โคตรคิดถึง

@ห้องพักชั้นสองของผับ

เสียงดนตรีจากชั้นล่างยังคงดังลอดขึ้นมาเป็นจังหวะต่อเนื่อง แต่ในโถงทางเดินของชั้นสองกลับเงียบผิดปกติ มีเพียงแสงไฟสลัวสีทองส้มที่ทอดยาวบนพื้นปูพรมหรู กลิ่นน้ำหอมราคาแพงผสมกลิ่นแอลกอฮอล์อวลอยู่ในอากาศ คนร้อนรนสาวเท้ากึ่งวิ่งกึ่งเดินขึ้นบันไดมาด้วยหัวใจเต้นแรงจนเหมือนจะทะลุออกมาจากอก มือหนากำหมัดแน่น ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความกระวนกระวายและโทสะที่คุกรุ่นอยู่ในอก

"นาว!!!"

จอมทัพผลักบานประตูอย่างแรงจนกระแทกกับผนัง เสียงดังสะท้อนในห้องพักวีไอพีทันที สายตาคมกริบกวาดมองรอบห้องอย่างร้อนรน ก่อนหยุดลงที่ร่างบางของใครบางคน

"พี่ทัพ!! พี่เข้ามาได้ไง??"

เสียงหวานเอ่ยถามอย่างตื่นตระหนก แววตาผสมทั้งความงุนงงและหวาดหวั่น ขณะที่หัวใจเต้นระส่ำไม่ต่างจากคนตรงหน้า เธอยืนอยู่กลางห้องในสภาพสวมชุดคลุมอาบน้ำเนื้อผ้านุ่ม ผิวเนียนชื้นวาวเหมือนเพิ่งสัมผัสหยดน้ำ ละอองไอน้ำจางๆ ยังเกาะตามไรผมและต้นคอ ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจ มือดึงปกเสื้อคลุมเข้าหากันโดยสัญชาตญาณ

"เออคือ.."

จอมทัพชะงักค้างอยู่หน้าประตู ใบหน้าที่เมื่อครู่เต็มไปด้วยความโกรธและร้อนรน ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นความงุนงง สายตาคมสำรวจคนเป็นน้องตั้งแต่เส้นผมชื้นหยดน้ำ ไหล่เนียนใต้ปกผ้าคลุม จนถึงปลายเท้าที่เหยียบอยู่บนพรมสีเข้ม ไม่มีอะไรผิดปกติเลยสักอย่าง

ไหนพริกแกงบอกว่ามะนาวโดนวางยา… ภาพในหัวของเขามีแต่เธอที่หมดเรี่ยวแรง ไม่รู้สติ ร้อนรนจนหาที่ลงไม่ได้ ถึงได้ให้พริกแกงวิ่งหาที่ระบายอยู่ด้านล่างนั้น แต่สิ่งที่เห็นในตอนนี้กลับตรงข้ามอย่างสิ้นเชิง ดวงตาเธอยังโฟกัสชัด เสียงพูดก็คุมจังหวะได้ปกติ ริมฝีปากไม่ซีด มือก็ไม่สั่นแม้แต่น้อย อะไรกัน… คำถามเกิดขึ้นในหัวเต็มไปหมด หัวใจที่เต้นระรัวเพราะความห่วงเริ่มสะดุด จอมทัพขมวดคิ้วแน่น ความสงสัยกับความไม่ไว้ใจไหลวนอยู่ในแววตา

"เธอไม่ได้โดนวางยาเหรอ" เขาถามเสียงทุ้มต่ำ แววตาจับจ้องไม่วางเหมือนจะสแกนทุกอากัปกิริยาเธอให้ลึกถึงข้างใน

"วางยา?" เธอทวนคำพลางเลิกคิ้วเล็กน้อย แต่ในดวงตาก็มีประกายเลิ่กลั่กวูบหนึ่งที่เจ้าตัวอาจไม่รู้ตัว

"อืม..ก็เมื่อกี้พริกแกงบอกว่าเธอโดนวางยา อาการหนักจนทนแทบไม่ไหวแล้ว"

"หนูปกติดี ไม่ได้เป็นอะไร"

"แล้วทำไมถึงอยู่ในชุดนี้ ไหนจะรูปที่พริกแกงส่งมาตอนที่เพื่อนของเธอช่วยกันลากเธอขึ้นมาพัก" คิ้วเขายังขมวดแน่นขึ้นไปอีก ดวงตาคมกริบส่อแววไม่เชื่อ

"รูป? รูปอะไร"

"ก็รูปที่....."

"อ่อ..หนูรู้แล้ว นี่อีกพริกมันคงจะหลอกพี่มาสินะ..." เธอพูดพร้อมถอนหายใจบางๆ แต่สายตาก็ยังไม่สบตาเขาตรงๆ

"หมายความว่าไง"

"ที่หนูมาอยู่ในห้องนี้ ในสภาพแบบนี้ เพราะอีพริกมันทำเหล้าหกใส่หนู หนูเลยต้องขึ้นมาอาบน้ำล้างตัว ไม่ได้โดนยาอะไรอย่างที่มันว่าหรอก"

"แปลว่าเธอสบายดี ไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม"

"ค่ะ...หนูต้องขอโทษแทนเพื่อนด้วยที่เล่นอะไรพิเลนแบบนี้ ทำพี่เสียเวลา ในเมื่อพี่รู้ความจริงแล้ว ก็ออกไปเถอะค่ะ อยู่ในห้องนี่นานๆ เดี๋ยวมีใครเข้าใจผิด"

"ใครที่ว่า หมายถึงไอ้หน้าตี๋คนนั้นเหรอ"

"หมายถึงบรรดาแฟนๆ ของพี่ต่างหาก รีบออกไปได้แล้ว หนูไม่อยากมีปัญหา"

มะนาวพูดจบรีบหมุนตัวเดินไปที่หน้าระเบียงทันที แผ่นหลังเล็กตั้งตรงแต่ฝีเท้ากลับเร่งราวกับต้องการหนีสายตาเขา เธอไม่อยากรื้อฟื้นหรือทำให้เขากับคนคุยมีปัญหา ในเมื่อเขาเองไม่ใช่จอมทัพคนเดิมคนที่เคยตามตอแยอยากได้สถานะจากเธออีกต่อไปแล้ว

ด้านของจอมทัพเอง เงียบไปครู่หนึ่ง เขาไม่ได้พูดอะไร แต่ในใจกลับเต้นโครมครามไม่หยุด ความรู้สึกเหมือนเวลาหยุดลงชั่วขณะเมื่อมองแผ่นหลังนั้น

"หมับ!!"

"พี่ทัพ"

เขาโผลเข้ามาสวมกอดเธอจากด้านหลัง แขนแกร่งรัดแน่นจนเธอสะดุ้งเล็กน้อย ความร้อนจากร่างเขากระจายเข้ามาในทันทีเสียงเธอแผ่วเบา แฝงความประหลาดใจ ไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้ในเวลานี้ หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ แต่ก็ยังพยายามรักษาท่าที

"อยู่นิ่งๆ ให้พี่กอดแบบนี้สักพักได้ไหม..พี่คิดถึงเธอจะตายอยู่แล้ว"

น้ำเสียงต่ำลึกและหนักแน่นข้างหูทำให้ลมหายใจเธอชะงักชั่วครู่ ความสั่นสะเทือนจากอกของเขาส่งผ่านมาถึงแผ่นหลัง ปลายคางของคนเป็นพี่เงยอยู่ข้างไหล่เล็ก ราวกับไม่อยากให้มีช่องว่างใดๆ ระหว่างกัน เส้นผมของเธอปลิวเบาๆ จากลมหายใจอุ่นที่พ่นรดต้นคอ บรรยากาศรอบตัวพลันเงียบงัน เหลือเพียงเสียงหัวใจของทั้งคู่ที่ดังชัดในความเงียบนี้

"ปล่อยหนูได้แล้ว เดี๋ยวสาวๆ ของพี่มาเห็น จะเข้าใจผิดเอาได้"

"ใครจะเข้าใจยังไงพี่ไม่สน พี่สนแค่ว่าเธอจะคิดยังไงกับพี่มากกว่า"

"พี่ทัพ..."

จอมทัพค่อยๆ ผ่อนลมหายใจ ราวกับรวบรวมความกล้าครั้งใหญ่ในชีวิต

"นาว…พี่ไม่อยากเป็นแค่คนที่อยู่ข้างๆ แบบไม่มีชื่อเรียกอีกต่อไปแล้ว"

".........."

คนเป็นน้องไม่พูดอะไรออกมา แต่มือที่เคยพยายามจะดึงแขนของเขาออกกับหยุดนิ่งโดยอัตโนมัติ รอฟังคำพูดที่เขากำลังจะบอกกับเธอ

"พี่ชอบเธอ…ชอบจริงๆ ไม่ใช่เพราะใครยุ ไม่ใช่เพราะความเผลอ แต่เป็นเพราะพี่รู้สึกกับเธอแล้วจริงๆ" เสียงทุ้มแผ่วลง แต่ยังหนักแน่นทุกถ้อยคำ

"ปล่อยหนูก่อน"

เธอขยับตัวเล็กน้อย แต่เขากลับกระชับกอดแน่นขึ้น ราวกับกลัวว่าเธอจะหายไป

"ไม่...พี่อยากกอดเธอไว้นานๆ หลายวันมานี้พี่โคตรทรมาน จะทำอะไรมันก็นึกถึงแต่หน้าเธอ พี่ไม่มีความสุขเลยสักนิด"

"แต่หนูเห็นพี่ควงใครต่อใครไม่ซ้ำเลยนะคะ ดูเหมือนพี่จะมีความสุขมาก" คนเป็นน้องพูดพลางทำหน้างอใส่

"ไม่มี...ไม่มีเลย..ทุกอย่างที่พี่ทำไป มันเกิดจากความโง่ของพี่เอง พี่ยอมรับว่าพี่น้อยใจ และรู้สึกเฟลมากที่เธอยังไม่ลืมแฟนเก่า เธอยังรักมัน แคร์มัน แต่กับพี่เธอกลับผลักไส ให้ออกห่าง เพราะแบบนั้นพี่ถึงได้ทำนิสัยแย่ๆ ควงใครนั้นคนนี้ไม่ซ้ำหน้า แต่สุดท้ายทุกคนที่เข้ามา ก็ไม่มีใครทำให้พี่รู้สึกดีได้เท่ากับเธอ"

"........"

"นาว...พี่อาจจะไม่ใช่คนที่ดีที่สุด แต่พี่อยากขอโอกาส…ขอโอกาสให้พี่ได้ทำหน้าที่แฟนของเธอจริงๆ สักครั้งได้ไหม พี่ไม่อยากเป็นแค่ผู้ชายบนเตียงชั่วครั้งชั่วคราวของเธอ"

เสียงหัวใจของเขาเต้นดังจนเธอแทบได้ยินชัดในความเงียบของห้อง ดวงตาคมที่เธอเคยคิดว่ามีแต่ความเย็นชา ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความคาดหวังและความจริงใจที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

"พี่แน่ใจแล้วเหรอ ที่จะคบกันหนู"

"แน่สิ พี่โคตรที่จะมั่นใจ เมียพี่ แม่ของลูกพี่ จะเป็นคนอื่นไปไม่ได้ นอกจากผู้หญิงคนนี้ คนที่ชื่อมะนาว"

เขาตอบทันที น้ำเสียงหนักแน่นราวกับไม่ต้องใช้เวลาคิดแม้เสี้ยววินาที คำพูดนั้นเหมือนแรงกระแทกเข้าเต็มอก มะนาวเผลอสูดลมหายใจเข้าลึก ความร้อนวูบแล่นผ่านใบหน้า ดวงตาของเขาไม่หลบหนีไปไหน ยังคงจ้องลึกลงมาราวกับจะมองทะลุหัวใจของเธอ

"เป็นแฟนกับพี่จริงๆ ได้ไหม พี่สัญญาจะไม่ล้ำเส้น ถ้าเธอยังไม่ลืมผู้ชายคนนั้น พี่จะทำทุกอย่างเพื่อให้เธอรักพี่จนไม่เหลือคนเก่าๆ เอาไว้ในใจ"

"พี่ทัพ..."

"ได้ไหมครับ ให้โอกาสพี่สักครั้ง" : คนเป็นพี่จ้องมองราวกับกำลังรอคำตอบอย่างมีความหวัง สายตาอ้อนวอนขอให้เธอเห็นใจเขาบ้าง

"ความจริงแล้วหนูไม่ได้คิดอะไรกับพี่เจดาย ผู้ชายคนนั้นไม่ได้มีอิทธิพลอะไรกับความรู้สึกหนู หนูลืมเขาไปนานแล้ว"

"ไม่ต้องปลอบใจพี่แบบนั้นก็ได้ ถ้ายังไม่ลืมก็ไม่เป็นไร พี่รอได้ รอจนกว่าเธอจะลืมมันได้จริงๆ"

"...นี่พี่เห็นหนูเป็นผู้หญิงที่จมปลักกับความรักขนาดนั้นเลยเหรอคะ...อันที่จริงแค่คุยๆ กัน หนูกับเขายังไม่เคยเอากันด้วยซ้ำ จะไปรู้สึกอะไรลึกซึ้งได้ยังไง เขาไม่เหมือนพี่นะ"

"ไม่เหมือนยังไงครับ" : คนเป็นเผยรอยยิ้มเล็กๆ ที่มุมปาก เมื่อคนตัวเล็กหลุดปากพูดบางอย่างออกมา

"ก็ไม่เหมือนตรงที่หนูชอบพี่ แต่ไม่ได้ชอบเขาไง"

"นาว"

"หนู...ชอบพี่..และดูเหมือนจะชอบมากๆ แล้ว ที่ผ่านมาเป็นหนูเองที่นิสัยไม่ดี พยายามที่จะปิดตัวเอง สร้างกำแพงระหว่างเรา เพราะคิดว่าพี่คงไม่จริงจัง แต่วันนี้ หนูอยากทำลายกำแพงนั้นแล้ว...พี่จะให้อภัยเด็กนิสัยไม่ดีแบบหนูได้ไหมคะ "

"............." : คนเป็นพี่เงียบไป ไม่พูดอะไรต่อ สายตาับจ้องอยู่ที่เธอ

"พี่ทัพหนู..."

" อื้อออ"

ไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไรต่อ เขาพุ้งริมฝีปากเข้ามาจูงเธอทันที มือใหญ่ก็เลื่อนจากเอวขึ้นมาประคองใบหน้าเล็กอย่างอ่อนโยน นิ้วโป้งไล้เบาๆ ตรงขอบแก้มราวกับจะจดจำทุกเส้นสายบนใบหน้า ก่อนที่เขาจะก้มลงช้าๆ เอ่ยคำพูดบางคำกับเธอ

"เป็นแฟนพี่นะครับ"

สายตาคมจ้องมองเธอราวกับเธอนั้นคือความหวังเดียวของเขาในตอนนี้ ผู้หญิงคนเดียวที่หัวใจร้องเรียกหา ในเมื่อได้มีโอกาสเปิดใจคุยกันอีกครั้ง เขาสาบานยังไงวันนี้ ตอนนี้ เขาก็จะไม่ยอมให้เธอปฏิเสธเขาได้เด็ดขาด ลองปฏิเสธแม้แต่คำเดียว เขาจะจับเธอทำเมียให้รู้แล้วรู้รอดไป ยังไงวันนี้ก็ต้องได้กินมะนาว

"ได้ไหมครับ"

"ค่ะ

มะนาวยิ้มให้เขา ก่อนที่ริมฝีปากร้อนจะแนบลงมาทาบทับริมฝีปากบางอย่างนุ่มนวล จูบแรกเริ่มด้วยความอ่อนโยน แต่เพียงไม่กี่วินาทีต่อมา จูบนั้นกลับกลายเป็นการจูบที่ลึกซึ้งและดุดันมากยิ่งขึ้น ราวกับเขาอยากย้ำให้เธอรู้ว่าความรู้สึกนี้เป็นของจริง

"พี่โคตรคิดถึง..คิดถึงเธอแทบคลั่ง"

"คิดถึงแค่ไหนกันคะ..พิสูจน์ได้หรือเปล่า" : สายตาซุกซนอ้อนให้คนเป็นพี่หลง จอมทัพเองถึงกับเผยรอยยิ้มออกมา

"ได้แน่นอนครับ แต่หนูอ่ะจะไหวหรือเปล่า บอกเลยคืนนี้พี่ไม่ปล่อยเราไปง่ายๆ แน่"

"หนูก็ไม่ปล่อยพี่ไปเหมือนกัน หลายวันมานี่ควงสาวไม่ซ้ำหน้าเลยนะคะ มาให้สำรวจดูซิ..สึกหรอตรงไหนหรือเปล่า"

"หึ...พี่รักนวลสงวนตัวจะตาย นอกจากเธอก็ไม่เคยมีใครได้แตะต้องพี่..หนูรู้ไหมว่าตอนนี้พี่โคตรแข็งไปหมด ทนไม่ไหวแล้วนะครับ"

"อาบน้ำกับหนูไหม เดี๋ยวหนูช่วย"

"หึ...ก็ยังดื้อเหมือนเดิม"

ดูใบหน้าหวานๆ ของเธอตอนนี้สิ มันโคตรยั่ว นี่กะจะแกล้งกันให้อยากแล้วก็จากไปสินะ แต่บอกเอาไว้ก่อน ถ้าเธอคิดแบบนั้น เธอคิดผิด เพราะเขาจะไม่ยอมปล่อยให้เธอเดินออกจากห้องนี้ไปได้ง่ายๆ แน่ ยังไม่ลืมที่เธอเคยท้าทายกันเอาไว้ ไอ้หนอนชาเขียวหรือมังกรดราก้อนที่เธอเรียก จะเอาให้เธอครางไม่เป็นภาษา ตื่นมาลุกไม่ขึ้นเลยคอยดู

"หมับ!!"