Episode 42 ใส่ใจ สังเกต

Episode 42

ใส่ใจ สังเกต

“กินไรดี” หลังจอดรถเทียบฟุตพาทฮีลก็ถามขึ้น ตอนนี้เราอยู่กันหน้าม. กำลังแวะหาอะไรอร่อย ๆ กินในตอนเช้าก่อนเข้าเรียน

โซนนี้ชุกชุมไปด้วยนักศึกษาเพราะเป็นจุดที่อาหารอร่อยยิ่งกว่าในม.เสียอีก ดังนั้นเลยครึกครื้นเป็นพิเศษตั้งแต่เช้าตรู่เลย

“อยากกินโจ๊ก แต่เดี๋ยวดูพวกมันก่อนว่าไปนั่งไหนกัน” ตอบกลับพลางชะเง้อคอไปมองนอกรถ กวาดสายตามองหาพวกเพื่อนว่ามีใครมาถึงบ้างหรือยัง ในขณะที่มือก็ยังกดโทรออกหาลูกพีช

[ว่าไงเหรอมินนี่]

“ถึงไหนแล้ว รออยู่”

[ถึงแล้ว อยู่ร้านต้มเลือดหมูอะ] ได้ยินแล้วก็ออกอาการเซ็งนิด ๆ แต่ไม่เป็นไร ร้านนั้นก็มีโจ๊กขาย ถึงจะไม่อร่อยสู้อีกร้านก็เถอะ

ก้าวขายาว ๆ ลงจากรถพลางหนีบชีตเรียนแผ่นบาง ๆ ไว้ใต้รักแร้ในขณะที่อีกมือก็ถือกระเป๋าเอาไว้ หลังขาแตะพื้นก็เอี้ยวตัวไปปิดประตูรถอย่างทุลักทุเล คนตัวสูงเห็นท่าทางแล้วจึงวิ่งเหยาะ ๆ เข้ามาถือให้

“ขอบใจ”

“อือ”

“มันอยู่ร้านต้มเลือดหมูกัน ปะ” ฝีเท้าของฉันหยุดชะงักเมื่อถูกรั้งที่เรียวแขน การกระทำนั้นส่งผลให้ฉันต้องเงยหน้าไปมอง มุ่นคิ้วเข้าหาแล้วรออีกฝ่ายพูดอะไรสักอย่างออกมา

“ไปกินโจ๊กดีกว่า”

ประโยคนั้นทำให้ฉันมุ่นคิ้วยุ่งขึ้นอีก ใคร่ครวญดี ๆ ก็มีอีกหลายสิ่งที่ฉันไม่ได้บอกฮีล เพราะไม่ได้กะให้มันมาเอาใจ แต่ทำไมถึงได้รู้ดีจริง

“อีกร้านก็มีโจ๊กนะ”

“เธอชอบกินร้านนั้น” ตอบพลางบุ้ยปากไปร้านขายโจ๊กซึ่งอยู่อีกฝั่ง

นั่นไง มันรู้จริง ๆ ด้วย

“ทำไมรู้” สายตาของอีกฝ่ายนิ่งมาก มุมปากขยับขึ้นเล็กน้อยคล้ายกำลังส่งยิ้มบาง ๆ ให้

“ใส่ใจและสังเกต” ได้ยินประโยคนั้นก็อมยิ้มอยู่ในใจ รู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากกว่าแม่ที่เจอคนดี ๆ อยู่เคียงข้าง

“ฮีล” ฉันตรึงสายตาไว้ที่ฝ่ายตรงข้าม มองสบนัยน์ตาคมด้วยความลึกซึ้ง

“อือ”

“คบกันไหม” จำได้ว่าตั้งแต่ถูกบอกรักก็ไม่เคยโดนจีบ ไม่เคยโดนขอเป็นแฟนอะไรเลย มีแค่ขอคำตอบของความรู้สึกแค่นั้น บางทีนิสัยมันก็นิ่งเกินไป บางอย่างก็ไม่จำเป็นต้องรอให้ฉันพูดก็ได้!

แปลกแต่จริง แต่มันก็ใช้นิสัยนิ่ง ๆ เข้ามาอยู่ในใจฉันได้อย่างแนบเนียน หรือว่านี่จะเป็นแผนการจีบผู้หญิงที่ปิดกั้นตัวเองอย่างฉันกันนะ

“คบดิ” ตอบแบบไม่ต้องคิดพลางโปรยยิ้มบาง ๆ ออกมา ถัดมาก็ให้คำอธิบายว่าทำไมมันถึงได้ข้ามขั้น “ขนาดนี้แล้วนึกว่าไม่ต้องขอซะอีก”

“ไม่ใช่! ยังไงก็ต้องขอ รอบนี้ฉันขอนายเป็นแฟน รอบหน้านายต้องขอฉันเป็นเมียนะ”

“ก็เป็นแล้วไง”

“หมายถึงแต่งงานโว้ยยยยย!” ว่าจะทำนิสัยหน่อมแน้มใส่บ้างอยู่แล้วเชียว แต่การกวนตีนหน้านิ่งทำให้ฉันต้องเกรี้ยวกราดใส่แทน

“ยังเรียนไม่จบเลย อยากแต่งแล้วเหรอ”

“ไม่ใช่สักหน่อย ฉันแค่หมายถึงอนาคต ทำไมไม่ทำให้เหมือนชาวบ้านชาวช่องเขา นายไม่จีบฉันเลย แล้วยังให้ฉันขอเป็นแฟนก่อนอีก”

“แต่ฉันทำเพื่อเธอไปตั้งเยอะ อันนั้นมันสำคัญกว่า” ฟังแล้วก็ต้องจับจ้องท่าทีของอีกฝ่าย หวังว่ามันคงไม่ได้ยกมือขึ้นมานวดเอวหรอกนะ ฮึ่ย! แบบคราวที่แล้วไม่ไหวนะ ไม่ไหวจริง ๆ

“ไม่รู้ล่ะ จำประโยคเมื่อกี้ไว้ด้วย” ถ้ามันจะเป็นแบบนี้ไปจนถึงตอนนั้นเราคงไม่ได้แต่งงานกันแน่ ๆ

เฮ้อออ ถอนหายใจออกมาก่อนย่างสามขุมไปหาพวกเพื่อน ตัดสินใจกินโจ๊กที่ร้านนั้นแทน ไม่ใช่อะไรนะ ไปกินกันสองคนเดี๋ยวก็โดนแซวอีก

“ข้าวใหม่ปลามัน” เนี่ย! เห็นไหม แค่นี้ยังโดนไอดีมันแซวเลย

“ขี้หมา! ที่ไหนล่ะ มันกันมาตั้งหลายปีแล้วไหมล่ะ” ลูกปลาพูดขัด เมื่อเห็นว่าฉันกับฮีลก็อยู่กันแบบนี้มานานมากแล้ว แตกต่างก็แค่สถานะที่เลื่อนจากเพื่อนมาเป็นแฟนก็เท่านั้น

“จริงด้วยว่ะ ฮ่า ๆ อ้าว! แล้วงี้จะแซวว่าไงดี” ไอดีหันไปถามลูกปลา ทว่าคนที่ตอบกลับเป็นยัยแสนดีแทน

“ข้าวเก่าปลามัน”

“เพื่อนเก่าเอามัน” โอ๊ะ! ยัยลูกปลานี่ก็ไม่น้อยหน้า ต่อประโยคของแสนดีมันจนได้อะเนอะ

“พอเลย! แซวไรนักไม่เบื่อบ้างไง” ที่ถามเนี่ยเพราะกลายเป็นฉันเองที่โดนตลอด ไม่ไหว ๆ แทบจะทุกครั้งเลยมั้งที่โดนรุมแซวเนี่ย!

“ขอหน่อยดิ พอดีมีประเด็นใหม่ให้แซว!” แสนดีเป็นคนตอบ ก่อนเคาะโต๊ะเล่น ๆ สองสามที

“เดี๋ยว ๆ เดี๋ยวก่อน อย่าให้ถึงตาแกบ้างนะ”

“ทำไม แกจะแซวฉันกับพี่รามเหรอ” แสนดีพูดด้วยน้ำเสียงเข้มราวกับว่าตัวเองอยู่เหนือกว่า ก็แหงล่ะสิ ใครเขาจะไปยุ่งกับคุณนิรามของคุณแสนดีได้ บรึ๋ยยยย พูดแล้วก็ขนลุกซู่

“เปล่า ถ้าเจอจะสวัสดี”

“ปอดแหก” โดนแบบนี้จะยอมไม่ได้ ต้องทำให้หึงเล่น ๆ สักหน่อย

“พอดีเห็นเป็นผู้ชายของเพื่อน ไม่งั้นคงพุ่งเข้าใส่มากกว่าสวัสดีเฉย ๆ แล้ว” ตอบไปด้วยไหวไหล่ไปด้วย ถามว่าคนที่ได้เป็นแฟนหมาด ๆ หึงไหมก็ต้องตอบว่าไม่ เพราะมันยังทำหน้านิ่งเหมือนคนไม่รู้สึกอะไร ที่หันไปมองนี่แคร์ความรู้สึกหรอก แต่ถ้ามันโอเคฉันจะได้เล่นต่อ

“เห็นหัวไหมครับ” ไอดีเพ่งสายตาไปที่ฮีล ทำนัยน์ตาเลื่อนลอยราวกับไม่เห็นว่ามันนั่งอยู่ตรงนี้ ฉันจึงเอื้อมฝ่ามือไปจับหัวมันทันที ทำกวนโอ๊ยอีกละไอ้นี่!

“เห็นยัง หัวอะ!”

“ไม่ใช่ตรงนี้ดิ” เมื่อฉันล็อกศีรษะไอดีเอาไว้คนที่ติดเล่นก็หลุบสายตาลงต่ำ หัวอะไรของมัน สิบแปดบวกอีกละ

ฟึ่บ!

ปล่อยมือออกแล้วผลักเบา ๆ หนึ่งหน

“ลามกจกเปรต!”

“อันนี้คือปกป้องหรือเปล่าครับคุณมินนี่” ยัง ๆ ยังไม่หยุดอีก ขาฉันเริ่มสั่นเล็ก ๆ รู้สึกอยากจะยกขึ้นมาพาดหลังคอมันจัง แต่เก็บอาการอยู่ พอดีว่าใส่กระโปรง

“มีปุ๊บก็หวงเลยนะ โปเตโต้” อะไรของมันวะ ‘โปเตโต้’

มุกเสี่ยวอีกแล้วเหรอ

ป้าบ!

แสนดีตบเบา ๆ ที่ศีรษะไอดี “มีปุ๊บหวงปั๊บ ไม่ใช่โปเตโต้ อันนั้นคือมันฝรั่ง”

“ว่าแต่พี่ฮีลนี่ก็ไม่ใช่ฝรั่งนะ มันป้ะ?”

ป้าบ!

คราวนี้เป็นฉันที่ฟาดซ้ำรอยแสนดีมัน เสียงหัวเราะเล็ก ๆ ของลูกพีชจึงดังขึ้น

“หูยยยย แรงนะเมื่อกี้ สมน้ำหน้า!” ลูกปลาว่า ท่าทางนั้นดูสะใจมาก ยัยนี่ก็ร้าย ความคิดจะปกป้องเพื่อนนี่ไม่มี มีแต่จะซ้ำอย่างเดียวเลย

“เดี๋ยวเถอะ ๆ”

ระหว่างที่เราคุยกันเรื่อยเปื่อยสายตาของฉันก็หันไปมองยัยน้องฟางที่ยืนกอดอกดูเชิด ๆ บุคลิกนี้ช่างขัดกับความน่ารักใส ๆ เสียจนฉันต้องเบือนหน้าหนีไปบิดปาก ก่อนจะหันกลับมาอีกหนก็เห็นว่าฮีลมองไปทางนั้น ท่าทางของยัยน้องจึงเปลี่ยนไป อะจ้า ฉันขอแย่งคำว่า ‘แอ๊บแอ้’ จากยัยลูกปลาไปให้ยัยน้องสักแป๊บ

เหอะ ๆ ลำไยจริง!

นี่แฟนฉัน คบกันแล้วกำลังจะถึงชั่วโมงค่ะ!