แผนของแก๊งค์สาวแซ่บ

@ในผับหรูใจกลางเมือง

"ไอ้เหี้ย นัดกูออกมาแดกในคืนวันจันทร์เนี้ยนะ มึงกะจะให้กูนอนคอพับหลับในคาบอาจารย์ดาราเลยรึไง"

ขุนศึกบ่นเสียงดังพลางเอนหลังพิงโซฟาหนังแท้ สายตาเหลือบมองแก้วเหล้าที่วางอยู่ตรงหน้าอย่างขัดใจ คืนวันจันทร์กับเช้าวันอังคารที่ต้องเรียนวิชาบรรยาย ให้ตายเถอะขนาดตอนปกติยังเรียนไม่ค่อยจะรู้เรื่อง ง่วงจะตาย นี่ถ้าเกิดว่าเมาค้างเหมือนวันศุกร์ ไม่ช็อคตายคาห้องไปเลยเหรอ

"มึงจะบ่นอะไรนักหนา ไม่อยากมา ใครเขาบังคับมึง กูไม่ได้ใช้สายจูงลากมึงมาสักหน่อย" : เสือใต้ยกแก้วขึ้นจิบ พลางมองเพื่อนด้วยหางตา ริมฝีปากกระตุกยิ้มบางเหมือนจะหาเรื่อง

"ไอ้เสือ ตั้งแต่มึงมีเมีย มึงปากแซ่บขึ้นเยอะเลยนะ น้องพิ้งค์สอนมาดีหรือไง กัดกูไม่ปล่อยเลยสักวัน" : ขุนศึกหัวเราะหยันๆ มือขยับแก้วน้ำแข็งจนเกิดเสียงกระทบกันเบาๆ

"หุบปากของมึงไปได้แล้ว มึงดูหน้าไอ้จอมหน่อย กูนึกว่าอาหารบูดแช่มาข้ามปี"

: เสือใต้หันคางพยักพเยิดไปทางเพื่อนอีกคนที่นั่งนิ่ง มันนิ่งแบบนี้มาพักใหญ่ จนเขาเองเกือบจะลืมภาพจำตอนมันเป็นคาสโนว่าไปหมดแล้ว

"เออนั่นดิ มึงจะทำหน้าบูดหน้าบึ้งตลอดเวลาแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย เสียชื่อเสือร้ายคณะวิศวะหมด"

: ขุนศึกหันไปมองจอมทัพ พยายามเรียกให้เพื่อนมีปฏิกิริยาตอบสนอง เห็นมันหน้าบึ้งแบบนี้ทุกวัน แล้วมันโคตรรำคาญตา

"กูจะทำหน้ายังไง แล้วมันไปหนักส่วนไหนของมึง" น้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงแววหงุดหงิดจากจอมทัพ ทำเอาบรรยากาศรอบโต๊ะเงียบลงในทันที

"อ้าวไอ้ห่า..กูอุตส่าห์เป็นห่วง ดูคำพูดคำจา มันน่านัก...." ขุนศึกยกมือขึ้นชี้เพื่อนอย่างคาดโทษ

"มึงก็อย่าไปยุ่งกับมันมาก ช่วงนี้อารมณ์มันไม่ค่อยดี กูถึงได้ชวนมันออกมาคลายเครียด ไม่ใช่ให้มึงมาทำให้มันเครียดหนักกว่าเดิม"

: เสือใต้ถอนหายใจเสียงดัง เหลือบตามองจอมทัพที่ยังคงนั่งนิ่งเหมือนเดิมไม่ขยับ นี่แค่ทะเลาะกันอาการมันยังขนาดนี้ แล้วถ้าเกิดว่าคบกันไปแล้วต้องเลิกรา มันจะไม่ผูกคอตายเลยเหรอ

"เออ..รู้แล้ว แล้วนี่ยังไง..จะนั่งแดกแบบนี้ทั้งคืนเลยเหรอ" : ขุนศึกก้มลงหยิบแก้วขึ้นมาจิบอีกครั้ง มองไปรอบร้านอย่างเบื่อหน่าย

"ถ้ามึงรีบมึงก็กลับไปดิ เดี๋ยวกูอยู่เป็นเพื่อนมันเอง"

เสือใต้ตอบด้วยน้ำเสียงไม่ทุกข์ไม่ร้อน สำหรับตัวเขาเองไม่มีปัญหา อยากกลับกี่ทุ่มกี่โมง เมียไม่เคยว่า เต็มที่ก็แค่ให้ออกมานอนนอกห้อง นอนเป็นอาหารยุงสักคืนสองคืนก็เท่านั้นเอง

"กูไม่ได้รีบ กูแค่ถามไว้ก่อน จะรีบห่าอะไร กลับบ้านไปก็ไม่มีใครอยู่" : ขุนศึกยักไหล่ไม่สะทกสะท้านใดๆ คืนนี้เมียอนุญาต เพราะเธอเองก็ออกมาดริ้งเหมือนกัน ตัวเขาจะกลับดึกแค่ไหนก็ไม่มีใครว่า นอกจากเมียจะกลับถึงห้องก่อน ตอนนั้นแหละถึงจะมีปัญหา

"แล้วเมียมึงล่ะ มึงออกมาแรดกลางคืนแบบนี้ น้องพริกคนสวยของมึง ไม่ว่าเหรอ" : เสือใต้เลิกคิ้วล้อเลียน

"โห..ไอ้สัด ถ้าแรด ต้องใช้กับไอ้ทัพเว้ย ไม่ใช่กับกู กูออกจะเป็นเด็กดี เชื่อฟังเมียจะตาย จะไปแรดที่ไหนได้วะ" : ขุนศึก

"หึ....เป็นเด็กดีหรือโดนคุม ลองมึงแรดดูสิ น้องพริกได้เอาอีโต้ฟันหัวมึงแบะแน่" : เสือใต้พูดพลางหัวเราะในลำคอ

"เออ..ใครจะไปแสนดี เรียบร้อยอย่างเมียมึงที่วันๆ มีแต่โดนมึงคุม" : ขุนศึกตวัดคิ้วขึ้นอย่างท้าทาย ขนาดเป็นคนคุมเมีย แต่สุดท้ายก็กลัวเมียอยู่ดี

"พวกมึงจะเถียงกันอีกนานไหม ถ้านานกูจะได้กลับ" : จอมทัพเอ่ยเสียงเรียบ สายตาคมกริบกวาดมองเพื่อนสองคนอย่างรำคาญ

"เออๆ รู้แล้ว ไอ้สัด ทำนอยเป็นผู้หญิงไปได้" : ขุนศึกยกมือทำท่าหยอกล้อ แต่ก็ถูกตาวาวๆ ของจอมทัพจ้องกลับ

"เชี้ย!!!" : เสียงสบถของเสือใต้ดังขึ้นทันที ขณะที่มือกำลังเลื่อนอ่านข้อความจากเมียรักในมือถือ ใบหน้าที่เคยนิ่งเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดในทันที

"อะไรวะ..มึงตะโกนอย่างกับบ้านไฟไหม้" : ขุนศึกรีบโน้มตัวมาดู

"นั่นดิ..เกิดเรื่องอะไรขึ้น มึงถึงดูตกใจขนาดนั้น" : จอมทัพเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

"มึงอยากรู้จริงดิ" : เสือใต้

"ไม่อยากบอก กูก็ไม่อยากเสือก" : คนอารมณ์ไม่ดีตอบกลับราวกับไม่ได้สนใจอะไรนัก อยากบอกก็บอก ไม่อยากบอกเขาก็ไม่ได้อยากรู้อะไรขนาดนั้น

"ไม่เสือกได้เหรอ เมียมึงโดนหิ้วขึ้นชั้นสองไปแล้ว" : เสือใต้

"อะไรนะ!!"

เสือใต้ส่งภาพที่มะนาวโดนหิ้วปีกขึ้นไปที่ชั้นสอง ในภาพเป็นพริกแกงกับดาด้าที่กำลังประคอง กึ่งอุ้มกึ่งลากมะนาวไป และดูเหมือนเธอจะไม่ได้สติ

"เกิดอะไรขึ้นวะ! ทำไมเธอถึงเมาขนาดนั้น"

"ไม่ได้เมา แต่โดนยา" : เสือใต้

"โดนยา? โดนได้ไง ใครเป็นคนทำ"

"ไม่รู้ เมียกูบอกมาแค่นี้ ตอนนี้ก็กำลังพาน้องมันขึ้นไปพัก แต่เหมือนยาจะแรง น้องมันอยู่ไม่นิ่งเลยว่ะ" : เสือใต้

ในขณะที่สามหนุ่มกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น อยู่ๆ พริกแกงก็วิ่งหน้าตั้งลงมาจากห้องพักชั้นสองของผับ ผมสลวยสะบัดตามแรงวิ่ง หอบหายใจถี่จนแทบจะเป็นลม

"พี่ขุน!!! "

"พริก..ทำไมรีบวิ่งมาแบบนั้น เดี๋ยวก็ล้มหรอก"

"อย่าพึ่งสนใจอะไรหนูเลย ช่วยหนูก่อน"

"ช่วยอะไรครับ ทำไมดูรีบร้อนขนาดนั้น"

"อีนาวมันโดนวางยา ดูเหมือนยาจะแรงด้วย พวกหนูเอาไม่อยู่แล้ว"

"แล้วทำไมไม่พาไปหาหมอ..ปล่อยไว้แบบนั้นได้ยังไง เกิดช็อกขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ"

: เสียงทุ้มดุดัน แฝงความโกรธอยู่ในนั้น เอ่ยพูดกับพริกแกงหน้านิ่ง แต่แฝงไปด้วยความร้อนรน

"หาหมอไม่ทันหรอกค่ะ หาผู้ชายให้มันดีกว่า พี่มีเพื่อนเยอะ ช่วยพริกหาคนที่ไว้ใจได้ให้หน่อย" พริกแกงหันไปพูดกับขุนศึก แฟนหนุ่มที่ยังไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร

"ไม่ได้!!!!" เสียงดุดันเอ่ยขึ้นพร้อมใบหน้าที่โกรธจัด ก่อนจะถลึงตาเขียวปัดใส่พริกแกง บุคคลที่พูดไม่เข้าหู

"ทำไมจะไม่ได้ ก็เพื่อนหนูมันยอมแล้ว"

"ยอมงั้นเหรอ...หึ..ทีแบบนี้ล่ะยอมง่าย..เรียกหาคนอื่น แต่ไม่เรียกหาผัวตัวเอง"

พูดจบจอมทัพก็เดินขึ้นไปชั้นสองของผับทันที ฝีเท้าหนักชัดเจน ใบหน้าบึ้งตึง ขึงขังราวกับกำลังควบคุมอารมณ์โกรธเอาไว้สุดขีด

ขุนศึกที่กำลังจะตามไปช่วยด้วยความเป็นห่วง แต่ถูกเมียรักดึงตัวเอาไว้เสียก่อน

"จะไปไหนคะ"

"ก็ไปช่วยน้องนาวไงครับ..ไอ้ทัพคนเดียวมันอาจจะดูแลไม่ไหว"

"ไม่ต้องไปยุ่งกับเขาหรอกค่ะ กลับบ้านกันดีกว่า"

"แต่ว่า..."

"เชื่อฟังเมียดีที่สุดเว้ย.." : เสือใต้เสริมขึ้น

"ขอบคุณนะคะพี่เสือ"

"อะไร? ยังไง? สองคนคุยเรื่องอะไรกัน"

"กลับกันเถอะค่ะ หนูง่วงแล้ว"

พริกแกงยิ้มให้แฟนตัวเอง ก่อนจะกอดแขนเขาเดินออกจากพื้นที่ ไม่ลืมหันมาลืมขยิบตาใส่เสือใต้ ส่วนเสือใต้เองก็เดินตามไปติดๆ เมื่อเห็นว่าเมียรักอย่างพิ้งค์พลอยให้สัญญาณว่าแผนที่วางไว้สำเร็จแล้ว ทุกคนเดินออกจากผับราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น คงจะมีแต่ขุนศึกที่ยังคงงุนงงกับทุกอย่าง อะไร? ยังไง? ทำไมเขาถึงตามใครไม่ทันเลยสักคน