ชายผู้มีมิตรภาพดี [1]

ในหอพักแมนชั่น เป็นตึกซึ่งปล่อยห้องเช่าสำหรับผู้คนระดับกลาง ตั้งอยู่ใจกลางกรุงและมีผู้คนมากมาย ย้ายเข้าและย้ายออกอยู่บ่อยครั้ง มีทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติที่เปลี่ยนหมุนเวียนเข้ามาพัก และย้ายออกไปไม่ซ้ำหน้าตลอดปี

“แม่ไปทำงานแล้วนะ แล้วอย่าไปวิ่งซนตามห้องคนเช่าล่ะ รบกวนเขา” แม่บ้านทำความสะอาด กล่าวกับลูกสาวก่อนจะออกไปทำความสะอาด และเก็บกวาดห้องตามที่ผู้เช่าจ้างให้ไปทำตามวันนัด

“จ้าแม่” แอนนี่ ตอบแม่ก่อนจะหันมาสนใจการบ้านระดับชั้นม.ต้นตรงหน้า เธอมาอาศัยเช่าห้องอยู่กับแม่ตามลำพังสองคน ในขณะพ่อออกไปทำงานตจว. นานๆ จะส่งเงินมาให้เธอตอนสิ้นเดือน

แม่ของแอนนี่อยากมีรายได้เพิ่ม เลยขออาสาเป็นแม่บ้านทำความสะอาดภายในตึกเพื่อหักค่าเช่ากับแรงงานแทน นั้นจึงทำให้แอนนี่กับแม่มาอยู่ภายในแมนชั่น โดยไม่สุงสิงกับคนเช่าห้องอื่นเลยมาเป็นเวลาปีกว่าแล้ว

******

เด็กสาวทำการบ้านเสร็จแล้ว จึงออกไปเดินเล่นนอกห้องบ้าง อุดอู้อยู่ในห้องเช่า ร้อนและอึดอัด น่าจะนัดเพื่อนออกไปเที่ยวห้างฯ ตากอากาศแอร์เย็นๆ หาอะไรอร่อยๆ ใส่ท้อง

แต่เงินในกระเป๋าก็ไม่เอื้ออำนวยให้เธอมีทำตามอย่างใจคิด จึงทำได้เพียงแค่ออกมานั่งเล่นอยู่หน้าแมนชั่น กับบรรยากาศสวนหย่อม ตกแต่งให้ผู้พักอาศัยออกมาผ่อนคลายข้างนอก

แอนนี่พบคุณลุงคนหนึ่ง เขาเป็นชายสูงอายุ ดูจากลักษณะท่าทางแล้ว ไม่น่าจะอายุน้อยกว่าแม่ของเธอ หน้าตาพอดูดีมีภูมิฐาน สวมเสื้อคอโปโลเชิ้ตสีเทา และกางเกงสมส่วน นั่งสูดอากาศข้างนอกเพียงลำพัง ไม่ได้คุยกับใคร

“คุณลุงคะ... ได้เวลากลับห้องแล้วค่ะ” หญิงสาวคนหนึ่ง หน้าตาดีและสวยมาก เธอน่าจะเป็นคนเช่าห้องในแมนชั่นนี้เดียวกัน แอนนี่พอจะนึกภาพออก ตอนที่หญิงสาวคนนี้ย้ายเข้ามาได้สองเดือนกว่าแล้ว

“อ่อ รึ... รบกวนพาลุงกลับห้องเช่าหน่อยสิ” คุณลุงกล่าวเสียงสั่น ร่างกายสั่นไหว ค่อยๆ ลุกขึ้นโดยมีหญิงสาวคนนี้คอยพยุงพาเดินกลับไปที่ห้องเช่า

แอนนี่ซึ่งนั่งเงียบมองดูพวกเขา เธอคิดสงสัยเอาเองไปหมดว่า พวกเขาอาจจะเป็นญาติกันก็ได้ ไม่เห็นจะต้องไปคิดอะไรมากมายเลย

นอกจากตอนนี้เงินในกระเป๋าไม่มีให้เธอไปเที่ยว เพราะแม่ทำงานเก็บกวาดทำความสะอาด ไม่ค่อยมีเงินเหลือให้เธอไปเที่ยวกับใครที่ไหน เงินที่ได้มา มักจะหมดไปกับหวยทุกๆ สองอาทิตย์ไ

เด็กสาวไว้ผมทรงกะลาครอบ จึงทำได้เพียงแค่นั่งเล่นอยู่แถวๆ นั้น ในโซนชั้นล่างของหอพักแมนชั่น เมื่อร่างของหญิงสาวพาลุงผู้มีอายุกลับห้องเช่าไปแล้ว

******

เสียงประตูดังในความเงียบของช่องทางเดิน ร่างของลุงผู้สูงอายุลับหายเข้าไปในห้องเช่าแล้ว หญิงสาวผู้มาส่งก็หายเข้าไปในห้องของลุงด้วยเช่นกัน

เสียงปึงปังดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ สั่นสะเทือนจากภายในออกมาตลอดชม. เครื่องเฟอร์นิเจอร์บางชนิดกระแทกชนกับกำแพงเป็นจังหวะที่ค่อนข้างเร็ว และเสียงหญิงสาวแว่วออกมาจากภายใน

เมื่อเสียงนั้นเงียบลง มีเสียงของสายน้ำในห้องน้ำจากฝักบัวดังแว่วออกมา ผ่านตามช่องลมของประตู จากนั้นเมื่อเสียงสายน้ำฝักบัวเงียบไป ร่างของหญิงสาวออกมาจากห้องเช่าของคุณลุง ด้วยสีหน้าสดใส สว่างนวล เบิกบาน

รอยยิ้มของเธอปรากฏบนเรือนหน้า และคุณลุงเดินออกมาส่งเธอข้างนอกห้องก่อนจะปิดประตูสนิทลง หญิงสาวผู้มาเช่าห้องจึงค่อยๆ ก้าวเท้าเดินอย่างระมัดระวังจนปลายเท้าสั่น แทบจะเดินขาโก่งเพราะอยู่กับคุณลุงในท่ายาก

แต่หญิงสาวก็เต็มใจพร้อมยิ้มอย่างปากสั่นระริก สองมือค่อยๆ ประคองที่หน้าท้องน้อยหลังจากถูกกระตุ้นอย่างรุนแรง และมันทำให้เธอเสียวชาวาบไม่คลาย ช่างเป็นอารมณ์ที่รู้สึกดีที่เวลาว่าง เธอจะแวะมาหาคุณลุงในห้องเช่านี้

หญิงสาวค่อยๆ เกาะราวบันไดเพื่อก้าวเท้าขึ้นบันไดไปชั้นห้า ห้องเช่าของเธออยู่ข้างบน แต่ก็ว่างเสมอเมื่อจะแวะมาอยู่กับคุณลุงสักระยะหนึ่ง เธอค่อยๆ เดินขึ้นไปอย่างช้าๆ ในขณะที่แม่ของแอนนี่เพิ่งจะออกจากห้องเช่า หลังทำความสะอาดสุดปลายทางเดิน

“คงไปทำอะไรแบบนั้นหนักเกินตัวแน่ๆ” แววตาหญิงสาวผู้ผ่านประสบการณ์ มองหญิงสาวซึ่งค่อยๆ เดินขึ้นบันไดอย่างยากลำบาก แต่เธอไม่คิดจะไปยุ่งอะไรด้วยหรอก แค่ทำงานหาเงินเลี้ยงลูกสาว ก็เหนื่อยแล้ว ยิ่งถูกหวยรับประทาน เธอไม่ค่อยแฮปปี้เท่าไหร่ในเวลานี้...

เสียงเครื่องดูดฝุ่นดังสนั่นตามช่องทางเดินส่วนกลาง และเงียบลงเมื่อเธอเปิดประตูห้องเช่า เพื่อเข้าไปเก็บกวาดทำความสะอาด ตามหน้าที่ๆ ได้รับให้มาทำ...

******

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นมาบนโต๊ะในห้องเช่าของคุณลุง เขาเดินไปหยิบเพื่อรับสาย แม้จะเดินช้ามากเพียงไร สายที่ต่อเข้ามา ดังไม่เคยหยุดจนกว่าลุงจะมารับสายจนได้

“วันนี้รึ... กี่โมง... ได้สิ... เคาะประตูนะ ลุงว่างอยู่เข้ามาเล่นด้วยกันได้” เมื่อสิ้นเสียงของลุงผู้มีอายุ เขาตัดสายแล้วค่อยๆ นั่งรออยู่ในห้อง โซฟาตัวสีขาวที่ใหญ่กว่าตัวเขา สามารถปรับเป็นเบาะโซฟาเบจ เอนนอนได้เช่นกัน

วันนี้จะมีแขกมาหาเขาที่ห้อง และก็รับนัดแล้วว่า เด็กสาวจะแวะมาเยี่ยมเขาในเย็นวันนี้...

******

เด็กวัยรุ่นกำลังก้าวเท้าเดินออกจากหอพักชั้นสี่ เพื่อไปพบลุงที่ห้องเช่าชั้นสาม สีหน้าของเธอเบิกบานและยิ้มแย้ม เพราะตั้งใจจะไปหาลุงคนนี้โดยเฉพาะ เธอรู้จักเขาได้โดยบังเอิญ ยิ่งไปกว่านั้นเช่าห้องอยู่ในแมนชั่นเดียวกัน ยกเว้นว่าเธออยู่ชั้นสี่

เด็กสาวมาหยุดรออยู่ที่หน้าห้อง เคาะประตูเพื่อขอเข้าไปในห้องของลุง แอนนี่กำลังจะเดินขึ้นมาหาแม่ที่ชั้นสาม กำลังอยู่ในระหว่างทำความสะอาด... แอนนี่พบเห็นเด็กสาวมาอยู่หน้าห้องและรอให้เจ้าของห้องเช่าเปิดประตูต้อนรับ

สายตาของแอนนี่เหลียวหลังขณะเดินผ่าน พบว่าเด็กสาวคนนั้นก้าวเท้าเข้าไปในห้องเช่าหมายเลข 36 แอนนี่ยังไม่รู้ว่าห้องนั้นเป็นของใคร เธอจึงไม่ได้สนใจอะไรนอกจากจะไปขอเงินแม่ไปซื้ออาหารเย็นมากิน

“ซื้ออาหารมาเผื่อแม่ด้วยนะ” แม่ของเธอทำงานเหนื่อยแสนสาหัก แต่ก็ยังหยิบเงินมาให้ลูกสาวซื้ออาหารและเผื่อตนเองด้วย

“แม่ห้องนั้น ใครเช่าหรอ?” แอนนี่ถาม เพราะสนใจใคร่รู้

“อย่าไปยุ่งเรื่องห้องเช่าคนอื่นเลย มันอันตราย เป็นสาวเป็นนางซื้อข้าวแล้วก็กลับห้องไป เข้าใจที่แม่พูดมั๊ย?” แม่ของเธอยังยืนยันให้แอนนี่รีบไป และอย่ารู้เยอะ เด็กสาวจึงเดินวกกลับมาที่ห้องเช่าหมายเลข 36 หยุดยืนมองอย่างสงสัย

“ห้องนี้ใครอยู่ มันมีอะไรรึ?” แม้จะไม่ได้ยินอะไรเลย และเสียงของเครื่องดูดฝุ่นกับการทำความสะอาดเก็บกวาด จะทำให้แอนนี่ได้ยินไม่ชัด เธอจึงก้าวเท้าเดินลงบันได เพื่อไปซื้ออาหาร ตั้งใจว่าจะแอบมาดูห้องนี้ใหม่อีกครั้ง เพราะความอยากรู้

ผ่านไปเกือบสองชม. ร่างของเด็กสาวเดินออกมา หน้าตาเบิกบานหลังเสร็จสิ้นการใช้ห้องน้ำของเขา เธออาบน้ำทำความสะอาดหลังจากมีกิจกรรมพิเศษกับลุงผู้สูงอายุ เขามอบเงินจำนวนสองพันบาทให้เธอ สำหรับการเสียสละเวลามาอยู่กับเขา

“ขอบคุณค่ะ โอกาสหน้าหนูโทรมานัดอีกได้มั๊ยคะ?”

“ได้สิ ถ้าลุงว่างก็มานะ” ลุงผู้มีประสบการณ์ ริ้วรอยบนเรือนหน้าบ่งบอกได้ว่าเขามีอายุไม่ต่ำกว่าห้าสิบ แต่เขาก็เป็นชายผู้มีมิตรภาพที่ดีสำหรับสาวๆ ในหอพักแมนชั่นนี้ก็ว่าได้

“สวัสดีค่ะ” เด็กสาวยกมือไหว้ลา พร้อมค่อยๆ ก้าวเท้าอย่างระมัดระวังอีกคน เพราะช่วงต้นขาของเธอค่อนข้างสั่น ทรงตัวยากหลังจากใช้ท่ายากกับลุงพอสมควร ทำให้เธอต้องค่อยๆ ใช้มือเกาะราวบันไดก้าวเท้าเดินลงอย่างระมัดระวัง

แบงค์พันในมือเธอยังถือเอาไว้ ตั้งใจว่าจะไปเที่ยวห้างและซื้อเสื้อผ้า อาหารดีๆ มากิน อย่างน้อยก็ได้ลุงคนนี้แหละ ที่ช่วยให้เธอสมหวังในสิ่งที่ต้องการ

เด็กสาวเดินลงมาจนถึงชั้นล่างสุด บันไดอยู่ช่วงตรงกลางหอพัก จึงทำให้เธอต้องเดินผ่านห้องเช่าของแอนนี่ เธอกำลังนั่งทานข้าว และเปิดประตูเอาไว้เพื่อระบายอาการภายในห้องให้เย็นสบาย

สายตาแอนนี่หันไปทางผู้คนเดินทางหน้าห้อง เธอพบเด็กสาวคนหนึ่ง เดินออกมาแล้วจำได้ว่า เด็กผู้หญิงคนนี้แวะไปที่ห้อง36 และเดินออกมา

เท่าที่แอนนี่จำไม่ผิด เด็กคนนี้เช่าอยู่ชั้นสี่แล้วไปทำอะไรที่ห้องเช่าชั้นสามล่ะ? เธอมีเพื่อนรึ? แล้วเงินแบงค์พันที่อยู่ในมือเธอล่ะ?

เด็กสาวตัดสินใจที่จะลุกแล้วรีบเดินตาม เพื่อไปถามเสียหน่อยว่าเธอได้มาอย่างไร

“เธอ... ถามอะไรหน่อยสิ”

“หือ? มีอะไรรึ? ใช่แอนนี่ที่เป็นลูกสาวแม่บ้านที่หอพักนี่หรือเปล่าล่ะ?” เหมือนเธอจะรู้จักแอนนี่ ถึงได้ย้อนถามก่อนจะตอบคำถามเธอ

“ใช่แล้วล่ะ เราชื่อแอนนี่ อยู่ห้อง 13”

“เราชื่อ แยม มีอะไรจะถามหรอ?” ไหนๆ ก็เช่าอยู่หอพักเดียวกันก็เลยแนะนำตัวกันหน่อย

“ห้อง 36 นี่ใครเช่าหรอ? เพื่อนแยมหรือเปล่า?” แอนนี่อาจจะไม่รู้ก็ได้ ว่าใครมาเช่าห้อง คนที่มาเช่าห้องหมายเลข 36 อาจจะมาตอนเธอไปเรียนหนังสือ เลยไม่รู้ว่าใครอยู่ห้องนั้น

“จะว่าก็ใช่นะ ถามทำไม” แยมแค่นึกแปลกใจ ทำไมแอนนี่ถึงอยากรู้นักหนา

“ปกติห้องนี้เขาอยู่เงียบมาก เพื่อนแยมอยู่คนเดียวหรอ?” ใครมาหอพักแมนชั่นนี้ ไม่มีทางหรอกที่แอนนี่จะไม่รู้จักทุกๆ คนที่มาเช่าห้องที่นี่

“ก็ไม่เชิง... ถ้าไม่มีอะไรแล้ว แยมขอตัวไปก่อนนะ มีนัดกับเพื่อนที่ห้าง” แยมรีบละเดินจาก ไม่อยากบอกหรอกว่า เธอได้เงินมาสองพัน เพราะไปห้องหมายเลข 36 ไม่อยากให้ใครรู้ความลับนี้ เธอยังไม่กล้าบอกแอนนี่

“อืม จ้า” แอนนี่ได้คุยเล็กน้อย ก่อนจะมองร่างแยมรีบจากไปอย่างเร่งด่วน

ที่ห้องหมายเลข 36 ใครอยู่กันนะ เธอยังอยากรู้ต่อไป คิดว่าสักวันจะต้องรู้ให้ได้ว่าห้องนั้นเป็นของใคร...

******

เครดิตภาพ : G****e Serach (นำมาอ้างอิงสมมตินิยาย มิได้ตั้งใจพาดพิง ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ)