Kabanata 7

Pinilit kong hindi makinig at ipagsawalang-bahala ang mga pangyayari, ngunit sa bawat hikbi ng plaintiff ay tila ba sinasakal ako. 

"Sinamantala niya ang kahinaan ko. Naging kumportable ako sa kaniya dahil akala ko'y hindi siya masamang tao, pero..." muling humagulgol ang defendant, kaya't sandaling naantala ang kaniyang pagsasalaysay sa mga pangyayari. "...ginahasa niya ako. Pinagsamantalahan niya ako dahil alam niyang wala akong laban at walang kakayahan ang pamilya kong tapatan ang impluwensya niya!"

Dinig na dinig ko ang samu't-saring mga reaksyon mula sa mga naririto sa loob ng hukuman. Umiiyak ang ama ng plaintiff na ngayo'y nakaupo sa witness stand. Napasulyap ako rito, at nakita ang labis niyang paghihinagpis sa sinapit ng anak niya. May katandaan na ito, at sa wari ko'y kaedaran ito ni Papa. Sandali akong napaisip habang pilit ibinabaon sa likod ng puso't isip ko ang mga bagay na yumayakap sa akin mula sa likod ng mataas kong bakod. 

This is Drake's case. I am not supposed to take this personally, and besides, tama si Drake na Eman could be the real victim. Pinili kong paniwalaan iyon, kahit pa sinasabi ng dibdib kong dapat talagang mabulok sa kulungan ang hayop na iyon. 

Gusto kong magsalita... pero labas ako rito, at wala akong kaalaman sa bagay na ito. 

Napatungo ang prosecutor sa nadinig sa biktima. Maging ito, na isang lalaking nasa edad kwarenta, ay mahihinuha kong labis ang awa sa biktima. Huminga siya ng malalim bago tumingin sa judge at sinabing, 

"That would be all, your honor,"

Matapos iyon ay agad siyang umupo. 

"Defense attorney, you may start cross-examining,"

Dumako ang mga mata ko kay Drake na noo'y maangas na tumayo mula sa kaniyang kinauupuan, at sa paglapat ng mga tingin ko sa kaniya'y nahagip noon si Eman na tila ba walang kapaki-pakialam sa mga nangyayari. 

Naikuyom ko ang mga kamao ko ng hindi ko namamalayan. 

"Miss Gabriella," panimulang bati ni Drake nang makarating siya sa harapan ng babae na may mapaklang ngiti. "I'll start the cross-examination."

Napatungo si Gabriella at napaismid pero hindi siya nagsalita. Mukha namang napansin iyon ni Drake, pero hindi niya na binigyang pansin. "First, how was the party?"

Nag-angat ng tingin si Gabriella kay Drake na animo'y hindi makapaniwala sa unang tanong nito. Napaismid ito at napabulalas ng, "Ano?"

Drake just shrugged and repeated the question. "Kumusta 'yung party? Masaya ba? Nag-enjoy ka ba?"

"Objection, your honor! He's asking an unrelated quest--"

"The victim's thoughts are a crucial part of the case, your honor," putol naman ni Drake sa prosecutor na galit na nakatayo matapos hampasin ang kaniyang lamesa. 

"Proceed," sambit naman ng judge kaya muling bumaling si Drake kay Gabriella. 

"Ine-expect mo bang sasabihin kong 'masaya'?" naluluhang tugon ni Gabriella. 

"Alam kong hindi mo sasabihin 'yon," saad naman ni Drake. "Panagalawa, saan kayo pumunta ng kliyente ko pagkatapos ng, sabi mo, panggagahasa?"

Napanganga na lang si Gabriella sa itinanong ni Drake. I saw it. The evidence that the defense counsel submitted, at napasampal na lang ako sa noo ko nang mapasulyap na naman sa ama ni Gabriella na walang tigil pa rin sa pagluha sa kabilang dako. Inaalo ito ng isang kaanak na hindi na rin matigil sa pag-iyak. 

"Sa tingin ko'y wala kang balak sagutin," wika ni Drake bago nagtungo pabalik sa desk kung saan siya nakaupo kanina katabi ang defendant. Kinuha niya ang isang envelope at ibinigay sa judge. "These pictures are atken by my client, 6 AM of April 12, 2022. Kinabukasan pagkatapos ng insidente. Malinaw naman sa larawan na nakangiti ang plaintiff, at mukhang masaya kasama ang kliyente ko. Ikaw ito, tama?" 

Bumaling si Drake pabalik kay Gabriella at itinuro ang naka-flash na larawan para makita ng lahat. Tama siya, mukha ngang walang mali sa larawan dahil nakangiti sila pareho ni Eman. Pero, mas bumibigat ng pakiramdam ko. 

"Mga hayop kayo..." bulong ni Gabriella. "Paanong nagawang baliktarin ng isang huwad na larawan na iyan ang katotohanan, at magawang mabalewala ang lahat ng kahayupang dinanas ko?"

Ngumiti ng malapad si Eman sa nagiging takbo ng trial. Muling pumatak ang mga luha ni Gabriella, at sa mga puntong iyon, alam ko nang hindi ko na kayang manatili pa sa loob ng silid na ito. 

Bumuhat ako, kaya napatingin sa akin ang mga magulang ni Eman. Ngumiti ako sa kanila ng hilaw bago sinabing, "Excuse me,"

Nangibabaw ang tunog ng takong ko sa tahimik na silid, pero mas naging dahilan iyon ng pagmamadali kong lumabas. 

Isang hakbang palabas ng pintuan ay tuluyang bumuhos ang mga luha ko. Hindi ko kaya...

Sa bawat pagsulyap ko sa ama ni Gabriella ay para bang sinasaksak ako ng patalim. Maarte na kung maarte, at biased na kung biased, pero putangina ni Eman.

DRAKE

Napabaling ang tingin ko kay Emely nang bumuhat siya sa pagkakatayo. Lumingon sa kaniya ang lahat nang magmadali siya sa paglabas ng silid, pero hindi manlang siya lumingon. 

Tama... Hindi nga pala siya okay na kami ang defense counsel. 

Napabalik ang tingin o kay Gabriella at napagtantong hindi naalis sa akin ang tingin niya. Matatalim iyon, at para bang ibinabaon na niya ako ng buhay sa lupa dahil sa labis na galit. 

Marami pa akong inihandang sasabihin para mabaliktad ang sitwasyon, maging ang katotohanan, pero sa hindi ko mawaring dahilan ay tila umurong ang dila ko nang makita ang pag-walk out ni Emely. 

"That would be all, your honor," walang gana kong sambit bago nagdudumaling bumalik sa upuan ko, kung saan ako sinalubong ni Eman ng isang irap. 

"My parents paid a fortune for only that? Seryoso ba?" sambit nito. 

Binalingan ko siya ng masamang tingin. Sa kauna-unahang pagkakataon ay napatid ang pasensya ko sa kliyente. "I can ace every trial with one damn statement, and I can lose this case in a click of a hand if I want. Mind your manners when you're talking to me, Eman. You hired me not because I need you, but because you need me to clean up your mess."

Natahimik naman si Eman sa tinuran ko. 

Hindi naman nagtagal at natapos ang trial. Pangalawa na ito, at mukha namang lumamang kami ngayon. Sa huling trial, kailangan ko lang masalungat ang ano mang ebidensyang ilalabas ng kabila, at matatapos na ang trabaho ko. 

Naaawa ako sa biktima, dahil alam ko rin naman sa sarili kong may kasalanan ang kliyente ko. Pero, trabaho ko ito, at hindi dapat ako nagpapa-apekto sa emosyon. 

Nauna silang lumabas dahil sinubukan ko munang igala ang mata ko para hanapin si Emely, pero bigo ako. Ang akala ko'y umalis na siya; umuwi o bumalik sa opisina dahil halata namang apektado siya, pero nang makalabas ako ay nagulantang ako sa nadatnan ko. 

"Magkano ba ang hustisya? Gaano ba kalaking salapi ang kailangan naming ihain sa inyo para lang matauhan kayo na maling tao ang ipinagtatanggol niyo?!" malakas na sigaw ng ama ni Gabriella habang hawak-hawak sa damit si Emely at umiiyak. "Ano bang ginawang masama ng anak ko para gawin niyo ito sa kaniya?" 

Maraming tao, pero wala manlang sumusubok na umawat sa matanda bukod sa anak nito. Wala namang kibo si Emely na animo'y isang guilty na kriminal habang halos mahubad na ang suot nitong damit. Wala sa sarili akong napakaripas ng takbo para umawat, at sa hindi ko nakontrol na pwersa ay natumba ang matanda. 

Ipinulupot ko kay Emely ang kaliwang braso ko at sisinubsob siya sa dibdib ko, para ilayo sa matanda. Doon ko lang napagtanto na umiiyak na pala si Emely dahil sa naulinigan kong mahihinang hikbi. 

"Wala ka talagang puso," sambit ni Gabriella matapos maitayo ang ama. Tinitigan niya ako sa mata at sinabing, "Huwag sanang maranasan ng isang babae sa buhay mo ang dinanas ko." Bago tumalikod at umalis, akay-akay ang luhaan niyang ama. 

Pinakawalan ko ang hiningang hindi ko alam na pinipigilan ko pala, at nang mawala sa paningin ko sina Gabriella ay nagtama ang mata namin ni Eman at mga magulang nito. 

"Good job, Atty. El Fuente," nakalolokong sambit ni Eman bago naglakad paalis. 

Ngumiti lang sa akin ang mga magulang niya na para bang wala silang nakitang eskandalo bago sinundan ang anak paalis. Nadinig ko ulit ang mga hikbi ni Emely, at may kung ano roon na nagpakuyom ng kamao ko. 

Did they just ignore my assistant and me? 

Napaismid ako at napapikit sa inis. Nagpakawala ako ng isang buntong hininga bago marahang kumalas kay Emely at humakbang patalikod. 

"Ayos ka lang ba?" tanong ko bago siya sinuri. 

Tumango siya. "I'm fine. Let's go, Drake"

Pinahid niya ang mga luha tapos ay inayos ang napunit na manggas ng kaniyang damit. Nag-angat siya ng tingin sa akin, at kumikinang pa sa mga mata niya ang nanggigilid na mga luha. Tapos nagsilay siya ng ngiti. 

Nag-iwas ako ng tingin. I feel guilty. Em is obviously on their side, pero siya ang napagbalingan ng galit dahil assistant ko siya. Hindi ko rin alam kung ano pang mga sinabi ng ama ni Gabriella sa kaniya habang nasa loob ako, at naiinis ako na isiping ipinahiya siya. 

"Let's go," sa wakas ay naibulalas ko bago tumalikod at mariing pumikit. Pinipigilan kong kapitan siya ulit, dahil naiinis ako at kinakabahan na parang isang bading. 

Naglakad na ako palabas, at narinig ko naman siyang sumunod dahil sa takatak ng takong ng suot niyang sapatos. Wala siyang imik hanggang sa kotse. Tahimik lang siyang nakaupo at nakatungo habang paulit-ulit na hinihila ang sira niyang damit pataas sa may braso niya. Ilang beses ko na siyang nahuhuli kapag sumusulyap ako sa rearview mirror, at nang hilahin niya sa ika-siyam na pung beses pataas ang damit niya ay iniliko ko ang manibela. 

Kailangan niyang magpalit. 

Sa wakas ay nag-angat na siya ng tingin matapos kong iparada ang sasakyan sa parking lot ng condo. Tumingin siya sa akin na may pagtataka dahil alam kong kilala niya pa rin ang lugar. Hindi ako umimik bagkus ay bumaba na lang, ni hindi ko siya nilingon. 

Nakakailang hakbang na ako palayo sa kotse nang marinig ko ang pagbukas at pagsara ng pintuan at ang boses niya. 

"Drake!" 

Napahinto ako. Damn that voice. 

"O?" malamig kong tugon bago lumingon sa kaniya na nakatayo sa tabi ng kotse. 

"Aren't we supposed to go to the office?" tanong niya. 

Pinilit kong manatiling blanko ang mukha ko. Dapat nga'y doon kami pupunta, pero paano ko ba sasabihin na hindi ko matiis na nakikita siyang hinihila paatas ang manggas ng napunit niyang damit?

"I need to get something. Pwede kang umakyat kung gusto mo," 

Agad akong tumalikod at naglakad paalis. Ang akala ko'y mananatili na talaga siya sa kotse dahil hindi ko siya narinig na sumunod, pero bago pa man sumara ang elevator ay napatingin ako sa kamay niyang pumigil sa pagsara nito. 

"M-makiki-inom ako," sabi niya bago nahihiyang pumasok. 

Nilabanan ko ang pag-guhit ng isang ngisi sa mga labi ko. Hindi ko maintindihan na natutuwa akong hindi nauwi sa pagpalpak ang random act of kindness ko. O baka dahil may ibang rason? 

"Drake," tawag ni Em na bumasag sa nakabibinging katahimikan. 

Napalingon ako sa kaniya na noo'y nakatingin na pala sa akin. "What?"

"Does being a lawyer mean that you have to be mean... and a liar?"

"Are you saying that I'm a liar?" 

"No," mabilis niyang sambit bago nag-iwas ng tingin. "I just thought that it must be harder for you to stand there and defend that bastard."

Napatahimik ako at napatitig sa kaniya. Nilaro-laro niya ang paa niya habang naghihintay na sumapt kami sa tamang palapag. Anong dapat kong itugon sa sinabi niya?

"Paano mo nasabi?" 

Mahina siyang tumawa bago nag-angat muli ng tingin. "I know you too well, Drake. You would never defend a guy like Eman. I'm sure you're just holding back but is really dying to punch him hard in the face and swear at him. You're that kind of person."

Napaisip ako... "Was I?"

For the first time in my career, I heard those words. Lahat ng mga nakakasalamuha ko, nagagalit, o di kaya't kinakantyawan ako dahil sa pagiging halimaw ko sa korte dahil nagagawa kong ipanalo ang kaso na halos imposible nang maipanalo, at wala akong pakialam kung offender o biktima ang kliyente ko. 

Sa kauna-unahang pagkakataon, may nakaisip na hindi ko rin minsan masikmura ang propesyon ko. 

Bumukas ang elevator kaya nawaglit ako sandali sa mga tumatakbo sa isip ko. Minasdan ko siyang lumabas ng elevator at lumingon sa akin ng nakangiti. "Drake?" 

It's Emely, again. Ang tanging tao na nakakakita sa akin, loob at labas. Ang tanging tao na nakayang maintindihan ang komplikadong takbo ng utak ko...

Why...does it always have to be her?

Humakbang ako palabas ng elevator at nilagpasan siya. She's my step-mom now. Step-mom, Drake. You are no longer allowed to appreciate her. And you hate her...remember?

Binuksan ko ang pintuan at doon ko lang napagtanto na hindi ko pa napapalitan ang security lock. It's still our anniversary... 

Damn it!

Pumasok ako sa loob at saka dumeretso sa kitchen para kumuha ng inumin. Sinusubukan kong maging cold dahil ayaw kong isipin ni Em na nakalimutan ko nang galit ako sa kaniya. Pero, maling-mali ang naging takbo ng mga sumunod na pangyayari. 

"Go change first, ikukuha kita ng inumin," sabi ko saka siya nilingon. 

Tila wala siya sa sariling lumingon sa akin at tumango na may isang hindi ko mawaring ngiti. "Wala akong pamalit," sabi niya. 

"You're a fashion designer. I bet you can style yourself and make an outfit out of all the men's clothing I have inside. Just go and hunt for something decent, or spend the rest of the day looking like that. You choose,"

Napatingin siya sa sarili at napagtantong may point ako. Tumango siya bago nagtungo sa kwarto, habang ako naman ay ginawang abala ang sarili sa pagtitimpla ng mango juice na paborito niya. 

Napahinto ako sandali at napatingin sa paligid at kabuoan ng condo ko. Mukhang alam ko na kung bakit ganoon ang tingin ni Em kanina. Wala kasing ipinagbago ang disenyo at ayos ng condo ko mula noong huli niyang punta rito, isang buwan bago siya ikasal kay Dad. Ang lahat ng naririto, ay eksaktong-eksato sa hitsura noong kami pa...

Nabitawan ko ang kutsarang ipinaghahalo ko sa juice na wala rin sa sarili kong paulit-ulit na binibili para i-stock dito kasama ng iba pa niyang mga paboritong snacks. Napasapo ako sa ulo ko at napabuntong hininga. 

Sana hindi niya isiping hindi pa rin ako nakaka-move on sa kaniya. Peste. 

Natapos ang ilang minutong pagmumuni-muni ko maging ang pagtitimpla ng juice ay hindi pa siya lumalabas, kaya naman kinatok ko na ang pinto ng silid ko. 

"Emely?" 

Hindi ko alam kung bakit, pero alam kong mali na buksan na lamang ang pintuan, pero dahil nga sa gawain ko iyon apat na taon na ang nakararaan, ginawa ko. Bihis naman na siya, pero natigilan ako nang makita ko kung anong suot niya. 

Nakatayo siya sa harapan ng salamin at suot-suot ang isang kulay white na t-shirt na may design na isang cute na babaeng baboy. 

"I didn't know you still have these," sabi niya na itinuturo ang suot niya at ang isa pang t-shirt na nakalapag sa kama. 

Yeah. Those are our couple shirts, which she bought and made me wear on our first-anniversary date five years ago.