บทที่ 55 : เบาะแสที่สาปสูญ

บรรยากาศมาคุแผ่สยายปกคลุมไปทั่วอาณาบริเวณ เงียบจนได้ยินเสียงเข็มหล่น เงียบซะจนได้ยินเสียงแอร์ดังครือ ๆ ครือ ๆ เจฟเฟอร์หน้าซีดเป็นไก่ต้ม เขาทำได้เพียงคุกเข่่าแล้วก็ก้มหน้าลงปลดปลงกับบานประตูอันเว้าแหว่ง กูไม่น่าพังมึงเข้ามาเลย!

.

"ว่าไงล่ะ! จะเงียบทำไมมิทราบไม่ได้ยินในสิ่งที่ฉันถามเหรอ ว่าคุณเสียมารยาทเข้ามาที่นี่ทำไม!"

บอสสาวแห่งองค์กรตวาดเสียงเข้มดุดัน และระหว่างที่เจฟเฟอร์กำลังจะอ้าปากตอบ

.

"อ่ะ.. เอิ่ม คือผมจะเอา.. า.. า.."

.

"หยุด! อย่าเพิ่งพูดอะไร ส่งหัวเข็มขัดคุณมาก่อน!"

.

"หัวเข็มขัด! บอสจะเอาคืนเหรอครับ งั้นก็หมายความว่า.. ห๊ะ! นี่อย่าบอกนะว่า! บอสจะไล่ผมออก! ด้วยเรื่องแค่นี้เนี่ยะนะ! ไม่ครับบอสไม่ ไม่ ไม่ ๆ ๆ ไม่มีทาง! ยังไงผมก็ไม่ออก ออกไปผมจะเอาไรแดก!"

.

"ใครอนุญาตให้เงยหน้ามิทราบคุณเจ้าหน้าที่ ฉันบอกว่าส่งมาก็คือส่งมาไง! ทำไมต้องให้ย้ำ!"

.

กัดกรามกรอด ๆ ฝืนใจเจ็บทน ต้องก้มหัวให้ผู้หญิงแล้วยังต้องมาโดนปลดออกจากตำแหน่ง เพราะความจังไรของตัวเองอีก รู้ถึงไหนอายเขาถึงนั้น ถึงจะไม่อยากทำแต่สุดท้ายก็ต้องยอมปลดหัวเข็มขัด ที่มีตราสัญลักษณ์เครื่องหมายเท่ากับ (=) แห่งองค์กร Parallel คืนให้บอสไปแต่โดยดี

.

"นี่ครับ.. เชิญรับไปครับบอส , ฮึบ!"

.

"ฟึบฟับ! ๆ ๆ ๆ"

.

"หมับ!!!"

.

ประดุจดาวกระจายที่ถูกเตะออกไปโดยเดวิดเบ็คแฮม แม่เจ้าพระคุณโอ๊ย! ธรรมดาไม่เป็น! ในเมื่อไม่อนุญาตให้มองหน้าก็เดินเอาเข้าไปให้ไม่ได้ พอเดินเอาเข้าไปให้ไม่ได้ก็เลยเขวี้ยงเอามันซะเลย! มิหนำซ้ำวิถีการโค้งของมันก็เป็นเคิร์ฟสวยงาม ราวกับสนามรถดริฟท์แห่งเทือกเขาอากินะยังไงยังงั้น

.

"คิดจะกวนบาทาฉันเหรอคุณเจ้าหน้าที่ แต่ก็ช่างเถอะเพราะฉันไม่ได้จะไล่คุณออก ฉันแค่ต้องการยืมหัวเข็มขัดคุณมาใช้ในเบื้องต้นก่อนเฉย ๆ "

.

"แกร็กกก.. ติ๊ก ๆ !"

.

"อืม.. เอาชุดไหนดีนะ โอเคเอาชุดนี้แล้วกันขอแบบใส่สบาย ๆ หน่อย"

.

ว่าแล้วบอสก็กดปุ่มตรงหัวเข็มขัด กริ๊ก! เพียงเสี้ยวอึดใจแผ่นเจลบางใสขนาดเท่าบานกระด้งก็พุ่งพรวดออกมาจากหัวเข็มขัด มันแผ่รัศมีเป็นวงกว้างค้างเติ่งอยู่กลางอากาศแป๊บนึง ก่อนจะหล่นตุ๊บ! ลงมาคลุมร่างของบอสที่แสนจะบอบบางและโป๊เปลือยอยู่ ณ เวลานี้

.

เจลใสหลอมเหลมไหลชอนไชไปทั่วร่างกาย มันค่อย ๆ ซึมเข้าไปใต้ชั้นผิว ข้อพับ และส่วนเว้าส่วนโค้งต่าง ๆ จนท้ายที่สุดก็ได้ออกมาเป็นชุดสูทสำหรับสตรีที่แลดูภูมิฐาน เหมาะสมกับเจ้าตัวในฐานะของประมุขแห่งองค์กรเป็นที่สุด

.

"เอาล่ะคราวนี้เงยหน้าขึ้นมาได้แล้ว แล้วก็ตอบคำถามฉันมา! คุณ!.. มา!.. ทำ!.. อะไร!"

.

"อะ.. อ่ะครับ คือผมต้องการจะเอาเจ้าสิ่งนี้มาให้บอสนะครับ เป็นช่อดอกลาเวนเดอร์ที่ผมใช้เครื่องแปลงมวลสารแปลงออกมาได้ บางส่วนผมเอาให้แคทเธอรีนขายในช็อปไปแล้ว ส่วนที่เหลือผมคัดดอกที่สวยที่สุดมาให้บอสครับ ผมรู้ว่าบอสชอบ"

.

"แหมช่างรู้ใจจริงเชียว พอดีเลยฉันกำลังอยากได้มาใส่แจกันอยู่พอดี "

"ซูดดด~ อ่า~! หอมชื่นใจดีจังเน๊อะ ดอกลาเวนเดอร์แท้ ๆ ในโลกยุคนี้ยิ่งหายากมากซะด้วย สมแล้วล่ะที่คุณเป็นหมายเลข 1 สำหรับฉัน "

.

"ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ บอสก็ชมเกินไปโถ่! "

.

คนเรามันต้องมีทั้งบู้ทั้งบุ๋นแถวนี้แม่งเถื่อนไม่แน่จริงมึงอยู่ไม่ได้ ปฏิบัติการเลียแข้งเลียขาเจ้านายถือว่าเข้าเป้าตรงเผง ในที่สุดท่าทีเย็นชาของบอสสาวพราวเสน่ห์ก็จางหายไป เธอในชุดสูทสุดภูมิฐานประดุจนายกหญิงที่หนีออกนอกประเทศ เดินวกกลับไปยังโต๊ะทำงานเพื่อทำการเปลี่ยนแจกัน และระหว่างที่เปลี่ยนเอาดอกเก่าที่แห้งกรอบออกไปนั้น หล่อนก็ได้พูดขึ้น

.

"เบอร์แบโต้ไม่ได้ติดต่อหาคุณเหรอ?"

.

"ไม่เห็นรู้เรื่องนี่ครับ พอดีผมไปเสียเวลาอยู่ในห้องพยาบาลชั้น 4 ของหมอยูมิโก๊ะอยู่ซะนาน เอ๊ะ! หรือว่ามีภารกิจใหม่ครับบอส?"

.

"ช่ายยย.. เป็นงานยากซะด้วยสิ ยากซะจนฉันไม่คิดว่าเด็กใหม่อย่างเบอร์แบโต้จะรับมือไหว เพราะแม้แต่ปิเก้ที่ฝึกมาพร้อมกับคุณก็ยังเสร็จพวกมันไปแล้ว"

.

ถึงกับสปริงข้อเท้าลุกขึ้นยืนโดยฉับพลัน เจฟเฟอร์รับรู้ได้ถึงพลังงานบางอย่างที่ทำให้บรรยากาศทวีความตึงเครียดขึ้นมาอีกระลอก

.

"มันคือภารกิจอะไรเหรอครับบอส ขอรายละเอียดผมหน่อย!"

.

"ส่วนหนึ่งก็เกี่ยวกับตัวคุณด้วยแหละ เพราะถ้าฉันเดาไม่ผิดไอ้ดอกลาเวนเดอร์ช่อนี้ คุณแปลงมันออกมาจากก้อนความกระสันของเด็กสาวใช่ไหม?"

.

"เอิ่ม.. ใช่ครับ เป็นของลูกสาวท่านจัสตินนายกสภาเมือง เธอชื่อว่า "ชะเอม" สาวน้อยนางนี้ร่านหนักมากจนกระโดดน้ำตาย ดีที่ผมไปช่วยเอาไว้ได้ทัน แล้วก็ Drain เอาก้อนความเงี่ยนต้นตอของสาเหตุออกไปจากหัวเธอหมดแล้ว ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนี่ครับ"

.

"ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ลูกค่ะแต่มันอยู่ที่คนเป็นพ่อ! มีแหล่งข่าวที่เชื่อถือได้รายงานกับฉันว่าพวกผู้หลักผู้ใหญ่ในยอร์คชิน สส. รัฐมนตรี รวมไปถึงตัวแทนจากแก๊งค์ผู้มีอิทธิพลทั่วโลก มีโปรเจคจะทำข้อตกลงกันลับ ๆ ให้มีการจัดตั้งสมาพันธ์ " Breed Progeny Institute" ขึ้น

.

" "Breed" ที่แปลว่า "ผสมพันธุ์" อ่ะนะครับ! "

.

"ใช่! คุณก็รู้นี่เจ้าหน้าที่เจฟ ว่าโลกของเรามันเต็มไปด้วยหุ่นยนต์ ประชากรมนุษย์กำลังจะหมดโลก ไม่นับพวกชนกลุ่มน้อยที่กระจัดกระจายอยู่ตามพื้นที่ต่าง ๆ เมืองยอร์คชินแห่งนี้ก็แทบจะเป็นฐานที่มั่นสุดท้าย พ้นจากเขตเมืองนี้ไปทุกที่มีแต่ความแห้งแล้งและซากปรักหักพัง แม้แต่คุณหรือฉันเองก็เถอะ มองยังไงเราก็เป็นพวกลูกครึ่งอยู่ดีจริงไหม? ครึ่งคนครึ่งโรบอท!"

.

"แล้ว..?"

.

"พวกเขาก็เลยจะตรากฎหมายใหม่ขึ้น ให้คนทุกคนที่เหลืออยู่บนโลกสามารถสมสู่กันได้อย่างชอบธรรมตามกฎหมาย ไม่ต้องแต่งงาน ไม่ต้องจดทะเบียนสมรส ยกเลิกพรบ.อนาจาร อนุมัติให้การข่มขืนถือเป็นสิ่งที่ถูกต้อง จำกัดพื้นที่การขายพร้อมกับขึ้นราคาถุงยางอนามัยให้แพงบรรลัยยิ่งกว่าบุหรี่เกรดยาเส้น เน้นปี้! เน้นเย็ด! ขอแค่ให้โลกมีประชากรเพิ่มขึ้นเป็นพอ! "

.

"โอ้! สวรรค์.."

.

"สวรรค์ห่าอะไรล่ะคะ! เพราะความอัปรีย์ที่สุดในเรื่องนี้ก็คือ เด็กทุกคนที่คลอดออกมาจะกลายเป็นทรัพย์สินของทางรัฐน่ะสิ! สถาบัน " Breed Progeny Institute " ก็แค่่ข้ออ้าง แท้ที่จริงพวกเขาจะทำการกักขังเด็กไว้ในนั้น เลี้ยงดูในแบบที่อยากให้เป็น ปลูกฝังให้คิดในสิ่งที่อยากให้คิด แล้วท้ายที่สุดก็จะคอนโทรลได้ทุกอย่าง"

.

"โลกต้องการทรัพยากรคุณเจฟ แล้วทรัพยากรมนุษย์ก็คือขุมพลังที่ทรงประสิทธิภาพที่สุด มนุษย์ต่างจากหุ่นยนต์ตรงที่เรามีสมอง เราต่อยอดสิ่งต่าง ๆ จากไม่มีให้กลายเป็นมีได้ เพราะงั้นมันจะเป็นยังไงถ้าสถาบันผสมพันธุ์อัปรีย์นี้ได้รับการอนุมัติให้สร้าง"

.

"โลกถึงกาลวิบัติแน่.."

.

"ใช่..! แต่นั่นก็แค่การรายงานจากแหล่งข่าวหรอกนะ ยังเชื่อถือไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ ฉันถึงต้องส่งพวกคุณเข้าไปสอดแนมงานกาล่าดินเนอร์ที่ว่าไง แล้วถ้าไม่เหนือบ่ากว่าแรงมากไปก็ขอให้ Drain เอาความคิดอัปลักษณ์ ที่จะเปลี่ยนยอร์คชินเป็นแดนฟรีเซ็กส์ออกไปซะ ผู้หญิงก็คนเหมือนกัน พวกเขาไม่ใช่ Sex Subject ของพวกผู้ชายสักหน่อย!"

.

"เอ..?"

"แต่ที่จริงเอากันมันก็มันส์ดีนะครับบอส! บอสเองก็เพิ่งขย่มเอ็มม่าจนขาเก้าอี้หัก! ผมว่าถ้าเราไม่แตกใน.. อุ๊บ! (ปากไวไปแล้วกู!)"

.

ประมุขสาวแห่งองค์กรไม่แม้แต่จะชำเลืองมองให้เสียเวลาด้วยซ้ำ ทันทีที่ได้ยินสายลับหนุ่มท้วงติงถึงพฤติกรรมสุดฉาวขึ้นดอกลาเวนเดอร์ที่เหลือล้นจากการปักแจกันในมือ ก็โดนแกสะบัดปาเข้าใส่!

.

"ฟิ้ววววว!"

พุ่งแหวกอากาศเร็วรุนแรง! ราวกับลูกดอกอาบยาสลบ

.

"ปัก!!!"

(ดึ๋ง ๆ , ดึ๋ง ๆ , ดึ๋ง ๆ ๆ)

.

"อะไรกัน!?"

"นั่นมันภาพ Visual 3 มิติ เองหรอกเหรอ? "

"หึ.. ค่อยสมเป็นคุณหน่อยเจ้าหน้าที่ เจฟเฟอร์ บัตเจนแลนด์ สายลับอันดับหนึ่ง หวังว่าคุณคงไม่ทำให้บอสอย่างฉันผิดหวังนะ"

.

พูดเสร็จร่างบางก็เดินอาด ๆ ออกมาจากหลังโต๊ะ เธอสาวเท้าทะลุลำตัวของเจฟเฟอร์ที่ยืนตระหง่านอยู่ไปอย่างหน้าตาเฉย ก่อนจะดึงเอาก้านดอกลาเวนเดอร์ที่ปักคาอยู่บนผนังออกมาถือไว้ในมือ ในเสี้ยววินาทีที่หันหลังกลับ สัดเอ๊ย! แม่งหล่ออย่างกับพี่ติ๊กเจษฎาภรณ์ในวันหยุดนักขัตฤกษ์ มิหนำซ้ำยังก็อปท่าตะเบ๊ะประจำตัวพี่เขามาอีกต่างหาก

.

"ไม่ต้องเป็นห่วงไปครับบอส ผมเข้าใจแล้ว! ออกเดินทางผจญภัยไปพร้อมกับผม ไปกับพวกเรา.. เนวิเจฟเฟอร์! "

สะบัดมือลงกระพริบตาปิ๊ง! ๆ

.

"หวืดดดดด.. ด.. ด.. ด ๆ , ฟับบบบ!"

.

ควันโขมงโฉงเฉงม่านพลังหายวับไปโดยชัดเจน สิ่งเดียวที่ทำให้ใจบอสเป็นเหวง ๆ ก็คือความขี้เล่นเกินไปของเจฟเฟอร์นี่แหละ