พบเจอ…

เธอลองๆ คุยกับพ่อแล้วแต่ดูเหมือนพ่อจะไม่ค่อยพอใจในสิ่งที่เธอท่านไปสักเท่าไร.. เธอน่ะอยากเป็นอิสระ อิสระที่แปลว่าไม่ต้องมายุ่งกับอีลุงข้างห้องคนนั้นอีก ไม่อยากเห็นไม่อยากเจอ เธออยากจะไปอยู่ที่ไหนสักที่ที่ไม่ต้องเจอใคร แต่เธอก็บอกกับพ่อไปนะว่าเธอจะแวะมาหาท่านบ่อยๆ แต่เพียงจบประโยคเท่านั้นพ่อก็ตวาดใส่เธอเสียงดังลั่น และบอกว่าเธอจะมาเห็นแก่ตัวแบบนี้ไม่ได้.. เพราะพี่มายด์ต้องเหนื่อยมากขนาดไหนกว่าจะเรียนจบมาได้ถึงขนาดนี้.. แล้วเธอล่ะ? ไม่เหนื่อยเหรอ? เธอก็เรียนนะ เธอทำงานไปเรียนไป มันย่อมเหนื่อยกว่าเป็นสองเท่าอยู่แล้ว.. ตอนนี้เธอเริ่มสับสนนะว่าตกลงพ่อน่ะใจดีกับเธอและเอ็นดูเธอบ้างรึเปล่า.. 

ตึกตึกตึก…

“สวัสดีค่ะคุณตาคุณยาย..” เพราะยังไง.. ชีวิตของเธอก็ต้องก้าวไปข้างหน้าอยู่แล้ว เธอจะมาใส่ใจกับเรื่องเมื่อวานไม่ได้…

“หนูมิ้นท์มาแล้ว.. มาๆ วันนี้ยายทำขนมใส่ไส้มาด้วย.. ไส้มะพร้าวนะลูก ตาพีทบอกอร่อยมากและนี่ตาพีทฝากมาให้…”

“ให้หนูเหรอคะ? ..” อะไรนะ.. 

“ใช่ๆ ตาพีทฝากให้ยายเอามาให้น่ะ…”

^_^

“งั้นหนูขออนุญาตเปิดดูนะคะ…”

0_0

“สวยมากๆ เลยค่ะ.. หนูไม่เคยเห็นใครวาดรูปได้สวยมากขนาดนี้..” 

จริงนะ เธอพูดเรื่องจริงเธอไม่ได้แค่อยากจะชมฝีมือของเขาแต่คือเขาวาดรูปได้เก่งมากๆ และนั่นดูก็รู้ว่าเป็นเธอ.. คุณพีทวาดรูปเธอตอนที่เธอกำลังนั่งก้มหน้าเลือกสีที่อยู่ใสจานสี.. เขาเก็บทุกรายละเอียดของเธอทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นผมของเธอ.. มือข้างขวาของเธอที่กำลังถือพู่กันอยู่ ส่วนมืออีกข้างก็เอาผมเหน็บที่ใบหู.. ในเวลาแค่ไม่นานเขากลับสามารถวาดรูปของเธอออกมาได้สวยขนาดนี้เชียวเหรอ.. สุดยอด.. ส่วนเธอนั้น.. วาดแค่รูปเมฆ และต้นไม้ที่เหลือวาดไม่เป็นเลย.. แฮะ

“ขอบคุณนะคะคุณยาย” 

“ไปขอบคุณตาพีทเถอะหนูมิ้นท์”

“ฮืม… ถ้ามิ้นท์ได้เจอคุณพีทอีกมิ้นท์จะเลี้ยงไอศกรีมกะทิสักสองก้อนค่ะ…”

“ฮ่าๆๆ ได้สิ ขานั้นเขากินได้ทุกอย่างอยู่แล้ว.. เป็นคนง่ายๆ … เหมาะกับหนูมิ้นท์ดี…”

ฮือ… คุณยายก็ชงมาให้ซะขมเลยเนี่ย.. 

แฮะๆ

“อย่าเลยค่ะ.. ให้คุณพีทเจอคนที่ดีกว่ามิ้นท์ดีกว่าค่ะ.. บางทีมิ้นท์อาจจะไม่ใช่คนดีพอสำหรับคุณพีทก็ได้ค่ะ.. เปลี่ยนเรื่องคุยกันดีกว่า.. วันนี้เราจะทำอะไรกันดีคะ…”

ในที่สุดบทสนทนาระหว่างเธอและคุณยายก็จบลง… เธอขอบคุณคุณยายมากที่เอ็นดูเธอไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม แต่เธอเองก็ไม่รู้จะบอกยังไง.. เธอแต่งงานแล้วก็เหมือนไม่ได้แต่งงานแต่จะให้เธอไปป่าวประกาศให้ทุกคนรู้ก็ไม่ใช่เรื่องในเมื่ออีลุงข้างห้องเองก็ไม่ได้อยากให้ใครรู้เรื่องของเธอสักนิดและเขาก็ไม่ได้อยากให้ใครรู้ว่าเธอเป็นภรรยาของอีลุงข้างห้องซึ่งเธอเองก็ไม่ต้องการเช่นกัน.. แต่ถึงอย่างไรเรื่องเธอแต่งงานแล้วเธอก็ไม่ได้อยากจะบอกให้ใครรู้หรอกถ้าไม่จำเป็น…

…….

“แล้วทำไมมายด์พึ่งมาเอาตอนนี้?”

“อันนี้ผมไม่ทราบครับ นั่นคือสิ่งที่ผมเองก็ไม่สามารถให้คำตอบได้…”

เฮ้อ.. ถามเหมือนไม่ได้ถาม.. บางครั้งเขาก็คิดนะว่าไอ้ทัตมันเป็นคนที่โคตรกวนส้นตีนเลย.. ไอ้สีหน้าที่แสดงออกมาของมันและรอยยิ้มที่มันส่งมาให้บางครั้งเขาก็คิดว่ามันเป็นคนโคตรจะเจ้าเล่ห์ แต่บางครั้งมันก็แสดงออกมาเหมือนกับว่ามันเป็นคนใสซื่อ.. เขาเริ่มเดาทางมันไม่ออกแล้วสิ…

“แล้วแกพอจะรู้รึเปล่าว่าตอนนี้มายด์พักอยู่ที่ไหน…”

“เท่าที่ผมสังเกตมาก็ที่บ้านครับ เธอไม่ได้มีที่พักที่อื่นหรือคอนโดเพราะเธอพึ่งจะโผล่มา..”

“พูดดีๆ หน่อยไอ้ทัต..” เขาไม่อยากให้ใครมาพูดถึงมายด์แบบนี้ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เป็นการต่อว่าแต่บางครั้งการใช้คำพูดมันก็ควรจะดีกว่านี้… 

“ก็ไม่ได้พูดแย่นี่ครับ.. หรือว่ามีคำไหนที่ผมพูดไม่ดีออกไป… ผมพูดในสิ่งที่มันเป็นเรื่องจริง…” 

เฮ้อ…

“ก็รู้ว่าไม่ผิด รู้ว่าไม่ได้มีคำไหนที่แย่ แต่ฉันแค่ไม่อยากให้แกถูกมองไม่ดีที่พูดแบบนั้น..”

“แล้วการที่คุณไคล์พูดถึงคุณมิ้นท์ไม่ดี..” 

“พอไอ้ทัต.. ไปไกลๆ ไปทำงานซะก่อนที่ฉันจะเตะแก…”

“ครับ…”

ตึกตึกตึก… ปัง…

เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมไอ้ทัตถึงมองยัยเด็กนั่นดั่งนางฟ้านางสวรรค์ขนาดนั้น.. หรือว่ามันจะชอบยัยเด็กนั่นเหรอ? มันจะบ้าเหรอยัยนั่นคือเมียเขานะ… มันเริ่มไม่ใช่ละ.. ไอ้ทัตจะมาชอบหรือตกหลุมรักยัยเด็กนั่นไม่ได้…

~~~~~~

Titello

วันนี้เขารู้สึกเบื่อๆ เขาเลยเลือกที่จะมานั่งร้านของไอ้กั๊ฟสักหน่อย… มานั่งที่นี่เพื่อจะเจอเหยื่อใหม่ๆ นักศึกษาที่อยากมีเงินใช้หรือหารายได้ช่วยแบ่งเบาภาระของผู้ปกครอง.. แบบนั้นมันเป็นอะไรที่น่าเอ็นดูนะอย่างน้อยก็ช่วยพ่อแม่ทำมาหากิน…

เสียงเพลงที่ดังกระหึ่มแต่สำหรับเขามันไม่ได้ดังขนาดนั้นเพราะเขาเลือกมุมวีวีไอพีที่เป็นส่วนของพวกเขาและเจ้าของที่นี่.. ดังนั้นลูกค้าวีไอพี หรือวีวีไอพีมักจะแยกตัวออกมาและมันจะไม่ดังเหมือนด้านล่างนั่น.. แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้เขารู้สึกสนใจขึ้นมาก็คือ… มายด์ 

“น้องมานี่หน่อย…”

“ครับ…”

“ผู้หญิงคนนั้น…”

สิบนาทีต่อมา…

ก๊อกๆๆ

ตึกตึกตึก…

“เชิญนั่งสิ…”

ตึกตึกตึก….

“มีอะไรคะ? คุณเป็นใครไม่ทราบ…”

หึ…

“มายด์จำเราไม่ได้เหรอ? ” 

ใครกัน…. เธอจะจำใครได้เธอไม่ได้อยู่เมืองไทยตั้งหลายปี… จะว่าคุ้นเธอก็คุ้นอยู่นะแต่ถ้าถามเธอและจะเอาคำตอบตอนนี้… เธอนึกไม่ออกหรอก จะบอกว่าเด็กในสังกัดเธอเหรอ? ไม่น่าจะใช่เพราะเด็กในสังกัดของเธอไม่มีใครหน้าตาและหุ่นล่ำขนาดนี้… 

“ขอโทษนะพอดีฉันไม่ว่างพอที่จะมานั่งเล่นเกมทายใจหรือนั่งเล่นใบ้คำ..”

ครืด….

หมับ…

“จำไคล์ไม่ได้จริงๆ เหรอ?”

ไคล์… ชื่อคุ้นๆ นะ.. มันเริ่มคิดถึงใครคนนึงที่เธอเคยได้ยิน.. 

“เดี๋ยวนะ.. ไคล์? ไคล์เพื่อนคุณพ่อของฉันน่ะเหรอ?”

“ใช่.. จำได้ใช่ไหม? มายด์ไปอยู่ไหนมา?” ในที่สุดก็จำได้แล้วสินะ… ยังสวยเหมือนเดิมเลย.. แต่ความประพฤติมันเปลี่ยนไป… 

“อ๋อ… ไคล์นั่นเอง.. ไปไหนมาเหรอ? ไปเรียนมาน่ะ… ไคล์เป็นยังไงบ้าง…” เขาดูดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนเลย.. เรื่องนี้เธอยอมรับนะเดี๋ยวนะ.. อย่าบอกว่ายัยมิ้นท์แต่งงานกับไคล์.. ไม่ได้การแล้วเธอจะต้องไปถามให้รู้เรื่อง..

“ถามว่าสบายดีไหม? ก็ตามอัตภาพ…” การแต่งตัวของมายด์มันแบบ… ชวนเสียวฉิบหาย แต่งตัวล่อเสือล่อตะเข้แบบนี้.. เขาไม่ชอบเลยแฮะ

“แต่ไคล์ดูดีขึ้นนะ… ดูดีกว่าเมื่อก่อนเยอะเลยนะ…”

“มายด์ว่าอย่างงั้นเหรอ? …” หึ… ใช่สิเขาใส่ใจและดูแลตัวเองมาตลอด.. แล้วยังไงล่ะอย่าบอกนะว่ามายด์เริ่มสนใจเขาขึ้นมา…

“ถ้ามายด์ไม่ติดอะไรก็นั่งกับไคล์ก่อนก็ได้นะข้างล่างมันเสียงดังไคล์ไม่ค่อยชอบเท่าไรน่ะ….”

“แล้ว.. ผู้หญิงของไคล์จะไม่ว่าอะไรเหรอ? จะไม่หึงเหรอ?” เธอต้องโยนหินถามทางก่อนเธอจะมาสุ่มสี่สุ่มห้ากระโจนตะครุบเหยื่อเลยก็ไม่ได้…

“คนไหนล่ะ? มิ้นท์น่ะเหรอ? ไคล์ไม่ได้เป็นอะไรกับมิ้นท์ ไม่เคยแตะ.. ไม่อยากแตะ ไม่ต้องการแตะ…”

หึ… แบบนี้นี่เอง… สุดท้ายยัยมิ้นท์ก็แต่งงานกับไคล์สินะ… เรื่องนี้เธอต้องไปคุยกับคุณพ่อจริงจังซะแล้ว.. ที่เธอเลือกปฏิเสธการแต่งงานเพราะเธอไม่รู้ว่าเธอจะต้องแต่งงานกับใครกันแน่ระหว่างไคล์หรือคิม.. แต่ไม่ว่าจะแต่งกับใครเธอก็ไม่ชอบ เธอไม่อยากโดนคลุมถุงชนเธอเลยเลือกให้เพื่อนสนิทของเธอมาปฏิเสธแต่มันก็ไม่ได้บอกว่าไคล์ในตอนนี้รูปร่างหน้าตาเป็นยังไง..แต่ตอนนี้เธอได้เห็นเขาแล้ว.. เขาหล่อเหลา และดูดีมาก.. เรื่องนี้ต้องกลับไปคุยกับคุณพ่อและยัยมิ้นท์ให้รู้เรื่อง…

“ทำไมล่ะไคล์.. ยัยมิ้นท์ก็ออกจะน่ารัก…”

“ไม่ใช่สเปก…”

เพียงแค่เธอเห็นแววตาของไคล์เธอก็พอจะเดาออกว่าไคล์คิดอะไรอยู่.. แต่อย่าพึ่งคิดไปเกินกว่านั้นนะไคล์… เพราะนายไม่มีทางที่จะได้ฉันง่ายๆ หรอก และยิ่งยังมีทะเบียนสมรสคาอยู่กับยัยมิ้นท์แบบนี้ด้วย.. มันไม่ง่ายเลยเพราะฉันไม่อยากขึ้นชื่อว่าเป็นเมียน้อยและแย่งสามีของน้องสาวตัวเองน่ะสิ…

“แล้วสเปกที่ชอบ.. เป็นแบบไหนเหรอ?”

“คนที่กำลังคุยอยู่…”

“งั้นเหรอ?”

หึ…