MED SERIES # 1 - Georgianna Isabella Carvajal is an independent and goal-driven medical technology student who aspires to be a doctor ever since she was young. Taliwas sa kagustuhan ng nanay niyang kurso para sa kanya, ipinaglaban niya ang kanyang pangarap at kinuha ang kursong gusto niya. Sa kalagitnaan ng pag-abot niya sa kanyang pangarap, nakilala niya ang isang lalaking hindi niya inaakalang magkakaroon ng malaking bahagi sa buhay niya– si Caleb Atticus Avanzado, isang criminology student na nangangarap maging bahagi ng hukbong sandatahan ng Pilipinas. She believed that loving him was like playing with fire. Little did she know that he would be her greatest downfall.
View More"Everyone, listen!"
Agad akong napahinto sa pagbabasa ng chart ng isang pasyente nang marinig ang malalim na tinig ng Chief of Surgery ng aming ospital. Tumikhim siya na tila ba hudyat iyon ng isang paparating na masamang balita. Nilipat ko ang aking tingin sa mga nurse na nagmamadaling magbura ng mga nakasulat sa malaking whiteboard kung saan isinusulat ang upcoming surgeries. My brow automatically shot up after I had a hint of what was going on.
"We just received a mass casualty incident nearby. This is an emergent situation, and I need your full cooperation. Kailangan kong magpadala ng isang team sa area as soon as possible,” anunsyo niya. My heart skipped a beat when the chief's hawk eyes darted at me. "Dr. Carvajal, I want you to be in charge of the situation. Now, go!" mariing utos niya kaya wala na akong ibang nagawa kundi ang kumilos at asikasuhin agad ang pagbuo ng team.
Huminga muna ako nang malalim upang ihanda ang sarili sa maaaring harapin mamaya. Gusto kong samantalahin ang oras na wala akong ginagawa at wala pa akong nakikitang nanganganib ang buhay habang nakasakay ako ngayon sa loob ng isang ambulansya kasama ang ilang doktor at paramedic. I spent my years studying to save other people's lives, and this is what I've been preparing for the past years. All my hard work is finally paying off and the memories of my days spent while studying in medical school seem like a distant memory to me now.
Pagmulat ko ng aking mga mata ay tila bumagal ang takbo ng oras pati na rin ang mga kilos ng lahat ng tao sa aking paligid. Pagbukas pa lang ng pinto ng ambulansya ay umalingawngaw agad sa aking pandinig ang tunog ng iba't ibang sasakyan pang-rescue. The distant noises coming from different people trying to save other people's lives, too, sent my senses back to reality.
Napagtanto kong nandito kami ngayon sa isang highway kung saan naganap ang isang malaking aksidente dahil sa pagkakalaglag ng isang tren ng ikatlong linya ng sistema ng MRT. Dahil madalas ay traffic sa highway na ito, marami ang nabagsakan nito at napasama sa aksidente. Lahat ng malalapit na ospital katulad namin ay pinadalhan ng alerts tungkol sa nangyaring insidente kaya naman marami ang naririto upang tumulong at sumagip ng mga buhay.
Inayos ko ang suot na jacket at hinarap ang aking team. "Okay, everyone! Move your IDs outside of your jackets, and keep in mind that green tags are for non-emergent cases, yellow is for delayed care, and red is for those who need immediate treatment." Marahan silang tumango sa sinabi ko at hinanda ang kani-kanilang dalang supplies at tags.
Pinasadahan ko ng tingin ang kanilang mga tensyonadong mukha bago bumuntong-hininga. "Remember to assess carefully and try not to get in the way of the rescuers," paalala ko sa kanila. "Assess before putting tags and get all the critical patients to the ambulance as fast as possible."
"Dr. Carvajal, saan po kami magsisimula?" tanong ng isang babaeng first year resident sa akin habang pinapasadahan ng tingin ang paligid.
Pinagtaasan ko siya ng isang kilay. "You already know the protocol, right? Then, do it and save lives now!" Halos magtulakan sila paalis sa harapan ko kaya napailing na lang ako. Agad akong tumakbo sa isang bahagi kung saan nakahiga sa mga ambulance stretcher ang ilang mga na-rescue. Nakasarado ngayon ang buong highway at napuno ito ng mga sasakyang nakasama sa aksidente pati na rin ang mga rescue vehicle.
Inalis ko ang stethoscope sa ibabaw ng aking balikat at inilagay ang dulo nito sa aking tainga. Ipinatong ko naman ang kabilang dulo nito sa dibdib ng pasyente. "Take a deep breath for me, okay?" mahinahong sabi ko sa kanya na sinunod naman niya agad. "Minor injuries lang po ang natamo niyo, Sir. Magiging ayos din po kayo. Do you have anyone with you?"
Pinilit niyang sumagot habang tinatalian ng green tag ang kanyang braso. "A-ang asawa ko po, Doc... Nandoon po siya sa ilalim ng sasakyan!”
Tumango ako bago agad na tumayo at tumungo sa itinuro ng lalaki. Agad nga lang akong napahinto at napaatras nang may makabanggaang tao na sa tingin ko ay isang rescuer dahil sa suot niyang jacket at panloob na uniporme ng sundalo. The moment I lifted my eyes from his chest to his deep-set eyes, I was immediately lost. Ang gulat sa ekspresyon ng kanyang mukha ay sumasalamin sa akin kaya napaiwas ako ng tingin at tumikhim. Umayos ako nang pagkakatayo at pormal siyang hinarap.
"Sorry..." I calmly said before walking past him. Napatigil ako sa paglalakad nang maramdaman ko ang isa niyang kamay sa aking pala-pulsuhan.
"Can you, uh... check on her first?" mahinahong sabi ni Caleb.
Iritado ko siyang nilingon ngunit napawi ang inis ko nang mapansin ang babaeng nakahiga sa isang stretcher sa kanyang tabi. Buntis ito at duguan dahil sa ilang natamong sugat. Namimilipit siya dahil sa sakit na nararamdaman kaya agad ko siyang dinaluhan. Tinapunan ko lang ng tingin si Caleb bago nagsimulang i-check up ang babae at ang dinadala niya sa kanyang sinapupunan. Habang pinapakinggan ang paghinga ng babae ay saglit na nawala ang atensyon ko nang mapansin ang kumikinang na singsing sa kanyang daliri.
Tumikhim ako. "Sino ang kasama niya?" simpleng tanong ko kay Caleb bago inalis ang stethoscope sa aking tainga.
"I'm with her," sagot niya agad. I looked at him sideways and cleared my throat. Nakahawak ang babae sa kamay ni Caleb habang pinapakalma siya nito. My brow automatically shot up, and I immediately pursed my lips when I thought of something. Dahan-dahan kong ibinalik ang tingin ko sa kanya at inawang ang aking bibig upang magsalita ngunit walang lumabas dito. Itinikom ko na lang ulit ito habang pinapanood ang eksena nila.
"I'm here, don't worry. You'll be fine, okay?" he gently assured her.
"C-Caleb, hindi ko na kaya..."
Hinagkan niya ang babae sa noo bago marahang pinalis ang mga butil ng pawis nito. "Calm down, Maddie..."
Gusto kong mapairap dahil hindi naman talaga ganoon ka-emergent ang sitwasyon ng babae pero kung makapag-inarte silang dalawa ngayon sa harapan ko ay para akong nanonood ng isang eksena sa pelikula.
When our eyes met, the pounding of my heart suddenly became thunderous. Agad naman itong naglaho at bumalik ang pait sa aking lalamunan nang marinig ko muli ang pagdaing ng babaeng kasama niya. Iniwas ko ang tingin sa kanya at tinalian ng tag ang babae bago isinabit muli sa aking balikat ang stethoscope ko. "Take her to the ambulance immediately. They'll take her to the hospital, and they know what to do," pinal na sabi ko bago iniwan siya roon kasama ang babae niya.
"Gella..."
Nilagpasan ko siya upang daluhan ang pasyenteng nasa ilalim ng sasakyan at hindi na pinansin ang pagtawag niyang muli sa pangalan ko. Tinulungan ako ng mga rescuer upang i-angat ang kotseng nakadagan sa babae bago marahan siyang inilagay sa isang stretcher. Nang makita ako ng pasyente ay agad kong nakitaan ng pag-asa ang kanyang mata ngunit nagulat ako nang bigla siyang manginig at mag-kumbulsyon. Inilagay ko ang stethoscope sa kanyang dibdib at namilog ang aking mata nang mapagtanto kung anong nangyayari sa babae. Agad akong sumakay sa stretcher niya at nag-perform ng CPR.
"Asystole! Move her to the ambulance and prepare the defibrillator immediately! Push one epinephrine," utos ko sa mga kasama na agad naman nilang sinunod. Pagkasakay namin sa ambulansya ay agad namin siyang sinubukang i-revive at nang bumalik ang kanyang heartbeat sa normal ay nakahinga ako nang maluwag. Hinilamos ko ang aking palad sa mukha at inayos ang pagkakatali ng aking buhok.
"We need plenty of available open chest trays, central line kits, and intubation carts," utos ko habang nakasakay sa isang stretcher papasok ng emergency room at nagpa-pump sa dibdib ng pasyente.
"Yes, ma'am!"
"On my count... one, two, three!" Sabay-sabay naming inangat ang pasyente mula sa kanyang stretcher at nilipat siya sa isang hospital bed. "Read the charts for me, please," utos ko sa katabing doktor.
"She's six months pregnant, found under a broken train wagon, sustained crush injuries to her right torso and upper extremities. Her blood pressure was initially low, but now it's up to 90 over 60 when I placed her on her left side after a liter of fluid," basa ni Dr. Penelope Tatiana Fuentebella, isa sa mga kaibigan kong resident.
I nodded. "And what should we do?"
Nagkatinginan sila ng kasunod niyang interns at sinubukang humingi ng saklolo kay Dr. Yvanovich Alcaraz na isa pang resident dito. He flashed a boyish smile while looking at the helpless interns. "ABC," nakapamulsang aniya habang nakapako ang tingin sa akin. Pinigilan ko ang mapairap dahil sa pagpapasikat niya. "Airway, Breathing, and Circulation. We need to protect her airways first because of the crush injury."
"Excellent. We need to have a lot of blood available. Dr. Fuentebella, do a trauma panel, type and crossmatch, and C.T. of her head and neck, then take her to trauma room one," seryosong sabi ko bago iniwan sila roon upang pumunta sa kasunod na pasyente sa kabilang bed.
Saktong paglipat ko sa kabilang bed ay nililipat din ang isang pasyente mula sa stretcher. Napahiyaw siya sa sakit habang nakahawak sa kanyang nakabukang tiyan. "A 36-year-old female, open abdominal wound with omental evisceration," basa ng isang intern sa charts ng pasyente sa akin.
Tumango ako sa kanya bago tinanggap ang charts at bumaling sa mga nurse. "We need to get her to an O.R. as soon as possible," utos ko bago sumunod sa pasyente.
Napatigil ako sa paglalakad nang biglang may humablot sa aking pala-pulsuhan. Iritado ko siyang nilingon ngunit hindi man lang siya natinag doon. I sighed and shut my eyes to calm myself. "What do you need?"
I noticed how his Adam's apple moved as he surveyed me from head to foot before looking at me again in the eye. Bahagya akong na-conscious sa hitsura ko ngayon dahil paniguradong mukha akong basahan kumpara sa kanya na preskong-preskong nakatayo ngayon sa harapan ko.
Natigilan ako nang mapansin ang pamumungay ng kanyang mga mata habang nakatingin sa akin. Napasinghap ako dahil sa pamilyar na paninikip ng aking dibdib kaya agad ko siyang tinalikuran. "As you can see, I'm busy saving lives here. I need to go," malamig na sabi ko bago binawi ang pala-pulsuhan ko sa kanya. "Your fiancée, or wife, or whoever she was... needs you. Bumalik ka na lang doon.”
Narinig ko ang pagtawag niyang muli sa pangalan ko ngunit hindi ko na siya nilingon pa sa takot na muli na naman akong mabihag ng mapanlinlang niyang mga mata.
Dear beloved readers, Hi, this is itsartemiswp! I would like to take this opportunity to thank each and everyone of you who've made it to the end of My Sweet Surrender. This is actually my first time writing a medicine-related fiction/romance-medical fiction. Isa ito sa mga akda kung saan mas naging malaya at kumportable akong magsulat. Kung mayroon man kayong natutunang aral sa istoryang ito, gusto ko lang malaman niyo na marami rin akong napulot na aral habang sinusulat ko ito. I dedicate this story to my beloved Artemians, my readers, who supported me until now and to the people who always believed in my potential as a writer. I love you all so much! At ikaw na umabot hanggang dito, this is for you. From the bottom of my heart, thank you very much. <3 See you in my next one! Love, itsartemiswp
Itinutok ko ang laser pointer sa isang litratong nilagay ko sa aking presentation bago ibinalik ang tingin sa aking propesor sa Clinical Correlation. “In this figure, the supraclavicular lymph node biopsy, accompanied by histologic examination and immunohistochemical analysis, showed the presence of Reed-Sternberg cells, which serve as a marker for Hodgkin lymphoma, and a positive test for CD30, which both made the diagnosis of classical Hodgkin lymphoma,” I trailed off and glanced at the man patiently waiting in front of our classroom while watching me present. Tumikhim muna ako bago muling nagpatuloy. “Based on the complete staging workup, the final diagnosis for this 27-year-old patient was classical Hodgkin lymphoma, nodular sclerosis subtype, stage IV-A.”“Very well done, Ms. Carvajal! Let’s give her a round of applause!” magiliw na pagbati sa akin ng aking pr
“Georgianna, pahiram naman ako ng notes mo sa Math! Nalimutan ko kasi sa bahay ‘yong reviewer ko, hays!” Pinagtaasan ko ng isang kilay ang kaibigan kong si Tatiana na halatang kakapasok lang sa aming silid-aralan at mukhang hinihingal pa dahil sa pag-akyat ng hagdan. Ngumiti siya nang matamis sa akin at pabirong kinurot ang aking pisngi. “Pretty please?”Napabuntong-hininga na lang ako sa pangungimbinsi niya sa akin at patamad na inilahad sa kanya ang aking reviewer. “Tinanghali ka na naman ng gising, ‘no?” napapailing na puna ko sa pagka-late niya ngayon sa klase.Sinimangutan niya ako habang sinusuklay ang kanyang mahabang buhok gamit ang kanyang kamay. “Napuyat kasi ako kaka-review kagabi,” depensa niya sa sarili gamit ang maliit na boses.Napaangat muli ang isang kilay ko sa sinabi niya at hindi na napigilan ang pagbaling ng buong atensyon sa kaibigan. “Talaga? Bakit sabi sa akin ni Jona ay ma
"Huling time-out para sa Grade 12 Humanities and Social Sciences strand," the announcer said. "Go, HUMSS! Go, Caleb!" "Akin ka na lang, Avanzado!" "Caleb lang malakas!" Tinukso ako ng teammates ko dahil sa tilian ng mga nanonood ngayon sa basketball championship game namin sa Intrams. Kalaban namin ngayon ang Basic Education Department na karamihan ay Grade 9 and Grade 10 students ang nasa line up. Kami naman ang representative ng senior high school department dahil natalo namin ang ibang strands at ang mga Grade 11. Noong semi-finals ay hindi namin inaasahang matatalo nila ang College Department ngunit ngayon ay napagtanto kong magagaling nga talaga ang players ngayon ng Junior High. Napailing na lang ako at lumagok mula sa water bottle na inabot sa akin ng aming manager. "Ganoon pa rin ang plano. Mas higpitan niyo pa ang depensa niyo para hindi na makahabol pa ang kabilang team. Tandaan niyo, dalawa lang ang lamang niyo kaya bantayan
Pagpasok ko pa lang sa ospital ay dumiretso na agad ako sa front desk upang tanungin kung saan ang room ni Daddy. Pagkabukas pa lang ng elevator sa tamang palapag ay naglakad na agad ako palabas. Hindi na ako nagulat nang nakasalubong ko si Allena sa hallway. Bumalatay ang gulat sa kanyang mukha nang makita ako na agad namang napalitan ng iritasyon. "Anong ginagawa mo rito?" pigil niya sa akin ngunit hindi ko siya pinukulan ng pansin at nagpatuloy lang sa paglalakad. Marahas niyang hinigit ang braso ko at pilit akong hinila paharap sa kanya. "Akala mo ba ay hindi ko nalalaman ang panglalandi mo sa fiancé ko habang wala ako?" Pagod ko siyang tiningnan at hinarap. "Ano na naman ba, Allena?" I drawled lazily. Humalukipkip siya at taas-noo akong tiningnan. "Just so you know, Georgianna, naging kami ni Caleb noong nawala ka. Nagkabalikan kami at nag-propose siya sa akin two years ago," she confidently said before showing off her engagement ring on her ring finger.
Pinanatili ko lang ang tingin sa pasyenteng maingat na itinutulak ngayon palapit sa helicopter. Bahagyang bumigat ang bawat paghinga ko nang maramdamang tumabi si Caleb sa akin. "Dr. Carvajal, sasamahan mo ba ang pasyente?" tanong ng isang paramedic sa akin. Bago pa ako makasagot sa kanya ay tumunog ang aking dalang two-way radio. "Dr. Carvajal, are you there?" I cleared my throat before speaking. "Received. What do you have there?" "Doc, we have an emergency case here. We have a trauma patient. His vitals are currently stable. He suffered from some abrasions and he's complaining about wrist pains. Na-check na po namin kung may nararamdaman ba siyang sensation sa kamay pero hindi niya raw maigalaw ang kanyang hinlalaki." Saglit akong napaisip. "Baka naipit ang median nerve niya. Use a pad splinter on his arm for now. Dalhin niyo muna sa rescue tent at hintayin niyo ako riyan." "Copy, Doc." Ibinaba ko muna ang radyo upang tumulo
Hindi ako tinigilan ni Caleb sa mga sumunod na araw. Araw-araw pa rin siyang nagpupunta sa ospital kahit na-discharge na ang kapatid niyang si Maddison. I kept myself preoccupied with work to avoid bumping into him. Madalas ay tinatapos ko ang shift ko hanggang madaling araw o kaya'y hatinggabi kaya wala siyang choice kundi umuwi nang maaga dahil bawal siyang manatili sa labas ng visiting hours ng ospital lalo na't wala naman talaga siyang binibisita rito. "Gella, nandito na naman 'yong sundalo mo," pabulong na sabi sa akin ni Tati. Napabuntong-hininga ako at pinanatili na lang ang tingin sa hawak na application form para sa field of specialization. "Hayaan mo siya, mapapagod din 'yan," matabang na sabi ko. Naramdaman ko ang pagtatagal ng kanyang tingin sa akin. "Are you sure you're okay with this?" Lumipat agad sa kanya ang tingin ko. "With what?" Nanatiling seryoso ang kanyang mukha. "With Caleb's presence... Ginagambala na naman niya ang bu
"Georgianna..." Sinulyapan ko lang si Caleb nang salubungin niya ako pagkalabas ko sa operating room at nagpatuloy lang sa paglalakad. Naramdaman ko ang pagsunod niya sa akin ngunit hindi ko na siya nilingon pang muli. Nginitian at binati ko pabalik ang mga nakasalubong kong doktor at hospital staff. Napansin ko ang pagsulyap nila sa lalaking nakabuntot sa akin kaya umusbong ang aking iritasyon. Halos mapatalon siya sa gulat nang bigla ko siyang harapin. "What exactly do you need, Caleb?" Napansin ko ang bahagyang paggalaw ng kanyang Adam's apple. He parted his lips but immediately pursed it again. I looked at him nonchalantly. "Ano? Wala ka bang sasabihin?" Sinulyapan ko ang wrist watch ko bago patamad na ibinalik ang tingin sa kanya. "Marami pa kasing naghihintay na pasyente sa akin. Nasasayang 'yong oras ko." Binasa niya muna ang ibabang labi bago magsalita. "I just want to talk to you, Georgianna." "Nag-uusap na tayo," nauubos ang pasensya
Imbis na umuwi sa condo upang magpahinga at mag-drama tungkol sa nangyari noong araw na iyon ay pinili kong ibuhos ang lahat ng aking oras sa pagta-trabaho. Halos buong araw akong nag-duty sa ospital hanggang sa lumagpas na ang bilang ng oras na kailangan kong punan ngayong linggo. "Kailan mo balak umuwi sa bahay niyo? Ilang buwan ka nang hindi nagpapakita sa Mommy mo, ah? Alam pa ba ni Tita Gab itong ginagawa mo sa sarili mo?" seryosong tanong ni Ivory. Ngumuso ako. "Bakit? Ano bang ginagawa ko? Nagta-trabaho lang naman ako, ah?" depensa ko. Suminghap siya. "Tingnan mo nga ang sarili mo, Georgianna Isabella! Ilang araw ka nang walang matinong tulog at madalas ay wala ka pang kain! Magdo-doktor ka ba talaga? Gusto mong mag-alaga ng ibang tao pero ultimo sarili mo ay hindi mo maalagaan!" sermon niya sa akin. Napapikit na lang ako nang marahan at hinayaan siyang pangaralan ako. Mahaba-habang sermon pa ang iginawad niya sa akin bago niya ako nakumbinsing
Maligayang pagdating sa aming mundo ng katha - Goodnovel. Kung gusto mo ang nobelang ito o ikaw ay isang idealista,nais tuklasin ang isang perpektong mundo, at gusto mo ring maging isang manunulat ng nobela online upang kumita, maaari kang sumali sa aming pamilya upang magbasa o lumikha ng iba't ibang uri ng mga libro, tulad ng romance novel, epic reading, werewolf novel, fantasy novel, history novel at iba pa. Kung ikaw ay isang mambabasa, ang mga magandang nobela ay maaaring mapili dito. Kung ikaw ay isang may-akda, maaari kang makakuha ng higit na inspirasyon mula sa iba para makalikha ng mas makikinang na mga gawa, at higit pa, ang iyong mga gawa sa aming platform ay mas maraming pansin at makakakuha ng higit na paghanga mula sa mga mambabasa.
Comments