บันทึกรักฉบับนิดหน่อย : 3

"คะคือฉะ..ฉันแพ้อะไรไม่รู้ค่ะมันเป็นรอยแดงๆน่าเกลียด"

"หึหึ...ยัยโง่เอ้ย!"

ผมพึมพัมในลำคอเบาๆแอบกลั้นขำในใจ

ที่แท้เจ้าหล่อนก็เข้าใจผิดว่าตัวเองคงแพ้อะไรสักอย่างเลยขึ้นเป็นรอยแดงปื้น ไอ้ผมก็กลัวเธอจะจับได้แทบตายว่าเมื่อคืนผมแอบลักหลับเธอไปหน่อยนึง...

ใบหน้างามแดงก่ำก้มหน้างุดจนผมนึกเอ็นดูยัยตัวเปี๊ยกนี่ไม่ได้ ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้บางครั้งก็ดูแก่นแก้วบางทีก็ใสซื่อ เจ้าหล่อนมาจากดาวไหนกันนี่ถึงคิดว่ารอยจูบเป็นอาการแพ้อะไรไม่รู้ แต่ก็ใช่นะยัยตัวเปี๊ยกเนี่ยแพ้จริงๆแหละ...แพ้ริมฝีปากผมไงล่ะหึหึ...

"ไหนขอดูหน่อยสิแพ้อะไร?มากไหม"

"ม่ะไม่ต้องหรอกเดี๋ยวก็หาย"

"ไม่ได้หรอกคุณเกิดมันแพ้รุนแรงขึ้นมาทำไงล่ะให้ผมดูหน่อยว่าต้องไปหาหมอไหม?"

"........"

ไม่รอให้ยัยนี่ตอบผมก็จัดการถลกเสื้อออกจากทางศีรษะเผยให้เห็นทรวงอกกลมกลึงภายใต้เสื้อชั้นในสีขาวประคับประคองสองเต้าใหญ่อะล้าอล่ามเอาไว้ เมื่อคืนที่ว่ามองจากความมืดก็ว่าสวยแล้วยิ่งเมื่อเช้าที่ได้เห็นแต่ก็แค่วับๆแวมเท่านั้น แต่ตอนกลางวันยิ่งสวยกว่า ขนาดหน้าอกคัพซี บริเวณหน้าอกมีร่องรอยสีกุหลาบประดับประดา

ผมค่อยๆยกมือลูบไล้บริเวณที่มีร่องรอยอย่างเบามือรู้สึกประหม่าจนมือสั่นๆ หูได้ยินเสียงหวานครางแผ่วๆในลำคอ...

"ฮื้ออออ..."

"เจ็บไหมคุณ?"

"ม่ะ..ไม่เจ็บค่ะตะแต่ว่ามันรู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้?"

"รู้สึกยังไงหรอคุณ?บอกหน่อยสิ"

'รู้สึกเหมือนกันกับผมตอนนี้รึเปล่า?'

"มันวูบวาบๆบอกไม่ถูกค่ะ"

"แล้วแบบนี้ล่ะเป็นไง?"

ผมถามพร้อมทั้งเอื้อมมือไปปลดตะขอเสื้อชั้นในตัวน้อยออกพร้อมกับที่อกอวบอิ่มดีดผึงชี้หน้าท้าทายผมอยู่อย่างไม่กลัวเกรง

"คะคุณทำอะไรของคุณเนี่ย!"

นาทีนี้อะไรก็ฉุดไม่อยู่แล้วกลิ่นกายหอมๆเนื้อตัวขาวๆอกนุ่มนิ่มเต่งตึงเด้งมือแบบนี้ต่อให้เอาช้างมาฉุดผมก็ไม่ยอมแน่ๆ ผมอ้าปากครอบงับยอดอกแข็งชันเป็นไตตวัดลิ้นร้อนๆขึ้นลงๆฝ่ามือก็สำรวจภูเขาลูกใหญ่ขาวผ่องทั้งสองลูกอย่างมันมือ

"อื้อออ...คุณภาค...อ๊ะ!"

เสียงหวานๆครางระโหยในลำคอช่างเย้ายวนยิ่งนัก นอนกับผู้หญิงมาก็เยอะแต่ทำไมกับยัยเปี๊ยกนี่แค่เพียงได้สัมผัส เจ้าอนาคอนด้าของผมก็ดันผงกหัวชูคอรอลอดเข้าถ้ำไปแล้ว

"อื้มมมม...ให้ตายเถอะยัยเปี๊ยกทำไมเนื้อหวานอย่างงี้"

ใบหน้าหวานๆเชิดขึ้นพร้อมแอ่นอกอำนวยความสะดวกให้ป้อนเข้าปากผมอย่างไม่เกี่ยงงอน ความโลภเข้าครอบงำจิตใจผมแล้วทีนี้จากที่แค่จะชิมเนื้อหวานๆให้พอหอมปากหอมคอคลายความทรมานใต้เป้ากางเกงกลับกลายเป็นว่ายิ่งสัมผัสยิ่งจะถลำลึกไปอีก ดูเหมือนว่ายัยเปี๊ยกนี่ก็หลงอยู่ในวังวนที่แสนจะวาบหวิวจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว

"หื้มมม...เรียกพี่ภาคสิยัยเปี๊ยก"

"อื้อออ...พะพี่ภาคขาาา"

'ผมควรจะหยุดตอนนี้ดีไหม?'

ยิ่งได้ฟังเสียงหวานๆครวญครางเรียกชื่อผมด้วยยิ่งแล้วเลย แต่ถ้าหยุดตอนนี้ผมขาดใจตายแน่ๆ ความหอมนุ่มหวานมันยังติดปลายลิ้นอยู่เลยผู้หญิงอะไรไม่รู้ยิ่งกลืนกินยิ่งรู้สึกไม่พอ เจ้าหล่อนทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองตะกละตะกลามยิ่งนัก

ใจครุ่นคิดหาทางออกแต่มือผมกับลากปัดผ่านมาอยู่ใต้ขาอ่อนนวลเนียนนี่ได้อย่างไรไม่รู้ รู้ตัวอีกทีนิ้วมือเรียวยาวล่วงล้ำเข้าไปในกางเกงตัวน้อยที่ยัยเปี๊ยกสวมอยู่แล้วปัดเศษผ้าตัวจิ๋วเขี่ยออกให้พ้นทางเพื่อสัมผัสเนื้อในกลีบพลูเนื้อแน่น

"มะไม่นะ...ยะหยุดนะ!"

ทันทีที่ปลายนิ้วกำลังจะเลื่อนสำรวจด้านในจรดจดจ่ออยู่ปากถ้ำ ดวงตาที่หลับพริ้มก็เบิกกว้างขึ้นปากก็ร้องห้ามทันที ใจผมก็ไม่ได้อยากจะหยุดหรอกนะถ้าไม่เห็นว่าหยาดน้ำใสๆไหลเอ่อล้นดวงตาทั้งสองข้าง

ใจผมหล่นวูบขึ้นมาทันทีที่เห็นใบหน้าสวยอาบไปด้วยหยาดน้ำตาพร้อมเสียงสะอื้นฮักๆในคอพร้อมฝ่ามือเล็กๆที่ยกมาปิดป้องทรวงอกที่ปิดยังไงก็ปิดไม่มิดนั้น

ผมกดหน้าเข้ากับฝ่ามือที่ประคองสองเต้าสวยนั้นเอาไว้ สะกดกลั้นอารมณ์วาบหวิวข่มมันเอาไว้ให้ลึกๆหายใจเข้าออกแรงๆเพื่อระบายอาการคับแคบภายใต้กางเกงให้มันบรรเทาลง

ผ่านไปสักพักอารมณ์เริ่มคงที่ แต่แม่คนตรงหน้าก็ยังหลั่งน้ำตามาไม่ขาดสาย ผมยื่นมือไปปาดน้ำตาใสๆที่ไหลเอ่อแก้มอิ่มทั้งสองข้างออกจนมันหยุดไหล พร้อมใบหน้าแดงๆที่ก้มหน้างุดด้วยอาการขวยเขิน

"ร้องไห้ทำไม?หื้ออออ"

'ยังมีหน้ามาถามอีกนะคนบ้า'

"กะก็คุณๆทำอะไรฉันล่ะ?"

"พี่ทำอะไรหรอ?ไม่ได้ทำไรสักหน่อยแค่จะรักษาอาการแพ้ให้เฉยๆนะ"

กล้าพูดนะว่าแค่จะรักษาอาการแพ้ ฉันแพ้ก็แค่ส่วนบ่น แต่ไม่เข้าใจว่าเขาจะลามลงไปข้างล่างทำไม อีกเดียวจริงๆถ้าหากฉันตั้งสติไม่ทัน เขาจะล่วงล้ำเข้าเอกราชฉันไปแล้วว่าแต่ใครพี่อ่ะ...

'นี่เขาเรียกแทนตัวเองว่าพี่หรอ?'

บ้าไปแล้วววว!!!

"เรียกพี่ภาคสิยัยเปี๊ยก"

"อื้อออ...พะพี่ภาคขาาา"

ฉับพลันสมองก็ย้อนภาพไปตอนกำลังวาบหวิวเขาสั่งให้ฉันเรียกเขาว่าพี่ภาค ตอนแรกฉันก็คิดว่าเพราะอารมณ์พาไปเขาถึงแทนตัวเองว่าพี่ แต่นี่เขาก็ยังเรียกแทนตัวเองว่าพี่อีกแล้ว....

"คุณไม่คิดว่า...ว่าฉันง่ายหรอ?"

"ใครง่าย?พี่สิง่ายกับเธอยัยตัวเปี๊ยกแล้วก็บอกว่าไงบอกว่าให้เรียกว่าพี่ภาคไงจำไว้ด้วยสิ...ยัยปลาทอง!"

".............."

สติหลุดไปสิยัยนิดหน่อยเอ้ย...

ลืมไปเลยว่าตัวนั่งเปลือยอกอยู่บนหน้าท้องแกร่งที่บัดนี้ยังมีบางอย่างทิ่มแทงก้นงอนๆของฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ฉันยังไม่กล้าขยับไงได้แต่นั่งนิ่งๆแทบลืมหายใจกลัวว่าถ้าเผลอขยับไปเจ้างูยักษ์มันจะลอดใต้ถ้ำมาขย้ำฉันเอา

พี่ภาคติดตะขอชั้นในให้ฉันอย่างอ่อนโยน พร้อมทั้งสวมเสื้อใส่ให้เสร็จสรรพก่อนจะก้มหน้าจรดจมูกชิดหน้าผากมนของฉันก่อนจะพึมพัมเสียงเบาหวิว แต่ฉันกลับได้ยินเสียงชัดเต็มสองหู...

"พี่ขอโทษนะขอโทษที่ล่วงเกินเธอยัยตัวเปี๊ยก...พี่เอ่ออดใจไม่ไหวจริงๆยกโทษให้พี่นะ"

"เอ่ออ...คือว่า...อื้อ...."

น้ำเสียงออดอ้อนใบหน้าคมคายหล่อเหลาที่ทำหน้าทำตาขอร้องใครบ้างจะทนไหวกัน เผลอพยักหน้าตอบรับเขาเฉย

หลังจากนั้นพวกเราก็ไปทำงานต่อจากที่ค้างไว้เมื่อวานให้เสร็จ แถมให้อีกนิดหน่อยคือเขาพาฉันไปเที่ยวเพิ่มเป็นการไถ่โทษที่เขาล่วงเกินฉันไป...

หลังจากนั้นพวกเราก็กลับไปทำงานตามเดิมที่โรงแรมที่เชียงราย แต่พอฉันกลับมาก็พบว่าเพื่อนรักของฉันยัยลี่ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว ไม่มีใครรู้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหน อยู่ๆก็ไปโดยไม่บอกลากันสักคำ ส่วนฉันก็เป็นเลขาของพี่ภาคตามเดิมเพิ่มเติมก็คือเป็นคนที่เขาตามจีบแทนอยู่ตอนนี้

ใครจะรู้กันล่ะว่าที่ผ่านมาฉันเป็นฝ่ายคอยแอบมองเขามาตลอดเวลา อยู่ๆวันนึงเขาจะกลายเป็นฝ่ายมาตามตื้อขอความรักจากฉันแทน ไหนๆก็ไหนๆล่ะเล่นตัวสักหน่อยล่ะกัน

ตั้งแต่วันนั้นที่พี่ภาคล่วงเกินฉันไป เขาก็พยายามที่จะไม่เข้าใกล้ฉันอีกเลยทั้งๆที่เราก็ต้องทำงานด้วยกัน จนฉันนึกสงสัยว่าเพราะอะไรกัน? แต่เขากลับโทรคุยกับฉันทุกวันแทน

"ยัยเปี๊ยก!ขอกาแฟหน่อยเร็วๆด้วยนะ"

'มาถึงก็สั่งๆอย่างเดียวเลย'

"เจ้าค่ะ!เจ้านายของบ่าวรอสักครู่นะคะ"

ใบหน้าคมคายค้อนใส่ฉันแวบนึง แหมคุณขาค้อนเป็นแต๋วเลยนะคะนี่ถ้าไม่ได้สัมผัสด้วยตัวเองมาแล้วก็จะนึกว่าเขาเป็นอยู่นะ...

"ได้แล้วค่ะเจ้านายขาาา"

ฉันวางแก้วกาแฟให้เขาที่โต๊ะก่อนจะถอยออกมารอห่างๆ

"ยัยเปี๊ยกมาดูตัวเลขนี้ให้หน่อยสินี่มันเลขอะไร?"

เขาเรียกฉันให้ขยับเข้าไปใกล้ๆเพื่อดูตัวเลข แต่พอฉันขยับเข้าไปชิดเขากลับกระเถิบหนีฉันออกซะอย่างนั้น

"นี่พี่ภาคทำไมต้องทำเหมือนรังเกียจหนูด้วยล่ะไหนบอกว่าชอบหนูแล้วทำไมต้องหนีหนูด้วย"

นึกๆไปก็เริ่มน้อยใจเขาขึ้นมาจนน้ำตาปริ่มเอ่อล้นสองตา เรียกฉันมาใกล้แล้วก็หนีฉันอย่างกับฉันเป็นตัวอะไรอย่างนั้นแหละ

"เห้ยย!พี่ไม่ได้ตั้งใจทำให้หนูคิดอย่างนี้นะ"

"แล้วจะให้หนูคิดยังไงล่ะ?"

"โถ!เด็กโง่เอ้ยย"

ผมรั้งเอวบางมานั่งบนตักผมก่อนจะจับหน้าสวยๆให้หันมามองสบตากับผมอีกครั้ง พร้อมทั้งปาดน้ำตาที่ไหลรินให้อย่างเมามือ

"หนูอยากรู้ใช่ไหมว่าทำไมพี่ถึงไม่อยากอยู่ใกล้หนูเลย"

ผมกระซิบถามยัยตัวเปี๊ยกเบาๆก่อนที่เจ้าหล่อนจะกลั้นสะอื้นแล้วพยักหน้าช้าๆ

"งั้นหนูลองจับตรงนี้ดูนะ"

ผมตัดสินใจจับมือบางให้เลื่อนมาหยุดอยู่ที่เจ้างูตัวเดิมที่เธอเคยจับเล่นมาแล้ว เพียงแค่ได้กลิ่นหอมๆจากร่างบางทั้งๆที่ยังไม่ได้แตะเนื้อต้องตัวเจ้าหล่อน เจ้างูยักษ์ของผมมันก็ผงาดสู้ชูชันดันเป้ากางเกงออกมาผงกคอหงกๆรอแล้ว

"อื้อออ...น่าเกลียด"

"ก็นี่แหละสาเหตุที่พี่ไม่อยากจะอยู่ใกล้หนูนักเพราะใกล้ทีไรแล้วมันก็เป็นอย่างงี้ทุกทีแล้วก็ต้องลำบากพี่ต้องปลดปล่อยเองอีก"

"เอ่อออ...หนะหนูเข้าใจแล้วค่ะปล่อยๆหนูก่อนนะ"

"แล้วหนูไม่สงสารพี่หรอ?พี่เจ็บนะ"

แค่พูดไม่พอผมก็เลยจับมือเธอมาสาธิตให้ดูว่าผมเจ็บ...ตรงไหนบ้าง

--------------------------------------------