Chapter 6 Muling pag kikita:

Tangkang lalapitan ni Carl si Liam nang biglang dumating si Sharon, na agad namang humawak sa braso niya.

“H! Honey, akalain mong maabutan pa kita dito sa lobby. I have good news for you regarding to Mr. Villamore,” masiglang sabi ni Sharon.

Nawala sandali ang atensyon ni Carl kay Liam at tumingin ito kay Sharon.

“What is that, Sharon?” tanong niya.

“He wants to invite you for dinner para naman daw mapag-usapan ninyo ang tungkol sa proposal mo. And I think siguradong ikatutuwa ito ng Papa mo.”

“Kailan naman niya gustong magkita kami?” tanong muli ni Carl.

“Tomorrow! Magse-send na lang daw ang kanyang secretary ng appointment, maybe later,” maarteng sagot ni Sharon. “So, kailangan nating mag-prepare, honey.”

“Kahit huwag ka nang sumama, Sharon,” malamig na sabi ni Carl sabay talikod at umalis sa kinatatayuan.

Nang malapit na siya sa elevator, bigla niyang naalala ang batang lalaki.

“Oh, shit…”

Muling tumingin si Carl sa lobby upang hanapin si Liam, pero bigo siyang makita ito dahil wala na ang bata.

“What the...?! Nasaan na ang bata?” mabilis siyang lumapit sa guard at nagtanong,

“Guard, nakita mo ba yung batang lalaki dito kanina? Sa tingin ko mga limang taong gulang.”

“Naku, sir! Umalis na po siya kasama ng matandang babae. Sa tingin ko po, lola niya iyon,” sagot ng guard.

“Ah, sige, guard. Thank you,” sagot ni Carl bago siya tuluyang tumalikod.

Samantala, sa kabilang banda, nagngingitngit sa inis si Sharon dahil sa ginawa ni Carl na pag-iwan sa kanya sa lobby.

“Bwisit ka talaga, Carl! Akala mo ba hahayaan kong lapitan mo ang batang iyon? Akala mo ba papayag akong makasama at mabuo kayo ng babae na ‘yon kasama ng mga anak niyo? Ang tanga mo talaga, Carl…” pabulong niyang sabi sa sarili.

Samantala, sa coffee room, nanginginig at namumutla si Elly. Alam niyang nakita ni Carl si Liam, kaya agad niya itong hinila at itinago nang lumapit si Sharon kay Carl. Masuwerte na lamang at dumating rin agad ang ina nito para kunin ang kambal.

“Diyos ko… muntik na! Alam kong naghihinala na si Carl. Mabuti na lang at noong una naming pagkikita, hindi niya napansin at natitigan si Liam. Pero kanina, sigurado akong natitigan niya ito,” balisang bulong ni Elly sa sarili habang kabadong naglalakad paikot-ikot sa coffee room.

“What if… magpanggap na lang kaya akong may sakit? O baka tama na, mag-resign na lang ako. Kasi baka kapag nalaman ni Carl na anak niya ang kambal, bigla niya kunin ang kambal sa akin. Wala naman akong pera para labanan siya. Diyos ko, anong gagawin ko…”

Biglang may tumawag kay Elly, dahilan para siya ay magulat.

“Elly! Ano pa bang ginagawa mo diyan? Ngayon na ang presentation natin kay Sir Carl!” wika ni Emma, isa sa mga kasamahan niya sa trabaho at siyang humahalili kapag naka-rest day siya.

“Sige, Ms. Emma, papunta na po ako,” sagot niya.

Kinakabahan man, wala siyang choice kundi pumunta sa conference room para mag-present.

Pagpasok niya sa loob ng conference room, naroon na ang lahat pati si Carl.

Umaasa ang buong Marketing Department na may maririnig silang negatibong komento mula kay Carl dahil sanay na ang mga ito na sa tuwing may meeting at mag ppresent si Elly lagi itong may komento at nagagalit pag hindi ka agad nakasagot si Elly o ang Team. Subalit nagulat ang lahat dahil ni isang salita ay wala silang narinig mula sa kanya. Mula simula hanggang matapos ng presentation, nakatitig lamang ito sa nagsasalitang si Elly.

Samantala, si Elly naman ay halatang kinakabahan sa bawat bukas ng kanyang bibig. Ramdam ng lahat ang panginginig ng kanyang boses at ang pagpipigil niya ng emosyon hanggang sa matapos ang presentation.

Pagkatapos ng huling slide, tila tumigil ang oras sa conference room. Tahimik. Walang umimik ni isa. Lahat ay naghihintay ng reaksyon mula kay Carl  ngunit nanatili itong tahimik.

Dahan-dahang tumayo si Carl, tinapik ang mesa, at tumingin kay Elly.

“Good presentation,” malamig niyang sabi, pero nanatiling nakatitig ang mga mata niya kay Elly  tila may gustong basahin sa mukha nito.

Napalunok si Elly, pilit na ngumiti, ngunit ramdam niya ang matalim na titig ni Carl na para bang binabalatan siya ng tingin.

Paglabas niya ng meeting room, halos manghina ang tuhod niya.

“Nakakatakot ‘yung tingin ni Sir,” bulong ni Emma, pero hindi nakasagot si Elly. Alam niyang hindi basta propesyonal ang titig na iyon may halong pagkakakilala.

Hindi pa man nakauupo si Elly sa kanyang mesa, biglang bumukas ang pinto ng opisina ni Carl. Lumabas ito, seryoso ang mukha, at diretso siyang tinawag.

“Elly, come to my office.”

Parang nanigas si Elly sa kinatatayuan. Sandaling tumigil ang mundo niya; tanging malakas na kabog ng kanyang dibdib ang naririnig niya.

“Elly, bingi ka ba? Ang sabi ko, come to my office. Right now.”

Doon lamang siya natauhan. Agad niyang inayos ang hawak na folder at sumagot nang may kaba.

 “Y-yes, Sir…”

Dali-dali siyang sumunod kay Carl papasok sa opisina nito, habang pilit niyang pinipigilan ang panginginig ng kanyang mga kamay.

Pagpasok ni Elly sa opisina, hindi niya inaasahang nasa may pinto lang din si Carl. Dahil sa gulat, napasubsob siya sa dibdib ng lalaki.

Sandaling natigilan si Elly. Ramdam niya ang init ng katawan ni Carl at ang presensiya nitong tila humihigop ng lakas sa kanya. Naamoy niya ang pamilyar na pabango nito,  amoy na minsan na ring nagpabilis ng tibok ng puso niya noon.

Ilang segundo rin silang nanatili sa ganoong ayos bago siya tumingala upang humingi ng paumanhin. Ngunit pag-angat ng kanyang mukha, halos magkalapit na ang kanilang mga labi. Saglit na nagtama ang kanilang mga mata, tahimik, at puno ng hindi maipaliwanag na damdamin.

“Elly…” mahina ngunit matalim ang boses ni Carl, tila naglalaman ng tanong at pagpipigil sa sarili.

Napalunok si Elly at agad umatras, pilit na pinapakalma ang kanyang paghinga.

“S-sorry, Sir. Hindi ko sinasadya…”