“Dalian n’yo nga ang paglalakad. Aabutin na tayo ng dilim dito sa kahuyan, eh!” sikmat ng nagmamadaling si Marlon. Hindi ito magkandaugaga sa pag-ahon mula sa matarik na lupa habang sinusundan ito nina Nica, Garreth, Jen at Glenda. “Ano ba? Bakit ka ba masyadong nagmamadali?” sigaw ni Jen, bitbit nito ang basket na nilagyan ng mga prutas kanina. Si Garreth naman ang may dala ng mga ginamit na kaldero, plato at mga kubyertos. “Oo nga,” sang-ayon naman ni Glenda, isa rin sa mga kaibigan at kababata ni Nica. “Ikaw nga itong ayaw pang umahon sa tubig kanina kahit panay na ang tawag ko sa iyo,” natatawang dugtong pa nito. Bahagyang tumigil sa paghakbang si Marlon at nakapamaywang na lumingon sa kanila. “Eh, paano naman, ang buong akala ko ay maaga pa. Malay ko ba na mag-aalas sais na pala? Bago tayo makarating sa atin ay malamang madilim na.” “Eh, ano naman kung abutin tayo ng dilim dito?” natatawa ring tanong ni Jen. “Palagi naman tayong
Nang matiyak na ang kaligtasan ay saka pa lang naihakbang ni Nica ang mga paa sa nakahandusay pa rin na si Garreth. Humahagulhol na niyakap niya ang binata. Saka pa lang dumating ang humahangos na sina Jen at Glenda. Humalo sa kanyang iyak ang sigaw at panaghoy ng dalawang babae nang makita ang bangkay ni Marlon. Nang bahagya siyang kumalma ay saka pa lang lumapit sa kanya si Matthaios at iniabot ang isang kamay upang tulungan siyang makatayo. “Are you alright?” Puno ng pag-aalala ang tinig nito habang inaalalayan siya. Ang binatilyong kasama nito na agad niyang namukhaan ay si Garreth naman ang inalalayan. “Paano ka nakarating dito? I mean, paano mo nalaman ang lugar na ito?” nagtatakang tanong niya kay Matthaios nang makatayo na siya. “Inihatid kita dito sa Tagaytay kagabi, hindi ba?” nakangiting sagot ni Matthaios. “Oo nga. Pero sa highway ako bumaba. Paano mo nalaman ang eksaktong lugar ko?” “May imposible ba kung des
“Ang yabang naman ng Griyegong iyon,” himutok ni Garreth nang dalawin ito ni Nica sa bahay kinabukasan. Katabi niya sa upuan si Jen. “Porke nakapatay lang ng isang nocturno, akala niya, bida na siya agad.” Bakas pa sa mukha ng binata ang mga sugat na nilikha ng nocturno na nakalaban nito kagabi. “Sinungitan ko nga sa sobrang inis ko, eh,” sabi niya upang mabawasan kahit papaano ang pagseselos ni Garreth. Katulad ni Matthaios, utang din niya ang buhay sa lalaking kausap kaya sa ngayon ay ayaw niya itong bigyan ng ikasasama ng loob lalo na’t nakamarka pa sa mukha’t katawan nito ang mga bakas ng pagtatanggol sa kanya. “Pero paano kung bumalik dito ang Matthaios na iyon?” may pagdududang tanong ni Jen. “Palibhasa’y medical frontliner kung kaya malaya siyang nakakalabas-pasok ng Maynila at mga karatig-lugar. Nabanggit din ni Edgar na may tinutuluyan daw iyong hotel dito sa Tagaytay.” Si Edgar na tinutukoy ni Jen ay ang binatilyong nagsilbing guide ni Matthaios nong
Nakangising sinisimsim ng Rusong si Borris Ivanovich ang laman ng hawak na kopita habang komportableng nakaupo sa azotea ng malaking bahay na inookupa sa loob ng Villa Constancia, isang mamahaling resort-hotel sa Tagaytay. “Why don’t you just kill that woman?” tanong ng kanyang butler at nagsisilbing kanang-kamay na si Gustav habang sinasalinan ng mamahaling alak ang kanyang kopita. “Rasslabit’sya, Gustav. Darating tayo dyan,” mahinahon niyang tugon habang nilalaro ang laman ng hawak na kopita. “Pero sa ngayon ay kailangan ko pa siya kung kaya nagbago ang plano ko sa kanya.” Dalawang tauhan na natin ang napatay dahil sa kanya,” matabang na sabi ni Gustav. “Dahil parehong hunghang ang dalawang iyon na pinasugod mo sa ilog upang patayin si Ava kasama ng mga kaibigan niya. Actually, tatlo na sila. Ang una ay ang ulol na si Mikhail na pumayag na maging nocturno ng isang gabi kapalit ng malaking bayad upang makalikha ng mga halimaw sa lugar
“Mukhang napakalalim ng iniisip mo,” basag ni Matthaios sa katahimikan nang mapansin ang pananahimik ni Nica. Narito silang dalawa ngayon sa isang burol habang tinatanaw ang kagandahan ng bulkang Taal sa di kalayuan. Ikalawang beses ito ng pagdalaw ni Matthaios sa kanya bilang tanda ng panunuyo. Bahagya pa siyang napapitlag nang marinig ang boses ng lalaki. Kagabi pa okupado ng mga alalahanin ang utak niya kung kaya hindi maiwasang mawala sa sarili kahit kasama niya si Matthaios. “A-ano’ng sabi mo?” pautal na tanong niya sabay baling sa lalaking nakatayo sa tabi niya. Ngunit sa halip na sagutin siya ng binata ay nagtanong din ito. Matiim ang pagkakatitig sa kanya. “Si Garreth ba?” Nagulat siya sa biglang pagbigkas ng lalaki sa pangalan ng kanyang kababata. “A-ano ba’ng sinasabi mo? Bakit binabanggit mo ang pangalan ni Garreth?” Kunwari ay may halong inis ang tinig niya pero ang totoo ay ikinasisiya niya ang tila pagseselos ng lalaki.
Kinabukasan ay isang nakagugulat na balita ang inihayag ni Dr. Helga Mortersen sa harap ng mga Filipinong doktor-siyentipiko sa isang pagpupulong ng mga sumunod na araw. Naroon din sina Rigor at Hagen, maging si Major Devon Sorrentino bilang kinatawan ng Philippine National Police. “After a thorough research and investigation, our team found out that the deadly virus that can transform humans into nocturnal mutant is a man-made virus,” simula ng doktora. Helga’s statement created an abrupt commotion among the people inside the conference room. Sari-saring emosyon ang nakalarawan sa mga mukha ng mga siyentipikong Filipino. May mga nagulat at may mga hindi makapaniwala. “Are you sure?” may pagdududang tanong ng fifty-eight years old na direktor ng Philippine Research Institute na si Dr. Angeles Hernandez. “It’s impossible,” bulalas ng Pilipinang doktor na si Emmanuelle Chen, ang head ng Infectious Disease Department ng pinakasikat n
Matthaios blinked his eyes several times. Maliwanag sa buong silid kung kaya nang ibinaling niya ang ulo ay agad niyang nakita ang nocturnong nahuli niya noong isang araw. Nakatali pa rin ito sa kamang kahilera lamang ng hinihigaan niya. Tulog pa rin ito. Unti-unti niyang binalikan sa isip ang kagimbal-gimbal na karanasan. Hindi niya alam kung ilang minuto o ilang oras niyang pinagdaanan iyon. Ramdam pa rin niya ang pananakit at panghihina ng buong katawan. Isang tinig ang kanyang narinig na tumawag sa kanyang pangalan. Nang ibaling niya ang ulo sa kabila ay nakita niya ang papalapit na si Helga, kasunod si Rigor at Hagen habang hindi naman tumitinag mula sa pagkakatayo si Major Sorrentino. Nakatingin lang ito sa kanya o mas tamang sabihing nagmamatyag. Bakas sa mukha ng mga ito ang tuwa dahil sa pagbabalik-anyo niya. “Thanks God!” bulalas ni Hagen. “Kinaya mo, Matthaios. Napigilan mo ang virus na kumalat sa buo mong katawan.” “Pasalamat
“Ano ba? Nasasaktan ako,” sigaw ni Khid Morales habang kinukuwelyuhan ni Major Sorrentino. Narito silang muli sa apartment ng handler ni Ava Taylor. “Talagang masasaktan ka kapag hindi ka nagsalita,” gigil ni Major Sorrentino. “Ano ba talaga ang kailangan pa ninyo sa akin? Hindi ba’t nanggaling na kayo rito noong isang araw at sinagot ko naman lahat ng itinanong ninyo?” “Puwes, gusto naming sabihin mo lahat ng nalalaman mo tungkol kay Borris Ivanovich at sa naging relasyon nila ni Ava Taylor also known as Nica Masangcay,” sagot ni Rigor na nakatayo lamang sa likuran ni Major Sorrentino. Muling gumuhit ang kirot sa dibdib ni Matthaios nang marinig ang pagkakaroon ng relasyon ni Nica sa ibang lalaki. Ngunit kailangang tiisin niya ang lahat. Higit kailanman ay kailangang mangibabaw ang kanyang trabaho at pagtupad sa misyong iniatang sa kanya. Kung sakali mang kasabwat si Nica ng mga taong gumawa ng virus ay wala siyang magagawa kungdi isa