My First Love

Habang nakatingin si Allian kila Daylon at Kiari ay bigla siyang nakaramdaman ng kirot sa kaniyang puso. Ang kaniyang mga mata ay nagsisimula nang mamasa dahil sa kaniyang luha na hindi niya mapigilang ilabas. Sa dami nilang pinagsamahan ni Daylon, hindi siya makapaniwala na sobra siyang masasaktan sa nakikita niya ngayon. Hindi niya rin maintindihan ang kaniyang sarili kung bakit siya nagiging ganito. Kung bakit naluluha na lang siya bigla at nanlulumo ang mga binti. Ito na ata ang palatandaan na kailangan niya nang itigil ang kahihibangan na ginagawa niya. Hindi naman masamang sumuko hindi ba? Wala namang sinabi na kailangan ipagpilitan ang gusto para makuha ang iyong inaasam. Sa kalagitnaan ng basketball court doon umamin ang lalaking si Daylon na pinakamamahal niya sa babaeng pinakamamahal nito. Siya dapat ang nasa hindi si Kiara. Siya dapat ang luluhudan ni Daylon hindi si Kiara. Siya dapat ang minamahal ni Daylon hindi si Kiara. Siya dapat ang nagpapasaya kay Daylon hindi a

Third Person’s POV “Demitri!” tawag ni Mialyn sa kaniyang anak na bunso. “Ano ba ‘yun, Mom? Nakailang tawag ka na po sa akin. Pwede mo naman pong tawagin si Kuya hindi lang po puro ako.” “Huwag ka na ngang magreklamo. Samahan mo kaming manood ng balita rito.” “Para saan?” Inis na umupo si Demirtri sa pang-isahang sofa at nakasimangot na tinignan ang kanilang TV. “Ano naman ang gagawin ko sa balita na ‘yan, Mom? Imbis na nag-aaral ako e,” dagdag pa nito. “Ano naman ngayon? E ‘d dito mo gawin ‘yang pag-aaral na sinasabi mo. Pwede mo naman ‘yun gawin dito.” “Ano ba naman ‘yan.” “Gusto ka lang makita ng Nanay mo, Demitri. Kaya gawin mo na lang ang gusto niya. Kung nag-aaral ka, mag-aral ka rito. Huwag kang mag-alala, makakapag-aral ka naman ng maayos dahil hindi naman kami maingay manood ng Nanay mo.” Napabuntong hininga na lang si Demitri dahil sa sinabi ng kaniyang Ama. Inis siyang pumunta sa kwarto niya, pero bago siya bumalik sa sala ay pinasok niya muna ang kwarto ng kaniyang

“Miss Allianna Gregorio, do you want Mr. and Mrs. Quinter to be your guardian?” tanong sa akin ng judge kaya mas lalo akong sumaya.“Opo,” nakangiti kong sagot.Sa wakas, natapos na rin ang mahirap kong buhay. Simula ngayon magbabago na ulit ang aking buhay at mas lalo akong magiging masaya kapag nakilala ko na ang mga anak ng mga kaibigan ng magulang ko.Sana hindi sila katulad ng mga nasa kulungan na masasama ang ugali. Sana katulad sila ng mga batang nasa bahay ampunan. ‘Yung tipong kahit meron silang mga problema, ay palagi pa rin silang masaya.Siguro naman mababait at masiyahin din ang mga anak nila dahil gano’n din ang kanilang magulang.“Mr. And Mrs. Quinter, tinatanggap niyo rin bang maging guardian si Miss Allianna Gregorio?”“Yes, your honor.”Nang sabihin ng judge na kaibigan na ng magulang ako titira ay bigla akong niyakap ng mag-asawa.“Sa wakas, isang taon din tayo naghintay para makuha ko, at ngayon mapupunta ka na sa amin,” umiiyak na saad ni Mrs. Quinter habang nakay

“Nakalimutan kong bilihan ka ng bisekleta, Allianna. Pero huwag kang mag-alala, sigurado akong bukas na bukas ay mag magagamit ka na rin. Sa ngayon kay Daylon ka muna aangkas.” Napanganga ako dahil hindi pa rin pumapasok sa utak ko ang mga sinabi ni Tita. Tinignan ni Tita si Daylon. “Narinig mo naman kung ano ang sinabi ko hindi ba?” Walang nagawa si Daylon kung hindi ang tumungo.Nang makapasok si Tita sa bahay, ay napatingin ako kay Daylon na seryosong nakatingin sa akin habang nakasakay na sa bike.“Sasakay ka ba o makikipagtitiggan ka lang sa akin?” Nabuhayan ako bigla at umangkas na sa likod ng bike ni Daylon.Grade 11 si Daylon habang ako ay grade 10 dahil nagstop ako ng isang taon sa pag-aaral. Nahihiya na nga ako pumasok dahil grade 11 na rin dapat ako ngayon. Hindi ko naman kasalanan kung bakit ako natigil ng isang taon.Mga ilang minuto, biglang tumigil sa bike.“Baba.” Dahil kakaiba ang boses ni Daylon, ay sinunod ko agad ang kaniyang utos. Nang makababa ako nakatingin na p

“Kumusta naman ang mga klase mo, Allianna?” nakangiting tanong sa akin ni Tita nang makaupo ako sa dining area.Kami ngayon ay naghahapunan na. Kaya nagtatanong na si Tita tungkol sa mga araw naming lahat sa paaralan. Mas lalo ko tuloy namiss ang mga magulang ko. Ganito rin kasi sila tuwing naghahapunan na kami. Palagi nila akong tinatanong kung kumusta ang araw ko sa paaralan.Pakiramdam ko tuloy magulang ko na rin sila Tita. Pakiramdam ko nasa bahay na namin ako. Nakaramdam tuloy ako ng kaunting lungkot dahil namimiss ko ang mga magulang ko lalong-lalo na ang mga masasayang nakaraan namin.“Ayus naman po, Tita, Ang problema nga lang, wala po akong naintindihan sa lesson namin ngayon.”“Huwag kang mag-alala. Maiintindihan mo rin ‘yun dahil nag-uumpisa ka pa lang. Hindi mo kailangan mastress. Saka madami ka pang oras para pag-aralan ang mga ‘yan.”“Kaya hindi mo maintindihan ang mga tinuturo sa’yo dahil hindi mo pinapakinggan ng maayos. Wala ka kasing utak.” Napatingin kaming lahat ka