Episode 43 มินนี่ขอล่ะ

Episode 43

มินนี่ขอล่ะ

ฉันพยายามมองข้ามความแอ๊บแอ้ของน้องฟางไปแล้วกินข้าวจนอิ่มก่อนจะเข้าเรียน เฮ้อออ อยากบอกว่าช่วงนี้หนักหน่วงมากเนื่องจากหยุดเรียนไปสองอาทิตย์เต็ม ๆ ทั้งงานคั่งงานค้าง ทั้งโปรเจกต์กลุ่ม เดือดปุด ๆ เลยช่วงนี้

“ไปเข้าห้องน้ำกัน” หันซ้ายขวาสลับไปมาระหว่างพูด ทั้งลูกพีชทั้งลูกปลาต่างก็พยักหน้าให้ เราทั้งสามจึงเดินออกจากห้องเรียน แต่แทนที่จะได้ไปพร้อมกัน ไป ๆ มา ๆ ลูกพีชกับลูกปลามันก็ติดเมาท์อยู่ตรงหน้าห้องแทน เห็นท่าทางสนิมสร้อยแบบนั้นฉันจึงตัดสินใจเดินนำไปก่อน เพราะอีกเดี๋ยวพวกมันก็ตามมา

แกรก

“อ๊ะ!”

เพียะ!

กดชักโครกหลังจากเข้าห้องน้ำเสร็จสรรพ เอื้อมมือไปเตรียมจะเปิดประตูก็ได้ยินเสียงลงกลอนตามด้วยเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังตามหลัง ทว่าฉันกลับไม่แยแสว่าด้านนอกจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น เพราะใครจะมีเรื่องกับใครหาใช่กงการของอีมินนี่ไม่ หากคนคนนั้นไม่ใช่รุ่นน้องที่น่ารักหรือคนรู้จักฉันไม่เข้าไปยุ่งแน่นอน แต่สุดท้ายก็ต้องรีบเบรกตัวเองไว้เมื่อได้ยินบทสนทนาเกรี้ยวกราดของน้ำเสียงใส ๆ

“แกไปอ่อยพี่ฮีลเหรอ ฮะ!” เสียงนั้นดังก้อง ยิ่งในห้องน้ำที่ค่อนข้างแคบยิ่งดังเข้าไปใหญ่

ฟังจากประโยคนั้นแล้วก็รู้ว่าคนข้างนอกคือยัยน้องฟาง อะไรของนาง วันประกวดดาวเดือนพูดกับฉันอีกอย่าง คราวนี้มาหึงผัวฉันทั้งที่ไม่มีสิทธิ์ ตอแหลสิ้นดี!

“ไม่นะคะ เบเบ้ไม่ได้ทำอะไรเลย”

เบเบ้เหรอ ได้ยินดังนั้นจึงรีบเปิดประตูแล้วผลุนผลันเข้าไปแทรก

“อย่ามาตอแหล อย่างนี้ต้องตบสั่งสอนสักหน่อย พี่ฮีลเป็นของฉัน” รีบคว้าข้อมือเล็กแล้วกำเอาไว้แน่น ก่อนจะออกแรงกระชากให้ยัยน้องฟางถอยห่างออกไป

ร่างเล็กเซจนเกือบจะล้ม หลังเงยหน้าขึ้นนางก็ใช้แววตาดุดันส่งมาหาฉัน พร้อมทั้งอ้าปากเตรียมจะด่า “พะ...พี่มินนี่”

“ไม่ทันแล้วจ้ะ เลิกแอ๊บ”

“ก็เบเบ้มันจะแย่งพี่ฮีลจากพี่มินนี่อะค่ะ ฟางเลยช่วยจัดการให้”

“ธุระของเธอเหรอ ฮะ!” ฉันตะคอกอย่างดัง ดึงร่างน้องเบเบ้เข้ามาหลบหลัง

“ฟางหวังดี” หวังดีอะไร เมื่อกี้ยังบอกว่า ‘พี่ฮีลเป็นของฉัน’ อยู่เลย

“หวังดีหรือหวังอะไร” ฉันเลิกคิ้วแล้วทำหน้ากวนบาทาใส่ เห็นสีหน้าของอีกฝ่ายที่ดูจะเจ็บใจแต่ก็ยังพยายามอดกลั้น นางเม้มปากแน่น ปรับอารมณ์ครู่เดียวก็สูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ

แน่จริงก็เข้ามาดิ อีมินนี่พร้อมบวก

“ฉันจะบอกอะไรให้นะ ฉันกับฮีลคบกันแล้ว และรักกันมากกกกกก” ลากเสียงยาวจนแทบจะสุดลมหายใจ เผื่อคำนั้นมันจะไปฝังอยู่ในสมองของยัยน้องฟางสักนิดสักหน่อย

ดวงตาของฉันหลุบลงต่ำ เห็นมือเล็กกำเข้าหากันแน่นก็แค่นหัวเราะในลำคอเบา ๆ

“ผิดหวังล่ะสิที่คำพูดของเธอไม่เป็นผลต่อฉันกับมัน” ขอแสดงความเสียใจด้วย ที่แผนกันฉันออกจากฮีลโดยการทำให้ความสัมพันธ์เซ็กซ์เฟรนด์ของเราขาดสะบั้น มันก็ขาดจริง ๆ นั่นแหละ เพราะเราไม่ได้เป็นเพื่อนกันอีกต่อไปแล้ว

ไม่ใช่สิ มันยังเป็นเพื่อน เป็นแฟน เป็นผัว เป็นฮีโร เป็นทุกอย่างให้ฉันหมดแล้ว

คราวนี้...ยัยน้องมันจะเอาตำแหน่งอะไรไปดี

“ไม่ใช่นะคะ”

“ตอแหล!” ฉันสวนกลับแทบจะทันที สิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่ขัดแย้งกับคำพูดของวันนั้นเสียจริง ที่บอกว่าจะยอมถอยออกมา เหอะ! เห็นฉันเป็นเด็กน้อยหรือไง นมโตเสียขนาดนี้มันใช้ตาข้างไหนมอง อยากจะจิ้มให้ตาหลุดไปเลย

“พี่มิน...”

ปึง! ปึง!

“มินนี่เกิดอะไรขึ้น”

เสียงทุบประตูดังอยู่ข้างนอกพร้อมเสียงเรียกของยัยลูกพีช ฉันจึงหันไปพยักหน้าให้น้องเบเบ้เดินออกไปเปิดประตู จังหวะนั้นเองสายตาก็พลันมองเห็นรอยนิ้วมือทั้งห้าที่มันฝังอยู่บนใบหน้าของน้องจนเกิดความสงสาร มือหนักไม่ใช่เล่นเลยนะเนี่ย

ถึงจะเห็นฉันเป็นคนแรง ๆ พร้อมบวกใช่ว่าฉันจะทำร้ายใครก่อนเสมอ ไม่เช่นนั้นมิรินมันคงเจ็บหนักไปแล้ว

ไม่ชอบของฉันคือไม่ยุ่งและไม่ญาติดี ไม่ใช่ทำร้ายใครไปทั่ว!

แต่วันนี้ขอหน่อย น้องมันไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ

“มีไร ล็อกประตูทำไม” ลูกปลาถาม พลางมองฉันสลับกับยัยน้องฟาง ถัดมาก็หันไปสังเกตใบหน้าช้ำ ๆ ของน้องเบเบ้ “เบเบ้! ใครทำ!”

เบเบ้ชี้มือมา ผ่านตัวฉันไปยังคนต้นเรื่องซึ่งทางนั้นเตรียมจะส่ายหน้า “พี่ ๆ กำลังเข้าใจฟางผิดนะคะ” ให้ตายยังไงนางก็พยายามจะเถียงเอาให้ได้

ปอดแหก! วันนี้ฉันรู้จักนิสัยของผู้หญิงใสซื่อตรงหน้าอีกอย่างหนึ่งแล้ว

“เบเบ้เป็นญาติฮีล เธอไม่รู้เหรอ” จบประโยคฉันยัยน้องก็หน้าเสียไปเลย ก็แหงล่ะ นางตบผิดคน คนที่จะต้องโดนเป็นฉันต่างหาก หรือไม่แน่ มันอาจจะกำลังเตรียมการเอาไว้แล้วก็ได้ ยิ่งช่วงนี้ฉันแอบรู้สึกว่ากำลังมีคนตาม บวกกับนิสัยปอดแหกแล้วมาทำลับหลังแบบนี้ทำให้ฉันเข้าใจว่าคนคนนั้นจะต้องเป็นยัยน้องฟางแน่ ๆ

เรื่องนี้ฉันไม่ได้คิดไปเอง เพราะในตอนที่เดินเข้าเซเว่น ทิ้งระยะห่างกับไอ้ฮีลแค่ไม่กี่เมตรก็รู้สึกแบบนั้นจนต้องหันไปมอง ทว่ากลับพบเพียงเงาสีดำของใครคนหนึ่งซึ่งแอบอยู่มุมตึก แสงไฟริมถนนที่ตกกระทบลงมาในตอนนั้นทำให้ฉันแจ้งใจในทันควันว่าตัวเองโดนตามจริง ๆ

ตอแหล ปอดแหก ร้ายลึก

สุดจะบรรยาย...

“บะ...เบเบ้พี่ขอโทษ” คนหน้าใสแสดงความรู้สึกผิดออกมา

“หยุด! อย่าเข้ามา” ยกมือชี้หน้าเมื่อร่างเล็กเตรียมจะปรี่เข้ามาหาเบเบ้อีกครั้ง น้องฟางหยุดชะงักฝีเท้า หลังห้ามคนตรงหน้าได้สำเร็จฉันก็หันไปมองเบเบ้ที่ยืนลูบแก้มตัวเองป้อย ๆ ดูจะเจ็บแสบน่าดู “เบเบ้”

“คะ”

“เข้าไปตบคืนทีหนึ่ง!”

“พี่มิน!”

“ทำไม! เธอทำน้องก่อนจริงไหม” แววตาใสซื่อประกายแสงกร้าวดูน่ากลัว ร่างเล็กสั่นระริกราวกับกำลังโกรธจัด ฉันจะไม่อะไรเลยนะถึงท่าทางน้องมันจะน่าหมั่นไส้ แต่ถึงขั้นระรานคนอื่นไปทั่วแบบนี้มันไม่ได้จริง ๆ อะ

ฮีลไม่ใช่ของมัน แต่เป็นของฉัน แต่ถึงจะว่าอย่างนั้นยังไงฉันก็ไม่มีทางตบคนอื่นไปทั่วแบบนี้แน่!

ดึงแขนเบเบ้ให้เข้าไปเผชิญหน้า ฉันอยากให้น้องมันเอาคืนสักครั้งจริง ๆ

“ไม่! อย่าเข้ามา” น้องฟางยกมือห้าม ทีตบคนอื่นล่ะไม่คิดหน้าคิดหลังแต่ทำไมตอนนี้ถึงไม่ยอมให้ตบกลับล่ะ

“เข้าไปเบเบ้” ลูกปลาออกแรงดันให้เบเบ้เดินเข้าไป แววตาปริ่มน้ำจ้องมองพวกเราสามคน ฉันตอบรับความรู้สึกน้องโดยการพยักหน้าให้สองสามที และเมื่อเห็นว่ามีคนสนับสนุนเบเบ้ก็ค่อย ๆ เยื้องกรายเข้าไปหาแล้วง้างมือรอ

เพียะ!

จบหนึ่งฉาดฉันก็คว้าตัวน้องให้ถอยออกมา “พอละ หายกันนะ”

แววตาของน้องฟางดูกรุ่นโกรธ แต่อาจจะเป็นเพราะพวกเราเยอะกว่ามันถึงไม่ยอมทำอะไร

“จบไหม!” ในเมื่อถามไม่ตอบก็ต้องย้ำอีกหน ก่อนที่น้องมันจะรับปากแบบส่ง ๆ

“จบ”

สิ้นเสียงนั้นก็เดินกระฟัดกระเฟียดออกไป โดยมีมือข้างหนึ่งยกขึ้นมากุมแก้มเอาไว้

แต่ใช่เหรอ ดูจากสายตาก็รู้ว่าไม่อยากจะจบ