로그인ตุ๊บ!!
“แรงเยอะเป็นบ้า รีบไป” ดินแดนรีบสั่งลูกน้องให้ขึ้นรถเพื่อที่จะได้ออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
“ปะ…ปล่อยฉันเถอะนะ” ยี่หวาขอร้องเสียงเหนื่อยหอบ
“ฮึ!ปล่อยก็โง่สิ ของดีๆ”
ดินแดนไม่สนใจคำขอร้องของเธอ ยังคงให้ลูกน้องขับรถต่อไป แต่เมื่อรถตู้เคลื่อนตัวมาได้แค่เพียงนิดเดียว ก็ต้องเบรครถกระทันหันเพราะมีใครบางคนมายืนขวางไว้
เอี๊อดดดด!!!
“เฮ้ย!หยุดทำไม”
“มีคนมาขวางไว้ครับ”
“ใครว่ะ”
ดินแดนสบถอย่างหัวเสีย ก่อนจะจ้องไปที่ร่างของคนที่มายืนขวางรถตู้ของเขาเอาไว้
“ชา…ลิน” ดวงตาเข้มจ้องมองยังร่างสวยของหญิงสาวที่บังอาจมาขวางทางเขาไว้นิ่ง ดวงตาวูบไหวเหมือนมีอะไรบางอย่าง แต่ก็เพียงแค่แป๊บเดียว แล้วก็แปรเปลี่ยนมาทำฉุนเฉียวดังเดิม
“เอาไงดีครับ ให้ผมชนไปเลยไหม?”
“ไม่ต้อง เดี๋ยวกูมามึงดูคนนี้ไว้” สั่งลูกน้องเสร็จ ดินแดนก็เปิดประตูรถลงไปทันที
“นึกว่าใครที่ไหน คุณผู้จัดการร้านคนสวยนี่เอง”
“ปล่อยผู้หญิงลงมา…ดินแดน”
“หือ! ทำไมต้องปล่อย?”
“นายจะมาทำแบบนี้ ที่นี่ไม่ได้”
“ทำไม?” ดินแดนจ้องตาชาลินอย่างมีคำถาม
“นายจะป่วนเคลวินกับลีโอไปถึงไหน?”
“ฮึ! ที่แท้ก็เป็นห่วงพวกมันสินะ”
“ไม่ว่ายังไงนายก็ไม่ควรทำกับผู้หญิงแบบนี้นะดินแดน เขาไม่เต็มใจ”
“งั้นเธอก็ยอมมาอยู่กับฉันสิ แค่มีเธอคนเดียว ฉันจะยอมปล่อยผู้หญิงทุกคนไปให้หมดเลย”
“ฝันไปเถอะ”
“ฝันงั้นหรอ ฮึ!อยากฝันเป็นจริงจัง” ดินแดนพูดพร้อมก้าวเข้าไปหาชาลิน
แกร๊ก!!
“เข้ามาสิ”
แต่ก่อนที่จะทันถึงตัวชาลิน ดินแดนก็ต้องชะงักเท้าไว้ เพราะในมือเธอดันมีปืนพกขนาดเหมาะมือของผู้หญิงถืออยู่
“โว๊วว!! ดุเหมือนเดิมเลยนะ”
“คุณดินแดนระวังครับ”
ลูกน้องของดินแดนที่เห็นสถานการณ์ของลูกพี่ไม่ดีนัก จึงเดินลงมาจากรถพร้อมปืนในมือ และเล็งไปที่ชาลิน
“ใจเย็น คนนี้ฉันจะเก็บไว้เป็นนายหญิงพวกแก อย่าทำเธอเจ็บ”
“เลิกพูดบ้าๆแล้วก็ปล่อยผู้หญิงมาให้ฉันได้แล้วดินแดน”
“เธอนั่นแหละทิ้งปืน แล้วก็ขึ้นรถไปกับฉัน” ดินแดนรับปืนอีกกระบอกจากลูกน้องมาถือไว้ และใช้มันข่มขู่ชาลิน
“เอาสิ๊! หนึ่งต่อสอง เธอคิดว่าปืนเธอแค่นั้นฉันจะกลัวหรอ” ดินแดนแสยะยิ้มร้ายและก้าวเดินไปหมายที่จะประชิดตัวชาลิน แต่ทว่า…
แกร๊ก! แกร๊ก! แกร๊ก!!!
“ถ้าแค่นั้นไม่กลัว แล้วแค่นี้พอจะกลัวขึ้นมาบ้างไหม” เสียงขึ้นลำปืนหลายๆกระบอกดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงสง่าของลีโอที่เดินเข้ามาพร้อมชายชุดดำอีกห้าหกคน เดินมาหยุดยืนอยู่ข้างๆชาลิน
“ส่งผู้หญิงมา”
“แค่ผู้หญิงคนเดียวมึงเล่นใหญ่ขนาดนี้เลยหรอว่ะลีโอ”
“อย่าพูดมาก ส่งผู้หญิงมา”
“จะมีเรื่องกับกูเพราะผู้หญิงคนนี้?”
“มึงกับกูไม่ได้ญาติดีกันอยู่แล้วดินแดน แค่กูปล่อยให้มึงมาป่วนกูบ่อยๆที่ผ่านมา มันก็มากพอแล้ว มึงยังจะมาคิดพาลูกค้ากูไปปู้ยี่ปู้ยำอีกงั้นหรอ อย่าให้กูต้องหมดความอดทน” ลีโอพูดข่มเสียงรอดไรฟัน เหมือนพยายามจะไม่ให้อารมณ์ตัวเองระเบิดออกมา
“ถ้ากูขอมึงดีๆ มึงจะให้ไหม”
“ไม่ให้” ลีโอตะคอกใส่ด้วยความหัวเสียกับความหน้าด้านของดินแดน
“ถึงเราจะปล่อยเธอไปกับนาย แต่เธอก็ไม่ได้เต็มใจที่จะให้นายทำอะไรต่อมิอะไรนะดินแดน”
“เธอรู้ได้ยังไงชาลิน บางทีที่ผู้หญิงคนนี้ทำเป็นเล่นตัว อาจจะเพราะเรียกร้องความสนใจจากฉันก็ได้ ใครจะไปรู้”
ปังง!!!
ลีโอหงุดหงิดเพราะเบื่อที่จะฟังคำพูดของคนหลงตัวเองอย่างดินแดน จึงแกล้งยิงให้กระสุดเฉียดข้อเท้าดินแดนไปเพื่อเป็นการข่มขู่
“กูบอกให้เอาผู้หญิงมา”
“มึงกล้าทำแบบนี้กับกูเลยงั้นหรอลีโอ”
“กูทำได้มากกว่านี้ มึงคิดเอา มึงจะส่งผู้หญิงมาแล้วขับออกไปดีๆ หรือมึงจะรอกูฟิวขาด แล้วมีรถพบาบาลมารับมึงออกไป”
ดวงตาเข้มของลีโอจ้องมองดินแดนอย่างเอาเรื่อง ในยามที่เขาโกรธ ทุกคนรู้ดี ว่ามันหน้ากลัวมากแค่ไหน ใช่ว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่พวกเขามีเรื่องกัน
“โธ่เว๊ย! ฝากไว้ก่อนเถอะมึง เอาผู้หญิงลงมาให้มัน”
ปึ๊ก!
ตุ๊บบ!!
ลูกน้องของดินแดนรีบเปิดประตูรถนำร่างของยี่หวาที่ตอนนี้เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อลงมา ก่อนจะผลักเธอกระเด็นเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของลีโอ
“วันหลังกูจะมาเอาคืนมึง” ดินแดนพูดด้วยความคับแค้นใจ จ้องมองลีโออย่างจะกินเลือดกินเนื้อ แต่พอเหลือบสายตาไปที่ชาลิน แววตาคู่นั้นก็ดูอ่อนลง
“ไป…กลับ” ทั้งดินแดนและลูกน้องพากันขึ้นรถตู้คันหรู และขับออกไปอย่างเร็วที่สุด ภายในรถอัดแน่นไปด้วยความโกรธเกลียดที่มีต่อเพื่อนที่ไม่เคยกินเส้นกันมาแต่ไหนแต่ไร สักวันเขาต้องเอาชนะพวกลีโอและเคลวินให้ได้ รวมถึงหัวใจของใครบางคนนั่นก็ด้วย…
…ด้านลีโอ…
“ลีโอ”
“ทำอะไรไม่ปรึกษาเพื่อนอีกแล้วนะชาลิน” หลังจากที่ดินแดนยอมลามือออกไปแล้ว ลีโอก็หันมาคาดโทษเพื่อนทันที
“ขอโทษ ก็ฉันกลัวนายไม่ช่วยผู้หญิงคนนี้นี่”
“เธอก็เลยจัดการเองงั้นหรอ ฉันบอกให้เธอรอฉันก่อนไง”
“ก็นายช้าอ่ะ มันจะพาคุณยี่หวาไป ฉันก็เลย…”
“เธอเป็นอะไรกับยัยนี่ฮ๊ะ! อยากจะช่วยเขาจริงเลย”
“เป็นผู้หญิงด้วยกันไง สวยขนาดนี้นายคิดดูสิว่าดินแดนมันจะขย้ำช้ำขนาดไหน” ชาลินพูดพลางใช้มือเกลี่ยผมของยี่หวาที่เปียกเหงื่อติดอยู่ที่แก้มของเธอออก ความเข้าใจผู้หญิงด้วยกันทำให้เธอตัดสินใจ ที่จะลองเข้าไปขวางดินแดนดูก่อนที่ลีโอจะมา
ลีโอที่ได้ฟังเพื่อนพูดก็ก้มมองผู้หญิงที่ตัวเองประคองอยู่ และพอได้เห็นหน้าชัดๆของดาราสาวที่เป็นต้นเรื่องก็ถึงกับเข้าใจ ว่าทำไมดินแดนมันถึงเล็งจะทำแบบนั้นกับเธอนัก
“อื๊มมม!! ร้อน ฉันร้อน” ริมฝีปากสวยพูดเพ้อด้วยความไม่สบายตัว อาการคล้ายครึ่งหลับครึ่งตื่น
“เอาไงต่อดี”
“เดี๋ยวฉันจัดการเอง”
“หา!!!”
“เดี๋ยวฉันจัดการเองไง เธอไปเคลียร์งานเธอต่อเถอะ”
“จะดีหรอลีโอ นายไม่ได้คิดอะไรไม่ดีใช่ไหม?”
“เห็นฉันเป็นคนยังไงชาลิน”
“พูดได้หรอ?”
“พูดมาเถอะ พูดไม่ดีก็แค่หักเงินเดือน”
“อะไรอ่ะ นี่ฉันช่วยลูกค้าเราไว้นะ”
“ไม่ต้องมาพูดเลย นี่เคลวินมันยังไม่รู้เรื่องที่เธอลุยเดี่ยวมาขวางดินแดนมันนะ เธอเตรียมโดนมันบ่นหูชาได้เลย”
“เป็นเพื่อนหรือเป็นผัวกันแน่ว่ะไอ้พวกนี้นี่ ทำไรนิดหน่อยก็บ่น”
“เข้าไปข้างในได้แล้ว ฉันไม่เอายัยนี่ไปฆ่าหรอก ไว้ใจได้”
“อืมๆ ฝากด้วยแล้วกัน” ชาลินจำใจปล่อยให้ลีโอจัดการเรื่องของยี่หวาไป ส่วนตัวเองก็กลับเข้าไปสะสางงานของตัวเองในไนต์คลับต่อ…
“ค่อยๆเดินนะครับ” ลีโอเอ่ยขึ้นในขณะที่ประครองยี่หวาเข้าบ้านหลังจากไปตรวจครรภ์ตามนัดด้วยอายุครรภ์สองเดือนกว่า คนที่กำลังจะเป็นคุณพ่อมือใหม่ดูจะเห่อเป็นพิเศษเพราะตั้งแต่รู้ว่ายี่หวาท้องเขาก็ไม่เคยปล่อยตัวให้ห่างจากเธอเลยถ้าไม่จำเป็น “ไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้ค่ะหวาแค่ท้องนะไม่ได้ป่วยกล้ามเนื้ออ่อนแรง” “ไม่ได้หรอกครับถ้าล้มขึ้นมาจะทำไง” ลีโอยังคงดื้อดึงจะประครองเธอเดินต่อไปจนกระทั้งถึงโซฟากลางห้องโถงใหญ่ “ไม่มีงานมีการทำหรอคะมามัวเฝ้าหวาอยู่ได้” “เดี๋ยวงานในบริษัทให้คนเอามาให้ทำที่บ้านครับ ส่วนงานที่ไนต์คลับชาลินกับเคลวินดูแลให้อยู่แล้ว” “เอาเปรียบเพื่อนนะคะเนี่ย” “ไม่หรอกครับ ปกติพี่ก็ทำเยอะกว่าพวกมันอยู่แล้ว ตอนนี้ขอมาดูแลเมียกับลูกบ้าง” ว่าที่คุณพ่อพูดไปพลางยกขาของเธอขึ้นมาวางบนตักของตัวเองและนวดให้อย่างเอาใจ “วันนี้อยากกินอะไรครับเดี๋ยวพี่ทำให้” “อืม! หวาอยากกินยำแซ่บค่ะ” ยี่หวาบอกพร้อมกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอเมื่อนึกถึงรสชาติของยำแซ่บๆที่เธอว่า โดยปกติแล้วเธอเป็นคนไม่กินของอะไรพวกนี้เพราะว่ามันเผ็ด แต่ตั้งแต่ตั้งท้องเธอกลับนึกอยากกินมันขึ้นมาเพราะไปเ
…6เดือนต่อมา… บนแคทวอล์คในงานแฟชั่นโชว์ระดับประเทศที่ถูกจัดขึ้นเพื่อให้ดีไซเนอร์รุ่นใหม่ได้มีโอกาสแสดงผลงานของตัวเอง เหล่านางแบบมากหน้าหลายตาต่างทยอยเดินกันออกมาเพื่อพรีเซ้นต์เสื้อผ้าและเครื่องประดับของดีไซเนอร์มือใหม่ที่ว่าจ้างตัวเองมากันอย่างเต็มที่ หนึ่งในนั้นก็คือยี่หวา ที่หลังๆเธอหันมารับงานเดินแบบมากกว่างานแสดงเพื่อที่จะได้มีเวลาอยู่กับลีโอมากขึ้น และในวันนี้ที่เธอมาเดินแบบงานนี้นั้นก็เพราะว่าลียาน้องสาวของลีโอนั้นได้ทำการเปิดห้องเสื้อใหม่เป็นของตัวเองจึงได้ทาบทามให้เธอมาเดินแบบให้ “ฟู่ว~”หลังจากทำหน้าที่บนเวทีเสร็จสิ้นยี่หวาก็ลงมานั่งพักที่ห้องแต่งตัวเพื่อที่จะรอเวลาให้ลีโอมารับ วันนี้เธอรู้สึกเหนื่อยเป็นอย่างมากแถมตอนที่อยู่บนแคทวอล์คก็รู้สึกหน้ามืดคล้ายจะเป็นลมอยู่หลายครั้งแต่เธอก็พยายามฝืนเดินต่อเพื่อให้ผ่านพ้นไป “ขอบคุณนะคะพี่ยี่หวาที่มาเดินแบบให้ดีไซเนอร์ตัวน้อยคนนี้อ่ะ” เสียงใสๆของลียาลอยมาแต่ไกลพร้อมกับเดินตรงเข้ามาหาพี่สะใภ้ตัวเองที่นั่งอยู่ “ยินดีจ้ะ” “รอพี่ลีโอมารับหรอคะ หรือว่าจะให้ลียาไปส่งดี” “รอพี่ลีโอน่ะ กำลังมา” “อาทิตย์หน้าวัน
@มัลดีฟส์… “ซี๊ดด! อื๊ออ~~” เสียงครางกระเส่าจากริมฝีปากบางของยี่หวาดังขึ้นหลังจากที่ทั้งคู่เข้ามาอยู่ในที่พักติดทะเลวิวสวยได้ไม่ถึงสิบนาที ด้วยบรรยากาศและทุกอย่างที่เอื้ออำนวยนั้นทำให้คู่รักที่พากันมาฮันนีมูนถึงที่นี่ต่างพากันอดใจไว้ไม่ไหว เพราะเพียงแค่ก้าวเข้ามาภายในห้องที่ถูกจัดแต่งไว้ให้รู้สึกถึงความโรแมนติกและวาบหวาม ลีโอที่หมายมั่นจะทำเรื่องแบบนั้นกับยี่หวาอยู่ตลอดเวลาก็จัดการจับเธอกดลงบนที่นอนขนาดใหญ่ทันทีทั้งที่เธอเพิ่งจะได้วางสิ่งของลงยังไม่ทันได้นั่งพักให้หายเหนื่อยจากการเดินทาง แต่ถึงจะเหนื่อยยังไงเมื่อถูกคนช่ำชองอย่างลีโอเล้าโลมเข้าแล้ว ไม่มีทางใดเลยที่เธอจะปฏิเสธเขาได้ นอกจากให้ความร่วมมือกลับไปเท่านั้น “อะ อื๊ออ!” ร่างบางขาวเนียนนอนร้องครางไปกับทุกสัมผัสจากลิ้นร้ายของเขาที่โลมเลียและดูดดึงอยู่ที่หน้าอกกลมกลึงของเธอ ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นลากไล้มันไปตามหน้าท้องแบนราบและแวะหยอกเอินกับสะดือหลุมสวย จวบจนมาหยุดอยู่ที่สองกลีบสวยที่เริ่มมีน้ำหวานเอ่อออกมา ลีโอไม่รอช้าจัดการตวัดลิ้นร้อนเลียวนตามรอยแยกนั้นก่อนจะค่อยๆแทรกลิ้นเข้าไปดูดเม้มที่ปุ่มเสียวกระสันของเธอ “อ๊ะ อ
…1ปีผ่านไป… “คัทททท” ตุ๊บ! เสียงโยนบทละครลงบนโต๊ะอย่างหัวเสียของผู้กำกับมือทองทำให้คนทั้งกองถึงกับต้องยืนนิ่งกันเพราะทำอะไรไม่ถูก วันนี้ดูเขาจะหงุดหงิดไปเสียทุกอย่างตั้งแต่เดินเข้ามาภายในกอง “วันนี้เป็นอะไรอ่ะยี่หวา ทำไมเล่นแข็งแบบนี้” และวันนี้คนที่โดนผู้กับกำขี้หงุดหงิดบ่นทั้งวันคงจะหนีไม่พ้นนางร้ายอย่างยี่หวา ซึ่งเธอก็ไม่เข้าใจว่าเธอทำอะไรผิดทั้งๆที่ตัวเธอเองก็แสดงตามบทที่ได้ซ้อมมาทุกประการ “หวาก็เล่นตามที่ซ้อมไว้แบบเดิมเป๊ะเลยนะคะ” “มันไม่ใช่ไง พี่ต้องการให้มันเศร้ากว่านี้” “เฮ่อ! ก็ได้ค่ะ ขออีกเทคนะคะ” ยี่หวาจำใจต้องพูดตัดบทไปแม้ว่าในใจจะค้านแค่ไหน เธอคิดว่าสองสามเทคที่แล้วมาเธอทำได้ดีที่สุดแล้ว แต่ถ้ายังไม่ถูกใจผู้กำกับยังไงก็ต้องถ่ายใหม่อยู่ดี “เอานะ ขอแบบร้องไห้หนักๆเลย ร้องให้ตัวสั่นไปเลยยิ่งดี” บรีฟนักแสดงเสร็จผู้กำกับขี้หงุดหงิดก็เดินกลับไปนั่งประจำที่หน้าจอของตัวเองด้วยหน้าตาที่ดูเคร่งขรึมผิดปกติกว่าทุกๆวัน “แอ็คชั่นนนน” เมื่อทุกอย่างพร้อมกล้องก็แพลนไปที่ยี่หวาซึ่งรับบทเป็นโสเพณีกำลังตกอับสิ้นหวังกับชีวิตเดินเหม่อลอยไปเรื่อยๆพร้อมกับ
…สายๆวันต่อมา… “อื้มม!” เสียงงัวเงียของร่างบางที่นอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มและในอ้อมแขนแกร่งของลีโอดังขึ้น ยี่หวาลืมตาตื่นขึ้นมาพบกับใบหน้าหล่อเหลาที่ตัวเองหลงไหลมาตลอดอยู่ใกล้แค่คืบ เสียงลมหายใจที่ยังคงดังอย่างสม่ำเสมอของลีโอนั้นทำให้เธอรู้ได้ว่าเขายังหลับสนิทอยู่ “หล่อจัง” ยี่หวาแกล้งเอามือของตัวเองเข้าไปลูบไล้ที่ใบหน้าหล่อของคนที่นอนหลับอยู่แต่ทว่าก็ยังไม่มีทีท่าว่าอีกฝ่ายนั้นจะตื่น เธอจึงคิดเลิกแกล้งและก็พาตัวเองลุกขึ้นเดินตรงไปเข้าห้องน้ำแทน ผ่านไปสักพัก… “หือ? ยังไม่ตื่นอีกหรอเนี่ย” ยี่หวาพึมพำเบาๆหลังจากที่ใช้เวลาอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำไปพักใหญ่ แต่พอเดินออกมาแล้วลีโอก็ยังคงไม่ตื่น “ช่างเถอะ ขอสำรวจห้องหน่อยแล้วกัน” เธอจึงเปลี่ยนจากการสนใจเขามาเป็นเดินสำรวจห้องนอนใหญ่ของเขาแทน ยี่หวาเดินดูอันนั้นอันนี้ในห้องของเขาไปเรื่อยด้วยความสนใจ ทั้งรูปถ่ายของลีโอที่ถ่ายไว้ตั้งแต่ในวัยเด็กจนถึงในวันที่เขาเป็นวัยรุ่น เสื้อผ้าที่เขาสวมใส่บางชุดเธอจดจำได้ว่าเธอเองก็เคยเห็นเขาใส่ในตอนนั้นเหมือนกัน ภาพความทรงจำต่างๆในวันวานไหลย้อนเข้ามาภายในหัวของเธอไม่หยุด ไม่ว่าจะเป็นภาพของลีโอที
ภายในห้องตอนนี้เต็มไปด้วยบรรยากาศที่แสนอึดอัด จะมีก็เพียงแค่ยี่หวากับชาลินที่ดูจะปกติกว่าคนอื่นนิดหน่อย เคลวินที่นั่งคลอเคลียกับน้ำขิงอยู่ตอนแรกก็เปลี่ยนมาเป็นเอาแต่ดื่มเหล้าที่อยู่ในมือตัวเอง ส่วนลียาก็นั่งเล่นมือถือคุยกับเพื่อนตลอดจนกระทั้ง… “เดี๋ยวลียามานะคะพี่ลีโอ” ลียาลุกขึ้นและเดินออกไปจากห้องนั้นโดยที่มีสายตาของเคลวินที่มองตามไปด้วยจนประตูปิดลง แต่พอเขาหันกลับมาแล้วเห็นลีโอจ้องอยู่จึงทำเป็นดึงน้ำขิงเข้ามากอดมาหอมเหมือนว่าไม่ได้สนใจอะไรคนที่เพิ่งเดินออกไป “มีอะไรกันหรอคะพี่ลีโอ” ยี่หวาที่เห็นว่าอะไรๆดูจะอึมครึมชอบกลจึงย้ายที่ขยับเข้าไปใกล้ลีโอเพื่อถามเขา “ไม่มีอะไรครับ เราไม่ต้องสนใจหรอก ดื่มกับชาลินเถอะ” ลีโอเกลี่ยผมที่ตกลงมาขึ้นทัดหูให้ยี่หวาพร้อมกับยิ้มให้เธออย่างอบอุ่นผิดกับสีหน้าเมื่อสักครู่นี้ที่เอาแต่นิ่งขรึมเหมือนคิดอะไรอยู่ “โอ๊ย! ฉันมานั่งทำไรตรงนี้เนี่ย เฮ้ออ! ไปหาดูผู้ชายข้างล่างดีกว่า” ชาลินที่เป็นคนเดียวที่ไม่มีคู่กับเขาแกล้งเอ่ยขึ้นพร้อมกับทำท่าจะลุกออกไปจากตรงนั้น “เดี๋ยวสิจะไปไหน มาดื่มกับฉันก่อน” ยี่หวารีบผละตัวออกจากลีโอและหันไปสนใจคุยก







