Love Beyond The Boundaries

Thaliana Pov

"Beh, sure ka na ba talaga sa desisyon mo?" tanong ng kasamahan ko sa trabaho.

She's my manager and friend, ilang buwan na din akong nagtatrabaho dito pero kulang pa rin ang sinasahod ko para sa pang-araw-araw namin ni Calia ng anak ko. Kaya naisip kong maghanap ng ibang trabaho na medyo mataas ng sahod at sa kabutihang palad ay nakahanap agad ako bilang waitress sa isang restaurant. Nalaman niyang magre-resign na ako kaya naman kanina pa siya paulit-ulit ng tanong sa akin.

"Yes, i'm pretty sure Tracy," i said to her. "Alam kong malungkot ka dahil aalis na ako dito at malungkot din naman ako eh. Pero alam mo namang nag-iipon ako para sa gamot ni Calia diba? At isa pa kulang din ang sinasahod ko sa pang-araw-araw." i added.

"Hay, desisyon mo yan eh." Saad niya at malungkot akong tinignan. "Mawawalan na tuloy ako ng mabait na kaibigan. Pero pag need mo nang help andito lang ako." she said and i nodded to her. "Oh siya, balik na tayo sa trabaho." saad niya.

"Sigeh, susunod ako Tracy." saad ko.

It's been 4 fucking years... Sa tuwing maaalala ko ang araw na iniwan ako at pinabayaan ni Casper. At nang mabuntis niya ako, akala ko tatanggapin niya ako. But fuck! Ang sakit isiping hindi niya ako tanggap at ang anak naming ipinagbubuntis ko.

flashback

"B-buntis a-ako C-casper," nauutal kong saad sa kanya habang umiiyak.

"W-what?" gulat niyang tanong.

"I said, i'm pregnant with our child Casper." Saad ko sa kanya, nag-aaral palang kami pero kaya naman naming pagsabayin. Natatakot lang ako sa sasabihin ng magulang ko.

"O-our child?" he said so i nod. Nang mag-angat ako ng tingin ay nakita kong walang emosyon sa mga mata niya at umiiling pa siya. "Abort that child." he said with cold voice and no emotions in his eyes.

"W-what?! Are you our of your mind Casper?! This is our child! How can you say that to me?!" saad ko sa kanya. Hindi ako makapaniwala na sasabihin niyang ipalaglag ko ang anak namin. Akala ko ay tanggap niya, but fuck!

"I don't fucking care, Thaliana! I don't want that child and i don't want to have a child with you!" sigaw niya sa akin.

W-what?!

"A-ano? Ganun-ganun na lang ba lahat sayo Casper?! Lahat nang pinagsamahan natin?!" galit kong sigaw. "Tangina naman Casper! Akala ko may kakampi na ako eh, anak natin to! Kung sayo madali lang sabihin yan pwes sa akin hinde!" galit na galit kong sigaw.

"I don't love you! So better pack your things and leave." saad niya sa akin bago lumabas. Ngunit hindi pa siya nakakalabas ng magsalita ulit ako.

"Hindi ko ipapalaglag ang anak ko sa ayaw at sa gusto mo. At aalis na ako dito, isa lang ang masasabi ko sayo." putol na saad ko at tumayo. "Hinding-hindi mo makikita ang anak ko!" saad ko sa kanya at tinalikuran na siya para magligpit ng gamit ko. Pansin ko rin na natigilan siya sa sinabi ko pero wala na akong pakialam sa kanya.

Hinding-hindi mo na kami makikita pa....

end of flashback

Hindi ko napansin na umiiyak na pala ako, kung hindi pa ako kalabitin ng kasama ko ay hindi pa ako mababalik sa reyalidad.

"Ok ka lang?" tanong ni Bella sa akin, isa sa mga kasamahan ko.

"O-oo, may naalala lang." saad ko at nagpunas ng luha.

"Ganun ba, o siya halika na at dumadami na costumers natin." saad niya kaya nagpatuloy na kami sa pag-aasikaso.

----- ⪩⪨ -----

Nang matapos ang aking trabaho sa bar ay nag-ayos na ako ng gamit ko para makauwi na. Alas dose na nang hating gabi. Bago ako umuwi ay dumaan muna ako sa 7/11 at bumili ng ice cream ni Calia para may makain siya bukas.

Pagkauwi ko ay nadatnan kong gising pa si Roselyn at nanonood ng kdrama sa kanyang cellphone. Hay, ang kaibigan ko talaga kaya hindi nagkaka lovelife eh.

"Gising ka pa pala Roselyn, tara kain ng ice cream. Bumili ako ng tatlo para sa atin nila Calia." saad ko at nilapag sa lamesa ang mga gamit ko.

"Hindi ako makatulog eh, ewan ko ba. Pampa-antok ko na talaga ang panonood ng kdrama HAHAHAH." saad niya at natawa. "Si Calia pala kanina, gusto ka niyang hintayin. Kaso sabi ko ay magagalit ka pag nagpuyat siya kaya natulog na lang siya kasi nga ayaw ka niya magalit. Alam mo, napakabait at napakalambing na bata ng anak mo. Kahit na wala siyang ama." mahabang saad ni Roselyn.

"Kailangan pa talagang banggitin ang ama niya?!" singhal ko kay Roselyn.

"Luh? Galit naman kaagad frienny ko hahaha." natatawang saad ni Roselyn.

"Tsk. Wag kang magbabanggit kay Calia tungkol sa ama niya Roselyn, pakiusap lang. Ayokong makilala niya ang ama niya dahil sa sakit nang ginawa niya sa akin." saad ko.

"Okay-okay, pero paano naman kung maghanap ng ama si Calia?" tanong ni Roselyn.

"Ewan, pero sa ngayon habang hindi siya naghahanap ay pag-iisipan ko ang pwede kong sabihin sa kanya." saad ko.

"Paano naman kung bumalik na si Casper? At handa ka nang panagutan? Kaya mo ba siyang patawarin?" sunod-sunod na tanong ni Roselyn.

"Of course not, sa sobrang sakit ng pinaramdam niya sa akin? Ganun-ganun na lang ba yon? Siyempre hindi." paliwanag ko sa kanya. "Tama na nga yang usapan na yan, kainin na lang natin itong ice cream oh nalulusaw na." saad ko at tahimik kaming kumain ng ice cream.

Nang matapos kaming kumain ng ice cream ay nilinis na namin ang kinainan namin at nagpasiya na matulog na. Ako naman ay naglinis muna nang katawan bago mahiga sa kama namin ni Calia.

Alam ko talaga, hindi magtatagal maghahanap ng ama si Calia. Pero kahit kailan hinding-hindi ko hahayaang makilala niya ang ama niya. Dahil kung natuloy sana ang pagpapalaglag sa kanya ng ama niya ay wala sana siya ngayon dito sa mundo.

Don't worry anak, hindi ko ipaparanas sayo ang ipinaranas na sakit sa akin ng ama mo. At kahit kailan hinding-hindi mo siya makikilala.

Mahal na mahal kita Calia, ang prinsesa ng buhay ko.