19 : ทำไมต้องร้าย

19:

ทำไมต้องร้าย

เมื่อวานคุณภาคบอกว่าจะมีลูกค้าคนสำคัญมาเที่ยวพักผ่อนที่โรงแรมเรา วันนี้ฉันก็เลยตื่นเช้ากว่าปกติเตรียมตัวต้อนรับลูกค้าที่กำลังจะเดินทางมาถึงโรงแรมในอีกไม่กี่ชั่วโมงนี้

ฉันกำลังยืนหันหลังคุยกับเพื่อนอยู่ด้านหน้าเค้าท์เตอร์ก็ได้ยินเสียงมาจากทางข้างหลัง

"ขอโทษนะครับ...ผมเป็นแขกของคุณภาคที่แจ้งไว้ว่าจะมาพักที่นี่น่ะครับ"

ว่าแต่เสียงนี้ทำไมมันฟังดูคุ้นๆจัง ยิ่งฟังยิ่งคล้าย....

"สวัสดีค่ะ...อ่ะเอ่อออ"

ฉันหันหน้าไปคุยพร้อมสวัสดี แต่แล้วก็เหมือนโลกทั้งใบถล่มทลายมาอยู่ตรงหน้า ลูกค้าของคุณภาคคือโซ่หรือเนี่ย ฟ้าแกล้งฉันรึเปล่าเนี่ยฉันอุตส่าห์หนีมาอยู่ถึงที่นี่แต่ก็ยังตามมาเจอกันได้อีก สายตาคนตรงหน้าที่มองมายังฉันเบิกกว้างด้วยความตกใจระคนเหมือนแปลกใจที่มาเจอฉันอยู่ที่นี่ ก่อนที่เขาจะทำสีหน้าเย็นชาเหมือนคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

"สวัสดีครับ" เขาก้มหัวทักทายด้วยท่าทีนิ่งๆ

"ดิฉันจัดห้องพักไว้ให้แล้วค่ะเชิญตามมาด้านนี้ได้เลยค่ะแต่เอ๊ะคุณภาคแจ้งว่ามากับครอบครัวนี่นา"

'นั่นสิทำไมฉันเห็นเขามาแค่คนเดียวล่ะ'

"พอดีที่บ้านผมติดธุระก็เลยไม่ได้มาด้วย...คุณมีปัญหาอะไรรึเปล่าครับ?"

'อะไรของเขาก็แค่ถามเฉยๆทำไมต้องหงุดหงิดใส่ด้วย'

"ไม่มีอะไรค่ะ...เชิญค่ะ"

ฉันเดินนำเขาไปยังห้องพักของโรงแรมที่คุณภาคให้จัดไว้ให้เป็นห้องพักสุดหรูเหมาะสมกับระดับมหาเศรษฐีอย่างเขาเลยล่ะ ถึงจะเดินนำหน้าเขาอยู่แต่ความรู้สึกฉันเหมือนว่าเขากำลังจับจ้องมองฉันอยู่ตลอดเวลา พาให้รู้สึกเสียวสันหลังแปลกๆยังไงไม่รู้

เดินมาถึงห้องที่จัดไว้ต้อนรับลูกค้าคนสำคัญฉันก็จัดการเปิดประตูห้องให้บริกรยกกระเป๋าเข้าไปเก็บ พร้อมอธิบายเกี่ยวกับโรงแรมคร่าวๆ สุดท้ายแล้วก็ยื่นคีย์การ์ดของห้องให้เขาเก็บไว้

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วดิฉันขอตัวก่อนนะคะ สงสัยอะไรคุณสามารถโทรสอบถามได้ที่เบอร์หน้าเค้าท์เตอร์ได้เลยค่ะ"

"เดี๋ยวก่อนสิ..."

ฉันกำลังจะเดินผ่านเขาก็ต้องหยุดชะงักก่อน

"มีอะไรรึเปล่าคะ?"

"พูดจาห่างเหินดีนิ..ลืมไปหรือเปล่าว่าเราเคยเป็นอะไรกัน"

'ได้ข่าวว่าเขาเมินฉันก่อนนะ'

"เราเคยเป็นเพื่อนกันก็จริงแต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้วขอตัวก่อนนะคะ..อ๊ะ!!"

ยังไม่ทันพูดจบเขากระชากแขนฉันเข้ามาหาอย่างแรงจนตัวฉันกระแทกหน้าอกแกร่งเต็มแรงจนเจ็บจุกไปหมด พร้อมกับแรงบีบที่ข้อมือจนแดงเห่อ

"อ๊ะ...จะทำอะไรปล่อยนะฉันเจ็บ"

"อย่ามาทำสำออยไปหน่อยเลยแค่นี้ไม่ทำให้ผิวด้านๆของเธอเจ็บหรอก"

"....................."

'ถามว่าเจ็บไหมก็เจ็บนะแต่จุกจนพูดไม่ออกมากกว่า'

อะไรทำให้ผู้ชายคนนี้เปลี่ยนไปจนน่าตกใจ ท่าทีหยาบกระด้าง วาจาหยาบคายร้ายกาจแบบนี้

"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้...ได้ไม่ปล่อยใช่ไหม?"

ฉันข่มใจยกส้นสูงกดกระทืบบนเท้าเขาแบบเน้นๆในเมื่อเขาไม่ได้ดีกับฉันแล้วทำไมฉันต้องทนให้เขาทำกิริยาหยาบคายใส่ด้วยล่ะ

"โอ๊ยยย!!!นี่เธอ..."

ฉันสะบัดโซ่หลุดโดยที่เขาร้องลั่นพร้อมยกเท้าสะบัดไล่ความเจ็บพร้อมกับชี้หน้าฉันไปด้วย แต่ฉันไม่สนใจหรอกนะอาศัยตอนที่เขาเผลอวิ่งออกมาจากห้องเขาไปแอบพักทำใจที่สั่นระรัวให้เป็นปกติที่ห้องพักพนักงานก่อน

หลังจากแอบพักทำใจอยู่ครู่ใหญ่ฉันก็ออกไปทำหน้าที่พนักงานต้อนรับเหมือนเดิมพร้อมกับความคิดที่จะหลบเลี่ยงยังไงไม่ให้ต้องเจอกับโซ่อีก แค่นี้ฉันยังเกือบแย่แล้วถ้าต้องเป็นไกด์พาเขาไปเที่ยวจะไม่ตีกันตายหรือไง

ถึงแม้ความรู้สึกฉันจะยังเหมือนเดิมทุกอย่าง รักเขาเหมือนเดิมแม้ว่าฉันจะบอกตัวเองอยู่เสมอว่าฉันไม่คู่ควรกับเขาสักนิด แต่รักก็คือรักในเมื่อฉันเปลี่ยนความรู้สึกตัวเองไม่ได้ฉันก็ต้องทำใจให้เข้มแข็งขึ้น

ก่อนจะเจอหน้าเขาฉันคิดเสมอว่าไม่ว่าวันนึงจะเจอเขาหรืออาจจะไม่เจอกันอีกเลย แต่ถ้าได้มีโอกาสเจอเขาอีกฉันคงจะเป็นผู้หญิงขี้แยเหมือนเดิมที่เอาแต่ร้องไห้ แล้วก็คงยอมเขาไปตลอด แต่ไม่คิดว่าการมาพบกันอีกครั้งมันจะเร็วขนาดนี้ แล้วก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเข้มแข็งขึ้นเร็วขนาดนี้ อาจเป็นเพราะว่าฉันทนเจ็บปวดมานานล่ะมั้งถึงทำใจได้เร็วขึ้น

กริ๊งงงงง กริ๊งงงงง

"สวัสดีค่ะโรงแรม......ค่ะอะไรนะคะ...ค่ะๆได้ค่ะ"

"เอ่อลี่ๆลูกค้าของคุณภาคโทรมาสั่งอาหารอ่ะบอกว่าให้ลี่ขึ้นไปเสริฟให้ด้วย"

"ห๊าาา...เอ่อได้ๆจ้า"

'เอาแล้วไงลี่เอ๊ยทำไงดีๆ'

เอาวะเป็นไงก็เป็นกันเค้าคงไม่กล้าทำอะไรฉันหรอก...มั้ง

ฉันจัดอาหารพร้อมให้พนักงานเสริฟตามไปด้วยคนนึง พอมาถึงก็เคาะประตูเรียกเขาออกมา

"เอาอาหารมาเสริฟค่ะ"

พูดพร้อมกับหลีกทางให้พนักงานนำไปเสริฟในห้อง รอจนเสริฟเสร็จแล้วก็เตรียมตัวเดินกลับพร้อมพนักงานคนนั้นด้วย

"เรียบร้อยแล้วดิฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ"

"เดี๋ยว!!!!เอ่อคุณกลับไปก่อนนะครับขอบคุณมากนะ"

โซ่พูดกับพนักงานอีกคนที่มากลับฉันก่อนจะหันมามองที่ฉันนิ่งๆ

'อะไรอีกว้าาา'

"มีอะไรคะดิฉันต้องกลับไปทำงานต่อ"

"เจ้านายคุณยังไม่ได้บอกหรอว่าคุณมีหน้าที่รับใช้...เอ๊ะไม่ใช่สิดูแลผมอย่างเดียวตอนนี้"

"............"

"แต่ถ้าคุณไม่สะดวกใจผมจะได้โทรรายงานเจ้านายคุณก็ได้ว่าคุณไม่อยากทำ"

"ไม่ต้องค่ะ!คุณต้องการอะไรก็ว่ามา"

ฉันแค่ไม่อยากทำให้คุณภาคเค้าลำบากใจเท่านั้นเองที่ผ่านมาคุณภาคก็ช่วยฉันมาเยอะแล้ว อะไรที่ช่วยเค้าได้ฉันก็อยากทำถึงแม้จะลำบากใจก็ตาม

"เข้ามานี่ก่อนสิ"

แล้วฉันเลือกไม่เข้าไปได้ไหมล่ะก็ไม่ได้อีก สุดท้ายต้องมานั่งมองเขานอนกระดิกเท้ายิกๆบนโซฟาโดยที่ไม่ได้พูดอะไรอีกเลย

'โอ๊ยยยฉันอยากจะบ้า'

"นี่คุณถ้าไม่มีอะไรก็ปล่อยให้ฉันกลับไปทำงานเถอะนะ"

เขาส่ายหน้าเบาๆก่อนจะพยักหน้าเรียกให้ฉันเดินเข้าไปหา

ทำไมฉันจะต้องมาคอยทำตามใจเขาด้วยนะนี่เขาเป็นเจ้ากรรมนายเวรฉันมาแต่ชาติปางไหนกันแน่ทำไมถึงต้องคอยตามให้เขาทำร้ายอยู่แบบนี้ทั้งๆที่เขาเป็นคนนอกใจฉันกลับไปเลือกลูกหยีเองนะแล้วฉันผิดอะไร...

"เฮ้ออออ!!" ต้องเดินไปหาอ่ะเนอะ

"ทำไมต้องถอนหายใจขนาดนั้น...ทำไมห๊ะอยู่กับฉันมันฝืนใจเธอมากนักหรือไง?"

"ใช่!!" ฉันตะโกนใส่หน้าเขา

"..........." เขาอึ้งไปพักนึง

"อ๊ะ!!..."

เหอะอิลี่โดนอีกแล้วค่ะ โดนเขากระชากจนเสียหลักล้มทับตัวเขาเหมือนในละครเลยล่ะ ต่างกันตรงที่ในละครพระเอกนางเอกเขาประกบปากกันพอดี แต่ของฉันมันพีคตรงที่ตอนฉันล้มแล้วหน้าอกฉันกระแทกปากเขาพอดีแตกหมดแล้วมั้งนมฉัน ส่วนมือก็วางได้ตำแหน่งพอดีเลยจ้า อะไรแข็งๆเป็นแท่งนูนๆเต็มฝ่ามือเลย

'โอ๊ยยยยอิลี่อยากตาย'

"อ๊ายยยยปล่อยนะโว๊ยย"

ฉันแหกปากดีดดิ้นลงจากตัวเขาแทบไม่ทัน แต่เขากลับกัดหน้าอกฉันเต็มแรง นี่เขาจะบ้าหรือไงเรื่องอะไรมาทำกับฉันแบบนี้

"ทำเป็นสะดีดสะดิ้งเหมือนไม่เคยไปได้ ขนาดอมก็ยังเคยมาแล้วนี่"

"กรี๊ดดด!!!หยุดพูดจาหยาบคายแบบนี้สักทีได้ไหมโซ่...ลี่ทำอะไรให้ถึงต้องทำกันขนาดนี้"

"นั่นสินะ...เธอทำอะไรไว้ล่ะ?"

"ฉันงั้นหรอที่เป็นคนทำ?ฉันหรอที่เป็นคนผิด?เหอะ!"

คำพูดของคนเห็นแก่ตัวชัดๆในเมื่อฉันเห็นเต็มตาว่าเขากอดจูบกับนังลูกหยีอยู่อย่างดูดดื่มยังมีหน้ามาโทษฉันว่าเป็นคนผิดอีกหรอ เหตุผลที่สำคัญคือเขามีคู่หมั้นที่เหมาะสมไว้อยู่แล้ว

"ลิลลี่!เธอมันใจร้าย"

"หรอ!ถ้าฉันใจร้ายแล้วอย่างนายเรียกว่าอะไรเลวดีไหมห๊ะ...อ๊ะอุ๊บบบ"

ยังด่าไม่ทันจบเสียงฉันก็หลุดหายไปในลำคอแล้ว เพราะโซ่รั้งต้นคอฉันเข้ามาบดจูบอย่างแรงจนฉันรู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดที่กระจายอยู่ในปาก

โซ่กดจูบดูดเม้มปากฉันอย่างแรงจนเจ็บร้าวไปหมดนี่เขาจะทำร้ายกันไปถึงไหน แค่นี้ฉันยังเจ็บไม่พออีกใช่ไหม

ฉันหยุดดิ้นรนปล่อยให้เขากระทำย่ำยีเสียให้พอใจ พยายามอดทนไม่ให้น้ำตามันไหลแต่ทำยังไงก็กลั้นไม่อยู่สุดท้ายมันก็พรั่งพรูออกมาเต็มสองแก้ม แต่ก็ทำให้โซ่หยุดได้ ฉันสะบัดมือไปที่แก้มหนาเสียงดังสนั่นทีนึงก่อนจะวิ่งออกมาจากห้องนั้น โดยที่โซ่ก็ไม่ได้ห้ามอะไร

~โซ่Talk~

หลังจากวันที่ลี่เห็นผมอยู่กับลูกหยีแล้วก็ฟูมฟายหนีกลับไปก่อน โดยที่จริงๆแล้วมันไม่มีอะไรเลยด้วยซ้ำ วันนั้นผมไปเข้าห้องน้ำแล้วบังเอิญเจอลูกหยีพอดี เธอพยายามตื้อให้ผมกลับไปคืนดีบอกว่าไม่มีอะไรจริงๆ แต่ขอโทษเถอะผมกินข้าวไม่ได้กินหญ้าที่จะเชื่อคำพูดเธอง่ายๆ พอเห็นว่าผมไม่สนใจไยดีเธอแล้วจริงๆอยู่ๆลูกหยีก็เข้ามาเบียดจูบผมโดยที่ยังไม่ทันตั้งตัวและไม่คิดว่าเธอจะทำแบบนี้ แต่ๆอยู่ๆลี่ก็โผล่มาเห็นพอดีโดยที่ผมยังไม่ทันได้อธิบายอะไรลี่ก็เอาแต่โวยวายและวิ่งหนีไป

ผมอธิบายกับลูกหยีไปแล้วว่าเราไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีกที่สำคัญผมรักลี่ไปแล้วตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ ผมไม่รู้ว่าลูกหยีจะเข้าใจไหม แต่ผมรีบตามเพื่อจะไปอธิบายกับลี่แต่ก็ไม่ทันแล้วลี่หนีกลับกรุงเทพไปแล้ว

ผมตามกลับมาที่คอนโดของเราก็ไม่เจอลี่แล้ว เธอหนีไปพร้อมกับหัวใจของผมที่ตามติดเธอไปด้วย ทำไมลี่ไม่อยู่ฟังผมอธิบายความจริงให้เข้าใจก่อน ทำไมเธอไม่อยู่รอผม พยายามตามหาเธอแทบทุกที่ที่คิดว่าเธอจะไปแต่ก็ไม่เคยเจอ

ผ่านไปหลายเดือนก็ยังไม่ได้ข่าวคราวเธอ แม้เพื่อนๆจะพยายามช่วยกันตามหาเธอแล้วแต่ก็ไม่มีวี่แวว เหลืออีกแค่ปีเดียวพวกเราก็จะเรียนจบกันแล้ว แต่ลี่กลับไม่มาเรียน ช่วงแรกผมเสียใจมากเอาแต่เฝ้าคิดถึงลี่ตลอดเวลามองไปรอบๆห้องก็เห็นแต่ความทรงจำเก่าๆที่เราอยู่ด้วยกัน กินด้วยกัน นอนด้วยกัน เล่นด้วยกัน ทำอะไรๆด้วยกันหลายอย่าง

ทั้งๆที่เราเพิ่งตกลงคบกันเป็นแฟนได้แค่วันเดียวแต่เธอกับทิ้งไปโดยไม่แม้แต่จะฟังเหตุผลของผมสักนิดเลย จริงอยู่ที่ผมก็ผิดที่เอาแต่เฉยในตอนที่เห็นเธอเดินมาตอนแรก แต่นั่นเป็นเพราะผมเองก็ตกใจไม่คิดว่าลี่จะมาเห็นตอนช่วงกำลังนัวเนียพอดี อารามตกใจก็เลยได้แต่นิ่งเฉยปล่อยให้เธอจากไปพร้อมความเข้าใจผิด

แต่มันก็คงไม่สำคัญเท่ากับสิ่งที่ผมเห็นและได้ยินจากปากแม่ของผมเองว่าเพราะอะไรลี่ถึงทิ้งผมไปทันทีโดยไม่ฟังอะไรเลย...

~End โซ่~

-

-----------------------------------------**

มาแล้วจ้าาา ทุกคอมเม้นต์เป็นกำลังของไรท์นะคะขอบคุณที่ติดตามกันค่ะ