บทที่ 41 : ชิ้นส่วน (18+)

"I belive I can fly.. ♫ I believe I can touch the sky ♪ "

.

บุคลิกอย่างกับแขกขายโรตีขี่พรมวิเศษ แต่เสือกฮัมเพลงดังยุค 90's ของ R .kelly ออกมาซะงั้น คือแม่งไม่สนหรอกว่าคนอ่านเด็ก ๆ เขาจะรู้จักรึเปล่า เจฟเฟอร์แค่รู้สึกว่าฟิวมันได้พี่แกก็เลยจัดชุดใหญ่ออกมาซะเต็มแม็กซ์ แถมยังจินตนาการข้ามขอบฟ้าไปไกลแสนไกลว่าตัวเองเป็นพระเอก MV ที่กำลังออกเดินทางตามหาพระไตรปิฎก (อืม..เอากับเขาสิ!)

.

และก่อนที่เจ้านนายจะเลอะเทอะไปมากกว่านี้ พวกแมลงจึงลงความเห็นกันว่าต้องรีบไปให้ถึงที่หมายให้เร็วขึ้น ด้วยความที่เกิดและโตในโลกหลังเมือกเจลนี้อยู่แล้ว เส้นทางต่าง ๆ ที่เจฟเฟอร์เคยวิตกกังวลจึงมิใช่ปัญหา เหล่าแมลงปล่อยให้เขานั่งเท้าแขนเหยียดขาได้อย่างสบายใจ หรือจะหลับเป็นตายไปเลยก็ยิ่งดี เพราะหลังจากนี้ความเร็วที่กำลังจะเร่งขึ้นคงจะทำให้เจ้าตัวหวาดกลัว

.

"หึ่ง ๆ , หึ่ง ๆ , หึ่ง ๆ , หึ่ง ๆ "

.

"ฟิ้วววว~!"

.

พรมแมลงวันเคลื่อนที่ไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูงสุด เนื้อตัวเจฟเฟอร์นี่แทบจะเอนหลังหงายท้องหงายไส้ เดชะบุญที่มวลหมู่ภมรมันช่วยกันสานตัวขึ้นเป็นสายรัดข้อมือเอาไว้ ทำให้เขาไม่หล่นลงไปด้านล่าง แต่ครานั้นชายหนุ่มก็ยังแหกปากตะโกนลั่นอยู่ดี เขาเปรียบเปรยตนเองว่ากำลังนั่งอยู่บนสไลด์เดอร์ยักษ์ของสวนสยาม ที่หมุนเอียงกระเท่เร่ไปมาชวนให้คลื่นไส้ ลมก็พัดใส่หน้าแร๊งแรง! มันแรงจนหางตาชายหนุ่มเล็กหยีเป็นอาตี๋เยาวราช กันฟันกรอด ๆ ริมฝีปากพัดกระพือพับ ๆ ต้านทานแรงลมไว้ไม่ไหว กว่าจะถึงหน้าโรงงานสภาพของพระเอก MV จึงไม่ต่างจากคนแก่กระหม่อมบาง ที่แพ้การทานคอลลาเจน

.

"แค๊ก ๆ แค๊ก ๆ อูยยยย! ถึงสักที.. ที่นี่ใช่ไหมโรงงานผลิตอะไหล่เทียมของหมอยูมิโกะ"

.

ถามไปก็เท่านั้นเหมือนสายลับหนุ่มจะลืมไปว่าพวกแมลงมันพูดไม่ได้ หนำซ้ำพวกมันยังทำได้แค่บินเกาะกลุ่มกันเป็นก้อนดำขยุกขยุย อยู่เหนือน่านฟ้ารอบ ๆ อาคาร เพื่อสแตนบายด์รอฟังคำสั่ง

.

"โอเคเอางั้นก็ได้ ถ้างั้นก็รออยู่ข้างนอกนี่แหละ ฉันเอาของเสร็จเมื่อไหร่ค่อยพาฉันกลับไปส่งแล้วกันเน๊อะ"

.

"หึ่ง ๆ , หึ่ง ๆ , หึ่ง ๆ , หึ่ง ๆ "

.

"ติ๊ด!"

.

เจฟเฟอร์กดปุ่มบันทึกข้อความในหูฟัง หลังจากนั้นก็เริ่มเดินสำรวจโรงงานไปรอบ ๆ บริเวณเพื่อหาประตูทางเข้า ซึ่่งลักษณะโดยรวมของมันก็คล้ายกับโกดังเก็บของทั่ว ๆ ไป ตัวอาคารเป็นโลหะผสมกับปูนอย่างละครึ่ง ส่วนบนจรดปลายหลังคาเป็นแผ่นอลูมีเนียมสนิมเขรอะที่มีเครื่องระบายอากาศทรงกลมติดตั้งเอาไว้ แต่ดันไม่มีวี่แววของการเดินเครื่องใด ๆ มันคงจะหยุดหมุนไปนานแล้ว ดูได้จากหยักไย่ใยแมงมุมที่เกาะเกรอะกรังอยู่

.

"เชี้ย! อย่าบอกนะว่าข้างในนี้คือกระสอบข้าวสาร จากคดีรับจำนำข้าวของรัฐบาลยิ่งลักษณ์!"

.

"เหมือนสัดอ่ะ! ทั้งขนาดและรูปทรงคือใช่เลย! แต่คงไม่หรอก! คดีเก่าคร่ำครึจากดินแดนสารขัณฑ์แบบนั้น จะมาปรากฏตัวอยู่ที่โลกด้านหลังม่านเจลตรงนี้ได้ไง เราก็พูดไปเรื่อย! โอ๊ะ! นั่นไงประตูรีบเข้าไปกันดีกว่า"

.

ด้วยความที่มาคนเดียวก็เลยลำบากอยู่สักหน่อย ลูกล้อที่ร้างราจากการทาน้ำมันกันสนิมนั้นฝืดเอาการ กว่าเจฟเฟอร์จะผลักประตูทั้งสองบานออกจากกันได้ก็เล่นเอาหอบ แต่มันก็คุ้มนะ! เพราะภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้าก็คือสิ่งที่เขากำลังตามหาอยู่พอดี

.

โปรดนึกถึงเขียงหมูตามตลาดสดที่มักจะมีขาหมู ซี่โครง แล้วก็อะไรต่อมีอะไรห้อยระโยงระยางเป็นทิวแถวสุดลูกหูลูกตา กับที่นี่ก็ไม่ต่างกัน! แม้จะไม่มีแม่ค้าหน้าดุยืนตะโกนโหวกเหวกโวยวาย แต่เจฟเฟอร์ก็สัมผัสได้ว่าในโรงงานแห่งนี้นั้นเต็มไปด้วยกลิ่นอายของวิทยาศาสตร์

.

ชิ้นส่วนอะไหล่เศษสายไฟและน็อตจำนวนมาก กระจัดกระจายอยู่เกลื่อน ฝุ่นผงที่หนาเตอะเป็นเซ็นติเมตรบ่งบอกว่าที่นี่รกร้างผู้คนมานานนักหนา แล้วก็ไม่ต้องใช้ทักษะการแกะรอยเบื้องต้นใด ๆ ทั้งสิ้น ใช้แค่ตาเปล่าก็ดูออกแล้วว่าอะไหล่ชิ้นส่วนมนุษย์ที่ห้อยต่องแต่่งอยู่ในนี้ ล้วนเกิดจากกรรมวิธีการผลิตขั้นสูง

.

"ถึงผมจะยังโกรธคุณอยู่แต่คุณสุดยอดมากจริง ๆ ครับหมอยูมิโกะ แบ่งไลน์การผลิตไว้ชัดเจนเลยสินะ เลนนี้สำหรับขา ส่วนเลนขวาสุดนั่นก็จะเป็นกระดูกสันหลัง กะโดยประมาณจากสายตาคร่าว ๆ แล้วสายพานการผลิตหนึ่งก็น่าจะอยู่ที่ 50 - 70 เมตร ซึ่งถ้าเป็นอย่างงี้วัน ๆ หนึ่งโรงงานคงผลิตชิ้นส่วนอวัยวะเทียมได้เป็นหมื่น ๆ ชิ้น"

.

"ว่าแต่แล้วแขนซ้ายที่ผมต้องการ มันอยู่เลนไหนกันล่ะครับเนี่ยะ?"

.

เจฟเฟอร์ค่อย ๆ เดินกวาดสายตาไปเรื่อย ๆ แม้ว่าก่อนหน้านี้จะผ่านเหตุการณ์เฉียดตายมานับต่อนัก แต่นาทีนี้ดูเหมือนว่าเขาจะลั้ลลากับบรรยากาศตรงหน้าซะเหลือเกิน มันอาจจะดูโบราณ , ดูเก่า , และสกปรก แต่ก็ต้องยอมรับแหละว่าอะไหล่เทียมเหล่านี้ กำลังทำให้เขามีความหวัง เขาปีนขึ้นไปยืนบนสายพานพลางยืดตัวขึ้น แล้วก็ปลดเอาขากลข้างหนึ่งลงมาทาบกับตัวเอง

.

"โอ๊ะ! ยาวพอดีกับขาเราเลยแฮะ ดูแข็งแรงดีด้วย แถมมีเสริมโชล์คอัพเพื่อรับน้ำหนักอีกต่างหาก"

.

"ดึ๋ง ๆ , ดึ๋ง ๆ "

.

"แต่ไม่เอาดีกว่า! ขนหน้าแข้งเยอะเกินไป สีผิวก็ไม่เข้ากับความขาวออร่าของเรา นี่มันต้องอันนี้ "ขาเปลือย" ฮึบ! อยู่สูงจังแฮะ! โอเคได้มาละ!"

.

"ว้าว! ดูเท็กเจอร์ความเป็นเหล็กนี่สิ โชว์ฟันเฟืองและอะไหล่ข้างในให้เห็นถึงความซับซ้อน ต้องดัดแปลงเอาอาวุธใส่เข้าไปได้อีกเพียบแน่ ถ้าได้ไปเปลี่ยนนะเราจะเหมือนโรโบค็อปเลย เชี้ย! โคตรคูล!"

.

ว่าแล้วก็ไม่รอช้าทั้ง ๆ ที่ต้องการหาแขนซ้ายที่่ขาดวิ่นอยู่แท้ ๆ เจฟเฟอร์กลับได้ขาข้างหนึ่งมาเหน็บไว้ที่รักแร้แทน กะว่าออกไปเจอกับหมอยูมิโกะเมื่อไหร่ จะให้เธอเปลี่ยนทั้งแขนทั้งขาให้พร้อม ๆ กันไปเลย

.

.

เขายังคงเดินดูนู่นนี่ต่อไปเรื่อย ๆ ราวกับมนุษย์ป้าตามห้างสรรพสินค้า นี่ยังดีนะที่โรงงานไม่มีป้าย sale ติดไว้ไม่งั้นพี่แกคงใช้รักแร้เหน็บของออกมาหมด เห็นอะไรมันก็ชอบและอยากได้ไปซะทุกอย่าง เว้นก็แต่เลนที่เป็นส่วนของกระโหลกศีรษะ! ให้ตายเถอะ! สายพานการผลิตเลนนี้แม่งอย่างกับยกเอาภาควิชากายวิภาคศาสตร์ ของโรงพยาบาลรามาธิบดีมาไว้ที่นี่

.

มันสยองจนเกิดภาพติดตา หัวคนเป็นร้อย ๆ หัวห้อยต่องแต่งอยู่กับตะขอเกี่ยว ทอดตัวเป็นทิวยาวจรดฝาผนังอีกฟาก บางหัวผมยาวคลุมหน้า บางหัวก็ผมสั้นเปอะเปิง มีหลายแบบหลายสไตล์ แต่ดูรวม ๆ แล้วเสียวสยองเหลือเกิน น้ำหนองไหลเยิ้ม ฉันพูดจริง ๆ ♫ ♪

.

"เหวอ ๆ ผมว่าผมรีบผ่านเลนนี้ไปเลยดีกว่า ก่อนที่พี่ป้างเขาจะมาเก็บค่าลิขสิทธิ์ "

.

เจฟเฟอร์บ่นพึมพำกับตัวเองขณะเดินไปด้วย และไม่นานหลังจากนั้นเขาก็ได้เจอเลนของแขนซ้าย ก็เลยรีบจัดแจงวัดขนาดลำแขนให้ถึงพร้อม แล้วก็เดินวนไปวนมาแหงนหน้ามองราวแขวนพิจารณาอย่างถี่ถ้วน ว่าแขนอันไหนที่น่าจะเหมาะกับตัวเองมากที่สุด ก่อนที่จะได้ออกมาเป็นแขนสีทองเหลืองอร่ามที่ทั้งดูแพงแล้วก็ไฮโซ

.

"ตกลงเอาอันนี้แหละ แล้วก็เอาเจ้าพวกนี้ไปด้วย หึ ๆ "

.

ที่พูดก็เพราะเลนผลิตแขนซ้ายมันติดอยู่กับเลนผลิตนิ้ว เจฟเฟอร์ก็เลยเจียดเวลาไปเลือกหยิบเอานิ้วมืออันใหม่มาเพิ่มอีก 5 - 6 อัน โดยคาดการณ์ล่วงหน้าไว้ว่า ยังไงซะวันใดวันหนึ่งก็ต้องเปลี่ยนอยู่ดี เพราะเขาต้องใช้งานพวกมันอีกหลายครั้งกว่าจะจบเรื่อง

.

.

แขนกับขาข้างใหม่เหน็บอยู่ใต้รักแร้ ในขณะที่นิ้วมือถูกยัดลงไปในกระเป๋ากางเกง เจ้าหน้าที่ภาคสนามกำลังจะเดินย้อนกลับออกมาทางประตูหน้าตามเดิมอยู่แล้ว แต่ก็ต้้องสะดุดใจกับอะไรบางอย่างเข้า!

.

"เฮ๊ย! เดี๋ยวก่อนนะ!"

.

"เรายังดูไม่หมดเลยนี่หว่า! ไหน ๆ ก็มาแล้วอาจจะมีอะไรเจ๋ง ๆ ที่เอาออกไปใช้กับภารกิจครั้งหน้าได้ ดีล่ะงั้นขอดูต่ออีกสักนิดดีกว่า รอไปก่อนนะเจ้าพวกแมลง"

.

คิดได้ดังนั้นเจฟเฟอร์ก็เลยตัดสินใจเดินลึกเข้าไปต่อ ซึ่งก็อย่างที่บอกว่าโรงงานร้างแห่งนี้ลักษณะมันเหมือนกับโกดังเก็บข้าวของรัฐบาลทุจริตเหลือเกิน เพราะฉะนั้นเนื้อที่มันจึงมีอยู่มากโข พอเจฟเฟอร์เลือกที่จะเดินต่ออะไรมากมายที่หมอยูมิโกะซ่อนไว้เบื้องหลัง ก็เริ่มทยอยโผล่ขึ้นมาเรื่อย ๆ ไม่เว้นแม้กระทั่ง

.

"ควย!"

.

"ฮั๊ววว.. ฮั่ววว.. ฮ่า.. ฮา.. ฮา นี่โรงงานหมอมีบริการผลิตควยปลอมด้วยเหรอ ฮา ๆ ๆ ตลกชะมัด! ดูดิมีทั้งแบบอ่อนแบบแข็งห้อยระโยงระยางเลย"

.

เจฟเฟอร์ยืนขำตัวโยน เขาถึงขนาดเอื้อมมือลงไปกุมท้อง เพราะกลั้นหัวเราะไว้ไม่ไหว

.

"แต่มันก็ถูกของหมอนะ ก็ในเมื่อนี่มันโรงงานผลิตอวัยวะเทียม แล้วควยมันก็คืออวัยวะเพศ ก็ไม่เห็นแปลกที่มันจะมีสายการผลิตนี่หว่า เออ.. แล้วกูจะขำทำเพื่อ?"

.

"จิ้ม ๆ , จิ้ม ๆ "

.

"แล้้วเสือกสมจริงซะด้วยสิ! นอกจากควยตัวเองก็เพิ่งจะเคยจับของคนอื่นเอาตอนนี้แหละ แต่ว่าก็ว่าเถอะนะยังไงซะผมคงไม่เอาติดกระเป๋าไปหรอก ดูมันไก่อ่อนมากเลย ลำที่หมอกับผู้ช่วยทำให้ที่ใช้อยู่ตอนนี้ยังเจ๋งกว่าเยอะ มีรอยบาดรอยเย็บแถมยังชักเว่าเอาน้ำควยออกมาฆ่าเจ้าอสูรกายจนกลายเป็นหินมาแล้วด้วย สุด ๆ ! โคตรได้ใจ!"

.

เจ้าหน้าที่หนุ่มก้มลงมองอวัยวะสืบพันธุ์ของตนเองด้วยความภูมิใจ พลางพูดกับตัวเองในใจไปว่า

.

"หึ ๆ ควยกูมันยาวตั้ง 8 เมตร ควยเปรตไม่ยาวเท่าควยกูโว่ย! สัด!"

.

เขาแสยะยิ้มไว้อาลัยให้แก่ความจัญไรของตัวเองอยู่สองนาทีครึ่ง ก่อนที่เจฟเฟอร์จะเงยหน้าขึ้นและเพ่งสายตาไปพานพบเข้ากับป้ายไฟเก่า ๆ ที่แปะไว้ตรงฝาผนังในส่วนท้ายของโกดังโดยบังเอิญ มันไม่มีไฟฟ้าไหลเวียนเข้าไปในระบบแล้ว แต่ด้วยความที่เป็นหน่วยภาคสนามที่สายตาดีเป็นพิเศษ เจฟเฟอร์ก็เลยพอจะอ่านออกว่ามันเขียนไว้ว่าอะไร

.

" WOMAN! "

.

"ผู้หญิง! หรือว่าในโรงงานร้างนี่ยังมีส่วนที่ซ่อนลึกลงไปอีก! เออว่ะ! จริง ๆ ด้วยแฮะเราเองก็ไม่ได้สังเกตว่าอะไหล่มนุษย์ที่หยิบฉวยเอาจากแถบนี้มันมีแต่ชิ้นส่วนของผู้ชายทั้งนั้นเลย แล้วถ้าหากฝั่งนี้มีลำควยเป็นร้อย ๆ ลำแล้วล่ะก็! ถ้างั้นผ่านประตูหลังป้าย woman นั่นไปล่ะ.. ฮืมม!"

.

"พิกา!.. พิก้า!.. พิก้าชู!!!"

.

กระจู๋ กระปู๋ หรือพิกาชู แล้วแต่ใครจะเรียกว่าอะไร! เพราะถึงยังไงแม่งก็แข็งโด่ได้เหมือนกันหมด เจฟเฟอร์ไม่ชักช้าให้เสียเวลาตัวเขากับควยลำเขื่องก็เลยรีบจ้วงเท้าโทง ๆ ผ่านโซนประตูหลังไปแบบไม่คิดชีวิต แล้วทันทีที่ผ่านพ้นเข้ามาได้สรวงสวรรค์อันอล่างฉ่างขาวโพลนก็เด่นหลาอยู่ตรงหน้าของเขา

.

"Oh my goodnesss! ฉันเกิดมาเพื่อสิ่งนี้! , Oh my god! to fuck it damn!"

พลั้งปากแผดเสียงอุทาน จนของร่วงออกจากรักแร้เทกระจาด

.

ลักษณะมันไม่ต่างจากสายพานการผลิตของฝั่งผู้ชายเท่าไหร่ อวัยวะทุกอย่างห้อยโตงเตงเกี่ยวกับตะขอเหมือนตลาดสดเขียงหมู หากแต่ว่ามันเป็นเคร่ื่องเพศของผู้หญิงไง ขาแต่ละข้างนี่ผอมเรียวแขวนเรียงกันเป็นตับ ๆ สะโพกผาย ๆ มีหลายสีหลายแบบห้อยอยู่เต็มราว เรียงกันเป็นแถวอย่างกับร้านขายเสื้อผ้า เจฟเฟอร์เดินดูไปพลางสาวควยตามไปด้วย เขาไม่สนใจห่าเหวไรทั้งนั้น ในเมื่อในนี้มีแค่เขาคนเดียวเจ้าตัวก็เลยไม่แคร์ใคร

.

อีกอย่างถึงแม้ว่ามันจะมีแต่ฝุ่นแต่รู้อะไรไหม? ว่ากลิ่นกายแบบผู้หญิงแม่งยังมีเจือปนออกมาเป็นระยะ มันได้ฟิวแบบประหลาดงง ๆ แล้วเจฟเฟอร์ก็ไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน เขาก็เลยชอบมาก ขนาด Ai ที่เพิ่งปี้มาเม่ือครู่ยังเทียบไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

.

"นม! กูอยากเห็นนม นมอยู่เลนไหน?"

"

ผีห่าซานตานเข้าสิงเขาอีกแล้ว เจอผู้หญิงทีไรเหมือนเจ้าหน้าที่อันดับหนึ่งแห่ง Parallel ของเราจะเป็นแบบนี้ซะทุกที เขาเดินสาวควยจ้วงเท้าไปตามเลนต่าง ๆ จนกระทั่งไปสะดุดตาเข้ากัับหลอดแท่งแก้วแท่งหนึ่งเข้า มันตั้งอยู่อันเดียวโดด ๆ ตรงกลางห้อง แม้แต่ฝั่งที่เป็นของผู้ชายเองก็ไม่มีอะไรแบบนี้ ความสงสัยใคร่รู้ก็เลยทำให้เจฟเฟอร์ต้องหาทางพิสูจน์

.

เขาควักลำควยกลับเข้าไปในกางเกงก่อน แล้วจึงเดินอ้อมกลับไปเก็บแขนกับขาข้างใหม่มาแนบไว้ใต้รักแร้ ก่อนจะค่อย ๆ ย่องไปที่แท่งแก้วดังกล่าวอีกที ลักษณะมันเหมือนกับภาชนะสำหรับแช่มนุษย์ ละม้ายคล้ายกับตู้สำหรับดองศพใส ๆ ที่มีฟองอากาศผุดปุด ๆ ออกมาอยู่ตลอดเวลา มิหนำซ้ำขนาดของมันก็สูงพอดีกันกับคน ๆ หนึ่ง

.

"อะไรวะน่ะคนเหรอวะ? มีคนยืนอยู่ในตู้นั้นเหรอ? เหมือนจะเป็นผู้หญิงซะด้วย"

.

เจฟเฟอร์ทิ้งระยะห่างไว้พอสมควรด้วยเหตุผลด้านความปลอดภัย น่าเสียดายที่ก่อนหน้านี้ออปติคอลซูมในม่านตาได้รับความเสียหายหนัก เขาก็เลยใช้มันไม่ได้ สิ่งที่ทำได้จึงมีแค่การพยายามชะเง้อคอแล้วก็หรี่ตาดูสุดฤทธิ์

.

"สัดเอ๊ย! ไม่ไหวว่ะแม่งเป็นไงเป็นกันวะ กูขอดูใกล้ ๆ หน่อยเถอะถ้าสวยกูจะได้ช่วยเขาออกมา เลือดของการเป็นคนดีมีน้ำใจมันข้นยิ่งกว่าน้ำโว่ย ขนาดหมาแมวจรจัดเขายังช่วยกัน นี่คนแท้ ๆ จะไม่ช่วยได้ไงวะ!"

.

ดูก็รู้ว่าตอแหลสุด ๆ เพราะดูทรงแล้วเจฟเฟอร์คงอยากจะเดินเข้าไปเช็คใกล้ ๆ ว่าหุ่นงามระหงษ์ ทรวดทรงองเอวได้เชพขนาดนี้หน้าตาจะดีด้วยรึเปล่า ซึ่งก็ไม่ผิดไปจากที่คิดเท่าไหร่ เพราะในตู้ทรงกลมที่อัดแน่นไว้ด้วยน้ำยาดองศพนั้น มีร่างของผู้หญิงที่จัดว่าสวยเข้าขั้นบรรจุอยู่จริง ๆ

.

ด้วยสองตาของเจฟเฟอร์ในระยะประชิด เขาพบว่าร่างเปลือยของเธอกำลังหลับไหลอยู่ในท่ากอดเข่า ผมยาวสลวยของเธอปลิวสยายลู่ขึ้นไปข้างบนคล้ายกับสาหร่ายจากน้ำทะเลลึก มันเผยให้เห็นช่วงคอยาวเรียวและฐานไหล่ที่โค้งเว้าดุจดั่งคันศร งามระยับอย่างกับนางในวรรณคดี เสียดายที่มองไม่เห็นยอดถันหรือโหนกนูน ไม่งั้นเจฟเฟอร์คงพรรณนาได้มากกว่านี้ เพราะแค่หน้าตากับเคิล์ฟตูดอันโค้งงอน เขาก็ได้จินตนาการไปแล้วว่าเธอคือนางเอกแห่งลุ่มน้ำพระโขนนงอย่าง ใหม่ ดาวิกา โฮร์เน่

.

"ซีดดดดด.. สวยชิบหาย!"

.

"ใครกันวะเนี่ยะแล้วทำไมถึงถูกจับดองไว้แบบนี้ ดูดิหลับปุ๋ยเป็นเด็ก ๆ เชียว ว่าแต่ในโลกหลังเมือกเจลนี้ยังมีมนุษย์คนอื่นนอกจากเราอยู่อีกเหรอ"

.

มือหนาตะปบลงกับตู้หลอดแก้ว เขาละเลงลูบไล้ไปตามเรือนร่างเธอ ด้วยอารมณ์ถวิลหาราคะชนิดที่ว่าฟองอากาศปุด ๆ ที่ผุดขึ้นมามิอาจบดบังอารมณ์หื่นได้เลย จนกระทั่งรูดลงมาถึงด้านล่างสุด จึงได้พบกับป้ายข้อมูลเล็ก ๆ ตรงฐานตู้เข้าโดยบังเอิญ

.

"หือ? ตรงนี้มีป้ายด้วยแฮะไหนดูซิว่าเขียนว่ายังไง"

..............

"ร่างเทียมสังเคราะห์ : No.1435

ชือ : Tereza yokoroski

sex: female age : 20

สถานะ : ไม่ผ่านการตอบสนอง (ทำลาย)

Last update : 24 / 06 / 2066

..............

อ่านจบนี่ถึงกับกลืนน้ำลายฝืดคอ เพราะนอกจากแคทเธอรีนร้านดอกไม้กับหมอยูมิโกะแล้ว จนป่านนี้เจฟเฟอร์ยังไม่เจอผู้หญิงตัวเป็น ๆ สักคน แล้วนี่ก็เป็นอีกครั้งหนึ่ง ไม่แน่ใจนักแต่เจฟเฟอร์คิดว่านี่น่าจะเป็นหุ่นยนต์ทดลองแบบเดียวกันกับ นาริตะ หรือ ยูมิ ที่เป็นผู้ช่วยของคุณหมอ บางทีนางในวรรณคดีคนนี้อาจจะชำรุดอะไรสักอย่างเลยต้องถูกดองไว้ในตู้

.

"เฮ้อ.. เสียดาย เสียดายคนสวย ๆ รู้งี้น่าจะ! อุ๊บ! อั๊ก!!!"

.

"เหวอ ๆ ๆ เฮ่ย ๆ ๆ !!!"

.

"โครมมมมม!!!"

.

แขนขาที่เหน็บไว้กระเด็นหลุดไปคนละทิศละทาง แม้แต่นิ้วเล็ก ๆ ในกระเป๋ากางเกงก็ยังหลุดตามไปด้วย สายลับหนุ่มรีบชันกายลุกขึ้นบ่นอุบ พลางหลุบสายตามองหาว่าเมื่อกี้ตัวเองสะดุดอะไรล้ม

.

"สายไฟ! ไอ้เช็ดครกเอ๊ย! แม่งมาจากไหนวะ เอ๋..ลากมาจากตู้แช่ศพงั้นเหรอ แล้วโยงไปที่ไหนต่ออีกล่ะ"

.

ค่อย ๆ เดินตามไปช้า ๆ ก่อนจะพบว่ามันเสียบเชื่อมต่ออยู่กับสายพานการผลิตเต้านม อันเป็นสิ่งที่เจ้าตัวกำลังตามหาอยู่ก่อนหน้านี้

.

"อื้อ!!! หือ!!! แม่เจ้าโว๊ยยยยย!!!"

.

เลือดกำเดาแทบจะพุ่งออกจากรูหู เพราะโพรงจมูกมันหายใจฟืดฟัด ๆ ไม่เป็นจังหวะ นมล้วน ๆ นมหลายขนาด หลากสี หลายทรง ระรานตาแขวนอยู่เต็มตะขอสายพานเลย แล้วสิ่งแรกทีี่เจฟเฟอร์ทำก็อย่างที่พวกเรารู้ ๆ กันนั่นแหละ ไม่รู้ว่ามันเป็นพระเอกของเรื่องได้ยังไง มันน่าจะเป็นเอดส์ตายไปนานแล้วนะถ้าจะสำส่อนขนาดนี้

.

"กรุ๊งกริี๊ง ๆ พรืดดด!"

.

รูดซิบปลดตะขอถอดกางเกงออกอีกครั้ง ลำควยดีดกระเด้งตั้งชูชันอย่างกับไม้เบสบอลที่เตรียมจะฟาดลูก

.

"เอาล่ะ.. กูจะเย็ดแม่งร่องนมก่อนสักน้ำ จากนั้นค่อยไปหาหีเย่อร์ต่อ ฮั่ว.. ฮ่า.. ฮา.. ฮ่า.. ฮา"

.

"อืมมม.. เอาอันนี้แหละกูชอบนักทรงหยดน้ำ ปลดลงมาเลยล่ะกัน , ฮึบ!"

.

เขาวางพวงนมทั้งสองเต้าลงบนสายพาน ขนาดของมันน่าจะประมาณคัพ C พลางนั่งยอง ๆ ลงเตรียมจะสอดควยเข้าไปในร่อง ทว่าก่อนจะทำแบบนั้นมันก็ต้องใช้มือเค้นเต้าให้บีบเข้าหากันซะก่อน

.

"หมับ!"

.

"อ่าาาา.. นิ่มมือจังเลย อืมมมม นุ่มสมจริงกว่า Ai อย่างครีสและ Emily อีก นมจ๋านมนุ่ม ๆ นมอุ่น ๆ อ่าาา~!"

.

เจฟเฟอร์หลับตาพริ้มใช้มือละเลงเต้านมเทียมอย่างเมาส์มัน ซึ่งยิ่งทำลำควยมันก็ยิ่งแกร่ง โดยหารู้ไม่ว่าข้อมูลแรงกดแรงบีบทั้งหมด ได้ถูกส่งผ่านไปตามสายไฟพุ่งตรงเข้าไปถึงตู้แล้ว! ตู้ที่มีร่างเปลือยแสนสวยแช่อยู่!

.

ซึ่งก็ดูเหมือนว่าเจ้าหล่อนเองก็ได้ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วเช่นกัน!

.

"อืออออ.. อ่าาาาา.. เจ็บนมจัง ใครบีบนมเรานะ อ่าาาา"

.

"บุ๋ง ๆ , บุ๋ง ๆ , บุ๋ง ๆ , บุ๋ง ๆ "