บทที่ 14

“คุณตาครับ ปล่อยมือปลายฟ้าก่อนครับ” ธีร์ดึงมือปลายฟ้าออกจากคุณตาอย่างสุภาพ ก่อนจะนั่งลงข้างปลายฟ้าอย่างจงใจ

คุณตามงคลมองท่าทางปกป้องของหลานชายแล้วยิ้มกว้างกว่าเดิม เขารู้ว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่น่าจะไปไกลกว่า 'ผู้ช่วย' กับ 'เจ้านาย' อย่างแน่นอน

“เอาล่ะๆ ถ้าอย่างนั้นตาขอถามหน่อยนะหนูปลายฟ้า” คุณตามงคลเริ่มเข้าสู่โหมดซักถามอย่างจริงจัง “หนูเป็นอะไรกับไอ้ธีร์กันแน่? อยู่ห้องเดียวกันนี่ หมายความว่า... เป็นแฟนกันแล้วใช่ไหม?”

“อ้าว! ทำไมถึงยังไม่เป็น” คุณตามงคลโวยวาย “แล้วหนูปลายฟ้าล่ะ หนูโอเคกับไอ้หลานชายปากแข็งคนนี้ไหม” คุณตามงคลหันไปถามปลายฟ้าตรงๆ

ปลายฟ้าหน้าแดงก่ำทันทีที่เจอคำถามตรงไปตรงมาเช่นนั้น เธอเหลือบมองธีร์อย่างขอความช่วยเหลือ ธีร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วหันไปตอบคุณตาด้วยสีหน้าจริงจัง

“ผมกับเขาเป็นแค่เจ้านายลูกน้องครับ” ธีร์กล่าวอย่างระมัดระวัง แม้จะรู้ว่าคุณตาไม่เชื่อ “ปลายฟ้าเขามีปัญหาบางอย่าง เลยให้มาพักที่นี้เป็นการชั่วคราว”

คุณตามงคลรับรู้ได้ถึงความจริงใจของปลายฟ้าที่นั่งอยู่ข้างๆ และรับรู้ถึงความตั้งใจที่จะปกป้องเธอของหลานชาย เขายิ้มอย่างเข้าใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืน

“ดี! ดีมาก! ตานี่ตาถึงจริงๆ!”

คุณตามงคลหันไปตบไหล่ธีร์เบา ๆ “เอาล่ะ! ตาไม่กวนพวกหนูแล้ว แต่พรุ่งนี้! ไอ้ธีร์แกต้องพาปลายฟ้าไปทานข้าวกับตาที่บ้าน ตารับรองว่าไม่มีใครหน้าไหนกล้ามาดูถูกหลานสะใภ้คนโปรดของตาแน่!”

พูดจบ คุณตามงคลก็เดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งความวุ่นวายและเสียงหัวเราะไว้เบื้องหลังปลายฟ้าหันไปมองธีร์ด้วยความประหลาดใจระคนอับอาย

“คุณธีร์คะ... คุณตาจะเข้าใจผิดไปใหญ่แล้วนะคะ” เธอพูดอย่างกังวล

ธีร์มองใบหน้าของเธอ ก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโยน เขายื่นมือมาลูบผมเธอเบา ๆ

“ช่างคุณตาเถอะครับ” ธีร์กล่าวอย่างไม่ใส่ใจกับความเข้าใจผิดนั้น

“คุณตาแค่อยากให้ผมมีความสุข” เขาเว้นจังหวะหายใจ แล้วมองสบตาปลายฟ้าอย่างจริงจัง “แต่... คุณไม่ต้องกังวลเรื่องที่ผมบอกคุณตาไปนะครับ ผมจะไม่รุกคุณจนกว่าคุณจะพร้อม ผมให้เกียรติในการตัดสินใจของคุณเสมอ”

ปลายฟ้าหน้าแดงซ่าน แต่ก็รู้สึกโล่งใจกับคำยืนยันของเขา

ธีร์ยิ้มให้เธออีกครั้ง “ตกลงตามนั้นเลยนะครับ พรุ่งนี้เราไปทานข้าวเย็นกับคุณตากันนะ”

เช้าวันรุ่งขึ้น ปลายฟ้าไปทำงานด้วยความตื่นเต้นปนกังวล เพราะเดี๋ยวจะต้องไปพบชายสูงวัยที่เป็นตาของเจ้านายหนุ่ม แต่เธอก็รู้สึกอบอุ่นใจที่รู้ว่าเธอจะได้เจอผู้ใหญ่ใจดีอีกครั้ง

เย็นวันนั้น ธีร์ขับรถพาปลายฟ้าไปยังบ้านของคุณตามงคล ซึ่งไม่ได้โอ่อ่าโออ่าเท่าคฤหาสน์ของคุณเทวา แต่เป็นบ้านสไตล์วินเทจที่มีสวนกว้างขวางและให้ความรู้สึกอบอุ่นเป็นกันเอง

“ไม่ต้องเกร็งนะครับ” ธีร์ยื่นมือมาแตะหลังมือของปลายฟ้าเบา ๆ ก่อนลงจากรถ “คุณตาเป็นคนที่ใจดีที่สุดแล้วครับ”

เมื่อเข้าไปในบ้าน คุณตามงคลก็รอต้อนรับอยู่แล้ว ท่านสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวดูสบายๆ และยิ้มกว้างจนเห็นรอยย่นรอบดวงตา

“มาแล้วเหรอ! หลานสะใภ้ของตา! มาๆ เข้ามานั่งก่อน!” คุณตามงคลเดินเข้ามาจับมือปลายฟ้าด้วยความเอ็นดูอย่างเปิดเผย

“คุณตาครับ... ปลายฟ้าเป็นแค่ผู้ช่วยผมนะครับ” ธีร์แก้ทันควัน แต่ก็ยิ้มอย่างอ่อนใจ

“ผู้ช่วยอะไรกัน! มานี่เลยหนูปลายฟ้า นั่งข้างตานี่! ไม่ต้องนั่งข้างไอ้หลานชายปากแข็งนี่หรอก” คุณตามงคลพาปลายฟ้าไปนั่งลงที่โต๊ะอาหาร ซึ่งอาหารหลากหลายชนิดถูกจัดเตรียมไว้อย่างน่ารับประทาน

อาหารมื้อค่ำดำเนินไปอย่างผ่อนคลายและอบอุ่น คุณตามงคลชวนปลายฟ้าคุยเรื่องจิปาถะ ถามถึงการทำงาน ถามถึงความชอบ และหัวเราะให้กับทุกคำตอบของเธอ

“หนูนี่น่ารักจริงๆ ดูสิไอ้ธีร์! แถมยังมานั่งวาดรูปแมวอ้วนของแกด้วย!” คุณตามงคลหันไปชมธีร์ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

ธีร์ยิ้มอย่างมีความสุขเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่กลับมาจากบ้านพ่อของเขา “ผมบอกแล้วครับว่าปลายฟ้าเป็นคนดี”

คุณตามงคลมองปลายฟ้าด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความเมตตา “หนูปลายฟ้า ตารู้ว่าหนูเคยเจอกับเรื่องที่ทำให้หนูหวาดกลัว แต่ตาอยากให้หนูรู้ไว้ว่า โลกนี้ไม่ได้มีแต่คนใจร้าย”

ปลายฟ้าถึงกับอึ้ง เธอรู้ว่าธีร์ต้องเล่าเรื่องของเธอให้คุณตาฟังแล้ว น้ำตาเริ่มเอ่อคลอเบ้าด้วยความซาบซึ้งใจ

“คุณตาคะ” เธอพูดเสียงสั่น

“ไม่ต้องพูดอะไรหรอกจ้ะ” คุณตามงคลยื่นมือมาจับมือเธอเบาๆ “เหนื่อยมากเลยใช่ไหมลูก”

คำพูดนั้นทำให้ปลายฟ้าปล่อยโฮออกมาเบา ๆ ความรู้สึกปลอดภัยที่เธอโหยหามานานในที่สุดก็ได้รับจากผู้ใหญ่ที่เธอเคารพคนนี้

“เอาล่ะๆ ไม่ร้องนะจ๊ะ” คุณตามงคลรีบปลอบ “ทานข้าวกันต่อเถอะ! กินเยอะๆ จะได้มีแรงดูแลไอ้หลานชายซื่อบื้อของตานะ”

บรรยากาศในบ้านของคุณตามงคลคือความแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากบ้านใหญ่ของคุณเทวา ที่นี่ไม่มีการดูถูก ไม่มีคำถามที่เจ็บปวด มีเพียงอาหารอร่อยและ ความรักที่บริสุทธิ์ ซึ่งกำลังเยียวยาทั้งปลายฟ้าและธีร์ไปพร้อมๆ

หลังจากอาหารค่ำที่อบอุ่นกับคุณตามงคล ธีร์และปลายฟ้าก็กลับมายังคอนโดด้วยความรู้สึกที่เต็มตื้น ปลายฟ้าได้รับความเข้มแข็งและรู้สึกได้รับการยอมรับจากครอบครัวของธีร์อย่างแท้จริง ทำให้เธอพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับปัญหาภายนอกมากขึ้น

ความสงบสุขนั้นดำเนินไปได้เพียงสองวัน วิกฤตก็คืบคลานเข้ามาอย่างรวดเร็ว

เช้าวันต่อมาปลายฟ้าไปทำงานตามปกติแต่เมื่อเธอเดินเข้าไปในออฟฟิศ ก็พบว่าบรรยากาศดูผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด ผู้คนพากันซุบซิบและมองมาที่เธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นและเยาะหยัน

ปลายฟ้าพยายามทำเป็นไม่สนใจและตรงไปยังโต๊ะทำงานของตัวเอง แต่ก่อนที่เธอจะนั่งลง หญิงสาวที่สวยสง่าและคุ้นตาคนหนึ่งก็เดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ

นั่นคือรินลดาคู่หมั้นของธีร์ เธอสวมชุดทำงานราคาแพง ใบหน้าสวยเฉียบแต่แฝงไว้ด้วยความเย็นชา สายตาของเธอมองปลายฟ้าด้วยความดูถูกเหยียดหยามอย่างเปิดเผย

“คุณ ปลายฟ้า ใช่ไหมคะ” รินลดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล แต่ทว่าเชือดเฉือน

“ค่ะ” ปลายฟ้าตอบอย่างสงบ พยายามควบคุมความประหม่าไว้

รินลดายิ้มเย็น ก่อนจะกวาดสายตาไปรอบ ๆ ออฟฟิศที่กำลังจับจ้องเหตุการณ์อยู่

“ดิฉันรู้ว่าคุณเป็นผู้ช่วยของธีร์ และรู้ว่าคุณกำลังพักอยู่ที่ห้องของเขาด้วย” รินลดาพูดเสียงดังพอที่ทุกคนจะได้ยิน “ดิฉันเข้าใจนะคะว่าผู้หญิงบางคนก็ต้องหาวิธีไต่เต้าเพื่อแลกกับความสบาย แต่คุณกำลังก้าวล้ำเส้นเกินไปแล้ว”

ปลายฟ้าหน้าชาไปหมดกับคำพูดที่ตั้งใจดูถูกนี้

“คุณรินลดาคะ ดิฉันกับคุณธีร์” ปลายฟ้าพยายามจะอธิบาย

“ไม่ต้องแก้ตัวหรอกค่ะ” รินลดาขัดขึ้นทันที พลางยื่นซองเอกสารสีขาวใบหนึ่งมาตรงหน้าปลายฟ้า “คุณคงเห็นแล้วว่าดิฉันกับธีร์มีความสัมพันธ์กันแบบไหน เรากำลังจะแต่งงานกัน”

เธอวางซองเอกสารลงบนโต๊ะของปลายฟ้า ก่อนจะยื่นเช็คใบหนึ่งที่อยู่ด้านในออกมาให้เห็นตัวเลขชัดเจน

“ดิฉันยินดีจ่ายเงินก้อนนี้ให้คุณ เพื่อให้คุณ ย้ายออก จากคอนโดของธีร์ และ ลาออก จากตำแหน่งนี้ทันที” รินลดาจ้องปลายฟ้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยอำนาจ “ดิฉันจะให้โอกาสคุณเป็นครั้งสุดท้าย อย่าคิดว่าตัวเองสำคัญไปกว่าตำแหน่งภรรยาอย่างเป็นทางการของเขาค่ะ”

ปลายฟ้ามองเช็คในมือของรินลดา ตัวเลขที่อยู่บนนั้นมากมายมหาศาล แต่คำพูดของรินลดากลับทำให้ความรู้สึก 'สกปรก' ที่เธอเพิ่งจะเยียวยาไปกลับมาทิ่มแทงหัวใจอีกครั้ง

“ถ้าดิฉันไม่รับข้อเสนอนี้ล่ะคะ” ปลายฟ้าถามกลับด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือแต่พยายามควบคุมให้มั่นคงที่สุด

รินลดาหัวเราะเยาะ “คุณกล้าปฏิเสธเงินก้อนนี้เหรอคะ? หรือคุณคิดว่าความสัมพันธ์ชั่วคราวของคุณกับธีร์มันมีค่ามากกว่านี้?”

ในขณะที่สถานการณ์กำลังตึงเครียดถึงขีดสุด ธีร์ก็เดินออกมาจากห้องทำงานของเขา

เขาเห็นทุกอย่าง เห็นซองเช็ค เห็นรอยยิ้มเหยียดหยามของรินลดา และเห็นแววตาเจ็บปวดที่เคลือบไปด้วยความหวาดกลัวของปลายฟ้า

“รินลดา!” ธีร์เรียกคู่หมั้นของเขาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาและเกรี้ยวกราดอย่างที่ไม่เคยมีใครได้ยินมาก่อน

รินลดาหันไปหาธีร์ด้วยสีหน้ามั่นใจ “ธีร์คะ! ดีเลยค่ะที่คุณมา คุณน่าจะบอกผู้ช่วยของคุณเองนะคะว่าเธอไม่ควรทำตัวไม่เจียมตัว”

ธีร์เดินตรงเข้าไปหารินลดาด้วยสีหน้าถมึงทึง เขายื่นมือไปหยิบเช็คที่อยู่ในมือของรินลดา แล้วส่งให้ปลายฟ้า ปลายฟ้างงเล็กน้อยที่ธีร์ยื่นกระดาษที่มีมูลค่าสูงขนาดนี้ให้เธอ

“ปลายฟ้ารับเถอะครับ ถือว่าเป็นโชคของคุณนะครับ” ธีร์พูดเสียงดังฟังชัดพร้อมใบหน้าที่อมยิ้มให้กับเธอ ท่ามกลางความเงียบงันของออฟฟิศ “แต่ปลายฟ้าจะยังทำงานในหน้าที่ผ็ช่วยและผู้จัดการผมต่อครับ ต้องขอบคุณคุณรินลดามากนะครับ ที่ให้ค่าขนมปลายฟ้า เอ้า ปลายฟ้าอย่าลืมขอบคุณคุณเขายะครับ”

ธีร์หันไปจับมือปลายฟ้าแน่น แล้วจ้องมองรินลดาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยการกวนอารมณ์

“และผมอยากบอกคุณอีกครั้งนะว่า มันจะไม่มีงานหมั้นอะไรทั้งงั้น คนที่ตอบรับคุณคือคุณเทวา คุณก็ไปแต่งกับเขาเองเถอะครับ”

เขาพาปลายฟ้าเดินตรงไปยังลานจอดรถส่วนตัวแล้วเปิดประตูให้เธอนั่ง ก่อนจะเดินอ้อมไปนั่งประจำที่คนขับ ภายในรถยังคงอบอวลไปด้วยความเงียบงัน แต่ปลายฟ้าสัมผัสได้ถึงอารมณ์ที่ยังคงคุกรุ่นของธีร์

ปลายฟ้าหันไปมองธีร์ด้วยความรู้สึกหลากหลาย เธอรู้สึกดีใจอย่างท่วมท้น ที่เขาเอาคืนให้เธอ โดยเฉพาะต่อหน้าคู่หมั้นของเขาเอง

แต่ความรู้สึกดีใจนั้นก็ถูกแทนที่ด้วยความกังวลอย่างรวดเร็ว

“คุณธีร์คะ...” ปลายฟ้าเอ่ยเสียงแผ่วเบา “ฉันขอโทษนะคะ ฉันกลัวว่าฉัน... ฉันจะเป็นต้นเหตุที่ทำให้คุณกับคุณพ่อต้องมีปัญหาแย่ไปมากกว่านี้”

ธีร์ดับเครื่องยนต์ แล้วหันมาสบตาเธออย่างจริงจัง ดวงตาของเขาอ่อนโยนลงทันทีที่มองมาที่เธอ

“คุณไม่ต้องรู้สึกผิดเลยปลายฟ้า” ธีร์พูดเสียงหนักแน่น “ปัญหาของผมกับคุณพ่อมันมีมานานแล้ว ไม่ได้เกี่ยวกับคุณ”

เขาเอื้อมมือมา ยกมือขึ้นกุมใบหน้าของปลายฟ้าไว้ อย่างอ่อนโยนอีกครั้ง แล้วใช้นิ้วโป้งลูบเบาๆ ที่ข้างแก้มของเธอ

ธีร์กระชับมือที่กุมใบหน้าเธอไว้เล็กน้อย

“ถ้าผมจะแต่งงานกับใคร ผมจะเลือกเอง ไม่มีใครสามารถบีบบังคับหรือตัดสินใจแทนผมได้” เขาจ้องมองเธออย่างสื่อความหมาย

หลังจากเหตุการณ์ตึงเครียดกับรินลดาที่ออฟฟิศ ธีร์ก็อนุญาตให้ปลายฟ้าทำงานจากที่คอนโดได้เป็นการชั่วคราว เพื่อหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับคู่หมั้นของเขา และเพื่อให้ปลายฟ้าได้พักฟื้นจิตใจ

สำหรับปลายฟ้า ช่วงเวลาที่เธอทำงานอยู่กับธีร์ในเพนเฮ้าส์กลายเป็นช่วงเวลาที่เงียบสงบอย่างน่าประหลาด พวกเขานั่งทำงานอยู่ในห้องเดียวกัน ภายใต้ความเงียบที่มีเพียงเสียงพิมพ์ดีดเบาๆ มันทำให้บรรยากาศผ่อนคลาย

“วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอหนูปลายฟ้า?” คุณตามงคลถามด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นปลายฟ้าเดินเข้ามาในสวนในช่วงบ่ายแก่ ๆ

“คุณธีร์ให้มาพักผ่อนค่ะคุณตา” ปลายฟ้าตอบพร้อมรอยยิ้ม

“ดี! ดีมาก!” คุณตามงคลพูดเสียงดังอย่างพอใจ “ไอ้หลานชายมันฉลาดที่ส่งหนูมานี่ มามะ! มานั่งคุยกับตาหน่อย”

ปลายฟ้ามักจะใช้เวลาช่วงบ่ายที่บ้านของคุณตามงคลเสมอ เธอช่วยรดน้ำต้นไม้บ้าง นั่งอ่านหนังสือข้างๆ ท่านบ้าง หรือบางครั้งก็ช่วยทำกับข้าวง่ายๆ ในครัว คุณตามงคลปฏิบัติกับเธอเหมือนหลานสาวแท้ๆ ไม่มีกำแพง ไม่มีคำถามที่ต้องการคำตอบที่สมบูรณ์แบบ มีเพียงความเมตตาที่บริสุทธิ์

คุณตามงคลชอบเรียกเธอว่า “หลานสะใภ้” เสมอ

“เอ๊ะ! หลานสะใภ้ตาวันนี้ใส่เสื้อสีหวานเชียวนะ สงสัยความรักมันเบ่งบานแหละเนอะ”

“คุณตาคะ! ไม่ใช่นะคะ! เป็นแค่เสื้อที่ซื้อมานานแล้วค่ะ” ปลายฟ้าแก้ด้วยใบหน้าแดงก่ำ

“ฮ่าๆๆๆ! ไม่ต้องเขินตาหรอกหนู! ยังไงๆ ตาก็ถือว่าหนูเป็นหลานสะใภ้ตาไปแล้ว!”

ปลายฟ้าได้แต่หัวเราะแหะๆ กับความดื้อรั้นของคุณตา จนในที่สุดเธอก็ขี้เกียจที่จะแก้ไขคำเรียกขานนั้น เธอปล่อยให้คำว่า 'หลานสะใภ้' กลายเป็นคำตลกๆ ที่ใช้หยอกล้อกันระหว่างเธอกับคุณตาไป

“มานี่สิหนูปลายฟ้า” มงคลเรียกอย่างเอ็นดู ก่อนจะลุกขึ้นเดินนำไปยังตู้บานใหญ่ที่เต็มไปด้วยภาพถ่ายมากมาย

เขาดึงอัลบั้มเล่มเก่าที่หนังปกซีดจางออกมา แล้วเปิดไปหน้าหนึ่ง ก่อนจะยื่นให้ปลายฟ้าดู ภาพนั้นคือเด็กผู้ชายตัวกลมอ้วนจ้ำม่ำที่กำลังยิ้มร่าอยู่ในอ้อมกอดของผู้หญิงคนหนึ่ง ปลายฟ้าอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม เมื่อรู้ว่านี่คือภาพของธีร์ในวัยเด็ก

“ดูสิ นี่ไอ้ธีร์ตอนยังเป็นไอ้จู๋อยู่เลย” มงคลหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะชี้ไปที่ผู้หญิงในภาพ “ส่วนนี่แม่มัน”

ปลายฟ้ามองภาพนั้นอย่างตั้งใจ ก่อนที่มงคลจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาและอบอุ่น

“ตาว่าหนูมีดวงตาที่เหมือนแม่ธีร์มากเลยนะ แววตาที่ดูจริงใจ ดูอ่อนโยน”

ปลายฟ้ายิ้มรับอย่างเขินอาย เมื่อถูกชมในสิ่งที่เธอไม่เคยนึกถึง มงคลวางมือบนไหล่ของเธอเบา ๆ เป็นการสัมผัสที่ไม่ได้รู้สึกหวาดระแวงเหมือนคนอื่น ๆ เพราะมันเต็มไปด้วยความเมตตา

“ตาคนนี้ต้องขอบใจหนูจริง ๆ นะปลายฟ้า” มงคลพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้น “ขอบคุณที่เธออยู่ข้างๆ ไอ้ธีร์นะ ตั้งแต่หนูเข้ามา มันก็เป็นผู้เป็นคนมากขึ้น ตั้งใจทำงานเป็นหลักเป็นแหล่ง จากที่เคยเที่ยวเตร่จนตาคนนี้ปวดหัว ปวดใจมานาน ตอนนี้ตาเบาใจมาก”

ปลายฟ้ารู้สึกตื้นตันกับคำขอบคุณนั้น เพราะเธอไม่เคยรู้เลยว่าธีร์เคยมีปัญหามาก่อน เธอทำได้เพียงจับมือของมงคลที่วางอยู่บนไหล่เธอเบา ๆ เพื่อแสดงความเข้าใจ

“คุณตาไม่ต้องขอบคุณปลายฟ้าหรอกค่ะ คุณธีร์เขาตั้งใจด้วยตัวเขาเองอยู่แล้ว”

มงคลยิ้มกว้างอย่างพอใจ “ฮึ่ม! ไม่ต้องถ่อมตัวหรอกหนู” ก่อนที่เขาจะพูดประโยคต่อมาที่ทำเอาปลายฟ้าถึงกับสำลักอากาศหายใจ “ไว้ว่าง ๆ ตาจะรีบไปหาฤกษ์แต่งงานมาให้ จะได้จัดการเรื่องพิธีให้มันเรียบร้อยซะ”

“คุณตาขา!” ปลายฟ้ารีบปฏิเสธเสียงหลง ใบหน้าแดงก่ำ

มงคลโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ “โธ่เอ๊ย! ไม่ต้องเขินไปหรอก ดูความประพฤติกันมาขนาดนี้แล้ว พวกรักจริงหวังแต่งมันก็ดีกว่าพวกคบเล่น ๆ ไปวัน ๆ ใช่ไหมล่ะ”

ปลายฟ้าทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ และก้มหน้างุด แต่ก็ไม่อยากขัดอารมณ์ ของผู้ใหญ่ที่กำลังมีความสุขกับความคิดของตัวเอง เธอจึงปล่อยให้ความหวังดีของมงคลลอยวนอยู่ในอากาศ แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าเรื่องแต่งงานยังเป็นเรื่องที่ไกลตัวเธอและธีร์มากก็ตาม

ความสัมพันธ์ที่แสนจะเรียบง่ายและอบอุ่นกับคุณตามงคลกลายเป็นเกราะป้องกันหัวใจของปลายฟ้า ทำให้เธอไม่รู้สึกโดดเดี่ยวอีกต่อไป และทำให้เธอมีความเข้มแข็งพอที่จะยืนหยัดอยู่เคียงข้างธีร์ได้