1.2 ตัวแสบ

พัชชาเหลือบไปมองรุ่นพี่ที่ชื่ออาทิตย์แวบหนึ่ง เพราะรู้สึกได้ว่าเขาก็กำลังมองเธออยู่ตลอดเช่นเดียวกัน หากแต่มองด้วยความรู้สึกแบบไหนก็ยังไม่อาจรู้ได้ เธอไม่รู้ว่ารุ่นพี่หน้าตาดีทั้งสองคนมาเห็นเหตุการณ์ตั้งแต่เมื่อไหร่ และเธอก็ไม่ได้เป็นคนขอความช่วยเหลือให้พวกเขามายืนยันความบริสุทธิ์ของเธอด้วย เป็นกนธิชาและปราณชนกต่างหาก เพราะฉะนั้นยายสองคนนี้จะเป็นคนขอบคุณก็ถูกแล้ว

“ขอบใจ แต่ทีหลังไม่ต้องยุ่ง” พัชชาบอกเพื่อนทั้งสองคน กนธิชาหน้าเหวอส่วนปราณชนกถึงกับยกมือเท้าสะเอวแล้วด่าสวน

“ก็ปากมันเป็นซะแบบนี้ไง ถึงได้โดนเขาตบ!”

พัชชาได้แต่กลอกตาถอนหายใจเบื่อหน่าย หากแต่ไม่คิดต่อปากต่อคำอีก ไม่คิดอธิบายด้วยว่าเธอแค่ไม่อยากให้ใครมาเจ็บตัวหรือเดือดร้อนเพราะเรื่องของเธอ ไม่ได้ตั้งใจจะหาว่าเพื่อนสาระแนอย่างที่ทุกคนกำลังคิดกัน ความจริงกับยายรุ่นพี่สามคนนั้นเธอรับมือได้สบายมาก ที่ยอมโดนตบก่อนก็แค่ไม่อยากโดนครหาว่าเป็นฝ่ายที่เริ่มก่อนเพียงเท่านั้น เพราะเวลาที่สวนมือหนัก ๆ ไปจะได้อ้างได้ว่าแค่ป้องกันตัว เรื่องอะไรจะโดนหาว่าเป็นฝ่ายใช้กำลังก่อนกันล่ะ เธอไม่ได้โง่ขนาดนั้นเสียหน่อย

เปิดก่อนอาจได้เปรียบ แต่สวนกลับหนัก ๆ มันสะใจกว่า พัชชายิ้มเยาะในใจ เมื่อคิดถึงสภาพสะบักสะบอมของพวกยายแอนนี่แล้วก็อดสะใจไม่ได้ ท้องที่โดนเธอถีบคงจุกเดินตัวงอไปอีกหลายวัน ไหนจะรอยเล็บที่ใบหน้าและใต้ตาเขียวช้ำ อย่างน้อยคงไม่ต่ำกว่าสองสัปดาห์กว่าจะหาย

คิดจะมีเรื่องกับคนอย่างพาย ต้องคิดใหม่ดี ๆ ก่อนนะบอกเลย!

“เป็นไง... ซ่าเหลือเกินนะยายตัวแสบ” เสียงทุ้มของพี่จิรกรเอ่ยถาม เขาโยกหัวพัชชาเบา ๆ อย่างอดหมั่นไส้ไม่ได้ ยายเด็กคนนี้เคยยอมใครเสียที่ไหน

“เบาได้เบาเนอะ ไม่งั้นพี่จะโทร. ไปฟ้องไอ้ภามแล้วนะ” จิรกรแสร้งขู่ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าพัชชาไม่กลัวพี่ชายฝาแฝดของตัวเองอยู่แล้ว

“กลัวมากมั้ง” พัชชาไหวไหล่ จิรกรโคลงหัว ต่างจากที่คิดเสียที่ไหนล่ะ น่าตีให้เนื้อเขียวจริงเชียว

“แล้วนี่จะไปไหนต่อ กลับคอนโดเลยไหม หรือจะไปกินข้าวดี พี่เลี้ยงเอง” จิรกรถาม พัชชาส่ายหน้าตอบ ทว่าเมื่อหางตาเหลือบไปเห็นยายรุ่นพี่สามคนที่เพิ่งมีเรื่องกันมองมาตาเขียวปั้ด พัชชาก็นึกอะไรสนุก ๆ ได้ แขนเรียวคล้องวงแขนกำยำของพี่รหัสสุดหล่อ

“พายหิวแล้วค่ะพี่จอม เราไปกินกันที่ไหนดีคะ” คำพูดสองแง่สองง่ามพร้อมท่าทางที่พัชชาซบแก้มขาวนวลกับไหล่กำยำของจิรกร เธอทั้งออดอ้อนออเซาะ เพราะเห็นว่ายายรุ่นพี่สามคนนั้นยังหันมามองไม่วางตา ตั้งใจให้แอนนี่ดิ้นเร่า ๆ ทั้งที่ไม่เคยคิดจะทำเรื่องไร้สาระอย่างที่ทำอยู่ด้วยซ้ำ ทว่าอดหมั่นไส้ไม่ได้ ไหนบอกได้พี่ชายเธอแล้ว ยงอยากได้จิรกรอีกหรือ ใจคอจะเก็บคนหล่อให้หมดโลกเลยรึไง!

จิรกรที่รู้ทันก็หัวเราะในคอแล้วสวมบทบาทนักแสดงคู่กับน้องรหัสสุดแสบอย่างนึกสนุกด้วย

“ไปสิครับ กินที่ไหนแล้วแต่พายเลยครับ”

“น่ารักจังเลยค่ะ” พัชชาควงแขนจิรกรแล้วทั้งคู่แยกจากทุกคนมาทางรถของเธอที่จอดไว้ พ้นระยะสายตาของสามสาวรุ่นพี่พัชชากลับรีบปล่อยแขนจิรกรอย่างไว

“เฮ้อ! ใช่เรื่องไหมเนี่ย โดนตบเพราะพี่จอมเลยนะ” พัชชาโวยวาย

“เกี่ยวอะไรกับพี่”

“หล่อให้มันน้อย ๆ หน่อยเถอะพ่อคุณ ดูจากดาวอังคารก็รู้ว่ายายนั่นอยากได้พี่แค่ไหน” เรื่องที่เกลียดขี้หน้ากันพัชชาเข้าใจได้ เพราะปกติเธอก็ไม่ใช่ที่รักของคนทั่วไปอยู่แล้ว แต่มองสายตายายแอนนี่เวลามองมาที่จิรกรก็ยิ่งเข้าใจ ยายนั่นอยากได้เขา! แล้วคงไปรู้มาจากไหนสักที่กระมังว่าเธอและเขาสนิทสนมกันเกินกว่าพี่รหัสและน้องรหัส แต่คงไม่รู้ว่าเราสนิทกันเพราะอะไร

พิธาพี่ชายฝาแฝดของพัชชาเป็นเพื่อนซี้กับจิรกร พ่อแม่เราสนิทกันจึงเจอกันค่อนข้างบ่อยตั้งแต่เด็กๆ ทุกปิดเทอมเธอและพี่ชายมักจะขึ้นจากใต้มาอยู่บ้านคุณยาย พิธากับจิรกรนัดเล่นเกมและเล่นกีฬาด้วยกันบ่อยครั้งและมักพ่วงเธอไปด้วยเราจึงสนิทกันมาก

พัชชาบ่นไปคาดเข็มขัดนิรภัยไป ทิ้งรถตัวเองไว้ที่ลานจอดรถใต้ตึกคณะ ให้จิรกรพาไปหาอะไรทานชดเชยเรื่องที่เธอซวยเพราะมีตัวเขาเป็นต้นเหตุด้วยส่วนหนึ่ง ทว่ายังไม่ทันที่จิรกรจะทะยานรถประตูหลังฝั่งคนขับก็ถูกเปิดออก มีชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ถือวิสาสะเข้ามานั่งด้วยพร้อมเอ่ยเสียงนิ่งหน้าตาย

“กูไปด้วย”

รถของจิรกรจอดที่หน้าร้านอาหารใต้ร้านโปรดของพัชชา เพราะเจ้าตัวพูดว่าร้านนี้รสชาติใกล้เคียงกับอาหารที่บ้านที่สุดแล้ว

“ทำไมถึงมากินอาหารใต้เหรอคะ” อาทิตย์เอ่ยถาม พัชชาที่ไม่ได้สนใจตั้งแต่แรกก็ปลดเข็มขัดนิรภัย คิดว่ารุ่นพี่ทั้งสองน่าจะคุยกันเองไม่เกี่ยวกับเธอ