Maagang gumising ang dalaga. Sosorpresahin niya ang lolo at papa niya. Birthday ngayon ng Lola Candida niya kaya sigurado siyang may salo-salong magaganap sa Hacienda Del Puedo.
Pinili niyang isuot ang isang bulaklaking off shoulder maxi dress. Hapit na hapit ito sa kaniyang bewang kaya lutang na lutang ang kasexy-han niya sa damit na ito. Mataman niyang tiningnan ang sarili sa salamin.
"Hmmmm... Ang ganda mo talaga Hara," bulong niya sa sarili.
Napangiti siya sa repleksyon sa salamin. Kaya maraming tutol na magmadre siya dahil hindi raw siya tatanggapin ng kahit anong kongregasyon dahil marami ang magkakasala. Naalala pa niya ang madalas na biro ng kaniyang mga pinsan.
"Hara nandito ka pa lang sa lupa ay maraming lalake na kaagad ang makakaabot sa langit pero dahil din sa'yo ay lalampas sila doon kaya huwag mo na lang ituloy iyang pagmamadre mo kasi babagsak din sila sa impyerno," tukso ni Klein sa kaniya dati.
Nanabik na siyang makitang muli ang mga ito. Limang taon na siyang hindi umuuwi. Labing-limang taong gulang pa lamang siya noon ng umalis sa hacienda.
"Tiyak maraming nagbago," turan ng dalaga.
Marahan niyang sinuklay ang maalon niyang lagpas balikat na buhok. Naglagay siya ng kaunting pulbos at lipstick. Kinuha ang isang beige na flat sandals upang ipares sa suot niyang damit.
"Mukha ka talagang artista Hara," bati ng dormmate niyang si Carol na kagigising lang.
"Hoy! Aalis na lang ako binubola mo pa ako."
"Anong bola ka riyan? Parang kanina lang bubulong-bulong ka ng, 'Ang ganda mo talaga Hara." Ginaya pa nito ang itsura ng kaibigan.
"Sira! Ewan ko nga sayo!" tugun ng dalaga.
"Ano baliw lang? Pinagbibigyan lang kita kaya kahit napipilitan ako, ayan pinupuri na kita mahal kong besty."
"Ah, ganun?" Kinuha ni Hara ang maliit na teddy bear sa ibabaw ng lamesa at inihagis ito sa kaibigan.
"Huwag iyan! bigay iyan sa akin," sabi ni Carol ng makita ang hawak ni Hara.
"Mamimiss kita," wika ng dalaga ng mapagod sila sa ginawa nilang kunwari'y batohan ng mga gamit.
"Ako din, hahanap-hanapin kita sa mga susunod na araw."
"Dalawin mo ako doon ha."
"Oo, pangako iyan Hara."
Naiiyak na niyakap ni Hara si Carol. Alam niyang matatagalan bago sila muling magkita. Limang taon na silang magkasama sa iisang dorm. Kabisado na niya ang mga lalaki nito, este ang buhay nito pero kailan lang nalaman ni Carol ang tunay niyang pagkatao. Nagkatampohan pa nga ang magkaibigan pero naayos din kaagad ang gusot sa pagitan nila.
"Besty, mag-iingat sana sayo ang mga lalake mo," pagkuway wika ni Hara sa kaibigan.
"Shunga ka talaga. Umalis ka na nga at baka kapag hindi ka pa lumabas ngayon diyan sa pintuan na iyan ay hindi ka na makaalis pa," maarteng sagot ng kaibigan niya.
Ganito talaga sila pero hindi sila nagkakapikonan. Magkasundo sila sa lahat ng bagay kaya naging maayos ang pagtira ni Hara sa dorm na ito.
Pinilit pa siya noon ng ama na kumuha na lang ng sariling kwarto pero gusto ni Hara na may makakasama siya. Gusto niyang magtiwala ulit sa tao at hindi siya nagkamali sa kaibigan.
"Permission to leave, ma'am," sabay saludo niya sa kaibigan.
"Dismiss!" balik biro naman nito.
Binuhat niya ang kaniyang bag kung saan nakalagay ang kaniyang mga gamit. Mag ala-siete pa lamang ng umaga. Tamang-tama hindi mainit sa byahe. Bago mag ikalabing-dalawa ng tanghali ay nasa Hacienda Del Puedo na siya.
Sikreto niyang kinausap ang pinsang si Klein upang sunduin siya at sabay na rin silang uuwi. Alam niyang basta sikreto ay maasahan niya ang pinsan niyang iyon.
"Klein, where are you now?"
"In front of your dorm, Senyorita. Please move faster dahil nakakainip maghintay rito."
Dinig niyang sagot ng pinsan niya sa kabilang linya. Kapag ganito ang boses ng pinsan niya ay alam niyang naglalambing lamang ito.
Kasing-edad nya lamang ang binata. Tatlo silang magpipinsan na ipinanganak sa iisang buwan at taon lamang. Madalas nga silang mapaghinalaan na triplets.
"Sakay na. Tiyak matutuwa si lolo na makita kang uuwi ng hacienda. Marami ng mga pagbabago doon. Magugulat ka talaga."
Agad namang tumalima ang dalaga. Maingat magmaneho ang pinsan niya kaya kampante siya na ito ang driver.
"Limang taon lang akong nawala Klein", pagkuwan ay sagot niya sa pinsan.
"Yeah, I know. But lolo wants improvement."
"Hmmm... Subukan lang ni lolo na ipagalaw ang talon magwawala talaga si Hara Del Puedo." Nagkatawan ang magpinsan. Ganito sila kapag magkasama. Magaan palagi ang mood ng isat-isa.
"Sa lahat talaga ng magagandang lugar sa hacienda ang talon pa rin ang special sayo."
"Hindi lang siya special, extra special. Alam mo naman iyon, diba?"
Biglang nalungkot ang mukha ng dalaga. Nahalata naman ito agad ng binata kaya iniba nito ang usapan.
"Siya nga pala wala ring alam si Mia na darating ka. Asahan mo na ang drama mamaya."
Napangiti ang dalaga ng marinig ang pangalan ng pinsang kasabay rin nila ni Klein ipinanganak sa buwan ng Agosto.
"Wala kang sinabi sa kanya ha. Naku, Klein itatakwil talaga kita," biro niya sa binata.
"Oo, wala. Takot ko lang sayo."
Habang nasa daan ay panay nag kwentohan at tawanan ng dalawa. Hindi maikakailang nanabik sila sa isa't-isa.
Mabilis ang byahe ng magpinsan. Mabuti na lamang at walang trapik sa mga shorcut na daan na tinahak nila. Bago dumating ang ikalabing-dalawa ng tanghali ay pumasok na sila sa malaking arko ng Hacienda Del Puedo.
Mabilis ang tibok ng puso ni Hara. Pagkatapos ng limang taon ay muli siyang aapak sa lupaing kay tagal niyang hinahanap-hanap.Nasasabik niyang inilabas ang ulo sa bukas na bintana ng sasakyan ni Klein.
"Hacienda Del Puedo, ang inyong Senyorita Hara ay nagbabalik na."
Malakas na sigaw ng dalaga dahilan upang mapalingon ang mga trabahador nilang nasa tabi ng kalsada. Nang marinig ng mga ito ang sigaw ng dalaga ay masaya nilang kinawayan si Hara at Klein.
Ang Senyorita Hara nila ang isa sa pinakamamahal ng mga trabahador sa hacienda. Ang masayahin nitong aura ang madalas na bumabati sa kanila sa kainitan ng panahon. Lumipas man ang mga taon ay hindi nakalimutan ng mga ito ang maamong mukha ng dalaga.
"Senyorita Hara.... Senyorita Hara..." sigaw ng mga tao.Masayang kumaway ang dalaga sa mga ito. Matagal niya ring hindi narinig na tawaging senyorita. Maging ang kaibigang si Carol ay hindi alam dati na apo siya ng pinakamayamang haciendero sa bansa. Kapag tinatanong siya nito kung bakit Del Puedo ang apelyedo niya ang sinasabi niya lang ay dahil Del Puedo ang tatay niya.
"Are you ready?" pagkuwan ay tanong ni Klein sa pinsan ng papasok na sila sa malaking gate ng mansyon.
"Yeah."
Maikling sagot niya sa kaniyang pinsan. Ang totoo ay hindi siya sigurado sa sarili kung handa na nga ba talaga siyang muling pumasok sa bahay na ito.
Sinalubong sila ng mga katulong na nabigla ngunit nagalak ng makita si Hara.
"Nasaan sina lolo?"
"Nasa kubo po senyorito, malapit sa ilog doon po sa likod," sagot ng katulong.
"Bring her bags in her room." Sumunod naman agad ang katulong sa utos ng amo.
"Oh, mag-iingat ka. Nasa likod bahay sina lolo. Iikot tayo sa mabatong lugar na ito. Hay, hindi na kasi maubusan si lolo ng ipinagagawa sa bahay na ito."
Napamaang si Hara sa bagong itsura ng mansiyon. Ibang-iba ito sa mansiyon na kaniyang iniwan. Napakaganda at elegante nito ngayon. Hindi mababakas rito ang sakit at poot ng kahapon.
"So, this is the new you?" Parang walang sa sarling kinausap niya ang bahay.
"Sumasabay ka talaga sa mga pagbabago ko. Tama lang na magbago ka na rin. Hindi pwedeng manatili ka na lamang sa alaala ng kahapon. The pain is still here pero ako si Hara Del Puedo, hindi ako magpapaalipin sa nakaraan at ikaw na saksi ng lahat ay dapat na ring magbagong bihis."
Nakatingin lamang sa kaniya ang pinsang si Klein habang nakatapat ang kamay niya sa kaniyang puso. Nauunawaan nito kung bakit halos hindi na siya bumalik sa lugar na ito.
Hindi rin inasahan ng binata ang desisyon ng dalaga noong sinabi nitong sunduin siya dahil babalik na siya sa Hacienda Del Puedo. Akala talaga ng binata ay tuluyan ng kakalimutan ng dalaga ang kaniyang bayang sinilangan.
Walang sinoman sa pamilya ang may lakas ng loob na pauwiin sa lugar na ito ang dalaga. Batid nilang hindi makakabuti iyon kay Hara kaya hinayaan nila ito sa kung ano ang magpapaligaya rito.
"Hara, a Del Puedo is forever Del Puedo. Matapang, matatag. Forget the past. Move on.""Don't worry, Klein. I am as strong as my mother. Tulad ng sabi ni Lola Candida, dahan-dahan akong tatayo, ngunit hindi ako dapat tumakbo ng tumakbo. Dapat alamin ko kung kilan ako dapat lumingon at humakbang para sa sarili kong kaligtasan."
Ipinikit ni Hara ang mga mata dahil naramdaman niyang parang sinaksak ang kaniyang puso ng maalala ang kaniyang lola at ina. Hinding-hindi niya makakalimutan ang lahat ng naganap sa mansyon ito noong gabing iyon.
Masayang sinalubong ng kaniyang mga kamag-anak si Hara. Bakas sa mga kilos ng bawat isa ang labis na pagkasabik na makita siyang muli sa Hacienda Del Puedo. Napuno ng yakapan at halikan ang simple lang sanang tanghalian ng angkan para sa kaarawan ng namayapang Donya ng hacienda."Bakit hindi ka man lang nagpasabi? Sana nakapaghanda kami sa pagdating mo." Umiiyak na wika ni Mia habang yakap-yakap siya.Noong mga teenagers pa lamang ang dalawa ay halos hindi sila mapaghiwalay ng pinsan niyang ito. Palibhasa'y lumaki silang magkakasama sa mansyon ng mga Del Puedo ay sobrang napalapit sila sa isa't-isa. Kambal ang tawag sa kanila ng mga kaibigan ng pamilya nila ganun din ng mga tauhan nila."Huwag ka nang umiyak diyan. Andito na ako. Hindi na lang sa videocall mo makikita ang magandang mukhang ito. Mananawa ka tiyak ngayon na makasama mo na ako araw-araw.""I miss you so much," marahang pinahid ni Mia an
Luminga-linga si Hara. Napagod siya kasisigaw. Ang malamig na tubig sa kanyang harapan ay para bang inaanyayahan siyang magtampisaw sa mala-kristal nitong kulay."Hmmm.... Wala sigurong maglalakas loob na pumunta rito ngayong tiyak nang alam na ng lahat na nakabalik na ako ng hacienda," bulong ng dalaga sa sarili.Marahang tumayo si Hara ng matiyak na mag-isa lamang siya sa lugar na iyon. Dahan-dahan niyang hinubad ang kaniyang sombrero, suot na jacket at pang-itaas na blusa. Tumambad ang malulusog na dibdib ng dalaga na bahagya na lamang natatakpan ng maliit na tela. Inilugay rin nila ang kanyang buhok na kapag tinataaman ng sikat ng araw ay talaga naming napakaganda.Agad na isinunod tanggalin ng dalaga ang kaniyang suot na sapatos. Pagkuwan ay walang pag-aalinlangan niyang ibinaba ang kaniyang suot na pantalon. Sa puntong ito ay lumantad na ang katawan ng dalaga na para bang inukit ng isang eskult
Unang gabi sa hacienda at hindi makatulog ang dalaga. Naisipan niya kaninang lumabas ng silid para magpahangin. Nakita niya si Mia na papalabas ng mansyon kaya sinundan niya ito. Ilang sandali pa ay tumigil ito sa may puno ng manga. Naabutan niyang kausap nito si Xandro. Gusto niya sanang makipagkwentohan sa pinsan niya pero dahil sa binata ay padabog siyang pumasok na lamang ulit ng mansiyon."Ang lakas ng loob ng lalaking iyon na asarin ako. Sampid lang naman siya rito."“Hindi ka ba makatulog iha?” tanong ng lolo niya na naabutan niyang nagkakape sa sala.“Gusto ko lang po sanang magpahangin lolo kaya lang sobrang lamig sa labas kaya pumasok na lang ako ulit. Gabing-gabi na iyang pagkakape mo ah. Hindi mo dapat yan ginagawa lolo. Mahihirapan kang makatulog niyan.”“Naku itong batang ito. Hindi ako lalo makakatulog apo kapag hindi ako nakapagkape. Hinahanap-hanap
Pagkatapos mag-agahan ay naisipan ng dalagang pumunta sa koprahang bahagi ng hacienda. Katulad ng kagustuhan ng lolo niya ay nakasunod kay Hara si Xandro."Huwag mo akong dikitan ha. Allergic ako sa'yo," galit nasabi ng dalaga."Huwag mo akong kainisan, Hara. Darating ang araw na hahanap-hanapin mo ang makisig na lalaking ito. Nag-iisa lang kasi ang katulad ko sa mundong ito. Lumalapit kahit ipinagtatabuyan, nagmamahal kahit...""Nasobrahan ka ba sa kape? Sobrang believe mo kasi sa sarili. Nakalimutan mo yatang ako ang kausap mo. Matuto kang gumalang sa isang Del Puedo!""Hindi ako nagkakape, senyorita. Ikaw lang sapat na para tumibay ang dibdib ko.""Hoy, lalaki! Hindi ako vitamins na nabibili lang sa kanto. Hindi ako energizer battery na pwedeng mong kuhaan ng enerhiya. Ang presko mong unggoy ka!""Sige na, huwag ka nang magalit diyan. Binibiro ka lang ang
Mabilis na lumipas ang mga araw. Unti-unti ay nagiging relax na si Hara sa Hacineda Del Puedo at sa mansiyon. Sinisikap niyang maging normal ang mga araw na para bang hinahabol siya ng multo ng kahapon.Isa sa gustong gawin ng dalaga ay ang muling makapamasyal nang walang kinakatakutan. Gusto niyang ibalik ang dating buhay na malaya siyang gawin ang lahat.Habang nag-uusap sa hardin ang matandang Del Puedo at si Klein ay nilapitan ni Hara ang mga ito. Mababakas sa matanda ang edad nito ngunit kahit nakatalikod ay napakakisig pa rin nitong tingnan. Hindi nakapagtatakang minahal ito ng labis ng Lola Candida niya.Bahagyang napangiti ang dalaga ng maalala kung paano magmahalan ang kanilang lolo at lola. Ang nasabing pag-iibigan ay nagbunga ng tatlong anak, si Fausto Del Puedo ang panganay, sinundan ng kaniyang papa at ng kaniyang Ninang Marcela na bunso.Si Fausto ang ama nina Ryan at Mia sa
Sa ospital na naabutan ni Mia ang pinsan niya. Sa sobang pagkataranta ni Xandro kanina ay hindi na nito naisipan pang pasakayin ang dalaga."Where is she?" nag-aalalang tanong ng dalaga sa binata."Inaasikaso na ng papa mo. Tiyak magagalit si Don Ernesto kapag nalaman niya ito. Ihanda mo na rin ang sarili mo," sabi ni Xandro. Nakita niya ang panginginig ng dalaga.Hindi nga nagkamali ang binata. Paglabas ng ama ni Mia sa kwarto kung nasaan si Hara ay galit nitong binalingan ang anak."Follow me," matigas na utos nito. Naiwan naman si Xandro na nakatingin lang sa kwarto ni Hara. Nang hindi na makatiis ang binata ay pumasok na rin siya. Nilapitan ang namumutla at tulog na dalaga."I'm sorry, nahuli ako ng dating. Matigas kasi ang ulo mo eh. Pangako hindi na kita pababayaan pa. I will protect you."Hinawakan ng binata ang kamay ng dalagang may swero. Marah
"Bye, lolo. Bye, papa," masayang paalam ni Hara sa kaniyang lolo at ama."Sigurado bang hindi kayo sasama? Aba, gusto rin kayong makita ni kumpadre." Ang tinutukoy ng lolo ni Hara ay ang matalik na kaibigan nitong nasa Bulacan."Ayaw kong makita ang mayabang mong kaibigan," nakasimangot na sagot ng Lola Candida ni Hara."Matagal na iyang away n'yo. Isa pa, minahal ka rin niya dati." Malumanay ANG pagkakasabi noon ng lolo ni Hara pero lalong sumimangot ang Lola Candida niya."Sige na, umalis na kayo at mahaba pa ang byahe ninyo. Kung ano-ano pa ang mga sinasabi mo diyan. Kunwari ka pang hindi nagseselos. Halos ayaw mo ngang nilalapitan ako noon." Pagtataboy ng ginang sa matandang Del Puedo.Namilog ang mata ng labing-limang taong gulang na si Hara dahil sa mga naririnig niya. Kinikilig siya sa usapan ng kaniyang lolo at lola. Inilagay pa niya ang mga kamay sa kaniyang pisngi
Pag-angat niHara ng mukha mula sa pagkakayakap kay Xandro ay ang pinsan niyang nakatayo lamang sa may pintuan ang nakita niya. Nakangiti na ito at tila ba aliw aliw sa pinapanood niya."Mia, kanina ka pa ba riyan?" tanong ni Hara."Oo, nanonood ako ng isang magandang eksena," lumaki ang ngiti nito at pumasok ng silid ni Hara. "Papasok na sana ako ng kwarto ko nang marinig kong umuungol ka. Akala ko kung anong nangyayari na sa'yo."Napahiya ang dalaga dahil mahigpit pa rin ang pagkakayakap sa kaniya ni Xandro kahit nasa silid na niya si Mia. Kusang humiwalay siya sa lalaki."Binangungot lang ako. Dala siguro ng sobrang pagod," paliwanag ni Hara."Ayaw mo kasing magpapigil sa pagpunta sa taniman. Pwede namang sa opisina ka na lang magtrabaho para matulungan mo ako," sermon ni Mia."Huwag mo akong simulan, Mia. Hala, magbihis ka na at bababa na tayo. Kakai