ตอนที่ 5 หลอมรักครั้งที่ 5 [2/3]

หลอมรักครั้งที่ 5

2/3

“เราว่าก็เหมือนครอบครัวปกติทั่วไปนะ” ผมก็ตอบไปตามที่ผมรู้สึกนะ แต่ไม่รู้หรอกว่าครอบครัวอื่นเป็นแบบไหน แต่ผมคุ้นชินแบบนี้ก็เลยมีบางช่วงที่เผลอคิดเหมือนกันว่าครอบครัวอื่นอาจจะไม่ได้ต่าง “ครอบครัวพาลินก็น่ารักนะ คุณลุงดูรักพามาก ๆ เลย”

“ไม่ใช่หรอก...” ผมไม่รู้ว่าไม่ใช่ของพาลินคือแบบไหน แต่ว่าพาลินดูมาอยากจะพูดถึงมันและพาผมเปลี่ยนเรื่องไป

ช่วงเวลาวันแรกที่เราอยู่ฝรั่งเศสก็ไม่มีอะไรมากมายนอกจากเที่ยว หลังจากกลับจากOrléans (ออร์เลออง) ผมก็พาเธอกลับมากินข้าวเย็นในปารีส แล้วก็เดินเล่น ถ่ายรูปกันช่วงกลางคืนแถว ๆ หอไอเฟลเพราะพอตรงหอเปิดไฟแล้วมันสวยดี ผมชอบที่นี่ตอนกลางคืนมากกว่ากลางวัน

พอวันถัดมาคือวันที่ยี่สิบ ผมก็พาพาลินไปแวร์ซายช่วงกลางวันเพราะพาลินบอกว่าอยากไปอีก แต่ว่าบ่ายก็กลับมาเพราะเย็นผมต้องมีนัดคุยงานกันหุ้นส่วนกัน แต่เขาก็เป็นเพื่อนสมัยที่ผมเรียนอยู่แคนาดาน่ะไม่ได้เป็นทางการอะไรขนาดนั้น

ผมพาพาลินไปด้วย ไปก่อนเวลาคุยงานประมาณหนึ่งชั่วโมงเพราะร้านที่ผมนัดกับเพื่อนไว้มันเป็นร้านที่บรรยากาศดีมาก พาลินน่าจะชอบ พอเพื่อนมาผมก็แยกมานั่งรอเพื่อนอีกโต๊ะ เพราะคิดว่าน่าจะใช้เวลาทำสัญญากันแค่ครึ่งชั่วโมงก็เสร็จแล้ว

“I like working with you, easy buy, easy sell.” (ฉันชอบทำงานกับนายมากเลยว่ะ ซื้อง่ายขายคล่อง) อเล็กซ์พูดมาหลังจากที่เราเซ็นสัญญากัน แต่ปลายประโยคนั้นผมก็เห็นเขาเหล่ตาไปทางด้านซ้ายซึ่งน่าจะเป็นโต๊ะที่พาลินนั่งอยู่ “Next time I hope we can work together again.” (ครั้งหน้า ฉันหวังว่าจะเราจะได้ร่วมงานกันอีกนะ)

“Of course, if you want.” (แน่นอน ถ้านายต้องการนะ) ผมยกยิ้มก่อนจะเอาไวน์ขึ้นมาจิบ และผมก็เห็นว่าตอนนี้อเล็กซ์แทบจะมองไปทางโต๊ะของพาลินอย่างเต็มตา และมองค้างไว้อยู่ราว ๆ สิบวินาทีก่อนจะยกยิ้มมุมปาก “What are you looking?” (นายกำลังมองอะไรอยู่)

“Look at her.” (มองที่เธอคนนั้น) เขาพยักพเยิดหน้าไป ผมก็เห็นว่าพาลินที่กำลังนั่งหันหน้ามาทางนี้รู้ตัวแล้วว่าถูกมอง แต่เธอทำหน้าตาเรียบ ๆ แล้วหันกลับไปสนใจมือถือของตัวเองต่อ “She looks like an Asian woman.” (เธอดูเหมือนจะเป็นผู้หญิงเอเชีย)

“Ah you like Asian woman.” (อ๋า นายชอบผู้หญิงเอเชีย) ผมทวนในสิ่งที่ตัวเองรู้มา

“She is my type.” (เธอตรงสเปคฉันเลยล่ะ) ผมมองอเล็กซ์ค้างเอาไว้ แต่ยังไม่พูดอะไรออกไป “I want you to be my child's mother.” (ฉันน่ะอยากให้เธอมาเป็นแม่ของลูก)

“Calm down.” (ใจเย็นนะ) ผมห้าม แม้จะรู้ว่าพาลินน่ะมีเสน่ห์มากพอจะให้ผู้ชายชอบเธอมาก ๆ ได้ภายในการมองไม่กี่ครั้ง และถึงอเล็กซ์จะเป็นเพื่อนกันก็เถอะ

“I'm serious.” (ฉันจริงจังนะ) อเล็กซ์ขมวดคิ้ว ก่อนจะพูดว่า “I'd try to talk to her better.” (ฉันว่าฉันเข้าไปลองคุยกับเธอดีกว่า)

“Stop it.” (หยุด) ผมออกปากห้ามเมื่อเห็นว่าอเล็กซ์กำลังจะลุกจากเก้าอี้ แม้จะเห็นว่าเพื่อนท่าทางจริงจังและมองพาลินอยู่นานแล้วก็ตาม และแม้ว่าผมจะไม่ได้เป็นอะไรกับพาลินด้วยเหมือนกัน แต่... “She's mine” (เธอเป็นของฉัน)

“.....” อเล็กซ์นิ่งไป และผมก็รู้ว่าโต๊ะนี้มันไกลพอจะไม่ให้พาลินได้ยินเสียงเรา “What”

“She's mine.” (เธอเป็นของฉัน) ผมย้ำอีกครั้ง “Because she come with me and she is my Girlfriend, OK?” (เพราะเธอมากับฉัน และเธอเป็นแฟนของฉัน โอเคไหม)

“You lie me?” (นายโกหกฉันปะเนี้ย) ผมส่ายหัวให้และทำหน้าจริงจังให้เพื่อนรู้ด้วย แม้ว่าจะโกหกอยู่ว่าพาลินเป็นแฟนผมก็ตาม แต่เพราะผมไม่อยากให้มันมายุ่งกับพาลินไง “Oh God, don't tell me she's the girl in your arms.” (โอ้พระเจ้า อย่าบอกนะว่าเธอคือผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดนาย)

“I'm sorry to say yes.” (ฉันเสียใจที่ต้องบอกนายว่าใช่) ผมยักไหล่และยกยิ้มราวกับผู้ชนะ แต่ที่เขาหมายถึงคงเป็นในสตอรีไอจีของผมที่ลงไปตอนวันแรกที่มาถึงไง

“You are so bad.” (นายมันร้ายนักล่ะ) อเล็กซ์หน้างอเลยล่ะ “Why didn't you bring her to meet me?” (แล้วทำไมนายไม่พาเธอมารู้จักฉันล่ะ)

“Next time” (ครั้งหน้าแล้วกันนะ) ผมบอกไปอย่างนั้น เพราะอเล็กซ์ก็ไม่ใช่เพื่อนสนิทขนาดนั้น ผมไม่ได้อยากบอก และพาลินไม่ใช่แฟนผมจริง ๆ สักหน่อยนี่

“รู้สึกเหมือนว่าจะพูดถึงเราเลยนะตอนท้าย” พาลินพูดออกมาตอนที่ผมเดินกลับมาหาเธอถึงโต๊ะแล้ว ส่วนอเล็กซ์ก็กลับไปแล้วด้วย “คุยอะไรกันเหรอ เขามองเราบ่อยนะคนนั้น”

“อเล็กซ์ชอบผู้หญิงหน้าตาโซนเอเชียน่ะ มันชมว่าพาลินสวยดี”

“แค่นั้นเหรอ?”

“ใช่ครับ แค่นี้แหละ”

“โอเค๊” พาลินไม่ได้เซ้าซี้อีกแต่คุยกับผมเรื่องอื่นไป และผมก็ว่ามันดีมากแล้วที่พาลินไม่ได้รับรู้ว่าผมกับอเล็กซ์คุยอะไรกันเกี่ยวกับเธออีก

“พรุ่งนี้เราจะพาไปนอนที่อื่นนะ” ผมบอกเธอระหว่างที่กลับโรงแรม

“ไปนอนที่ไหนเหรอ”

“ขออุบไว้ก่อน แต่คิดว่าพาลินน่ะจะชอบนะ”

“เชื่อเลย เอ็กซ์คิดแบบนี้แปลว่าเราจะชอบของจริงแหละ” ผมยีหัวพาลินในประโยคนี้ พาลินน่าเอ็นดูนะ เธอรู้ตัวว่าจะทำตัวแบบไหนเวลาอยู่กับผู้ชาย และถ้าผู้ชายคนไหนไม่แข็งแกร่งจริง ๆ คงชอบเธอหัวปักหัวปำได้ภายในไม่กี่วันแน่ ๆ

ผมไม่เคยเจอผู้หญิงแบบพาลินเลยนะ แล้วบางทีผมก็รู้สึกว่าตัวเองก็จัดการความรู้สึกไม่ได้เหมือนกัน แต่เธอเป็นคนเดียวที่ผมอยู่ด้วยแล้วเป็นตัวของตัวเองมากขนาดนี้

“ซื้ออะไรกลับไปกินข้างบนไหม” ตอนที่เราจอดรถให้พนักงานเอารถไปเก็บให้ผมก็ถามพาลินเพื่อความมั่นใจอีกครั้ง พาลินส่ายหัวให้เป็นคำตอบ “แน่ใจ๊?”

“แน่” เธอตอบเสียงหนักแน่น

“เราไม่ลุกขึ้นมาสั่งข้าวให้ตอนตีสองนะครับ”

“แหะ ๆ ไม่เอา วันนี้ไม่กินหรอกนะเพราะว่าเดี๋ยวจะอ้วนเอา วันนี้เรากินเยอะทั้งวันแล้วเอ็กซ์ไม่ห้ามเลย” หน้าผมคงเป็นแบบนี้ -_- “วันนี้จะไม่หิวกลางดึกเด็ดขาด!”

“อยู่ไทยก็พูดงี้ทุกวันอะ” ผมตอกย้ำเธออีกครั้ง “สุดท้ายเราก็ต้องไปต้มมาม่าให้”

“ก็มันหิวนี่นา แต่จะไม่กินหรอกนะเพราะว่ากินเนื้อกับแป้งเยอะมากเลยวันนี้”

“ใช่ พาลินกินของหวานไปสองจานด้วยครับมื้อค่ำ โอ๊ย” พาลินหยิกเอวผมตอนผมแซวเธอ

“ก็เอ็กซ์คุยงานอะ พาก็ไม่มีไรทำก็ต้องกินสิ ห้ามแซวจ้ะ” พาลินส่ายนิ้วไปมาสองสามที

“แต่แก้มออกแล้วนะ” ผมดึงแก้วเธอเบา ๆ พาลินหน้าเหมือนตุ๊กตานะ เธอมีแก้มหน่อย ๆ เวลามองแล้วเหมือนก้อนเกี๊ยว ไม่ก็ซาลาเปา

“ใครมันจะหุ่นเฟิร์ม ซิกแพคแน่น ๆ เหมือนเธอกันล่า....” เธอตบหน้าท้องผมเบา ๆ ผมกับพาลินนะ สบาย ๆ กันมาก เราเหมือนเพื่อนกัน มีเคมีที่ดีและผมก็ชอบอยู่กับเธอมากกว่าผู้หญิงทุกคนที่มีความสัมพันธ์เชิงนั้นอยู่ และผมไม่ได้รู้สึกพาลินเหมือนผู้หญิงคนอื่น และเธอไม่เคยล้ำเส้นผมเลย

พอกลับมาถึงห้องเราก็มาอาบน้ำแล้วก็นอนกัน แต่พาลินนอนดูซีรีส์อีกแล้ว พอไม่มีอะไรทำผมก็ดูซีรีส์กับเธอ พาลินน่ะถ้าในสายตาคนอื่นอาจจะมองว่าเป็นคนหยิ่ง แซ่บ และถือตัว แต่พอรู้จักกันแล้วเธอนิสัยน่ารักและไม่ได้เหมือนกับภาพลักษณ์ที่ตัวเองสร้างขึ้นเลยสักนิดเดียว

เช้าวันถัดมาผมพาพาลินออกจากโรงแรมช่วงเช้าหน่อย มาที่ Saint-Émilion (แซงเตมียง) ในเมือง Bordeaux (บอร์โด) ผมมีบ้านและไร่องุ่นอยู่ที่นี่ พึ่งซื้อเอาไว้เมื่อปีก่อน เรื่องนี้ไม่มีใครรู้เลยแม้กระทั่งครอบครัวผม และพาลินเป็นคนแรกที่ผมพามา แต่อันที่จริงแถวนี้ก็พอจะมีคนเอเชียอยู่บ้าง

เมืองนี้ดังเรื่องไวน์ และเป็นแหล่งผลิตไวน์ที่ใหญ่พอสมควรแม้ที่นี่จะไม่ใช่เมืองใหญ่อะไร ไร่และบ้านที่ผมซื้อก็ไม่ได้ใหญ่มาก

“ที่นี่คือ แซงเตมียง ใช่ไหม?” พาลินถามเมื่อรถแล่นเข้ามาในเขตเมือง

“ใช่ครับ” ผมตอบเธอไป

“เราเคยอยากมาที่นี่มากนะ แต่ก็ไม่เคยมาสักทีเลย เคยเห็นแต่ในซีรีส์” พาลินพูดด้วยแววตาเป็นประกาย และผมก็เริ่มรับรู้แล้วว่าพาลินจะมีอาการแบบไหน มีท่าทางยังไง ในตอนที่รู้สึกชอบอะไรสักอย่างมาก ๆ “ขอเปิดกระจกได้ไหมคะ”

“ได้สิ” ว่าจบผมก็เปิดจะจากฝั่งผมให้ รถแล่นมาเรื่อย ๆ ตามสองข้างทางที่เป็นไร่องุ่น ซึ่งบ้านที่ผมซื้อจะอยู่ในไร่ มีพื้นที่ใช้สอยของบ้านรวมสวนประมาณสองร้อยตารางเมตร นอกนั้นรอบ ๆ จะเป็นไร่องุ่นประมาณแค่สามสิบไร่น่ะของผม เพราะเขาไม่ขายแค่บ้านเดี่ยว ๆ เลยต้องซื้อไร่มาด้วย

“ที่นี่คือโรงแรม หรือว่ายังไง” พารถจอดเทียบลงหน้าบ้าน พาลินก็ถามมา แต่หน้าบ้านมีคนมายืนรอเราอยู่แล้ว ซึ่งก็คือคนงานที่ทำงานในส่วนของในบ้าน ประมาณสามคน

“ไม่ใช่โรงแรม แต่เป็นบ้านเลยต่างหาก บ้านเราเอง” พาลินทำตาล่อกแล่กเมื่อได้ฟัง “เราซื้อไว้ปีที่แล้ว ไม่ค่อยได้มาอยู่หรอก ขนาดคนที่บ้านยังไม่รู้เลย มาเถอะ เข้ามา”

ผมจูงแขนพาลินเข้ามา เราทักทายคนดูแลบ้านเล็กน้อยก็เข้ามาข้างในกัน บ้านหลังนี้ไม่ได้ใหญ่มาก เป็นสไตล์ฝรั่งเศสทั่วไป แต่ตกแต่งให้ดูทันสมัยขึ้น รีโนเวทนิดหน่อยเพราะหลังเดิมก็สร้างมายี่สิบกว่าปีได้แล้วล่ะ ผมก็ทาสีใหม่นิดหน่อย ตอนนี้ก็ดูใหม่มาก

เมื่อขึ้นมาชั้นสองแล้วเดินไปตรงชานระเบียงก็สามารถมองเห็นวิวแบบไร่องุ่นแบบสุดลูกหูลูกตาเลยล่ะ เพราะเมืองนี้เด่นด้านไวน์ก็จะเต็มไปด้วยไร่องุ่น

เราไปเดินเล่นในเขตเมืองดูที่เที่ยวที่คนมักไปเมื่อมาเมืองนี้ เสร็จแล้วก็พาเธอเดินแถว ๆ ไร่ ตกกลางคืนก็แค่กินข้าวกัน วันนี้วันที่ยี่สิบเอ็ดแล้ว พรุ่งนี้ก็จะวันเกิดพาลินแล้วด้วย

วันเดียวกันตอนดึกเรานั่งดื่มไวน์แล้วก็เล่นเกมด้วยกัน แต่ผมก็พยายามคะยั้นคะยอพาเธอหาหนังดูจนช่วงใกล้ถึงเที่ยงคืนผมก็ลุกพรวดขึ้นเมื่อเห็นเวลา

“พาลินครับ” คนตัวเล็กเงยหน้ามองผม “เรามีอะไรจะให้ดูล่ะ มากับเราหน่อยได้ไหม”

“แต่ว่าหนังยังไม่จบเลยนะ” เธอบอก แต่ผมส่งสายตาให้ว่าอยากจะพาไปจริง ๆ พาลินแม้จะงงหน่อย ๆ แต่ก็ยอมปิดทีวีตรงห้องนั่งเล่นที่ชั้นหนึ่งแล้วมากับผม “อะไรของเอ็กซ์นะ อยู่ ๆ ก็ลุกเฉยเลย”

“เถอะน่า มาด้วยกัน” ผมพาขึ้นมาที่ชั้นสองก่อนจะหยุดลงที่ตรงที่ก่อนจะถึงประตูทางออกชานระเบียงที่จะมองเห็นสวนด้านหลัง "แต่ขอปิดตาก่อนได้ไหม"

“หืม...?” ผมไม่รั้งรอให้พาลินอนุญาตแต่หยิบผ้าปิดตาที่เตรียมไว้ออกมาปิดตาเธอ แล้วพาเธอเดินไปที่ด้านนอกชานระเบียงขนาดกว้างซึ่งเราขึ้นมากันแล้วเมื่อบ่าย “เอ็กซ์เล่นอะไร พากลัวนะคะ”

“ไม่ต้องกลัว แป๊บเดียว” ผมบอกแล้วค่อย ๆ พาเธอเดินมา พอถึงสถานที่ที่ผมให้แม่บ้านตระเตรียมเอาไว้ให้ก็เปิดผ้าออก “Happy birthday ครับ พาลิน”

“เอ็กซ์” พาลินเรียกชื่อผมเสียงเบามาก และตาเป็นประกายอีกครั้ง แต่ดูเหมือนจะมีน้ำตาคลอด้วยนะ ผมจัดระเบียงให้เต็มไปด้วยดอกไม้และประดับไฟเอาไว้ ตรงกลางมีโต๊ะและมีเค้กปอนด์ใหญ่ขนาดสองชั้นตั้งอยู่ ไฟล้อมรอบส่งให้เค้กที่ผมเตรียมไวดูโดดเด่นขึ้นมา

“มาดูนี่สิครับ” ผมจูงมือพาลินให้ขยับมากกว่าเดิมประมาณสองสามเก้า ให้สามารถมองเห็นพื้นหญ้าของส่วนได้ชัดถนนตากว่าเดิม

“เอ็กซ์ พาขอบคุณมากนะ” ว่าจบเธอก็กระโดดกอดคอผมเมื่อเห็นว่าผมตกแต่งพื้นหญ้าด้านล่างให้เต็มไปด้วยไฟที่เป็นลวดลายว่า 26^th Palin Day ผมน่ะอุตส่าห์โกหกเธอเมื่อเย็นว่ากำลังซ่อมพื้นตรงนั้นนะ ถึงจะไม่เนียนก็เถอะ “ขอบคุณมากจริง ๆ ค่ะ”

“ดูนั่นก่อนสิ” และเซอร์ไพรส์สุดท้ายที่ผมเตรียมไว้คือเหล่าพลุดอกไม้ไฟที่จุดขึ้น

“โฮ...สวยมากเลย”

“มีความสุขมาก ๆ นะครับ” ผมลูบแก้มเธอ

“เราชอบมากเลย ขอบคุณอีกครั้งนะคะ” เรามองตากันค้างเอาไว้นานนับนาทีที่พลุถูกจุด และอยู่ผมก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกมนต์สะกดอะไรสักอย่างเอาไว้ ก่อนจะพูดว่า

“พาลิน เราขอจูบพาลินได้ไหมครับ....”