเป่าขนให้แห้งเสร็จเรียบร้อย ความน่ารักของมันก็เผยออกมา ขนที่สะอาดและฟูขึ้นเป็นประกาย ดวงตากลมโตสีฟ้าอ่อนที่เป็นเอกลักษณ์ของเร็กดอลล์มองตรงมาที่เธออย่างไว้วางใจ ลูกแมวตัวนี้ดูเหมือนก้อนเมฆขนปุยที่รอดพ้นจากพายุฝนมาได้

ปลายฟ้ากอดลูกแมวแนบอกอย่างอบอุ่น เธอรู้ดีว่าเธอไม่ได้แค่ช่วยชีวิตแมว แต่เธอได้ช่วยเยียวยาหัวใจของตัวเองด้วยเช่นกัน

ปลายฟ้าเช็ดขนให้ลูกแมวแร็กดอลล์จนแห้งสนิท ความกังวลเรื่องสุขภาพยังคงวนเวียนอยู่ในใจ

“ตัวเล็กต้องไม่สบายแน่ ๆ เลย” เธอพึมพำ แต่เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ฝนก็ยังคงเทลงมาอย่างหนัก และนาฬิกาก็บอกเวลาเที่ยงคืนแล้ว “ไม่เป็นไรนะ พรุ่งนี้เช้าฟ้าจะรีบพาไปหาคุณหมอเลย”

เธอวางเจ้าตัวเล็กไว้บนโซฟาตัวยาวที่สะอาดเอี่ยม แล้วนำผ้าห่มนุ่ม ๆ มาจัดทำเป็นที่นอนชั่วคราวให้มัน ลูกแมวขดตัวลงทันทีอย่างอ่อนเพลีย แต่ดวงตากลมโตยังคงจ้องมองสภาพแวดล้อมใหม่ด้วยความระมัดระวัง

ไม่นานนัก ฟินิกซ์ เจ้าแมวเบงกอลผู้สูงศักดิ์ก็ย่องเข้ามาสำรวจ มันดมลูกแมวอย่างระแวดระวัง ก่อนที่เส้นขนสีขาวฟูทั้งตัวจะตั้งขึ้น มันขู่เสียงเบา ๆ อย่างไม่พอใจ และ ตัวก็พองขน เตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้

ปลายฟ้ายิ้มขำกับท่าทางโอหังของฟินิกซ์ “ฟินิกซ์... ใจดีหน่อยสิลูก น้องหนาวนะ” เธอปรามด้วยเสียงนุ่มนวล

แต่เจ้าตัวเล็กดูเหมือนจะไม่ได้สนใจคำขู่ของแมวอ้วนเลย มันตะครุบขาหน้าของฟินิกซ์ อย่างซุกซนด้วยความอยากเล่น ซึ่งแน่นอนว่านั่นทำให้ฟินิกซ์ตกใจสุดขีด มันกระโดดหนี ออกไปราวกับถูกปีศาจตามล่า

เจ้าตัวเล็กหงอยลง ทันทีเมื่อไม่มีคู่เล่น มันมองตามฟินิกซ์ที่กระโดดไปซ่อนอยู่หลังเก้าอี้ ปลายฟ้าเห็นแล้วก็ หัวเราะออกมา เพราะทั้งคู่ช่างน่ารักในแบบของตัวเองจริง ๆ

เธออุ้มลูกแมวขึ้นมาไว้บนตัก จัดท่าทางให้มันดูดีที่สุด แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปมันหลายมุม ก่อนจะใช้รูปของลูกแมวที่ดูสะอาดและน่ารักนั้นโพสต์ลงบนอินเทอร์เน็ตเพื่อตามหาเจ้าของ

หลังจากนั้น ปลายฟ้าก็กลับไปนั่งทำงานที่โต๊ะต่ออีกพักใหญ่ จนกระทั่งสมองเริ่มประท้วง เธอจึงตัดสินใจพักผ่อน

เธออุ้มเจ้าตัวเล็กเข้าไปในห้องนอน และวางมันไว้บนเตียงที่มุมหนึ่งใต้ผ้าห่มอย่างระมัดระวัง

“นอนนี้นะ พรุ่งนี้เช้าค่อยไปหาคุณหมอ” เธอพูดกับลูกแมว

เมื่อปลายฟ้าล้มตัวลงนอน ฟินิกซ์ที่แอบมองอยู่ตรงประตูห้องก็เดินเข้ามาอย่างเงียบเชียบ มันมองลูกแมวตัวใหม่ด้วยความไม่ไว้ใจ ฟินิกซ์ไม่ยอม ให้ใครมาแย่งที่นอนและเจ้าของไปได้ง่าย ๆ มันจึงกระโดดขึ้นเตียงและแทรกตัวเข้ามานอน ระหว่างปลายฟ้ากับลูกแมวตัวใหม่ ราวกับจะประกาศอาณาเขต

ปลายฟ้ารู้สึกถึงความอุ่นของฟินิกซ์ที่เบียดเข้ามาอย่างเอาแต่ใจ เธอได้แต่ถอนหายใจและยิ้มอย่างอ่อนโยน คืนนี้บนเตียงนุ่มจึงไม่ได้มีแค่เธอกับฟินิกซ์อีกต่อไป แต่มีก้อนขนปุยตัวใหม่เข้ามาเติมเต็มความวุ่นวายเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่แสนอบอุ่น

เช้าวันใหม่มาถึงพร้อมกับแสงแดดอ่อน ๆ ที่สาดส่องผ่านม่านในห้องนอน ปลายฟ้าลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกสดชื่นปนโล่งใจที่เสียงฝนสงบลงแล้ว

เธอลุกขึ้นจากเตียงอย่างเงียบเชียบ โดยพยายามไม่ให้เจ้าตัวเล็กและฟินิกซ์ที่นอนเบียดกันอยู่ต้องตื่น เธอออกมาจากห้องนอน แล้วเดินไปที่ประตูห้องนอนของธีร์

“คุณธีร์” เธอเรียกชื่อเขาเบา ๆ แต่ห้องยังคงเงียบสนิท ไม่มีเสียงตอบรับจากเขา ปลายฟ้าเดาว่าธีร์คงสนุกกับเพื่อน ๆ จนต้องค้างที่นั่นจริง ๆ

ปลายฟ้าหยิบกระดาษโน้ตและปากกาจากเคาน์เตอร์ครัวมา เขียนโน้ตบอก ข้อความสั้น ๆ ว่า ‘ไปหาหมอให้เจ้าตัวเล็กที่เก็บมาเมื่อคืนนะคะ เดี๋ยวกลับมาจะเล่าให้ฟัง อย่าเพิ่งโกรธนะที่เอาแมวเข้าห้อง’ เธอแปะโน้ตไว้บนตู้เย็นที่เขาต้องเห็นแน่ ๆ แล้วเดินกลับไปในห้องนอน

เธออุ้มเจ้าตัวเล็กใส่ตะกร้าสำหรับสัตว์เลี้ยงที่ไปค้นหามาจากห้องเก็บของ แล้วออกเดินทางไปที่คลินิก สัตวแพทย์ใกล้ ๆ บ้าน ซึ่งเพิ่งเปิดทำการ

ไม่นานนัก ประตูห้องตรวจก็เปิดออก และมีคุณหมอหนุ่มเดินออกมาเรียกชื่อเธอ ปลายฟ้าเงยหน้าขึ้นมอง และต้องชะงักไปเล็กน้อย

คุณหมอคนนี้หล่อเหลาจนน่าตกใจ ผิวขาวสะอาดตาตัดกับเสื้อกาวน์สีขาวสะอาดที่สวมทับเสื้อเชิ้ตด้านใน รูปร่างสูงโปร่ง ผมสีเข้มถูกจัดแต่งอย่างดี และมีรอยยิ้มที่อ่อนโยนและอบอุ่นอยู่บนใบหน้า เขาดูเหมือนนายแบบที่บังเอิญมาเป็นหมอ ไม่ใช่สัตวแพทย์ที่อยู่คลินิกใกล้บ้าน เขาคือ นายสัตวแพทย์มีน

“คุณปลายฟ้าใช่ไหมครับ” เสียงของเขาไม่เพียงแต่ทุ้มนุ่ม แต่ยังน่าฟังอย่างน่าประหลาด มีน ผายมือเชิญ “เชิญด้านในเลยครับ”

ปลายฟ้าเก็บอาการประหม่า แล้วอุ้มตะกร้าเข้าไปในห้องตรวจ มีนรับลูกแมวไปวางบนโต๊ะตรวจอย่างเบามือ

“น้องน่ารักมากเลยนะครับ เป็นพันธุ์แร็กดอลล์ที่ขนสวยมากเลย” เขาเอ่ยชม แล้วหันมาแจ้งผลการตรวจอย่างเป็นกันเอง “น้องมีไข้ขึ้นมานิดหน่อยครับ ไม่ได้เป็นหวัดรุนแรง แต่ดูเหมือนจะตากฝนมาหนักจริง ๆ ผมจะให้ยาปฏิชีวนะไปทานสักสามวันนะครับ”

“ขอบคุณคุณหมอมากค่ะ” ปลายฟ้าถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ก็ยังคงกังวลเรื่องเจ้าของ “พอดีฟ้าโพสต์หาเจ้าของแล้ว แต่ยังไม่มีใครติดต่อมาเลยค่ะ”

มีนมองใบหน้าอ่อนโยนของปลายฟ้าด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชม “ถ้าอย่างนั้น… ตอนนี้คงต้องให้คุณปลายฟ้ารับเลี้ยงไปก่อนนะครับ” เขาแนะนำด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “น้องยังเด็กมาก การอยู่ข้างนอกไม่ปลอดภัยเลย แล้วดูเหมือนน้องจะติดคุณปลายฟ้ามากด้วยนะครับ”

เขาพูดพลางชี้ไปที่ลูกแมวที่พยายามซุกตัวเข้าหาปลายฟ้า ปลายฟ้าก้มมองแล้วยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

“ได้ค่ะ... งั้นฟ้าจะรับเลี้ยงไว้ก่อนจนกว่าจะหาเจ้าของเจอ”

มีนหยิบสมุดเล่มเล็กขึ้นมาเขียนคำแนะนำการดูแลเพิ่มเติม ก่อนจะฉีกกระดาษแผ่นหนึ่งแล้วยื่นให้ปลายฟ้า

“นี่เป็นเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวผมนะครับ” มีน บอกพร้อมรอยยิ้มที่ทำให้ปลายฟ้าใจเขิน

“ถ้าช่วงที่ผมไม่อยู่คลินิก แล้วน้องมีอาการอะไรฉุกเฉิน หรือคุณปลายฟ้ามีข้อสงสัยเกี่ยวกับการดูแลสัตว์เลี้ยง... โทรหาผมได้ตลอด 24 ชั่วโมงเลยนะครับ”

แววตาของ มีน ไม่ได้แสดงออกถึงความเป็นห่วงแมวเพียงอย่างเดียว แต่แสดงถึงความสนใจในตัวปลายฟ้าอย่างชัดเจน

ปลายฟ้าหน้าแดงเล็กน้อย เธอรับกระดาษแผ่นนั้นมาอย่างประหม่า “ขอบคุณคุณหมอมีนมาก ๆ เลยนะคะ”

ในที่สุด ปลายฟ้าก็ออกจากคลินิกมาพร้อมกับลูกแมวในฐานะสมาชิกชั่วคราวคนใหม่ ปลายฟ้าเปิดประตูเพนเฮ้าส์เข้าไปอย่างเงียบเชียบ เธออุ้มตะกร้าสัตว์เลี้ยงที่มีเจ้าตัวเล็กอยู่ข้างในอย่างระมัดระวัง แล้วเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์ครัวเพื่อเก็บยาที่ได้มาจากคุณหมอมีน

ขณะที่เธอกำลังจัดยาใส่ตู้เย็นอยู่นั้น เสียงเปิดประตูจากห้องนอนก็ดังขึ้น ปลายฟ้าหันไปมอง และหัวใจก็เต้นระรัว

ธีร์เดินออกมาจากห้องด้วยสภาพที่เพิ่งตื่นนอน เปลือยท่อนบน เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่แข็งแรงได้รูปของเขา มือแกร่งกำลังเกาใบหน้าคมเข้มอย่างงัวเงียทำให้เกิด รอยเกาแดงๆ เล็กน้อยบนผิวที่ขาวจัดของเขา

ปลายฟ้าหน้าแดงกับสภาพของธีร์ที่ดูสบาย ๆ เกินไปสำหรับสายตาของเธอ เธอก้มหน้างุดเล็กน้อย

“กลับมาแล้วเหรอ” ธีร์พูดเสียงแหบพร่าจากการนอน เขาเดินตรงมาที่ตู้เย็นแล้วหยิบน้ำดื่มออกมา “ไปไหนมาแต่เช้า”

ปลายฟ้าคิดว่า เขาคงไม่เห็นโน้ตของเธอ ที่แปะไว้บนตู้เย็นเพราะเขากำลังหงุดหงิดจากการตื่นนอน

“ฟ้าไปพาเจ้าตัวเล็กไปหาหมอมาค่ะ” เธออธิบายเรื่องลูกแมวที่เก็บมาเมื่อคืนอย่างตะกุกตะกัก “เขาไม่สบาย เป็นไข้นิดหน่อยค่ะ”

ธีร์หยุดดื่มน้ำทันที เขาหันมามองตะกร้าที่ปลายฟ้าวางไว้บนพื้นด้วยแววตาอยากรู้อยากเห็น เขาเดินเข้าไปใกล้ตะกร้าอย่างระมัดระวัง

“นี้แมวที่ฟ้าเก็บมาเหรอ”

ธีร์เจอเจ้าแมวก็หลงเจ้าตัวเล็กเอามากๆ ทันทีที่เห็นลูกแมวเร็กดอลล์ขนปุย ดวงตาที่งัวเงียของเขาก็เบิกกว้างขึ้นด้วยความตื่นเต้น เขาย่อตัวลงใช้ปลายนิ้วเขี่ยเบา ๆ ที่จมูกของลูกแมว

“น่ารักมาก! ตัวเล็กนิดเดียวเอง” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าปกติมาก

จู่ๆ ฟินิกซ์ เจ้าแมวเบงกอลผู้สง่างามที่ปลายฟ้าลืมไปว่ามันตื่นแล้ว ก็เดินเข้ามาอย่างเงียบ ๆ มันเห็นความสนใจทั้งหมดของธีร์พุ่งไปที่ผู้มาเยือนตัวใหม่ ฟินิกซ์จึงประท้วง ด้วยการร้อง 'เหมียว' เสียงดังอย่างไม่พอใจ ก่อนจะใช้หางฟาดไปที่ขาของธีร์

แต่ธีร์ก็ไม่สนใจ การประท้วงของแมวเบงกอลเลยแม้แต่น้อย เขายังคงพยายามล่อหลอกเจ้าตัวเล็กให้ออกมาจากตะกร้า

ฟินิกซ์ ผู้ซึ่งถูกเจ้านายเมินเฉย จึงเปลี่ยนเป้าหมายมาถูไถที่ปลายขาของปลายฟ้าแทน ราวกับต้องการความเห็นใจจากเธอ

ปลายฟ้าหัวเราะเบาๆ เธอรู้ว่าฟินิกซ์กำลังงอนหนักมาก

ธีร์ตัดสินใจที่จะอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมา แต่พอเขาเอื้อมมือเข้าไป เจ้าตัวเล็กไม่ยอมให้ธีร์อุ้ม มันดีดตัวหนีอย่างรวดเร็ว แถมทำท่าจะข่วน มือของธีร์อีกด้วย

“โอ๊ย!” ธีร์ร้องเบาๆ ด้วยความประหลาดใจ “ร้ายไม่ใช่เล่นนะเนี่ย”

ปลายฟ้ารีบเข้ามาช่วย “เขาเพิ่งหายจากไข้ค่ะ ธีร์ค่อย ๆ นะคะ เขาคงยังไม่คุ้นมือใคร”

ธีร์มองปลายฟ้าที่กำลังดูแลลูกแมวอย่างอ่อนโยน ความอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากเธอทำให้เขายิ้มออกมา และในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าเพนเฮ้าส์ของเขากำลังจะมีสมาชิกเพิ่มเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว

ปลายฟ้ามองธีร์ที่ตอนนี้ลืมสิ้นเรื่องปาร์ตี้และการเป็นผู้บริหารหนุ่มหล่อไปแล้ว เขากำลังนั่งยอง ๆ พยายามผูกมิตรกับลูกแมวที่ดุร้ายอย่างน่าเอ็นดู

“ธีร์คะ ฟ้าขอเลี้ยงไว้ก่อนนะคะ จนกว่าจะหาเจ้าของ หรือบ้านที่เหมาะสมให้เขาได้” ปลายฟ้าเสนอ

ธีร์ละสายตาจากลูกแมวแล้วเงยหน้าขึ้นมามองปลายฟ้า ดวงตาเป็นประกาย

“หาทำไมครับ? ไม่ต้องหาแล้วมั้ง” เขาอุ้มลูกแมวขึ้นมาอย่างทุลักทุเล แต่ครั้งนี้มันไม่ได้ข่วน “น้องตัวเมียด้วยนะ เป็นเจ้าหญิงเลย”

เขาจ้องมองลูกแมวในอ้อมแขนอย่างหลงใหล ก่อนจะประกาศชื่อให้มันอย่างเป็นทางการ

“เราชื่อปริ้นเซส แล้วกัน” ธีร์ยิ้มกว้าง “ฟินิกซ์ – ปริ้นเซส ฟังดูดีนะครับ! น้องต้องอยู่นี่แล้วแหละ”

ปลายฟ้า นึกขำกับท่าทางทาสแมวคนใหม่ของธีร์ แล้วก็รู้สึกอบอุ่นใจที่เขาเห็นด้วยที่จะให้เจ้าตัวเล็กอยู่ต่อ

หลังจากวันนั้น ปลายฟ้าก็ได้เจอกับทาสแมวคนใหม่ ที่บ้าคลั่งยิ่งกว่าเธอเสียอีก ธีร์ทุ่มเทเวลาให้กับการล่อหลอกเจ้าปริ้นเซสเป็นอย่างมาก ซื้อของเล่นใหม่ ๆ มาให้มันแทบทุกวัน

เขาถึงขั้น ถ่ายรูปลูกแมวลงอินสตาแกรม โดยให้มันนอนอยู่บนท้องที่เต็มไปด้วย ซิกแพ็กของเขาอย่างภูมิใจ ไม่ต้องสงสัยเลยว่า คนถล่มคอมเมนต์กันอย่างบ้าคลั่งว่า ‘อยากเป็นแมว’

ในขณะที่ชีวิตในเพนเฮ้าส์ดูจะเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและขนแมว ปลายฟ้าก็เริ่มได้รับข้อความจากอีกคนหนึ่ง

คุณหมอมีนทักมาหาปลายฟ้าเป็นพักๆ ข้อความของเขาสุภาพเสมอ มักจะถามถึงอาการของเจ้าปริ้นเซส

“น้องเป็นยังไงบ้างครับ?”

“น้องร่าเริงขึ้นมั้ยครับ? ถ้ามีอะไรสงสัยโทรหาผมได้เลยนะครับ”

ปลายฟ้า ตอบเป็นมารยาท เธอขอบคุณเขาสำหรับความเป็นห่วง และยืนยันว่าปริ้นเซสอาการดีขึ้นแล้ว แม้จะรู้สึกว่าคุณหมอมีนนั้นหล่อและสุภาพ

แน่นอนค่ะ! นี่คือฉากต่อเนื่องที่ปลายฟ้าพาลูกแมวปริ้นเซสไปพบคุณหมอมีนอีกครั้ง และเป็นจุดที่ความสัมพันธ์ของเธอกับคุณหมอเริ่มก่อตัวขึ้น พร้อมความรู้สึกที่ซับซ้อนในใจของปลายฟ้าค่ะ

สามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ปลายฟ้าเอาเจ้าปริ้นเซสลงในตะกร้าอย่างเบามือ แล้วมุ่งหน้าไปที่คลินิกตามกำหนดนัดเพื่อตรวจอาการลูกแมวอีกครั้ง ธีร์ไปทำงานแล้ว ปล่อยให้เธอทำหน้าที่คุณแม่ชั่วคราวแต่เพียงผู้เดียว

นายสัตวแพทย์มีนออกมาต้อนรับเธอด้วยรอยยิ้มที่สดใสเช่นเคย รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความยินดีที่ได้เห็นเธออีกครั้ง ปลายฟ้ารู้สึกใจเต้นเล็กน้อยเมื่อเขาเอ่ยทักทายอย่างเป็นกันเอง

“คุณปลายฟ้ามาตรงเวลาเลยนะครับ มาดูเจ้าหญิงตัวน้อยกัน”

มีนตรวจร่างกายปริ้นเซสอย่างละเอียด ทุกขั้นตอนบ่งบอกถึงความเป็นมืออาชีพและอ่อนโยน

“อาการน้องดีขึ้นมากเลยครับ” มีนแจ้งด้วยน้ำเสียงโล่งอก “ไข้ลดลงแล้ว การหายใจปกติ ไม่ต้องทานยาต่อแล้วครับ ถือว่าแข็งแรงพร้อมซนเต็มที่แล้ว!”

“ขอบคุณคุณหมอมาก ๆ เลยนะคะ” ปลายฟ้ากล่าวด้วยความจริงใจ

มีนเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาด แล้วหันมายิ้มให้กับปลายฟ้า รอยยิ้มนั้นมีแวว เสียดายอย่างเห็นได้ชัด

“ยินดีครับ... แต่ก็ เสียดายนะครับที่คงไม่มีข้ออ้างจะเจอกับคุณปลายฟ้าอีก แล้ว” มีนกล่าวอย่างเปิดเผย แต่ยังคงรักษาความเป็นสุภาพบุรุษไว้

ปลายฟ้าหน้าแดงอีกครั้ง เธอพยายามเปลี่ยนเรื่อง “ฟ้ายังคงโพสต์ตามหาเจ้าของปริ้นเซสอยู่ค่ะ”

“ผมจะช่วยคุณปลายฟ้าอีกแรงนะครับ” มีนกล่าวอย่างกระตือรือร้น “ผมมีเครือข่ายสัตวแพทย์และกลุ่มคนรักสัตว์ อาจจะช่วยได้เร็วขึ้น”

ปลายฟ้าขอบคุณเขาอีกครั้ง แต่ก็แอบกังวลว่าธีร์จะโกรธ เพราะธีร์แสดงออกชัดเจนว่าหลงรักปริ้นเซสและอยากให้มันอยู่ต่อ แต่อีกใจหนึ่งเธอก็ สงสารเจ้าของที่แท้จริงของปริ้นเซส ที่อาจจะกำลังตามหามันอยู่

ปลายฟ้าพาปริ้นเซสกลับมาที่เพนเฮ้าส์ มันวิ่งเล่นอย่างร่าเริงทันทีที่ออกจากตะกร้า ฟินิกซ์ทำได้เพียงขู่เบา ๆ แต่ก็ไม่กล้าทำอะไรมาก

ปลายฟ้าล้มตัวลงนอนบนโซฟาแล้วมองดูเจ้าตัวเล็กที่กำลังตะครุบหางตัวเองอย่างสนุกสนาน เธอรู้สึกว่า ตั้งแต่มันเข้ามาก็เหมือนเติมเต็มชีวิตเธอมากขึ้น

ก่อนหน้านี้ ชีวิตของเธอมีแต่ความระแวดระวัง การรักษา 'กำแพง' และความเงียบเหงาที่รายล้อม แต่ปริ้นเซสเข้ามาพร้อมกับความวุ่นวาย ความซุกซน และความต้องการความรักอย่างบริสุทธิ์ใจ

ปลายฟ้าอุ้มปริ้นเซสมากอดไว้แน่น ตอนนี้เธอมี 'สมาชิก' ที่ต้องดูแลเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งชีวิต ซึ่งทำให้หัวใจของเธออิ่มเอมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน