Pagbalik ko sa living room. Nagulat ako sa nasaksihan ko. “Segundo!” tawag ko sa asawa ko nang makita kong aambahan niya ng sampal si Alexandria. Kitang-kita sa mga mata niya ang galit. Pula, nanlilisik, at nanginginig ang kamay na nakataas, handang bumagsak kay Alex anumang oras. Pero ang mas tumatak sa akin ay si Alex mismo. She looked calm. Walang bakas ng takot sa mukha niya. Ni hindi man lang siya kumurap. It was as if she already knew this would happen and she was ready for it. “What the hell is happening here?” tanong ko, halatang kabado, habang dali-daling lumapit sa kanila. As I glanced around, it was then that I noticed the two shattered antique vases lying on the floor. Mga pirasong porselana na tila ebidensya ng tensyon bago ako dumating. “Umalis ka na,” malamig na sabi ni Segundo, hindi pa rin inaalis ang titig kay Alex. Bahagyang umarko ang kilay ni Alex. Sa halip na matakot o umatras, isang matipid na ngiti ang sumilay sa labi niya. "Aalis naman talaga
Pagkatapos kong maglinis sa kusina, sunod naman sa may sala. May robot vacuum cleaner naman kaya hindi masyadong mahirap maglinis ng sahig. Pindutin na lang ang remote control at kontrolin ang vacuum sa mga parte na hindi ko pa nalilinis. Ang ginawa ko na lang ay gumamit ng feather duster upang alisin ang mga alikabok sa mga kagamitan sa sala.Ngayon ko lang masasabi na ang sipag ko talagang maglinis. Wala kasi akong ibang gagawin bukod kaya kapag malaki ang oras ko ay maglilinis talaga ako, kahit hindi naman talaga ako ganito dati sa bahay at sa apartment na tinirhan ko sa London ng ilang taon. Sabagay, may taga-linis kasi doon, samantalang dito mukhang next week pa darating ang tagalinis. Nakakahiya naman kung papaabutin ko pa ng isang linggo na walang linis ang malaking bahay na ito.Sandali akong napaupo sa mahabang sofa at may napansin na naman akong hibla ng buhok sa ibabaw kaya walang pag-aalinlangan, maingat kong pinulot ang buhok at isa-isa ko itong tinanggal. Napansin ko na
Pareho kaming pagod na napahiga sa kama. Naghahabol pa rin ng hininga at parehong basang-basa ng pawis. Sa gitna ng katahimikan ng kwarto, napasilip ako sa asawa ko, na halos hindi rin makagalaw. Napatingin rin siya sa akin, at sa sandaling nagtagpo ang aming mga mata, para kaming nagkaintindihan ng walang salitang namutawi. Saglit lang ang katahimikang iyon bago kami pareho malakas na natawa. "You said we’d go ‘til midnight, huh? But it’s only nine, what happened to all that energy?" natatawang sabi ko habang nakatitig sa kisame. "I’m totally out of energy, I haven’t even had dinner yet!" aniya kaya napaupo ako sa kama. "Oh, right. You haven’t eaten yet," seryosong saad ko. Muntik ko nang makalimutan na hindi pa pala siya kumakain. "Get up. You should eat," aya ko sa kanya sabay hila sa kanya paupo sa kama. Tamad naman siyang napaupo at itinukod ang dalawang kamay upang suportahan ang sarili na hindi tuluyang mapahiga sa kama. "Well, of course, I need to eat—gotta have some ene
**Olivia's POV** Tulala akong nakaupo sa grand stairs, naghihintay kay Segundo, my heart was going crazy with worry. I prayed over and over, hoping he was okay because until now, he still hadn’t come back. Kaagad kong naangat ang ulo ko noong narinig ko ang mahinang tunog ng pagbukas ng pinto. Napatayo ako at naglakad pababa sa paanan ng hagdan, and there he is—basang-basa ng ulan, parang basang sisiw. “Segundo?!” tawag ko sa kanya, so he looked at me, his eyes filled with a strange kind of heat. “Carmen!” sambit niya sa pangalan ko, his eyes were full of joy and energy. He looked like a lost dog who had just found its owner, his movements were overflowing with excitement. Nakangiti akong lumapit sa kanya at niyakap ko siya nang mahigpit, ramdam ko ang basa niyang damit sa balat ko. Mahigpit din siyang yumakap sa akin, parang ayaw akong bitawan. Noong humiwalay ako, marahan kong hinaplos ang pisngi niya. “Where the hell have you been?” tanong ko, ang boses ko puno ng pag-a
Malakas ko siyang itinulak palayo, kaya’t nauntog ang likuran ni Cecelia sa glass window. Nakaramdam ako ng kaba noong gumalaw si Carmen at napalingon, nakatutok ang mga mata niya sa amin ni Cecelia. I know she can't see us, but my heart is pounding so hard, it feels like it's going to explode from fear and guilt. Cecelia came close to me again, her hand sliding up to my cheek. “Fúck me, Segundo, while Carmen’s dumb ass waits for you,” bulong niya, ang boses niya lasong puno ng tukso. Isang matalim na titig ang ipinukol ko sa kanya. She’s fúcking insane. She gets off on shit like this... the thrill of doing something forbidden. Her fúcked-up kink was kicking in again. Gusto niyang tirahin ko siya habang naroon ang asawa ko sa labas, naghihintay. “Or else, sisigaw ako rito at malalaman ni Carmen na may iba kang babaeng tinatago sa mansiyon na ‘to,” she blackmailed me again, her voice laced with threat. Fúck! I wanted to curse her out, and smash my fist into the fúcking wall,
**Segundo's POV** "C'mon, do it, Segundo," ika niya sa akin habang mariing nakatutok ang hawak kong kutsilyo sa lalamunan niya. "You want to kill me? Then do it now," dagdag niya, parang pangungumbinsi, habang walang bakas ng takot ang mga matang matalim na nakatitig sa akin. Nanginginig ang mga kamay ko, hindi dahil sa takot, kundi dahil sa nag-uumapaw kong galit. Hindi ko talaga inasahang magpapakita siya rito. Sasadyain pang guluhin ang katahimikan namin ni Carmen. Binawi ko ang kamay ko. Isang ngisi ang agad na gumuhit sa kanyang labi, isang ngiting puno ng panunukso at kumpiyansang alam niyang hindi ko kayang pumatay. At dahil doon, malakas ang loob niyang hamunin ako. Alam niyang wala akong lakas ng loob na tapusin siya. "Leave, Cecelia. I swear to God, I never want to see your fúcking face again," I muttered through clenched teeth, every word laced with the rage I’d been holding in. Humakbang siya palapit, unti-unting tinawid ang distansya sa aming dalawa, at pilit na ina