บทที่ 3 “เขาไม่รู้ว่าเขามีลูก…หรือเขาแค่ไม่อยากรู้?”

ห้องใต้ดินที่ถูกดัดแปลงให้คล้ายห้องนอนทั่วไปกลับเย็นเยียบจนแทบหยุดลมหายใจ เมลินรู้สึกเหมือนถูกจองจำอยู่ในคุกที่โหดร้ายยิ่งกว่าคุกจริง—คุกที่กล่อมเธอด้วยม่านหนา เตียงนุ่ม และแสงไฟหลอกตา หญิงสาวนั่งนิ่งอยู่ที่มุมเตียง กอดเข่าตัวเองเอาไว้แน่น ดวงตาแดงช้ำบวมเป่งจากการร้องไห้ไม่หยุดตั้งแต่ถูกจับแยกจากลูกชายที่สนามบิน

“น๊อต...” เธอพึมพำชื่อเขาแผ่วเบา ปลายนิ้วเย็นเฉียบกำแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อหนัง เธอไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน ไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังกลัวหรือร้องไห้หรือเปล่า เด็กชายวัยสี่ขวบที่ไม่ค่อยเข้าใจโลกใบนี้มากนัก เติบโตมากับแม่เพียงคนเดียว ไม่มีญาติ ไม่มีใคร แม้แต่พ่อของเขา...คนที่ควรจะรักเขาเป็นคนแรก ก็ไม่เคยแม้แต่จะถามถึง

ตอนที่ถูกชายแปลกหน้าลากตัวเธอขึ้นรถ เมลินดิ้นสุดแรงแต่ไร้ประโยชน์ และภาพสุดท้ายที่เธอเห็นก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกไปก็คือเด็กชายในอ้อมแขนของชายคนหนึ่ง เขาถูกอุ้มขึ้นรถอีกคันที่จอดรออยู่ แววตากลมโตของลูกชายที่เต็มไปด้วยความตื่นกลัว ฝังลึกอยู่ในหัวใจของเธอราวกับแผลสาหัสที่ไม่มีวันสมาน

“หนูจะต้องไม่เป็นอะไร... แม่จะหาทางไปหาหนูให้ได้” เธอกัดฟันแน่น น้ำตาไหลเงียบ ๆ เป็นสาย หญิงสาวสวดภาวนาให้เขาได้อยู่ในที่ปลอดภัย แม้เธอจะไม่รู้เลยว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ และชายที่เคยเป็นทุกอย่างของเธอ กลับเป็นคนที่พรากเธอจากลูกชายด้วยมือของตัวเอง

—

ห้องพักเด็กที่ตกแต่งอย่างอบอุ่นด้วยโทนสีฟ้าอ่อน ภาพการ์ตูนและของเล่นกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น เด็กชายตัวน้อยค่อย ๆ ขยับเปลือกตาตื่นขึ้นจากนิทรา ดวงตากลมโตกระพริบถี่ ๆ มองสำรวจไปรอบตัวด้วยความสับสน

“หม่าม๊า...?” เสียงใสสั่นเครือหลุดจากริมฝีปากเล็ก ก่อนที่เขาจะหันซ้ายหันขวาอย่างตื่นตระหนก ห้องนี้ไม่ใช่ห้องของเขา ไม่ใช่ห้องที่เขาคุ้นเคย และไม่มีแม้แต่เงาของแม่ที่เขารัก เด็กชายเริ่มสะอื้น ร้องไห้ออกมาดังลั่น พยายามจะปีนลงจากเตียง แต่ขายังไม่ทันถึงพื้น เสียงฝีเท้าเร่งรีบก็ดังขึ้นหน้าประตู

“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะคะคนเก่ง” หญิงสาวในชุดพี่เลี้ยงรีบตรงเข้าไปหาเด็กน้อย พยายามยื่นมือไปปลอบ แต่เด็กชายกลับเบี่ยงตัวหนี ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยน้ำตาและความหวาดกลัว

“หม่าม๊า! ฮือๆ หนูจะกลับบ้าน! หนูจะหาแม่!”

เสียงร้องไห้แทบฉีกหัวใจพี่เลี้ยงสาวให้ขาด เธอพยายามพูดปลอบ กอดปลอบ และยื่นกล่องของเล่นมาให้ แต่ทุกความพยายามไร้ผล เด็กชายไม่ยอมแตะต้องอะไรทั้งสิ้น เอาแต่ร้องไห้หนักขึ้นเรื่อย ๆ จนในที่สุดก็หลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน หายใจสะอื้นติดขัดเป็นช่วง ๆ ขณะที่มือเล็กยังกำเสื้อของตัวเองแน่น

พี่เลี้ยงมองเขาด้วยแววตาเวทนา ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออก เสียงของเธอสั่นไหวแต่พยายามข่มให้มั่นคง

“ค่ะคุณคีรินทร์ เด็กไม่ยอมกินอะไรเลยค่ะ เอาแต่ร้องหาแม่จนหมดแรง ดิฉันคิดว่าควรเรียกคุณหมอมาดูอาการค่ะ...”

ห้องควบคุมส่วนตัวถูกซ่อนอยู่ด้านในสุดของคฤหาสน์หลังใหญ่ ภายในเงียบงัน มีเพียงเสียงของเครื่องปรับอากาศ และเสียงกดแป้นพิมพ์ที่ดังเป็นระยะ ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของทุกพื้นที่บนจอมอนิเตอร์ที่รายล้อมรอบตัวนั่งอยู่ในเงามืดของเก้าอี้หนังตัวใหญ่ คีรินทร์ ไม่ได้หลับตลอดทั้งคืน

จอหลักตรงกลางฉายภาพจากกล้องวงจรปิดห้องใต้ดิน เผยให้เห็นหญิงสาวที่ถูกควบคุมตัวไว้ในห้องพักที่ไม่มีหน้าต่าง เมลิน...ผู้หญิงที่เขาเคยรัก และเป็นคนเดียวที่กล้าทิ้งเขาไปอย่างไม่มีคำอธิบาย สีหน้าของเธอในจอเต็มไปด้วยความอ่อนล้า หวาดหวั่น และเจ็บปวด หญิงสาวนั่งนิ่งอยู่ที่ขอบเตียง ท่ามกลางแสงไฟสลัว เธอดูเปราะบางเหลือเกินจนเขาเองก็ไม่อาจละสายตาได้

“หลอกลวงฉันยังไม่พอ ยังพาเด็กเข้ามาในเรื่องนี้อีก...” คีรินทร์พึมพำกับตัวเอง เสียงแหบต่ำเหมือนกรวดที่บดกันกลางอก

เสียงสั่นของมือถือขัดจังหวะความคิด มือเรียวยกขึ้นกดรับสาย ลิซ่าคนสนิทเอ่ยเสียงเร่งรีบผ่านปลายสาย

“บอสคะ...พี่เลี้ยงรายงานว่าเด็กไม่ยอมกินอะไรเลยค่ะ ร้องไห้ทั้งคืน ตอนนี้อ่อนแรงจนแทบไม่มีแรงจะลุก พี่เลี้ยงขออนุญาตเรียกหมอเข้ามาตรวจนะคะ”

คิ้วหนาเรียวขมวดแน่นทันที ริมฝีปากเม้มแน่น คีรินทร์หันขวับไปยังจอภาพอีกจอที่ฉายห้องนอนแขกสำหรับเด็กชาย เด็กชายที่เขาสั่งให้จับตัวมาพร้อมผู้หญิงคนนั้น เด็กน้อยวัยสี่ขวบกำลังซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ร่างกายบอบบางสั่นไหวเบาๆ จากแรงสะอื้น แม้ไม่ได้ยินเสียง แต่แววตาภายใต้ขนตาน้อยๆ คู่นั้น มันช่างตัดลึกในใจคนมอง

สายตาเรียบเย็นของคีรินทร์แปรเปลี่ยนเป็นสับสนเล็กน้อย รอยย่นกลางหว่างคิ้วยิ่งชัดขึ้น เมื่อเขามองใบหน้าของเด็กคนนั้นนานขึ้น...มีบางอย่างคุ้นเคยเหมือนเดจาวูที่เคยพบในอดีต

“เด็กคนนั้น...” ลิซ่าก้าวเข้ามาในห้องควบคุมหลังเคาะเบาๆ เธอมองตามสายตาของเจ้านายแล้วก็เผลอหลุดปาก

“บอสคะ…เด็กคนนั้น…หน้าคล้ายคุณมากเลยนะคะ คล้ายจนดิฉันขนลุก…”

คำพูดนั้นทำให้มือของชายหนุ่มชะงัก เขาหยิบแฟ้มเก่าจากลิ้นชักลับด้านข้างโต๊ะ รูปถ่ายในวัยเด็กของเขาถูกวางลงข้างจอภาพ

...ตากลมโตคู่นั้น จมูกโด่งรั้น ปากเม้มแน่นตอนร้องไห้ แม้แต่ท่าทางการขยี้ตาก็ยังเหมือนกันจนเกินไป...

เขาไม่พูดอะไร สายตากลับมืดมนลงอีกครั้ง แต่แวววาวบางอย่างสะท้อนในดวงตาคู่นั้น

“อย่าเพิ่งเชื่ออะไรง่ายๆ” เขาพึมพำ “บางทีอาจเป็นแผนของเธออีกก็ได้”

ไม่นานนัก เสียงแจ้งเตือนหน้าจอแสดงภาพหมออคินเดินทางมาถึงคฤหาสน์ คีรินทร์จึงลุกขึ้นเต็มความสูง ทิ้งแฟ้มรูปถ่ายไว้ที่เดิม เดินผ่านลิซ่าโดยไม่พูดอะไร และมุ่งหน้าไปยังห้องของเด็กคนนั้นที่อยู่อีกฝั่งของคฤหาสน์

เมื่อเขาไปถึง หมออคินกำลังตรวจดูอาการของหนูน้อย เด็กชายยังไม่ยอมตื่น แต่ก็สะดุ้งเป็นระยะเมื่อมือของใครแตะต้อง

“เขาเป็นอะไร?” เสียงของคีรินทร์นิ่งสนิท แต่เฉียบขาด

อคินเงยหน้าขึ้น มองเพื่อนสนิทด้วยสายตาเหนื่อยใจ

“เด็กไม่มีโรคอะไรร้ายแรง แต่ร่างกายอ่อนเพลียจากการร้องไห้ ไม่ยอมกินอะไรเลย แค่วันเดียวก็แทบหมดแรงแล้ว เขาเอาแต่เรียกหาแม่ นายจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน?”

“ก็แค่เด็กที่เธออาจเอามาใช้เป็นหมาก” เสียงเขาเย็นเฉียบจนลมหายใจในห้องอึดอัด

หมออคินถอนหายใจ ก่อนหยิบเข็มฉีดยาขึ้นและฉีดยาบำรุงเบาๆ ที่ต้นแขนเล็กๆ ของเด็กชายด้วยความระมัดระวัง

“เขาเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง คีรินทร์...เด็กที่ไม่ควรต้องร้องไห้เพราะเกมของผู้ใหญ่ เด็กที่ไม่รู้อะไรเลย แต่ต้องมาแบกรับผลของความแค้น ความเข้าใจผิด และหัวใจของคนเป็นพ่อแม่…”

“ฉันรู้ว่าฉันทำอะไร” ชายหนุ่มตอบเสียงเย็น ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นอีกพักหนึ่ง ก่อนหันหลังเดินออกจากห้องไปโดยไม่เหลียวกลับมามองเด็กชายอีก

...แต่ในหัวเขา ภาพดวงตาคู่นั้นยังคงไม่จางหาย...