Episode 41 รักแบบไม่มีข้อแม้

Episode 41

รักแบบไม่มีข้อแม้

กระทั่งตอนนี้ฉันก็ยังรู้สึกแบบเดิมอยู่ ถึงแม้จะหันไปมองด้านหลังซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ไม่พบอะไร ทว่าความรู้สึกมันบอกแบบนั้นจนต้องรีบเดินขึ้นคอนโดให้เร็วที่สุด

“ไปไหนมา!” ยัยลูกปลายืนเท้าสะเอว สีหน้าดูเป็นห่วงและร้อนรนมากราวกับกลัวว่าฉันจะหายไป

“เอาผ้านวมไปซัก”

“แม่บ้านก็มีไหมล่ะ คราวหลังไปไหนก็บอกด้วย!”

“ฉันไม่ใช่เด็กนะ แล้วทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย” สีหน้าแบบนั้นหมายความว่ายังไง ทำไมต้องดูกังวลที่ฉันหายไปขนาดนั้นด้วย

“ก็ฉันเป็นห่วงแก ลืมแล้วหรือยังไงว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง”

“อ่า” ฉันพยักหน้าเป็นอันว่าเข้าใจ ถัดมาก็ส่ายหัวให้ “ไม่ลืม”

“อือ เฮ้ย! แล้วนั่นอะไรอะ” ดวงตากลมโตหลุบลงต่ำ มองของที่ฉันถืออยู่ในมือแล้วเอ่ยปากถาม

“คอนโดไม้ เอามาเล่นแก้เบื่ออะ” ระหว่างทางเดินกลับเข้าคอนโดฉันก็แวะซื้อเจ้านี่ติดมือมาด้วย เพราะเห็นเด็กผู้ชายตัวเล็กตั้งแผงขายของอยู่ข้างทางเลยเอ็นดู

“หูววว ดีเลยเดี๋ยวเย็นนี้ชวนไอดี แจ่มข้าวปุ้นไปเลยจ้า” พูดด้วยน้ำเสียงสะดีดสะดิ้งแล้วฉวยสิ่งนั้นจากมือฉันไป

เหมียว

เสียงข้าวปุ้นดังขึ้นเมื่อถูกเรียกชื่อ ก่อนเจ้าตัวจะเดินเข้ามาด้วยท่าทางปุ๊กปิ๊ก เอาตัวเองมาคลอเคลียข้อเท้าของยัยลูกปลา ข้าวปุ้นนี่มันจ้ำม่ำมาก ฉันจะบอกว่ามันน่ารักปุ๊กปิ๊กแบบนี้ก็ไม่แปลก แต่อะไรของมันวะ ‘แจ่มข้าวปุ้น’

“อะไรคือแจ่มข้าวปุ้นอะ”

“สวยไม่มีสมองอีกละ” ลูกปลาบึนปากใส่พลางย่อตัวลง ค่อย ๆ ลูบมือไปตามตัวข้าวปุ้น ขนฟู ๆ ของมันทำให้ฉันมองตามแล้วอยากลูบไปด้วยเลย “นี่อะไร”

“ก็ข้าวปุ้นไง”

“ข้าวปุ้นมันเป็นไร” น้ำเสียงที่ถามนั้นเหนื่อยหน่ายมาก ก็แค่คนมันไม่เก็ตมุกมันจะอะไรนักหนา ทว่าหลังจากที่ลูกปลาเอ่ยถามคำถามนั้นก็ทำให้ฉันเข้าใจมุกแป้ก ๆ ของมันทันที

“แมว? แจ่มแมว? โอ๊ะ! ทำไมต้องพูดให้เข้าใจยากด้วย” อย่าว่าแต่มันที่เหนื่อยหน่ายเลย ฉันก็เหนื่อยใจที่ต้องคุยกับมันเช่นกัน

“อีแอ๊บแอ้!” ขอสักครั้งเถอะ อยากด่า “อยู่กับพี่ฮัทนี่ทำหน่อมแน้มอ้อนผัว อยู่กับเพื่อนนี่อ้อนตีน”

“ห้าวจริง! เดี๋ยวให้ข้าวปุ้นมันข่วนหน้าซะเลย” ลูกปลาช้อนสายตาขึ้น เมื่อเจอฉันเน้นหนักคำว่า ‘ตีน’

เหมียว

ข้าวปุ้นนี่มันเชื่องจริง ๆ ได้ยินชื่อทีไรก็ร้องเหมียวตลอด ฉันจึงทรุดกายลงไปแล้วเอื้อมมือไปลูบขนปุย ๆ บ้าง “ข้าวปุ้น”

“อะ ๆ จับแล้วไปล้างมือดี ๆ เดี๋ยวผัวจะคันทั้งคืน”

“รู้แล้วน่ะ”

แกรก!

เสียงเปิดประตูดังขึ้นปลุกฉันที่กำลังผล็อยหลับไประหว่างเล่นโทรศัพท์ให้ตื่นขึ้น ตามด้วยเสียงฝีเท้ามากมายดังถี่ขึ้นและใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ จึงค่อย ๆ ลืมตาไปมอง ก่อนพบว่าพวกเพื่อนกำลังเดินเข้ามา

“นอนขี้เกียจเลยนะครับคุณมินนี่”

ปึก!

ฉันโยนหมอนไปหามัน ก่อนเขม่นใส่สำทับไปพร้อม ทว่าอีกฝ่ายกลับรับเอาไว้คามือ หมอนใบนั้นจึงไม่ได้กระแทกหน้ามันแต่อย่างใด “เกรี้ยวกราดอีกแล้ว”

“มาทำไมกัน” ลำไยที่มันว่าฉันนอนขี้เกียจ ไอดีนี่มันจะมีสักวันไหมที่พูดจาดี ๆ เข้าหูฉันอะ

“มาแดกเหล้าสิครับ” ตอบด้วยท่าทางกวนโอ๊ย แม้คำพูดจะลงท้ายด้วยคำว่า ‘ครับ’ ทว่าท่าทางยักคิ้วหลิ่วตาแบบติดเล่นทำให้ฉันคิดแบบนั้น

“เหอะ! ไหนเหล้า เอามาดูแล้วจะให้เข้าห้อง”

“วันนี้กะมาแดกฟรีไงครับ”

“ไม่ได้ ๆ ลงไปซื้อ!” รีบส่ายหน้าให้ “ต่อแต่นี้ฉันขอตั้งกฎว่าใครเข้ามาที่นี่ต้องพกเหล้ามาด้วย”

“เป็นเจ้าของห้องหรือไงคะคุณมินนี่” แสนดีถามพลางเชิดหน้าขึ้น ก่อนเดินเข้ามาหาฉันที่กำลังนอนกระดิกเท้าเล่นอยู่บนโซฟา

“ไม่ได้เป็นเจ้าของห้อง แต่เป็นเมียเจ้าของห้อง” เอาหน่อย! ก็นะ คนมันกำลังจะมีความรัก ประกาศไปเลยจ้า! แต่ก็อย่างว่า พวกมันรู้กันทั้งกลุ่มอยู่แล้วและปล่อยให้ฉันโง่งมอยู่คนเดียว

“ฮิ้ววววววววว” ไอดีกระโดดโลดเต้น ท่าทางลิงโลดซะไม่มี

“ยอมแล้วจ้า” เสียงแสนดี ถัดมาก็เป็นเสียงคนนุ่มนิ่มอย่างลูกพีช

“ยินดีด้วยจ้า”

อะไรนักยัยพวกนี้ “ปากแข็งตั้งนาน ไอ้ฮีลมันใช้มุกอะไรแงะปากออกมาวะ” ไอดีถามอย่างไม่เชื่อ ไม่ต้องมุกหรอก ก็คำหวานของมันนั่นแหละที่ทำให้ฉันรู้ใจตัวเอง

พูดจบประตูก็เปิดขึ้นอีกครั้ง พร้อมร่างสูงที่หายออกไปตั้งแต่เช้าเดินเข้ามากอดคอไอดี “อะ มันมาละ แน่จริงก็พูดต่อหน้าเด้” ไอดีมันยังกวนโอ๊ยไม่หยุด จะให้พูดอะไรนักหนา มันได้ยินอะไรแบบนี้รอบที่สองของวันแล้ว

คำว่าเมียเจ้าของห้องมันก็ได้ยิน เพราะฉันรู้ว่าสี่คนนี้ต้องมาพร้อมกัน ไม่เช่นนั้นพวกมันคงขึ้นมาไม่ได้หรอก

“ไว้พูดกันสองคนเนอะผัวจ๋า” ฉันตอบสั้น ๆ สรรพนามนั้นให้ความรู้สึกแปลกใหม่ในตอนที่พูดออกมาจากปาก เพราะตอนนี้ฉันยอมรับในความหมายนั้นแบบจริง ๆ แล้ว

หลังพูดจบก็เบนดวงตากลมโตไปมองคนที่มาใหม่ ร่างสูงไม่ได้โปรยยิ้มอย่างตอนแรก ทว่าถึงจะทำหน้านิ่งแต่ดวงตาสีดำคู่นั้นก็ฟ้องอยู่รอมร่อว่ากำลังดีอกดีใจ ที่ได้ยินฉันพูดออกมา

“อือ” สั้นจริงนะ ทว่าฉันไม่ได้โกรธเคืองอะไรฮีลเลยสักนิด มันก็เป็นของมันอย่างนี้แหละ จึงโคลงหัวให้ไอดีมันเดินเข้ามา เพราะตอนนี้ลูกพีชกับแสนดีเดินเข้ามานั่งติดเก้าอี้เรียบร้อยแล้ว มันรอใครตัดเค้กอยู่ก็ไม่รู้

“ขอบคุณครับคุณนาย” อ้อ รอฉันนี่เอง

เนิ่นนานจนเราทุกคนเมาแอ๋ ลูกพีชที่ไม่ถนัดดื่มกลับเข้าคอนโดตัวเองไปแล้ว ลูกปลากับพี่ฮัทก็ไปพักผ่อนกัน ส่วนแสนดีก็มีคนมารับเรียบร้อย จะเหลือก็แต่ไอดีที่มันยังนั่งเกร็งคอไม่ยอมพับลงสักที หลังจากเล่นคอนโดไม้ไปมันก็เป็นคนเดียวที่ฝีมือด้อยสุด หยิบแท่งไม้ชิ้นไหนออกก็หล่นตุบพังทั้งแถบจนต้องยกแก้วหลาย ๆ หน แต่ก็นะ ระดับมัน อ่อนแต่เกมแต่คอไม่อ่อน ตอนนี้มันยังไม่สลบเหมือดเลย ถึงจะร่อแร่แล้วก็เถอะ

“ไปนอนได้แล้วไป”

“รีบไล่ไปไหน จะไปสวีตวีดวิ้วงายยยย” น้ำเสียงที่เอ่ยออกช่างหย่อนยาน แต่ก็ยังอดทนเอาอะเนอะ ถ้าจะเมาขนาดนี้แนะนำให้ไปนอน ฉันไม่อยากดูพฤติกรรมรั่ว ๆ ของมันหรอก “หมดขวดนี้ก่อน อีกนิดเดียว”

ฟึ่บ!

จู่ ๆ ไอ้ฮีลก็แย่งขวดเหล้าจากมือไอดีไปแล้วกระดกมันเสียเอง ราวกับต้องการจบเรื่องนี้ไว ๆ ส่วนคนถูกแย่งก็มองขวดเหล้าตาละห้อย น่าสงสารจริง ๆ

ท่าทาง ‘หมาหงอย’ นี่ไม่เข้ากับหน้ามันซะเลย

“หมดแล้ว ไปนอนเลยไป”

“อือ” ว่าจบก็ดีดตัวลุก เดินโซเซไปยังห้องนอนของแขก จนตอนนี้เหลือแค่เราสองคน

“เข้าห้องกัน”

“อือ” ฉันดีดตัวลุกโดยที่มีฝ่ามือหนาประคองเอาไว้ ไม่สิ จะพูดแบบนี้ก็ไม่ถูก มันไม่ได้ตั้งใจประคองแต่มันอยากกอดฉันเสียมากกว่า ถึงจะคิดเช่นนั้นแต่ก็ปล่อยให้ตัวเองอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง ค่อย ๆ ก้าวเดินเข้าไปยังห้องนอนที่แสนจะคุ้นเคย

“ผ้านวมหอมจัง” กระโดดขึ้นเตียงแล้วซุกหน้าลงบนนั้น ฉันจึงต้องคว้าแขนมันให้ลุกขึ้น ไม่ได้ ๆ ผ้านวมอะหอม แต่ตัวมันไม่หอมเลยจ้า ต้องไปอาบน้ำก่อน

“อ๊ะ!” ด้วยแรงอันน้อยนิดก็ถูกมันดึงจนล้มทับไป ก่อนจะถูกฉวยโอกาส ถูกจมูกคม ๆ กดเบา ๆ ที่ขมับบางและเรือนผมย้ำ ๆ หลาย ๆ ที

“เธอเอาไปซักมาเหรอ”

“อือ” ถึงจะมีแม่บ้านแล้วก็เถอะ แต่หากเป็นฉันที่ดูแลมันบ้างมันคงดีใจมาก

“ออกไปคนเดียวเหรอ”

“ใช่!”

“คราวหลังไม่ต้องไปไหนคนเดียว”

“ทำไม...” พูดเหมือนรู้ว่าฉันกำลังจะมีอันตราย ไม่สิ มีแล้วแหละแต่มันแสดงความกังวลออกมามากเกินไป ทั้งยัยลูกปลาอีก แบบนี้จะไม่ให้ฉันคิดได้ยังไง

“ก็เธอมีผัวแล้ว ชวนผัวไปด้วย” กำลังจะคิดไปไกลแต่สุดท้ายคำตอบของฮีลก็เบรกความรู้สึกทุกอย่างของฉันเอาไว้เสียก่อน นั่นทำให้ต้องถอนหายใจออกมาเบา ๆ

“อือ”

“ผ้าห่มหอมนะ แต่ตัวเธอหอมกว่า” พูดอย่างเอาใจหลังถอนจมูกออกมา ในขณะที่ฝ่ามือหนากำลังโอบแผ่นหลังของฉันเอาไว้ด้วย ฉันจึงเอาบ้าง ค่อย ๆ ไล้จมูกไปตามใบหน้าคมคาย กดจูบซ้ำ ๆ เลียนแบบมัน กลิ่นตัวของฮีลยังหอมกรุ่นอยู่เช่นเดิม ถึงแม้จะมีกลิ่นบุหรี่ผสมกับแอลกอฮอล์ติดตัวมาด้วยก็ตาม ทว่าฟีโรโมนที่ดึงดูดมันสั่งให้ฉันตอบว่าหอมอย่างเดียวเลย

“นายก็ตัวหอม”

เป็นอีกครั้งที่ฉันถูกฮีลหอมแก้ม ครั้งนี้มันสูดลมเข้าไปเฮือกใหญ่เลย

“ชื่นใจ” แนบใบหน้าลงบนแผ่นอกกว้าง ฟังเสียงลมหายใจของฮีลอยู่เงียบ ๆ กระทั่งทุกอย่างเดดแอร์ไปนาน จึงเลือกที่จะทำลายความเงียบ

“ฮีล”

“อือ”

“นายชอบฉันตั้งแต่ตอนไหนเหรอ”

“สองปีก่อน”

“ทำไม...” นานขนาดนั้นมันเก็บความรู้สึกอยู่ได้ยังไง ฉันไม่อยากจะเชื่อมันเลยจริง ๆ

“ถามว่าอะไรดีล่ะ ถามว่าทำไมถึงเก็บไว้นานขนาดนั้นหรือถามว่าทำไมถึงรัก” ก็ทั้งสองอย่างนั่นแหละ ยังไม่ทันจะให้คำตอบคนที่ลูบมือกับแผ่นหลังฉันก็พูดขึ้นเสียก่อน

“ถ้าถามว่าทำไมถึงเก็บไว้นานก็เพราะว่ากลัวคำตอบ”

“ฉันรู้ ฉันปิดกั้นตัวเองมากเกินไป”

“อือ แต่ก็ขอบคุณที่ยอมออกมาจากเซฟโซน”

“แล้วอีกคำถามล่ะ”

“รักก็คือรัก” ตอบสั้น ๆ แค่นั้นไม่โรแมนติกเอาเสียเลย ฉันยังมีเหตุผลให้ตัวเองเลยว่าเพราะอะไรถึงได้รักมัน รักจนยอมทำใจกล้าเลิกปิดกั้นตัวเองแล้วยอมรับความรู้สึกในท้ายที่สุด

“ไม่เอาคำตอบแบบนี้ดิ”

“เธอจะให้ฉันตอบแบบไหน...” เงียบไปเพียงแค่อึดใจเดียวก็พูดต่อ “รักเพราะเธอเป็นตัวของตัวเองมั้ง ดูแรด ดูเฮฮา ดูไม่แคร์ใคร เป็นคนตรง ๆ แล้วก็ชอบด่าตรง ๆ”

ฉันจิกเล็กกับต้นแขนมันตั้งแต่คำว่า ‘แรด’ ทว่าฮีลกลับไม่ยี่หระแล้วพูดต่อแบบไม่คิดว่าฉันจะโกรธ

“ไอ้บ้าเอ๊ย! ตอบแบบนี้ไปตายซะไป” กำลังจะดีอยู่แล้วเชียว ทำไมมันไม่โรแมนติกแบบคู่รักคนอื่นบ้าง

“ก็มันจริง ก็ฉันชอบ ชอบทุกอย่างที่เป็นเธอ” ได้ฟังแล้วก็ถึงกับต้องกลับลำ จากที่โกรธก็เปลี่ยนเป็นเก้อเขินไปเองโดยธรรมชาติ เวลานี้พวงแก้มของฉันเห่อร้อนขึ้น หากว่าฉันเข้าใจไม่ผิด ความหมายของประโยคนั้นก็คือ ‘รักแบบไม่มีข้อแม้’ สินะ ไม่ว่าฉันจะมีนิสัยร้าย ๆ ยังไงก็ตามแต่

ฟังแล้วใจเต้นแรงเป็นบ้า

“เอาจริงนายก็หยอดเก่งเหมือนกันนะ ไม่น่าเชื่อว่าลุคนิ่ง ๆ แบบนายนี่จะพราวมุก”

“มุกที่ไหน ฉันพูดความจริงทั้งนั้นเลย”