ชอบท้าทาย

@ลานจอดรถหลังตึกนิเทศฯ

บรรยากาศเงียบภายในลานจอดรถหลังตึกนิเทศที่ไม่มีผู้คนพลุ่งพล่าน มะนาวเดินมาคนเดียว ส้นสูงกระแทกพื้นคอนกรีตเบาๆ เธอหยุดมองรอบๆ อย่างไม่เร่งรีบ…เหมือนรู้อยู่แล้วว่ามีใครกำลังรออยู่

เสียงประตูรถเปิดดัง “แก๊ก…” ก่อนที่ จอมทัพ จะก้าวเท้าเดินออกมา เสื้อเชิ้ตนักศึกษาสีขาวพับแขนไว้ถึงศอก ดวงตาคมขุ่นไม่พูดแม้แต่คำเดียว เขาเดินตรงเข้ามา ดึงข้อมือเธอไปแนบชิดติดกับตัวเขา

“ฟรึ้บ!!!”

“อ๊ะ!!!”

“มาสักทีนะ นึกกว่าจะต้องให้พี่ไปลากออกมาแล้ว” : จอมทัพพุ่งเข้ามากอดเธอจากด้านหลัง มะนาวสะดุ้งตัวเล็กน้อย แต่ไม่ได้ปฏิเสธอะไร พยายามทำตัวเองให้นิ่งที่สุด

“รุนแรงจังเลยนะคะ นัดหนูมาในที่ลับตาคนแบบนี้ มีเรื่องอะไรสำคัญหรือเปล่า อย่าบอกนะคะว่าคิดถึงหนูจนทนไม่ไหว…”

“อืม เรียกมาทำโทษแมวขี้อ่อยที่ชอบท้าทายคนอย่างพี่” : เขากระชากเธอเข้าหา จมูกชุกไซ้ไปที่ซอกคอขาว เสียงหายใจแรงและสั่นจากอารมณ์ที่แทบจะควบคุมไม่อยู่

“หนูทำอะไรผิดคะ ทำไมพี่ถึงจะทำโทษ”

“หนูคิดเหรอว่ายั่วคนอื่นให้พี่เห็นแล้วพี่จะนั่งเฉยได้? เมื่อคืนหนูยอมให้พี่ทำขนาดนั้น...แต่วันนี้หนูยิ้มให้คนอื่นทั้งวัน บอกพี่หน่อยสิ พี่ต้องทนยังไง?”

"ก็แค่ยิ้ม…หนูก็ยิ้มของหนูแบบนี้อยู่แล้ว ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน?”

“ไม่เชื่อ...สายตาที่มองมัน มันไม่เหมือนกับตอนที่มองพี่ ขอเตือนเอาไว้ก่อนนะมะนาว อย่าแม้แต่จะคิดที่จะชอบมัน เลิกยุ่งกับมัน และต่อจากนี้พี่ไม่อนุญาตให้หนูคุยกับมันอีก”

“ถ้าหนูไม่ทำตามที่พี่บอกละคะ พี่อย่าลืมนะ ระหว่างเราไม่ได้เป็นอะไรกัน สถานะก็แค่แฟนทดลอง ไม่ใช่แฟนกันจริงๆ พี่เองก็อย่าอินเกินไปสิคะ”

“หึ….แฟนทดลองสำหรับเธอมันแค่แฟนปลอมๆสินะ ดูเหมือนที่พี่เตือนเธอไปเมื่อคืน จะลืมไปหมดแล้ว อยากให้พี่ทำแบบนั้นอีกหรือไง ถึงได้ท้าทายกันขนาดนี้”

มือเขาลูบผ่านเอวเธอลงมาช้าๆ จนอีกฝ่ายต้องกัดริมฝีปาก เขากระซิบชิดใบหู ขณะที่ริมฝีปากแตะผิวเธอเบาๆ

"อยากครางจนเสียงแหบเสียงแห้งแบบเมื่อคืนก็ลองดื้อกับพี่ดู“

”ทำได้แค่นั้น แล้วทำเป็นมาขู่ เมื่อคืนหนูก็แค่เอ็ดติ้งทำเป็นไม่เคยไปงั้นๆแหละค่ะ บอกเลยลิ้นของพี่มันไม่ได้ถึงใจขนาดนั้น มากกว่านั้นหนูก็เคยทำมาแล้ว อย่างพี่ไม่ได้ครึ่งหนึ่งของเขาหรอก"

"เก่งดีนิ เก่งๆแบบนี้พี่ชอบ พยศนัก จะปราบให้หายดื้อเลยคอยดู ว่าแต่เขา..ที่เธอหมายถึงน่ะใคร คนจริงๆหรือแค่มโนภาพเอาเอง อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้นะ ประวัติเรื่องนี้ของเธอพี่สืบมาหมดแล้ว อย่างมากก็แค่จับมือ ไม่เคยมีใครได้เลียจนล้มแบบพี่หรอก"

”ไอ้พี่ทัพ!!!“ : จากที่คิดจะยั่วให้เขาโกรธแล้วเลิกวุ่นวายกับเธอ แต่เขาดันรู้ทัน ไม่โกรธแถมยังยั่วโมโหคืนซะอีก ไอ้พี่ทัพ ไอ้คนหื่น ไอ้โคแก่!

"ปากดีแบบนี้ คงต้องสั่งสอนให้รู้จักเด็กจักผู้ใหญ่แล้วสิ"

”ปัง!!”

เสียงปิดประตูรถดัง ปัง! เหมือนตัดโลกภายนอกทิ้งไปในพริบตา มะนาวเซถอยหลังเล็กน้อยเมื่อจอมทัพผลักเธอเข้ามา สองมือเขาปิดประตูอย่างแรงก่อนจะวกกลับมาจับไหล่เธอแน่น

“ปล่อยนะ นี่พี่จะทำบ้าอะไรอีก คิดว่าขู่หนูแบบนี้แล้วหนูจะกลัวเหรอ”

“ไม่กลัวก็ดี พี่จะได้สั่งสอนเธอได้เต็มที่”

“กรี้ด!! พี่ทัพ!! อย่านะ ไอ้บ้า ไอ้คนเลว”

จอมทัพไม่ฟังสิ่งใดอีกต่อไปแล้ว ความอดทนของเขามันสิ้นสุดลงง่ายๆ เพียงเพราะเห็นเธอสนใจคนอื่นมากกว่าตนเอง เมื่อก่อนไม่เคยหึงหวงใครแบบนี้มาก่อน และก็ไม่เคยมีใครกล้าทำแบบนี้กับเขาด้วย ด้วยอารมณ์หลากหลายที่เกิดขึ้น เขาพุ่งตัวเข้าประชิดตัวเธอ ริมฝีหนากดจูบเธออย่างดุดัน โหมกระหน่ำโดยไม่มีการแจ้งเตือนใด ๆ ลมหายใจของมะนาวสะดุด สองมือยันอกเขาโดยสัญชาตญาณแต่ไม่มีแรงจะผลักไสตัวเขาให้ออกห่าง ดวงตาเบิกโพลง หัวใจเต้นระรัวจนเหมือนหยุดเต้นไปเสี้ยววินาที

“อื้อออ~~~

ร่างสูงเบียดชิด เธอถูกรั้งไว้ในวงแขนที่แน่นหนา ปลายนิ้วของเขาเลื่อนแตะแก้มเธอ ก่อนจะพลิกมือหยิบเม็ดยาขนาดเล็กที่ซ่อนไว้แนบริมฝีปาก เขาประคองใบหน้าเธอด้วยมือทั้งสองข้าง ก่อนจะจูบ ไม่ใช่แค่จูบธรรมดา แต่เป็นจูบที่ดิบ เผ็ด และ...เต็มไปด้วยอารมณ์หึงหวง เขาดันบางสิ่งบางอย่างเข้ามาในโพรงปากเล็ก เม็ดยาขนาดเล็ก รูปร่างกลมมนเย็นวาบติดกับลิ้นเธอ

“พี่ทัพ พี่เอาอะไรให้หนูกิน!!”

เสียงตะโกนหลุดออกจากปากทันทีที่เธอดันเขาออกห่าง สำลักทั้งน้ำลายและความโกรธปะทุขึ้นเต็มอก ดวงตาลุกวาวด้วยความตกใจและขุ่นเคือง มือของเธอสั่นเทา พยายามจะคายสิ่งที่เขาดันเข้าไปในปากออกมา แต่ก็ไม่ทัน ยาตัวนั้นมันถูกกลืนลงคอไปแล้ว ขณะที่ร่างกายเริ่มตอบสนองอย่างไม่เป็นปกติ ลมหายใจติดขัด ความรู้สึกแปลกประหลาดวาบหวิวแล่นไปทั่วร่างเหมือนกระแสไฟฟ้าอ่อนๆ ช็อตจนตัวสั่น ชีพจรเต้นแรงรัวจนเธอรู้สึกเหมือนหัวใจจะหลุดออกมานอกอก

เพียงไม่กี่นาทีตอบมาใบหน้าของมะนาวซีดสลับแดงจัด หูอื้อเบาๆ ความร้อนแผ่ลามจากภายในสู่ผิวหนังทุกตารางนิ้ว ริมฝีปากที่ยังเปียกชื้นสั่นระริก ดวงตาเบิกโพลงในความตกใจผสมสับสน แขนขาเริ่มไร้เรี่ยวแรง

“กลืนมันลงไป แค่กลืนมันไม่ตายหรอก”

เสียงของเขาเองก็ไม่ต่างจากเปลวไฟที่กำลังลุกลาม หายใจฟึดฟัด หน้าแดงก่ำจากทั้งอารมณ์และแรงอัดอั้นที่พรั่งพรู บรรยากาศในรถยังคงอึดอัด บานกระจกมีไอฝ้าจางๆ เกาะเพราะอุณหภูมิภายในที่พุ่งสูงขึ้นตามแรงอารมณ์ของทั้งสอง เสียงหัวใจของเธอเต้นกระหน่ำในหู ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะฤทธิ์ของสิ่งที่เขาบังคับให้เธอกลืนเข้าไป หรือเพราะความโกรธที่พุ่งขึ้นถึงขีดสุด มะนาวยกมือขึ้นทุบอกเขาแรงๆ ดวงตาแดงก่ำ พยายามกลั้นไม่ให้เสียงของตัวเองสั่น แต่ก็ไม่สำเร็จ

“พี่วางยาหนู? "

"พี่ทัพ อื้อออ"

"อยู่นิ่งๆ เชื่อฟังแล้วพี่จะใจดีกับเธอ"

"อ๊ะ!! อื้อออ พี่ทัพ ปะ...ปล่อย"

"อื้ออ...ไอ้คนเลว!!”

เธอกรีดออกมาอย่างหมดความอดทน ร่างกายที่อ่อนแรงจากฤทธิ์ยาที่เริ่มทำงาน ร่างกายของเธอกำลังสั่นสะท้านจนควบคุมไม่ได้ มือเล็กกำแน่นอยู่บนหน้าตัก สติเริ่มเบลอเหมือนกำลังหลุดลอย สัมผัสรอบตัวพล่าเลือน ราวกับความรู้สึกทั้งหลายกำลังถูกชะล้างด้วยสิ่งแปลกปลอมที่ไหลเวียนอยู่ในร่าง