Kabanata V

We shake hands. Pero ramdam kong parang mahigpit ang pagkakahawak niya sa palad ko. He is also looking at me fiercely while his lips is slowly moving— he smiled.

"A-ang kamay ko po," saad ko at parang binawi ang kamay ko. Do'n lamang siya napa kurap at agad na binitawan ang palad ko.

"I'm sorry, I was just amazed." he said. Umiling-iling pa, sandali siyang yumuko. At dahan-dahan muling tumingin sakin ng hindi inaalis ang matamis na ngiti sa labi niya.

"Amazed?" Kunot-noong tanong ko.

"Nothing." He replied and shake his head again.

Ano daw? Bakit naman siya maamaze sakin?

"Here you are." Someone talk behind my back. Kilala ko ang boses na'to.

"Oh, Bro!" Nakuha kaagad ni Mon ang atensyon ng lalaking nasa harap ko. Tumayo pa si Yami at lumapit dito samantalang ako ay hindi man lang nilingon si Mon.

"I'm not talking to you." narinig kong saad ni Mon sa kapatid niya.

Mon's voice is cold and deep, na parang nagagalit ito. Nag-aaway ba sila? Well it's none of my business.

"Oh, you're sexy secretary, huh!" Yami said while chuckling.

What did he mean by that?

"Dana!" Mon called me kaya wala akong nagawa kundi lumingon sa kan'ya.

His eyes is emotionless, at titig na titig lang siya sa'kin.

"S-si—" hindi ko na naituloy ang sasabihin ko. Mabilis ang hakbang niyang nilagpasan si Yami, inabot ang kamay ko at walang pasabing hinila ako palabas ng caferetia.

"S—"

"Keep your mouth close!" Saad niya. No. He commanded me.

Teka? May nagawa ba akong mali sa first day ko? May kapalpakan ba ako kaagad? Siguro meron nga at hindi malabo 'yon dahil ito rin ang unang beses kong magtrabaho at bilang secretary pa.

Biglang kumabog ang dibdib ko, bigla akong kinabahan dahil baka mapagalitan kaagad ako sa unang araw ko.

Mon is still holding my hands hanggang makarating kami sa tapat elevator. Pinindot niya ang open button at agad naman itong nagbukas. Muli ay hinila na naman niya ako papasok.

He gently slam me in the elevator wall, itinukod ang kamay niya sa dingding sa itaas ng ulo ko at tumingin sakin.

"Did you really check my schedule for today?" he asked. Nakatingin lang siya sa mata ko at sa sobrang lapit ng mga mukha namin sa isa't-isa ay para bang magbabanggaan na ang mga noo namin.

"P-po?" Kinakabahan ako pero hindi ko matukoy kung ano ba talaga ang dahilan ng kaba ko? Dahil ba 'to sa kung mayroon naman akong nagawang mali. O kung dahil sa sobrang lapit ng distansya namin.

"I'm asking you if you really checked my schedule for today?" ulit niya.

"Y-yes po."

Hinugot ko ang lahat ng lakas ng loob ko para sumagot. Parang nabahag ang buntot ko dahil sa nararamdaman ko ngayon, nung nakaraan lang ang tapang-tapang kong magpakamatay pero ngayon, para akong nahipnotismo ng lalaking 'to.

"L-lunch niyo po," dugtong ko pa na parang nagpapaliwanag.

"Really?" inilayo niya ang sarili niya sa'kin at sa wakas ay nakahinga ako ng maluwag.

"Look!" inabot niya ang schedule book niya na kanina pa hawak-hawak ng kabilang kamay niya.

Dahan-dahan ko naman itong inabot. Nagtataka man ay sigurado parin akong lunch time ngayon. Kung magkamali man ako, ay sobrang 'busy person' na nga niya para magkaroon pa ng schedule kahit sa oras ng tanghalian.

"Check it again," utos nito. Kaya agad kong binuksan ang schedule book niya.

Halos matigagal ako ng makita ko kung ano ang eksaktong nakasulat sa schedule niya para sa oras na 'to.

'Lunch with my future wife, Dana!'

Gusto kong umirap at sumigaw sa kan'ya pero isang tingin lang ang napukol ko.

I saw him grinned. Kaya mas lalo akong nainis, gustong-gusto kong manapak, pero hindi ko magawa. Pigil na pigil ako sa sarili ko.

Boss mo na 'yan ngayon, Dana.

"You're going to eat with me... every single day!" Isa-isa at madiin niyang saad na nagpatindig ng balahibo ko.

He's really cringe.

Hindi yata talaga magandang ediya ang magtrabaho sa kan'ya. Baka mamaya siya na talaga ang trabahuin ko.

But actually, mas mabuti din na binabaling ko muna ang atensyon ko ngayon sa ibang bagay kesa nilulugmok ko ang sarili ko.

It's almost half a year pero naiistock ko ang sarili ko sa lungkot. Maybe Nanay Gilda was right. I have to find the reason why I am still alive.

Kaya mas mabuti nang ganito, may pinaglalaanan ako ng oras ko— Si Mon.

NO. I mean, trabaho.

"If you just accepted my offer to marry you, ikaw na dapat ang kinakain ko ngayon." Mahinang saad nito, he is slightly leaning, looking at me habang naka-smirk.

Oh God! Mahahampas ko na talaga ang lalaking 'to.

"Hmmmp" umigham ako, "Pwede bang magtrabaho nalang tayo ng maayos?"

"And I'm working hard to get you." sabat nito. Lahat yata ng sasabihin ko ay may ibabanat si Mon.

Hindi ko tuloy naiwasang umirap.

"Don't roll your eyes, baby. It makes me wanna bite you!" saad niya. He stepped closer again. I also trying to stepped back but I was already in the corner.

Dinampi niya ang palad niya sa pagitan ng panga at leeg ko, "Trust me Dana, you'll gonna get addicted with just a simple bite."

Oh Gosh! Ang lalaking 'to.

Nilalapit na naman niya nang nilalapit ang mukha niya. Malakas na rin ang kabog ng dibdib ko. Dahil doon ay napilitan na naman akong pumikit at niyakap pa ng mahigbit ang schedule book niya.

I can fell his breathe now, hahalikan niya talaga ako. Shit. Anong gagawin ko?

A moment of silence, naramdaman ko ang mainit na pagdampi ng labi niya. Gosh! He really did it.

Galaw Dana, sampalin mo siya.

I heard him chuckles.

Binuksan ko ang mga mata ko, and it was just his finger. Nakalapat ang isang daliri niya sa mga labi ko.

Hindi ako nakapagsalita! He looked at me while grinning na para bang inaasar ako.

"You expected me to kiss you?" he asked. Namula ang pisgne ko dahil doon para bang umakyat lahat ng dugo sa mukha ko kaya napayuko nalang ako.

'Me? Expecting? Hell no.' pero hindi ko magawang isagot ang nasa isip ko.

Maya-maya lang ay biglang nag bell at bumukas ang elevator. Nauna na siyang lumabas, samantalang hindi parin ako nakagalaw kaya hinila na naman niya ako palabas.

We are at the ground floor of his building.

"Hey, sa'n tayo pupunta?"