006: 5 year's later

Leonora’s POV

“Alex, Ezra, mag-ingat kayo baka madapa!” saway ko sa mga anak kong tumatakbo sa labas ng bahay namin. Simple lang naman ang bahay na ito—sakto lang para sa isang pamilya.

Kasama rin namin dito sina Inang at ang mga kapatid ko, na tumutulong sa pag-aalaga sa mga anak ko. “Ate, hinahanap ka ni Inay,” tawag sa akin ni Ana, kaya lumabas ako at tinawag ang dalawa para isama.

“Alex, Ezra, dito muna kayo kay Tita Ana,” sabi ko. Tumango naman ang dalawa kaya pumasok na ako at pinuntahan si Inay.

“Nay, ano po iyon?” tanong ko.

“Punta ka kay Aling Marites, bumili ka ng pang-ulam natin mamaya,” utos niya, kaya pumunta na ako. Habang naglalakad, naririnig ko na naman ang mga bulong-bulungan ng mga tao sa paligid.

Noong araw na umuwi ako mula Maynila, galit na galit si Inay nang malaman niyang buntis ako. Hindi ko na sinabi kung sino ang ama, dahil alam kong hindi niya matatanggap ang mga bata.

“Aling Marites, pabili po ng isang gulay na sariwa, ha,” sabi ko sa kanya. Tumango naman siya sa akin habang nakangiti.

“Oo nga pala, Leonora, kailan ang graduation mo?” tanong niya sa akin. Napangiti naman ako sa tanong niya.

“Sa susunod na araw na po,” sagot ko. Nakakatuwa lang dahil sa dami ng problemang dumating sa buhay namin, hindi ko inakalang makakapagtapos ako.

Nang makauwi na ako, narinig ko umiiyak ang isa sa kambal kaya dali-dali akong pumonta sa likod. “Ate, nadapa si Alex,” sabi ni Ana sakin, kaya lumapit ako kay Alex para tignan kung malaki ba ang sugat.

“M-mommy, ouchy,” sabi sa akin ni Alex, samantalang si Ezra naman ay umiiyak lang na nakatingin sa kambal niya. “Ana, kunin mo nga yong first-aid sa kwarto ko,” sabi ko kay Ana, kaya umalis na siya at pumunta sa kwarto ko.

“What happened?” malumanay kong sabi sa anak ko, tumingin naman sa akin si Ezra. “We we’re just running mama, then Alex hit he’s foot sa stone,” sabi niya sa akin, nang makarating si Ana agad kong nilinisan ang tuhod ni Alex para hindi ma-infection.

Matapos gamutin ang sugat ni Alex, binuhat ko siya at niyakap nang mahigpit. “Huwag ka nang tatakbo nang mabilis, anak. I don't wan't you to get hurt always,” sabi ko habang pinupunasan ang luha niya.

Tumango naman siya, at si Ezra, na tahimik na nakatayo sa tabi namin, ay humawak sa laylayan ng suot kong damit, mukhang nag-aalala rin para sa kakambal niya.

Pagkatapos, lumapit si Inay mula sa pintuan. “Leonora, halika sa loob, may kailangan tayong pag-usapan,” sabi niya. Iniwan ko muna ang kambal kay Ana at sumunod sa kanya.

Sa loob ng bahay, naupo kami sa maliit na mesa. Huminga nang malalim si Inay bago nagsalita. “Leonora, alam kong mahirap ang lahat para sa’yo, pero natutuwa akong hindi mo isinuko ang mga pangarap mo. Ngayon, tapos ka na sa pag-aaral, ano’ng plano mo?”

Hawak ko ang kamay ni Inay at ngumiti. “Nay, pagkatapos ng graduation, gusto kong bumalik sa Maynila. Gusto kong magbagong buhay, maghanap ng mas magandang trabaho para makapag-aaral na sina Alex at Ezra. Isasama ko rin si Ana para may katuwang ako sa pag-aalaga sa kambal.”

Tahimik na tumango si Inay, halatang nag-iisip. “Siguraduhin mong magiging maayos kayo roon. Ayoko nang marinig na nahihirapan ka. Alam kong matapang ka, anak, pero huwag mong kalimutang magdasal palagi.”

“Opo, Nay,” sagot ko habang niyayakap siya.

Ilang linggo ang lumipas matapos ang graduation, natanggap ako sa isang kumpanya sa Maynila. Kabado ako noong unang araw ng trabaho, pero alam kong kailangang magsimula muli para sa mga anak ko. Habang naghihintay ako sa orientation, napansin ko ang pangalan ng kumpanya sa badge na binigay sa akin ‘Asher Corp. Inc.’

Parang may kung anong gumuhit na kaba sa dibdib ko. May halong takot at pagtataka ang naramdaman ko, pero pinilit kong balewalain ito. Siguro naman hindi ito konektado sa kanya… hindi ba?

Pagkatapos ng ilang minuto, narinig ko ang pagbukas ng pinto at ang pagtapak ng pamilyar na sapatos. Napalingon ako, at halos tumigil ang mundo ko nang marinig ang boses na iyon—isang boses na ilang taon kong iniwasan.

“Good morning, everyone. I’m Drack Mozen Asher, the CEO of this company.”

Hindi ko alam kung paano ako napako sa kinauupuan ko. Nang makita ko ang mukha niya, tila bumalik lahat ng alaala—ang masasayang araw, ang kirot ng paghihiwalay, at ang lihim na matagal ko nang kinikimkim.

Hindi ako makapaniwala. Siya nga—si Drack, ang ama ng kambal ko, at ang lalaking iniwan ko noon nang walang paliwanag. Ngayon, narito siya sa harapan ko, walang kaalam-alam na may dalawang anak kami.

Kailangan ko bang sabihin sa kanya ang totoo? O dapat ko siyang iwasan para protektahan ang mga anak ko? Ang bigat ng desisyon na iyon ay tila bumalot sa akin habang nakatingin ako sa kanya, naghahanap ng sagot sa mga mata niyang minsang naging tahanan ko.

Habang patuloy siyang nagsasalita sa harapan, halos hindi ko na naririnig ang mga sinasabi niya. Ang utak ko ay naguguluhan sa dami ng tanong. Dapat ko bang sabihin sa kanya ang totoo? Paano kung malaman niya ang tungkol sa kambal? Anong mangyayari sa amin?

Nang matapos ang orientation, nagmadali akong lumabas ng kwarto, umiiwas na mapansin niya. Ayoko pa siyang makausap—hindi pa ako handa. Pero hindi ko akalain na sa pagmamadali ko ay magtatama ang mga mata namin.

“Leonora?” tanong niya, halatang gulat. Tumigil ako sa paglalakad. Pakiramdam ko’y nabuhay muli ang mga multo ng nakaraan sa simpleng pagtawag niya ng pangalan ko.

“Sir, ah, hello po,” sagot ko nang mahina, pilit na pinapanatili ang mahinahong mukha kahit na bumibilis ang tibok ng puso ko.

Lumapit siya, kitang-kita ko ang hindi maipintang ekspresyon sa mukha niya. “Ikaw nga… Hindi ko akalain na dito tayo muling magkikita.” Ang boses niya’y puno ng pagtataka sa akin.

Hindi ako makatingin nang diretso sa kanya. “Yes, Sir, swerte po pala. Ikaw pala ang may-ari ng kumpanya.”

Tahimik siya sandali, at naramdaman ko ang bigat ng tingin niya. “You look good, Leonora, kamusta ang pamilya mo?” tanong niya sa akin.

Bago pa ako makasagot, biglang tumunog ang cellphone ko. Nakita kong si Ana ang tumatawag. Nagpaalam ako nang mabilis kay Drack, hindi na hinintay pa ang sagot niya, at dali-daling umalis.

Pagdating ko sa bahay, sinalubong ako ng kambal. “Mommy, look! We made drawings!” sabi ni Ezra habang masaya niyang pinapakita ang mga guhit nila ni Asher. Pinilit kong ngumiti, pilit na tinatanggal ang bigat sa dibdib ko. Lumuhod ako at niyakap silang dalawa.

“Ang gaganda ng drawings nyo, mga anak. Proud ako sa inyo,” sabi ko habang hinahalikan ang mga noo nila.

Pero sa likod ng mga ngiti, hindi ko maiwasang mag-alala. Paano kung malaman nila ang tungkol sa ama nila? Paano kung makilala sila ni Drack? Alam kong darating ang araw na kakailanganin kong harapin ang katotohanan, pero ngayon, gusto ko munang sulitin ang tahimik na buhay naming mag-iina.

Kahit gaano kahirap, kailangan kong protektahan sila—kahit pa ang kapalit nito ay muling ilayo ang sarili ko kay Drack.