LOVE BENEATH THE LIES (SPG)

“Babe! A-anong nangyari?” bungad ni Emy sa nobyo nang buksan niya ang pinto. Lasing kasi ito at halos wala nang lakas.. “Hay! babe. I miss you,” napasikdo at nagpupungay ang mga matang nakatitig sa kanya. “Hmm, ang bango,” inamoy-amoy pa siya ng nobyo. “Sandali, ano ba ang problema mo? Ba’t ka naglasing?” nag-aalalang tanong niya sa nobyo. Ngumiti lamang ito at hinagkan ang kanyang labi. “I miss you,” usal nito.“Wait, babe. Amoy alak ka,” pag-iwas niya rito. Panay naman ang pagsinok ng nobyo. Lupaypay na ito dahil sa sobrang kalasingan. “Pasok na muna tayo sa kuwarto, para makapagpahinga ka. Inalalayan niya ito papasok sa silid. Inisa-isa niyang tinanggal ang suot nitong sapatos pati na rin ang suit at niluwagan ang kurbata nito.“Ano ba kasi ang problema ng taong ‘to at ang aga nitong nalasing,” maktol niya habang hinubad ang polo ng nobyo. “Alas-sais y medya pa lang ngunit lasing na ito, babe may problema ka ba?” usisa niya sa wala sa sariling nobyo.Ngunit impit na ungol l

Pasado alas dose na ng gabi natapos ang event. Hawak ang kamay at bitbit ang binili nilang kwek-kwek sa kanto, habang naglalakad sila sa park. Pagod man ngunit hindi nila iyon inalintana, ang mahalaga ay kasama nila ang isa't Isa. Pinakilala din siya sa wakas ng nobyo sa tatay nito na tanging dumalo sa graduation nito, may importanteng lakad daw kasi ang nanay niya kaya ang tatay Ben na lamang niya ang nagsabit ng medalya nito. Magmula din nang matapos ang event ay biglang nagbago ang eskpresyon sa mukha ni Ricardo. Para bang pasan nito ang buong mundo magmula nang lumabas sila sa event kanina. Hindi naman ganito ang mukha ng nobyo ng umalis ito sa apartment niya kanina.“Babe, may problima ka ba?” usisa niya rito. Bumuntonghininga lamang ito bago siya hinarap. “Babe, you know how much I love you. Mahal kita no matter what, pero sadyang mapagbiro ang tadhana. Tsaka ayaw kong maghirap ka, gusto ko na makita kang matupad mo ang lahat ng mga pangarap mo…mga pangarap natin…sana matupad m

Sa loob ng ilang segundo, tila huminto ang mundo ni Emy. Bumibigat ang kanyang dibdib, at unti-unting nagbabalik sa kanyang alaala ang lahat ng mga senyales—ang mga pagkakataong hindi siya dinatnan, ang mga biglaang pagkahilo at pagsusuka, na inakala niyang stress lamang. Ngunit ngayon, malinaw na sa kanya ang katotohanan: buntis siya. Walong linggo nang nabubuo sa kanyang sinapupunan ang anak nila ni Ricardo, o kilqla bilang Richard Buencamino."Buntis ako?" muling tanong ni Emy, halos hindi pa rin makapaniwala. Tila kinakalaban ng kanyang isipan ang mga salitang iyon.Napatitig siya kay Dr. Alcantara, na tila ba naghihintay ng kasiguraduhan mula sa sariling katawan. “Oo, Miss Emy, walong linggo ka nang buntis. At batay sa mga test na isinagawa namin, medyo mahina pa ang kapit ng bata. Kailangan mong magpahinga at iwasan ang kahit anong stress,” mahinahong paliwanag ng doktor, ngunit dama ni Emy ang bigat ng bawat salita.Hindi siya makapagsalita. Hindi niya alam kung ano ang susunod

KINABUKASAN, matapos ang mahabang biyahe, narating ni Emy ang Negros. Matagal na siyang hindi nakabalik dito, at ang baryong ito ang tila nagbigay sa kanya ng kapanatagan kahit saglit lang. Ang hangin, sariwa, at ang paligid ay tahimik, ngunit hindi maitatangging may alaalang nagtatago sa bawat sulok ng lugar. Pagdating niya sa bahay ng kanyang yumaong lola, nalanghap niya agad ang amoy ng alikabok. Dahan-dahan siyang naglakad patungo sa pintuan, pilit itinutulak ang mabigat na pinto na tila hindi nabubuksan nang matagal. Pagkapasok niya, agad siyang sinalubong ng mga alaala. Mga lumang retrato sa dingding, mga gamit na iniwan ng kanyang lola. Agad naman siyang napaluhod sa gitna ng sala, hindi dahil sa bigat ng pagod kundi sa bigat ng emosyon. Maya-maya’y pumasok si Cherry, bitbit ang ilang gamit mula sa sasakyan. “Wow, mas magulo pala ‘to kaysa inaasahan ko.” Napangiti naman si Emy kahit papaano. “Oo nga. Pero walang problema, kaya natin ‘tong ayusin. Hindi naman tayo natatak

HABANG nakahiga si Richard sa kanilang silid, ramdam niya ang pagod mula sa dami ng mga emosyon na bumabalot sa kanya. Ang kanyang puso ay tila nagiging bato sa bigat ng mga pangyayari. Gusto niyang kalimutan ang mga problema at takasan ang responsibilidad, ngunit ang kanyang konsensya ay hindi siya pinapatahimik. At mas lalong ayaw niyang mawala ang lahat sa kaniya. Habang nakapikit at pilit na pinapalaya ang kaniyang isip, ay biglang bumukas ang kanilang pinto at pumasok mula roon si Jenny. Dahan-dahan itong lumapit, ngunit bakas sa mukha nito ang pag-aalangan. "Richard," nag-aalalangang tawag nito. “Hmmm,” naitugon na lamang niya, nang hindi ito tinititigan. "Niyaya ako ng mga kaibigan ko… gusto ko sanang umalis na muna," mahinang ani Jenny, na tila ba hindi rin alam kung dapat siyang magsalita pa o tumahimik na lang. Napalingon naman si Richard sa asawa, bago sumagot. “Sige, mag-ingat ka," ani Richard, at saka inabot ang kaniyang cellphone at tiningnan ito. “Sige… alis n