Chapter 07

Thaliana Pov

Sumapit na naman ang araw ng lunes. Ito ako gumagayak papasok sa restaurant na pinapasukan ko. Nung saturday pa ako nakapag resign sa bar na pinapasukan ko at sa isang restaurant dahil mababa ang pasahod. Kaya lumipat ako dito dahil malaki laki ang bigayan at kaya naman na kaming buhayin.

Nakarating na ako sa restaurant kung saan ako mag uumpisang magtrabaho ngayon. Pagpasok ko ay andoon na ang iba ko pang kasamahan na nag aasikaso para sa opening. Ako naman ay dumiretso sa locker room namin para magpalit ng damit.

Pagkatapos ko ay tumulong na akong mag asikaso ng mga gagamitin namin at bago mag open. Hindi rin naman nagtagal ay binuksan na namin ang restaurant.

Kabubukas pa lang namin ay madami na agad ang pumapasok na costumer. Mukhang mapapasabak siya. Dalawa silang waitress ng kasamahan niyang si Stella.

Lakad dito, lakad doon. Serve dito, serve doon. Yun ang routine namin. Nakakapagod man ay kailangan ko itong gawin para sa amin ng anak ko.

"Gosh, nakakapagod. Ang daming costumer!" Saad ni Stella ng makapunta siya sa counter. Hindi pa kami masiyadong close, pero ramdam ko namang mabait siya. "Ay, nga pala ako si Stella, ikaw si Thaliana diba?" Pagkuwa'y tanong niya sa akin.

"Ahh, oo ako nga. Nice to meet you!" Sagot ko at ngumiti sa kanya.

"Nice to meet you din," saad niya.

Hindi nagtagal ang pag uusap namin dahil sa may costumer na naman na pumasok. Kada may lalabas, may papasok.

Habang nasa counter ako ay may biglang lumapit na mga lalaki sa akin.

"Hi miss," saad ng isa sa kanila. Pag angat ko ng ulo ko at bumungad sa akin ang tatlong lalaki.

Parang may kamukha sila....

Nanlalaki ang mga mata ko ng makilala sila.

"Rheigne?!" Gulat na saad ko.

"Uhuh," sagot naman niya sa akin naman kasamang tangi at ngumiti.

"Nakakatampo, kami hindi mo kilala?" Kunwari pang nasasaktan na saad ni Jules.

"Siyempre kilala ko pa kayo, kayo yung kaibigan ni," hindi ko matuloy ang sasabihin ko dahil pangalan niya iyon, ewan ko ba pero hindi ko kayang banggitin. "Ikaw si Jules at ikaw naman si Henry!" Tuwang saad ko.

"Tamo, muntik mo pa kaming makalimutan! Magtatampo talaga kami sayo!" Saad ni Jules kaya napatawa kami.

"Nga pala, bakit kayo andito? Kakain din ba kayo?" Tanong ko sa kanila.

"Uh yes, ung dati naming inoorder. Tanong mo nalang sa chef." Sagot ni Henry.

Pinaupo ko naman sila sa isang bakanteng lamesa. Hindi ko sukat akalaing makikita ko sila dito. Pagkatapos ko silang asikasuhin ay pumunta na ako sa kusina para sabihin sa chef ang kanilang order.

Nang matapos nang iluto ang kanilang order ay isinerve ko naman ito sa kanila.

"Thankyou, and by the way here's my card. Call me when your free. I want to talk to you about something." Saad ni Rheigne sa akin.

Ano kaya iyon?

"Sige, enjoy your food!" Masayang saad ko sa kanila.

Hindi ko alam pero pakiramdam ko ay seryosong usapan ang gagawin namin. At ano naman kaya ang dapat naming pag-usapan?

Natapos ang buong maghapon ko sa pagtatrabaho ko. Naalala ko naman ang sinabi sa akin ni Rheigne kanina. Kinuha ko ang cellphone ko sa bag at tinype ang number na binigay niya sa akin. Isang beses lang nag ring at sinagot na agad.

"Hello, who's this?" Bungad ni Rheigne.

"Uh, it's me Rheigne." Sagot ko.

"Yes? Free kana ba?" Tanong ni Rheigne.

"Oo, saan ba tayo magkikita?" Tanong ko.

"Meet me at the park, malapit diyan sa restaurant na pinagtatrabahuhan mo."

"Okay," saad ko at pinatay ang tawag.

Nilakad ko na lang ang park na sinasabi niya dahil hindi naman ito masiyadong malayo. Actually, it took me fifteen minutes sa paglakad.

Pagdating ko ay saktong dating lang din ni Rheigne. Ang bilis niya.

"Ang bilis mo naman," bungad ko at natawa naman siya. "Anong pag uusapan natin?" Panimula ko.

"It's about Casper, Thali." Sagot niya sa akin. Casper. Natulala ako ng ilang sigundo dahil sa narinig. "Alam kong hindi ka pa handa, pero kung hindi ko ito sasabihin sayo ay baka mahuli na. Dahil parehas lang kayong nasaktan at nasasaktan." Dagdag niya.

"What do you mean?" Tanong ko. "Rheigne, iniwan niya ako. Iniwan niya kami ng anak niya! Tapos ngayon, ikaw ang andito sa harapan ko?! Bakit?! Nasaan siya?! Hindi mo alam kung anong mga pinagdaanan ko Rheigne!" Sigaw ko at ngayo'y lumuluha na.

"I know, i'm not going to tell you the whole story. But please, please hear Casper first. He's hurt because he doesn't want to do that to you, but for your safety he does." Saad ni Rheigne, ako naman ay iyak nalang ng iyak.

"Ano ba kasi talaga ang nangyari?" Nanghihinang sagot ko ngunit hindi na ako sinagot ni Rheigne.

Nang tumigil na ako sa pag iyak ay nag offer na si Rheigne na kung pwede ay sumabay na ako sa kanya. Dahil sa pagod ay umoo nalang ako. Tahimik lang kami sa buong biyahe at walang gustong bumasag ng katahimikan sa aming dalawa.

Nang nasa tapat na ako ng building kung nasaan ang condo ko ay bumaba na ako. Bago ko maisarado ang pintuan ay muling nagsalita si Rheigne.

"Uh Thaliana, sana yung sinabi ko sayo is mapagbigyan mo si Casper." Saad niya.

"Pag-iisipan ko," sagot ko sa kanya at nagpasalamat na at pumasok na.

Habang naglalakad papasok ay nasa isip ko pa din ang sinabi niya. What was that mean? Ano ba ang dapat kong malaman? Bakit parang napakalalim naman ng pagkakasabing iyon ni Rheigne?

Pagpasok ko sa condo ko ay bumungad sa akin si Roselyn na kasama ang anak ko sa may sala. Nang makita naman nila ako ay tumayo sila ang anak ko ay lumapit sa akin at humalik sa pisngi ko.

"Good evening mommy! I miss you po!" Saad ng anak ko.

"Good evening to baby, i miss you more." Saad ko at nginitian siya.

"Uh, Thali? About kay Rheigne. Sana mapagbigyan mo ang sinabi niya. Deserve din ni Calia ng kalinga ng ama niya." Saad ni Roselyn at nginitian ako.

"Pag-iisipan ko Roselyn, thankyou." Saad ko sa kanya at ngumiti bago siya yakapin.

Hindi ako galit sa kaibigan ko dahil sa sinabi niya. Mas galit ako sa sarili ko kasi puro galit ang inuuna ko at hindi kapakanan ng anak ko.

Si Roselyn na ang nag asikaso ng anak ko at dahil pagod ako at para naman daw mapag-isipan ko na. Hindi ko alam pero parang nasasaktan ako sa iniisip ko na, baka nga parehas kaming nasaktan at nasasaktan.

Ngunit sino naman kaya ang may gawa sa amin nito? Hindi ko na namalayang nakatulog na pala ako sa pag-iisip.

----- ⪩⪨ -----

Kinaumagahan ng magising ako ay nagulat ako nang makita kong nasa sala si Casper. What the heck are he doing here in my condo?! Sa takot ko na magkita sila ng anak ko ay dali dali ko siyang pinuntahan.

"What are you doing here?! And who said that you can come in here?!" Singhal ko sa kanya. Alam ko namang hindi ako maririnig ng anak ko dahil naka soundproof ang kwarto niya, ang kinakatakot ko lang ay baka bigla siyang lumalabas sa kwarto niya.

"Roselyn said i can come here, please Thali i need to talk to you," nagmamakaawa niyang saad sa akin.

"Ano pa bang kailangan nating pag usapan Casper?! Matagal na tayong tapos! Matagal ka nang wala sa buhay ko! Tapos ano?! Ngayon babalik ka nang parang walang nangyari huh?!" Sigaw ko, galit na galit na ako. Kasasabi ko lang kagabi na pag iisipan ko dahil hindi ko pa siya kayang harapin dahil naaalala ko ang mga nangyari sa akin.

"No, i will not leave here until we talk." Saad niya sa akin at hahawak sana sa akin ng lumayo ako at nakita ko naman ang pag daan ng sakit sa kanyang mga mata.

"Wala na Casper, wala na. Tama na!" Saad ko sa kanya na ngayo'y lumuluha na. "For fucking 4 years Casper! Ngayon ka lang nagpakita! Nasaan ka noong mga panahong kailangan kita huh?! Wala! Iniwan moko Casper, inalis mo na ako sa buhay mo apat na taon na ang lumipas!" Sigaw ko at ngayo'y napa upo na sa sahig.

"I-i'm sorry Thali, i didn't mean that. P-please," Saad niya at lumuhod para itayo sana ako ng itaas ko ang kamay ko.

"S-stop, leave Casper." Saad ko ngunit nanatili lang siyang nakaluhod sa harap ko. "I SAID LEAVE CASPER!!!" Sigaw ko. Tumayo naman siya at pansin kong umiiyak na din siya, bago pa siya tumalikod ay nagsalita ulit siya.

"A-always r-remember t-that i love you, hindi ako titigil na hindi ka ulit makuha. Your mine Thali, mine." Saad niya at umalis na.

Ako naman ay nakaupo pa rin at humahagulgol na. Naramdaman kong may tao sa likod ko. Si Roselyn pala, niyakap niya ako at pinapatahan.

"Shhh, pasensya na. Ako ang nagpapasok sa kanya dito. Gusto ko lang naman na makapag usap kayo ng maayos para sa anak niyo." Saad niya sa akin.

"H-hindi pa ako handa Roselyn, ayoko pa siyang makita." Saad ko sa kanya habang siya ay hinihimas ang likuran ko.

Ilang oras din akong umiiyak at sa kakaiyak ko ay hindi ko namalayang nakatulog na naman ako sa bisig ng kaibigan ko.