Episode 48 ปรับความเข้าใจ

Episode 48

ปรับความเข้าใจ

“อะ พ่อไปแล้วก็ไปง้อผัว”

“ทำไมฉันต้องไป! พวกแกและมันช่วยกันปิดบังฉันจนเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นนะ”

“แล้วยังไง ทั้งหมดก็เพราะพวกฉันเป็นห่วงแกนะ”

“ห่วงแต่ก็ต้องห่วงให้ถูกวิธี แบบนี้ฉันก็ไม่ระวังตัวเองพอดี แล้วเป็นไง เกือบโดนเหยียบจนเละแล้วไหมล่ะ” ฉันเถียงคอเป็นเอ็น ให้ตายยังไงเรื่องนี้ก็ไม่มีทางอ่อนให้หรอก

“ก็ถ้าแกไม่ดื้อดึงเชื่อฟังพวกฉันมันคงไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก็บอกอยู่ว่าอย่าไปไหนคนเดียว”

“เหรอ...” ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย มันลองมาเป็นฉันบ้างไหมล่ะ อยู่กับความสงสัยและความหวาดระแวงเพราะมีคนตามมาตั้งนาน ฉันล่ะอยากให้พวกมันตรองดูดี ๆ ว่าแท้จริงแล้วแบบไหนกันแน่ที่มันเสียหายมากกว่ากัน

“หลายวันก่อนก็เกือบจะโดนกระถางต้นไม้หล่นใส่หัว!”

“...” เป็นไงล่ะ พูดไม่ออกเลยคราวนี้

“ถ้าบอกให้ฉันรู้ว่าสองคนนั้นยังไม่เข้าคุกฉันคงได้ระวังตัวอย่างเคร่งครัดไปแล้ว!”

“ปล่อยให้ฉันอยู่กับความสงสัยเพราะรู้สึกว่ามีคนตาม เดาเป็นตุเป็นตะว่าน้องฟางกำลังหาเรื่องรังแกฉันเพราะมันตามรังควานผู้หญิงที่เกี่ยวพันกับไอ้ฮีล แล้วเป็นไง พอวันนี้ฉันเห็นยัยน้องมันไลฟ์สดฉันก็คิดว่าจะไม่มีไรเกิดขึ้น ทั้งที่เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ฉันเกือบจะเจ็บหนัก”

ฟังจากเสียงล้อเสียดสีฉันคิดว่ารถต้องพุ่งตัวออกมาด้วยความเร็วพอสมควร หากหลบออกไปไม่ทันฉันคงเละเป็นโจ๊กไปแล้ว กลายเป็นร่างไร้วิญญาณจนไม่ได้มายืนคุยกับมันแบบนี้หรอก

“ขอโทษ” ดวงตาของลูกปลาเบิกโพลงขึ้นราวกับตกใจมากหลังจากได้ฟังคำอธิบาย ก่อนขอโทษเป็นอย่างถัดมา ฟังเหตุผลของฉันแล้วคงจะเข้าใจขึ้นมาบ้างแล้วสินะ “แต่ฉันก็ยังยืนยันคำเดิมว่าพวกฉันกับฮีลทุกคนเป็นห่วงแก”

“อือ คราวหลังก็อย่าทำอีก” ว่าจบก็หมุนตัวออกมาแล้วเดินกลับเข้าห้อง ก่อนพยายามมองหาคนที่เพิ่งจะด่าฉอด ๆ พร้อมกับตบหน้าไปฉาดใหญ่ ภายในห้องนอนว่างเปล่า ฉันจึงเบนสายตาออกไปมองนอกระเบียง เห็นร่างสูงกำลังยืนสูบบุหรี่อย่างเครียด ๆ จึงตัดสินใจเดินออกไปหา

ฮีลสูดนิโคตินเข้าปอดเฮือกใหญ่แล้วพ่นทิ้ง ก่อนดับบุหรี่ลงเมื่อฉันเปิดประตูออกไปยืนข้าง ๆ

ร่างสูงใช้มือปัดกลุ่มควันให้สลายตัวเร็วขึ้น แล้วหันมามองฉันหลังจากนั้น เวลานี้นัยน์ตาคู่คมฉายชัดมากว่ากำลังรู้สึกผิด

“ฉันเครียด” เหมือนรู้ว่าฉันเกลียดคำว่า ‘ขอโทษ’ ถึงได้อธิบายสาเหตุที่มายืนสูบบุหรี่อยู่ตรงนี้แทน แต่สายตาแบบนั้นมันฟ้องอยู่ทนโท่ว่ามันกำลังเอ่ยคำขอโทษแก่ฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่าในใจ เวลานี้ฮีลแทบจะเก็บความรู้สึกไว้ไม่อยู่

“อือ”

“ขอสักมวน เธอออกไปก่อน”

“ไม่!”

“จะยอมให้ฉันจูบ?” ฮีลเลิกคิ้วถาม ใบหน้าคมคายมีรอยแดงเต็มไปด้วยนิ้วทั้งห้า ทว่ายังทำหน้านิ่งเหมือนไม่รู้สึกเจ็บ ฉันจึงพยักหน้าให้สองสามที “ถ้ายอมแปลว่าหายโกรธนะ”

“อือ”

เท่านั้นร่างสูงก็รีบก้มตัวลงมาประกบปากฉันราวกับโหยหามาก ขยับปากไปมาอย่างนุ่มนวลและเนิ่นนานราวกับจูบนี้หวานล้ำมากกว่าบุหรี่มวนนั้น ฉันตอบรับสัมผัสของฮีลโดยการยกมือขึ้นคล้องคอ เงยหน้าขึ้นอีกนิดแล้วตวัดตอบ เกี่ยวพันใบลิ้นที่ติดรสขมปร่าอย่างไม่นึกรังเกียจ ก่อนจะผละออกในนาทีต่อมา

ฮีลประคองใบหน้าของฉันเอาไว้ ก่อนใช้หน้าผากตัวเองชนกับหน้าผากของฉัน “ต่อจากนี้จะไม่โกหกเธออีก”

“อือ ฉันก็ขอโทษนะ ฉันคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่จริง ๆ”

“ไม่เป็นไร ฉันไม่เจ็บ”

“ไม่เจ็บบ้าอะไร หน้านายแดง”

“ฉันไม่เจ็บจริง ๆ”

“เข้าห้องเถอะ!” ฮีลย่อตัวลง ใช้วงแขนกำยำกอดที่ขาทั้งสองข้าง ก่อนยกตัวฉันขึ้นในเวลาต่อมา

“ขอได้ไหม” ยื่นมือไปหาหลังจากนั่งลงปลายเตียง มองบุหรี่ที่เก็บอยู่ในกระเป๋าเสื้อของมันเป็นการสื่อสารว่าที่ตัวเองขอคืออะไร

คนตัวสูงยื่นมันมาให้ฉัน “อือ”

“ปกติสูบกี่มวน”

“ครึ่งหนึ่ง”

“งั้นลดเหลือสักสามก่อน”

“ไม่เป็นไร ฉันโอเค” ฮีลตอบ คำพูดนั้นจะให้ฉันเชื่อได้ยังไงก็ในเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ยังเห็นตำตาอยู่เลย “ฉันกำลังพยายาม”

“นายทำได้อยู่แล้ว แต่ค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไปนะ” ฉันพยายามบอก วิธีหักดิบมันก็ดีแต่ฉันก็ไม่ได้อยากให้แฟนตัวเองทรมาน

“ครับเมีย”

ส่งยิ้มให้คนตรงหน้าหลังจากนั้น ฉันตบเบา ๆ บนพื้นที่ข้าง ๆ ตัวเอง “มานั่งนี่สิ”

ฮีลย้ายตัวเองมานั่งลงตรงนั้น ก่อนมองฉันนิ่ง ๆ อย่างที่ชอบทำตลอด ฉันจึงลูบมือไปที่ใบหน้าคมคาย จับเบา ๆ ที่รอยแดงตรงนั้น เวลาต่อมาก็ยื่นหน้าไปหาแล้วเป่าลมใส่ “หายไว ๆ นะ”

“ยาวิเศษเลย”

ฉันมองฮีลด้วยรอยยิ้ม ถึงจะโกรธแค่ไหนแต่ฉันคิดว่าไม่ควรปล่อยให้เรื่องราวผ่านไปนานจนข้ามวันข้ามคืน เราเพิ่งจะคบกันเอง ดังนั้นฉันควรจะปรับความเข้าใจมากกว่าเลือกที่จะหมางเมิน จึงตัดสินใจเป็นฝ่ายเข้าหาก่อน แต่ไม่ลืมที่จะอธิบายเหตุผลให้มันเข้าใจด้วย

“ก่อนหน้านั้นมีคนตามฉันมาตลอดแต่ฉันยังไม่ทันได้บอกนาย เพราะหลังจากนั้นก็ไปเจอน้องฟางตามหาเรื่องน้องเบเบ้ เพราะหึงคิดว่าเบเบ้กำลังพยายามเข้าหานายอยู่” ฮีลเงียบ ตั้งใจฟังเรื่องที่ฉันจะพูดเอามาก ๆ “ฉันเลยคิดว่าเป็นน้องฟาง”

“เรื่องมันแย่เพราะฉันปิดบังเธอ”

“ประมาณนั้น ที่ฉันบอกว่าวันนี้ไม่มีสตอล์กเกอร์และไม่ระวังตัวเองก็เพราะเห็นว่าน้องฟางอยู่บ้าน ก็เลยลงไปคนเดียว”

“ฉันจะไม่โกหกเธออีก ฉันสัญญา” คำมั่นสัญญามาพร้อมกับการจับมือ

มีคนบอกไว้ว่าถ้าเรากุมมือใครสักคนเอาไว้แล้วเขาไม่กุมตอบแปลว่าคนคนนั้นไม่มีใจ ฉันจึงกุมมือข้างนั้นเอาไว้ให้ฮีลมั่นใจพร้อมทั้งพยักหน้า

“อื้อ คราวนี้นายจะบอกฉันได้ไหมว่าใครช่วยสองคนนั้น”

“พี่คลาส”

พี่คลาสงั้นเหรอ จะว่าไปฉันไม่เคยเห็นพี่คลาสไปมาหาสู่พี่ฮัทนานแล้วนะ ทั้งที่สองคนนั้นเป็นเพื่อนกัน

“พี่คลาสเป็นเพื่อนกับไอ้เก่ง” ฮีลอธิบายต่อเมื่อฉันมุ่นคิ้วจนชิดกัน “ระหว่างพี่คลาสกับพี่ฮัทฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พี่คลาสถึงได้ยอมช่วยไอ้เก่งทั้งที่รู้ว่าคนแจ้งความเป็นพี่ฮัท”

“อาจจะไม่รู้หรือเปล่า พื้นเพนิสัยเขาเป็นคนไม่เซ้าซี้ ใจแลกใจ”

แววตาของฮีลนิ่งขึ้น วูบหนึ่งที่สบตอบฉันแอบรู้สึกขนลุกแปลก ๆ “รู้ดีจังนะ”

“อ้าว ก็คนเคยสนิทกันอะเนอะ”

“บางอย่างก็ไม่จำเป็นต้องพูดก็ได้”

“อ้าว!” คราวนี้ฉันอ้าปากค้าง เดาจากอาการของคนตรงหน้าก็คิดว่ามันอาจจะหวงฉันอยู่แน่ ๆ จึงอมยิ้มออกมาหลังได้เห็นท่าทีนั้น อีกฝ่ายก็เบือนหน้าหนีทันทีเมื่อเห็นรอยยิ้มฉัน

“แล้วคราวนี้จะทำไงอะ”

“งานนี้ฉันคงต้องไปเคลียร์เอง”

“ไปด้วยดิ”

“ไม่!” ใบหน้าที่เคยเบนหนีหันกลับมา ก่อนใช้แววตาเย็นเยียบกดดันฉันให้เชื่อฟัง “เธออยู่นี่แหละ เรื่องนั้นฉันจะจัดการเอง”

“ได้ยังไงล่ะ เผื่อนายเคลียร์กับพี่คลาสไม่ลงตัว”

“ไม่! ยังไงก็ไม่”

“ไม่รู้ล่ะ อย่ามาขัดใจ” ทำทีเป็นผู้เหนือกว่าแล้วเดินหนีออกไปไม่ยอมให้คนตรงหน้าปฏิเสธซ้ำ หากว่าพี่ฮัทกับพี่คลาสมีเรื่องบาดหมางกัน มันก็ยากที่ฮีลจะเจรจา

แต่กับฉัน...

ไม่แน่นะ เขาอาจจะเปลี่ยนข้างก็ได้ ก็เราเป็นพี่น้องกันนี่เนอะ!